Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Μ. Σαχτούρης: για τον ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ


Για τον Νίκο Καρούζο 


Καημένε Νίκο

τί ζωή ήταν κι αυτή

κατατρεγμένος από τους Κατσιμπαλήδες

οι πλούσιοι φτύναν πάνω στη φτώχεια σου

όμως εσύ καλά έκανες

έπινες τα ουζάκια σου

κι όλους αυτούς τους μούντζωνες

και πριν να φύγεις

πρόφτασες κι αρπάχτηκες

από ένα κάτασπρο σύννεφο

από ψηλά τώρα από το σύννεφο αυτό

κοιτάζεις... την αθανασία σου.
 

Μίλτος Σαχτούρης

Από τη Συλλογή: ΕΚΤΟΤΕ - 1996

Νίκος Καρούζος - Μονόγραμμα ΕΡΤ 1990



ΕΡΤ - 1990 - ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ:

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

στον Ποιητή  -  ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ


ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ 

 9 Ποιήματα (διαβάζει ο ποιητής) 

(Άνοιξη 1983)

ΑΦΙΕΡΩΜΑ στον ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ


 "Η Ποίηση είναι... ό λ α.."
 
θα ακούσουμε να λέει ο Νίκος Καρούζος


"το ζήτημα είναι..

να υπάρχει β ι ω μ α τ ι κ ή εμπειρία..

γι'αυτό το πράγμα"

Ν. ΚΑΡΟΥΖΟΣ: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΕΚΤΟΣ



Θ έ λ ω... να φτάσω στην καρδιά σου.
Ποτίζω με δάκρυα τη γη
μετά τόσους καιρούς
ολοήμερα κ΄ εγώ.
Σ ή μ ε ρ α... το να είσαι ά ν θ ρ ω π ο ς
ζ υ γ ί ζ ε τ α ι... με τα δάκρυα,
Ζητώ μια ν έ α γραφή.... για το μέσα κόσμο.
Π ά σ χ ω... για ένα χαμόγελο του πλησίον
ε λ ε ύ θ ε ρ ο... από όλα τα αισθήματα.
Θ έ λ ω... να φτάσω στην καρδιά σου,
ε κ ε ί... που το χαμόγελο πλέκεται
με το φως του ήλιου,
δίχως ρίζα πουθενά.

Κύριε.. απ΄ τα μαύρα νέφη του χειμώνα
κι΄ απ΄ τις εικόνες των ναών,
απ΄ τα ολόχρυσα στάχυα των κάμπων
και απ΄ της θάλασσας το έρεβος,
από κάθε ο μ ο ρ φ ι ά... να ε γ ε ρ θ ε ί ς
μ΄ ευθεία ορμή προς την καρδιά του,
γιατί μες΄ στη δική μου καρδιά
ποτέ δε θα σε συναντήσει.
Μην επικαλείσαι τον π ό ν ο, αδελφέ μου,
ό τ α ν... δεν έχεις μ υ σ τ ή ρ ι ο.. στη θέληση.
Δ ε ί ξ ε μου... το μ έ σ α πράγμα.
Δεν είναι... να τεντώσουμ΄ ένα τόξο στη ζωή,
δεν είναι... να μιλήσουμε σε γλώσσα πολέμου.
Έχασες... το παιχνίδι του πόνου
αν μείνεις
μες΄ στων δισταγμών... τα παγερά φώτα.
Ωστόσο, κ ρ ά τ η σ ε.. στην ψυχή σου... την α γ ά π η.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: Ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.
Γεννήθηκε στις 17 Ιουλίου του 1926 στο Ναύπλιο. Το 1944, 
18 ετών, μετά το τέλος του Γυμνασίου εντάσσεται στην Ε.Π.Ο.Ν 
To 1945 μπαίνει στη Νομική Σχολή Αθηνών, ένα χρόνο μετά 
τον Ιούνιο του 1946, γλιτώνει από σύλληψη και εκτέλεσή του..
Την επόμενη χρονιά εξορίζεται στην Ικαρία για πέντε μήνες. 
Το 1951 υπηρετεί τη θητεία του στη Μακρόνησο 
και το 1953 εξορίζεται και πάλι... στη Μακρόνησο.
Έφυγε απ'τη Ζωή.. σαν Σήμερα στις 28 Σεπτέμβρη του 1990.

