LUCIO BATTISTI

I GIARDINI DI MARZO

Οι Κήποι του Μάρτη

Il carretto passava

e quell'uomo gridava gelati

al ventuno del mese i nostri soldi

erano già finiti,

io pensavo a mia madre

e rivedevo i suoi vestiti,

il più bello era nero

coi fiori non ancora appassiti.

All'uscita di scuola

i ragazzi vendevano i libri,

io restavo a guardarli cercando

il coraggio per imitarli,

poi sconfitto tornavo a giocar

con la mente i suoi tarli

e la sera al telefono,

tu mi dicevi perché non parli.

Περνούσε ο παγωτάς με το καρότσι του

και φώναζε: Παγωτά...

αλλά στις 21 του μηνός,

τα λεφτά μας είχαν τελειώσει πιά,

σκεφτόμουνα την μάνα μου

και θυμήθηκα τα ρούχα της,

το πιό ωραίο φόρεμα ήταν μαύρο,

γεμάτο φρέσκα λουλούδια.

Έξω απ'το σχολείο τα παιδιά πουλούσαν βιβλία,

τα κοίταγα προσπαθώντας να βρώ

το κουράγιο να τα μιμηθώ,

νικημένος στο τέλος γύριζα

και έπαιζα με του νού το σαράκι

και το βράδυ στο τηλέφωνο εσύ,

με ρωτούσες, γιατί δεν μιλώ.

Che anno è.. che giorno è...

questo è il tempo di vivere con te,

le mie mani come vedi non tremano più

e ho nell'anima... in fondo all'anima

cieli immensi e immenso amore

e poi ancora ancora amore.. amor per te,

fiumi azzurri e colline e praterie

dove corrono dolcissime le mie malinconie,

l'universo trova spazio dentro me..

ma il coraggio di vivere

quello ancora non c'è.

Τι χρόνο έχουμε... τι μέρα...

είναι ο καιρός να ζήσω με σένα,

τα χέρια μου κοίτα, δεν τρέμουν πιά

κι έχω στην ψυχή... στο βάθος της ψυχής,

απέραντους ουρανούς κι ατέλειωτη αγάπη..

κι ακόμα πιό πολύ αγάπη... αγάπη για σένα,

γαλάζια ποτάμια, λόφους και λιβάδια,

που τρέχουν γλυκά οι δικές μου μελαγχολίες...

το σύμπαν βρίσκει χώρο μέσα μου...

αλλά δεν βρίσκω ακόμα το κουράγιο να ζήσω...

I giardini di marzo

si vestono di nuovi colori

e le giovani donne in quel mese

vivono nuovi amori,

camminavi al mio fianco

e ad un tratto dicesti tu muori,

se mi aiuti son certa,

che io ne verrò fuori...

ma non una parola

chiarì i miei pensieri

continuai a camminare

lasciandoti attrice di ieri.

Οι κήποι του Μάρτη

ντύθηκαν με χρώματα νέα

και τα νεαρά κορίτσια

ζουν καινούριες αγάπες,

περπατούσες στο πλάϊ μου

και ξαφνικά μου είπες: πεθαίνεις

αν με βοηθήσεις είμαι σίγουρη

ότι θα τα καταφέρω,

μα, ούτε μια λέξη για να μπορέσουν

να ξεκαθαρίσουν οι σκέψεις μου,

συνέχισα να περπατώ,

αφήνοντάς σε πρωταγωνίστρια του χθές.

Che anno è.. che giorno è...

questo è il tempo di vivere con te...

le mie mani come vedi

non tremano più

e ho nell'anima, in fondo all'anima..

cieli immensi e immenso amore

e poi ancora ancora amore... amor per te

fiumi azzurri e colline e praterie

dove corrono dolcissime le mie malinconie

l'universo trova spazio dentro me

ma il coraggio di vivere

quello ancora non c'è.

Τι χρόνο έχουμε.. τι μέρα...

είναι καιρός να ζήσω με σένα,

τα χέρια μου κοίτα δεν τρέμουν πιά,

κι έχω στην ψυχή.. στο βάθος της ψυχής...

απέραντους ουρανούς κι ατέλειωτη αγάπη,

κι ακόμα πιό πολύ αγάπη.. αγάπη για σένα,

γαλάζια ποτάμια, λόφους και λιβάδια,

που τρέχουν γλυκά.. οι δικές μου μελαγχολίες,

το σύμπαν βρίσκει χώρο μέσα μου...

αλλά δεν βρίσκω ακόμα το κουράγιο να ζήσω.

Lucio Battisti

Trad. Lunapiena