Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

ΚΑΛΟ Σου ΤΑΞΙΔΙ.. υπέροχε ΧΡΟΝΗ ΜΙΣΣΙΟ


ΚΑΛΟ Σου ΤΑΞΙΔΙ.. υπέροχε ΧΡΟΝΗ ΜΙΣΣΙΟ

κατάφερες να παραμείνει Ά ν θ ρ ω π ο ς....

μέχρι το τέλος...


"Τ ο λ μ ά τ ε ρε, τ ο λ μ ά τ ε!

Γράψτε αυτό που θέλετε, αυτό που σκέφτεστε.

Εγώ έγραφα, κι έγραφα με την ψυχή,

κι όταν με είπαν συγγραφέα πρώτη φορά τα ‘χασα!

Μα, σοβαρά μιλάτε ρε παιδιά, συγγραφέας;

Δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση

απλά στις παρέες, στον κήπο τους έλεγα ιστορίες

και μου έλεγαν, ρε Χρόνη γιατί δεν τα γράφεις

αυτά τα πράγματα; Κι έτσι βγήκε.


Γιατί τα βιώματα ήταν ουσιαστικά. Κατάλαβες;

Ζ ο ύ σ α μ ε. Είχε σ υ ν έ χ ε ι α η ζωή μας,

δεν ήταν αυτή η γκρίζα καθημερινότητα,

αλλά ήταν μεγάλο  κ α τ ό ρ θ ω μ α

να παραμείνεις  ά ν θ ρ ω π ο ς"

.....................

"Ζούμε σ’ ένα σύστημα ανήθικο, παράλογο,

αφύσικο και παραπλανητικό......

σ’ ένα σύστημα που καθαγιάζει

την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο,

σ’ ένα σύστημα που δεν σέβεται

την προσωπικότητα του ανθρώπου,

τον υποτάσσει κάτω από μια εξουσία,

σ’ ένα σύστημα που παράγει άχρηστα πράγματα."

..........................

"για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία του κόσμου,

είναι τόσο επιτακτική η α ν ά γ κ η

της συνεργασίας των λαών σ’ ένα παγκόσμιο κ ί ν η μ α,

το οποίο θα φέρει την αλλαγή"

....................

"....δεν αρκεί, απλώς, να θέλουμε μια άλλη ζωή,

π ρ έ π ε ι να την κ α τ α κ τ ή σ ο υ μ ε!

....Πρέπει να ξ α ν α β ρ ο ύ μ ε

τα συναισθήματά μας τα χαμένα,

πρέπει να ξαναβρούμε τον εαυτό μας.

Είναι δύσκολα τα πράγματα για τους νέους.

Για μας ήταν πιο εύκολα, γιατί στους νέους

το σύστημα βομβαρδίζει την ψυχούλα τους.

Εμάς μας δέρνανε, μας κλείνανε στις φυλακές,

μας εκτελούσανε. Εντάξει. Είμαστε ζωντανοί όμως...."


έλεγε σε μια συνέντευξή του στην Κρυσταλία Πατούλη:
^

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ: ΑΝΤΡΕΙΚΕΛΑ

ΑΝΔΡΕΙΚΕΛΑ

του Κ. Καρυωτάκη


Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ’ αυτήν εδώ τη γη,

Σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.

Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.

Ανθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,

Ανδρείκελα,

στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,

Χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,

Άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ’ αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,

Η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.

Αλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά

Όποιος πατάει πάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.

Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,

Ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός

Πόνος μας, να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα…

Τ. S. ELIOT: "Οι Κούφιοι Άνθρωποι"




από το…. "Οι Κούφιοι Άνθρωποι"


Εδώ πάμε γύρω απ’ την φραγκοσυκιά

Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά

Εδώ πάμε γύρω απ’ την φραγκοσυκιά

Στις πέντε το πρωί.. ξημερώνει.


Μεταξύ ιδέας

και πραγματικότητας

Μεταξύ κίνησης και δράσης

Πέφτει η Σκιά..


Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο


Μεταξύ α ν τ ί λ η ψ η ς

και δημιουργίας

Μεταξύ κ ί ν η σ η ς

και απάντησης

Πέφτει η Σ κ ι ά…


Η ζωή σου είναι πολύ μακριά


Μεταξύ π ό θ ο υ

και σπασμού

Μεταξύ δ ύ ν α μ η ς

και ύπαρξης

Μεταξύ ο υ σ ί α ς

και πτώσης

Πέφτει η Σ κ ι ά …


Διότι δ ι κ ό σου είναι το Βασίλειο

Διότι δ ι κ ή  σου είναι η Ζ ω ή..

Η Ζ ω ή είναι δική σου

είναι δική σου..