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Antonello Venditti: Settembre


Settembre
 
Stai con me... com'è difficile
stringerti a me...con tutta l'anima
r e s t i a m o... insieme 
fino a quando gli occhi tuoi
ancora chiusi troveranno gli occhi miei.

Stai con me per ogni lacrima
che cade giù da questa nuvola
quando la notte piano piano finirà
chissà chi è il primo di noi due che parlerà.

S e t t e m b r e... poi ci prenderà,
coi suoi venti di pioggia vincerà.
Adesso no, ferma il tuo attimo,
stringiti a me per questo secolo
quando la musica pian piano finirà,
come un miracolo poi l'alba nascerà.

Restiamo insieme... 
fino a quando gli occhi tuoi
ancora chiusi troveranno gli occhi miei.
S e t t e m b r e... non ci troverà,
coi suoi venti non può, non vincerà.
Adesso si... t u t t o... è possibile
farlo così con tutta l'anima
quando la musica pian piano finirà,
chissà chi è il primo... 
di noi due che parlerà
Antonello Venditti

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Jacques Prèvert: Αυτός ο Έρωτας..


 Αυτός ο Έρωτας..
τόσο βίαιος, τόσο εύθραυστος,
τόσο τρυφερός, τόσο απελπισμένος
Αυτός... ο Έρωτας..
Ό μ ο ρ φ ο ς.. όπως η μέρα
Κακός... όπως ο χρόνος,
όταν ο χρόνος.. είναι κακός

Αυτός ο Έρωτας... τόσο αληθινός
Αυτός ο Έρωτας... τόσο ωραίος
Τόσο ευτυχισμένος..
Τόσο χαρούμενος...
Τόσο ασήμαντος.. που τρέμει από φόβο
σαν ένα παιδί.. μες στο σκοτάδι
Τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
σαν... ένας ήρεμος άνθρωπος
στη καρδιά της νύχτας,

Αυτός ο Έρωτας
που τρόμαζε τους άλλους
και τους έκανε να μιλούν και να χλωμιάζουν..
Αυτός ο Έρωτας
που τράβαγε τα βλέμματα
γιατί εμείς τον προσέχαμε..
τον καταδίωξαν, τον πλήγωσαν, τον ποδοπάτησαν
γιατί εμείς τον διώξαμε, τον πληγώσαμε,
τον ποδοπατήσαμε, τον σκοτώσαμε,
τον αρνηθήκαμε, τον διαγράψαμε.

Αυτός ο Έρωτας
που τελικά... παραμένει Ζωντανός..
και τον ασπάζεται ο Ήλιος...
Ε ί ν α ι.... ο δικός σου Έρωτας...
Ε ί ν α ι... η δικός μου Έρωτας..
Είναι ό,τι έχει γίνει...
Πάντα νέος.. δεν αλλάζει ποτέ
Αληθινός... σαν το λουλούδι,
τρέμει σαν το πουλί,
Θερμός σαν το καλοκαίρι..
Εσύ και γώ μπορούμε να ξεχάσουμε
και μετά να ξανακοιμηθούμε..
να ξυπνήσουμε,
να πονέσουμε... να γεράσουμε,
να ξανακοιμηθούμε πάλι
να ονειρευτούμε εφιάλτες,
να ξανανιώσουμε
και ξύπνοι να χαμογελάσουμε,
να γελάσουμε, να χαρούμε..

Ο Έρωτάς μας... αμετακίνητος
Πεισματάρης... σαν το μουλάρι
Ζωντανός.. σαν την επιθυμία
Σκληρός... σαν την μνήμη
Ανόητος.. σαν τα παράπονα
Τρυφερός... σαν την ανάμνηση
ψυχρός... σαν το μάρμαρο
Όμορφος... σαν την μέρα
Εύθραυστος... σαν παιδί
Μας κοιτά... χαμογελώντας
μας μιλά... χωρίς λόγια
και τον ακούω... τρέμοντας.

Είναι κραυγή...
Κραυγή για Σένα
Κραυγή για Μένα!
Σε ικετεύω... για Σένα, για Μένα
για όλους αυτούς που αγαπιούνται
ή που αγαπήθηκαν
Ω! Ναι... μια κραυγή
για μένα.. για σένα..
για όλους αυτούς που δεν γνωρίζω:

Μείνε όπου είσαι!
Μην κουνηθείς..
Μην φεύγεις!
Μείνε όπως ήσουν παλιά..
Μείνε όπου είσαι...
Μην κουνηθείς!
Μην φεύγεις!
Εμείς που αγαπηθήκαμε σ'έχουμε ξεχάσει..
ΕΣΥ μην μας ξεχνάς!

Δεν είχαμε τ ί π ο τ ε άλλο
σ'ολόκληρη τη γη... πέρα από Σένα.
Μην μας αφήσεις... να πεθάνουμε παγωμένοι
Μακρυά... όλο και πιό μακρυά
όπου εσύ θέλεις..
Δος μας... ένα σημείο Ζωής..
Πιο αργά.. πιο αργά μες τη νύχτα
στο δάσος της ανάμνησης.
Πρόβαλε ξαφνικά...
Κ ρ α τ η σ έ μας... απ'το χέρι
Σώσε μας.
Jacques PrèvertΜετάφραση: Lunapiena

Σπύρος Ποταμίτης: Λευτέρωσέ με


Λευτέρωσε με!
Σε μια θρυαλλίδα φωτός αιχμάλωτος
βασανίζω την ανέχεια της ανημπόριας.
Πίσω μου το εξαγγελτικό χάος χειμάζει
όσα δεν μπόρεσα με το παρόν μου να φέρω.
Διακαής πόθος ο ενάρετος που αναζήτησα
στη σφυρήλατη μήτρα των ανθρώπινων καλουπιών
εξωραΐζεται στις εφήμερες ελεγείες των ποιητών.
Το μέγα τέμενος ένας απάνθρωπος γίγαντας
συγκαταλέγει μια ανακόλουθη ιεραρχία μίσους
στα σπλάχνα του κι η ρέμβη των άστρων
πλουμισμένη εξορκισμούς περιλάμπει το πένθιμο.
Στη γη των προγόνων μου το άγγιγμα της βροχής
ένας κατακλυσμός που αφανίζει γένη με θεούς
ανίκανους να λυτρώσουν το πνεύμα που κόχλασε.
Φωτιές ψυχών που καίγονται στην επίγεια κόλαση
δοξολογούν τον παράδεισο των ουρανών. Δείτε!
Κόκκινες νιφάδες συλλαβίζουν αλφάβητα τρόμου
στους ματωμένους κάμπους με εκμαυλισμένες σπορές.
Ένα αέναο βασίλειο νεκρών με προβιές ζωής
υποκλίνονται στο ανέκαθεν και το πάντα του ποιμένα
που με πρόσωπο ανθρώπου σφυρηλατεί αλυσίδες
διαιωνίζοντας τη βασιλεία του στους αιώνες των αιώνων...

Λευτέρωσε με! 
Είμαι της γύρης ο έγκλειστος πρόγονος.
Ο από πάντα απατηλός οίστρος των ανθοφοριών.
Ο ένας που μόνος δεν μπορεί να υπάρξει. 
Η ζωή είναι λίγη για να τη δαμάσω με αιωνιότητα. 
Τώρα στην αλκή των φιλιών σου μόνο ελπίζω, 
ύστερα ο πρώτος ανθός του κόσμου θα γεννηθεί μέσα σου
από ένα σπέρμα ταπεινό της σοφίας που απώλεσα
στην άμορφη φλόγα της ψυχής που ζητά το σχήμα σου...

Λευτέρωσε με!

Σπύρος Ποταμίτης
22-9-2014


Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ: ΑγιαΝάπα


ἉγιαΝάπα, Α´

Καὶ βλέπεις τὸ  φ ῶ ς  τοῦ ἥλιου 
καθὼς ἔλεγαν οἱ παλαιοί.
Ὡστόσο νόμιζα πὼς ἔβλεπα τόσα χρόνια
περπατώντας..
 ἀνάμεσα στὰ βουνὰ καὶ στὴ θάλασσα
συντυχαίνοντας ἀνθρώπους...
 μὲ τέλειες πανοπλίες...
παράξενο, δὲν πρόσεχα.. 
πὼς ἔβλεπα μόνο τὴ φωνή τους.
Εἴταν τὸ αἷμα... 
ποὺ τοὺς ἀνάγκαζε νὰ μιλοῦν,
τὸ κριάρι.. 
ποὺ ἔσφαζα 
κι ἔστρωνα στὰ πόδια τους...
μὰ... δὲν εἴταν τὸ φῶς... 
ἐκεῖνο τὸ κόκκινο χαλί.
Ὅ,τι μου λέγαν  ἔ π ρ ε π ε... 
νὰ τὸ ψηλαφήσω
ὅπως ὅταν σὲ κρύψουν... 
κυνηγημένο νύχτα σὲ στάβλο
ἢ φτάσεις τέλος τὸ κορμὶ... 
 βαθύκολπης γυναίκας
κι εἶναι γεμάτη ἡ κάμαρα 
πνιγερὲς μυρωδιές...
ὅ,τι μοῦ λέγαν δορὰ καὶ μετάξι.