Αυτός είναι ο τρόπος

που τελειώνει ο κόσμος

Αυτός είναι ο τρόπος

που τελειώνει ο κόσμος

Αυτός είναι ο τρόπος

που τελειώνει ο κόσμος

Όχι μ’ ένα κρότο

αλλά

μ’ ένα λ υ γ μ ό…



Τ. S. ELIOT

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

DARIO FO: Δεν πληρώνω Δεν πληρώνω



DARIO FO: Δεν πληρώνω Δεν πληρώνω


"Σ' έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες:

«αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι

να μου κάνετε λίγο χώρο ν' αναπνεύσω κι εγώ;

θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός,

...με λίγη περισσότερη κατανόηση;

Ας συμφωνήσουμε...»


ΟΧΙ! Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους

είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ,

να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη

και να τραβήξεις το καζανάκι.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε

να φτιάξουμε έναν κ α λ ύ τ ε ρ ο Κόσμο,

ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες,

ίσως με λιγότερες λεωφόρους,

αλλά με λιγότερες λιμουζίνες,

με λιγότερους απατεώνες.

Τους πραγματικούς απατεώνες,

αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές.

Κι έτσι θα είχαμε δ ι κ α ι ο σ ύ ν η.


Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα

το φίδι απ' την τρύπα για τους άλλους,

θα μπορούμε επιτέλους

να σκεφτούμε και τον εαυτό μας.

Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας...

Να ζούμε μια ζωή

που θά 'ναι ολότελα δική μας.

Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι

τέλος πάντων.

Να ζούμε σ'έναν κόσμο

όπου η επιθυμία σου να γελάσεις,

ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή,

η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις...

κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά

που να σ' ευχαριστεί...

σαν κανονικοί ά ν θ ρ ω π ο ι

κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν

χωρίς χαρά και φαντασία.


Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξ α ν ά

ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός...

τα λουλούδια που ανθίζουν...

ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη...

και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.

Και όταν μια μέρα πεθάνεις,

δε θα πεθάνεις σα γέρος,

πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα,

αλλά σαν ά ν θ ρ ω π ο ς

που έζησε ε λ ε ύ θ ε ρ ο ς  κι ευχαριστημένος

μαζί με τους άλλους ανθρώπους..."

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

ΟΔΥΣΣΕΑΣ  ΕΛΥΤΗΣ
« Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα.
Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη,
κάτω από άνομες συμμαχίες
και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις.
Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως,
αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική
καθυπόταξη του ανθρώπου.
Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς:
Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα
κλεισμένοι στα εργαστήριά μας;
Παλεύουμε για ένα τίποτα,
που ωστόσο είναι το παν.
Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί,
που όλα δείχνουν
ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ.
Είναι η  π ο ι ό τ η τ α, που γι’ αυτή

 δεν δίνει κανείς πεντάρα.
 Είναι η οντότητα του ατόμου,
που βαίνει προς την ολική της έκλειψη.
Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών,
που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό.
Είναι η αμάθεια και το σκότος.
Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι»
-κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν,
είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν.
Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα,
όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει,
το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς.
Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας
-και της εποχής μας.»

Από τη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε
στις 19 Οκτωβρίου 1979,
στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία
με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευση
του έλληνα ποιητή με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Μ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ "Η ΑΠΟΦΑΣΗ"



 Η ΑΠΟΦΑΣΗ


Είστε υπὲρ ή κατά;

Έστω απαντείστε μ᾿ ένα ΝΑΙ ή μ᾿ ένα ΟΧΙ.

Το έχετε το πρόβλημα σ κ ε φ τ ε ί

Πιστεύω ασφαλώς πως σας βασάνισε

...Τα πάντα βασανίζουν στη ζωὴ

Παιδιὰ... γυναίκες... έντομα

Βλαβερὰ φυτὰ.. χαμένες ώρες

Δύσκολα πάθη.. χαλασμένα δόντια

Μέτρια φίλμς.

Κι αυτὸ σας βασάνισε ασφαλώς.


Μιλάτε υ π ε ύ θ υ ν α λοιπόν.

Έστω με ΝΑΙ ή ΟΧΙ.

Σε σας α ν ή κ ε ι.... Η ΑΠΟΦΑΣΗ.

 
Δε σας ζητούμε πια να πάψετε

Τις ασχολίες σας.. να διακόψετε τη ζωή σας

Τὶς προσφιλείς εφημερίδες σας·

Τις συζητήσεις στ κουρείο·

τις Κυριακές σας στα γήπεδα.

Μια λ έ ξ η μόνο.


Εμπρὸς λοιπόν:

Είστε υπὲρ ή κατά;

Σ κ ε φ θ ε ί τ ε το καλά.

Θα περιμένω.

ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