Παράξενο, τὸ βλέπω  ἐ δ ῶ...
τὸ  φ ῶ ς  τοῦ ἥλιου... τὸ  χ ρ υ σ ὸ  δίχτυ
ὅπου τὰ πράγματα σπαρταροῦν 
σὰν τὰ ψάρια
ποὺ ἕνας μεγάλος ἄγγελος τραβᾶ
μαζὶ μὲ τὰ δίχτυα τῶν ψαράδων.

ΑγιαΝάπα, Β'

Κάτω ἀπ᾿ τὴ γέρικη συκομουριὰ
τρελὸς ὁ  ἀ γ έ ρ α ς... ἔπαιζε
μὲ τὰ πουλιὰ μὲ τὰ κλωνιὰ
καὶ δὲ μᾶς ἔκραινε.

Ὥρα καλή σου... ἀγέρα τῆς ψυχῆς
ἀ ν ο ί ξ α μ ε,, τὸν κόρφο μας
ἔλα νὰ μπεῖς.... ἔλα νὰ πιεῖς
ἀπὸ τὸν πόθο μας.
Κάτω ἀπ᾿ τὴ γέρικη συκομουριὰ
ὁ ἀγέρας σηκώθη κι ἔφυγε
κατὰ τὰ κάστρα τοῦ βοριὰ
καὶ δὲ μᾶς ἄ γ γ ι ξ ε.

Θυμάρι μου καὶ δεντρολιβανιά,
δ έ σ ε... γερὰ τὸ στῆθος σου
καὶ βρὲς σπηλιὰ καὶ βρὲς μονιὰ
κρύψε τὸ λύχνο σου.

Δὲν εἶναι ἀγέρας τοῦτος τοῦ Βαγιοῦ
δὲν εἶναι τῆς Ἀνάστασης
μὰ εἶναι τῆς  φ ω τ ι ᾶ ς.. καὶ τοῦ καπνοῦ
τῆς ζ ω ῆ ς.. τῆς ἄχαρης.
Κάτω ἀπ᾿ τὴ γέρικη συκομουριὰ
στεγνὸς ὁ ἀγέρας γύρισε
ὀσμίζουνταν παντοῦ φλουριὰ
καὶ μᾶς ἐπούλησε.

Γ. Σεφέρης

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ: Διάλειμμα Χαράς



Διάλειμμα Χαρᾶς
Πεντέλη, ἄνοιξη

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι
 ἐκεῖνο τὸ πρωὶ
θεέ μου πόσο χαρούμενοι.
Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες..
τὰ φύλλα.. τὰ λουλούδια
ἔπειτα ὁ ἥλιος
ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια 
μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.
Μιὰ νύμφη μάζευε τὶς ἔννοιές μας 
καὶ τὶς κρεμνοῦσε στὰ δέντρα
ἕνα δάσος ἀπὸ δέντρα τοῦ Ἰούδα.
Ἐρωτιδεῖς καὶ σάτυροι 
παῖζαν καὶ τραγουδοῦσαν
κι ἔβλεπες ρόδινα μέλη 
μέσα στὶς μαῦρες δάφνες
σάρκες μικρῶν παιδιῶν.

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλο τὸ πρωΐ
ἡ ἄβυσσο κλειστὸ πηγάδι
ὅπου χτυποῦσε τὸ τρυφερὸ πόδι 
ἑνὸς ἀνήλικου φαύνου
θυμᾶσαι τὸ γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!

Ἔπειτα σύννεφα βροχὴ 
καὶ τὸ νοτισμένο χῶμα
ἔπαψες νὰ γελᾶς 
σὰν ἔγειρες μέσα στὴν καλύβα
κι ἄνοιξες τὰ μεγάλα σου τὰ μάτια 
κοιτάζοντας τὸν ἀρχάγγελο 
νὰ γυμνάζεται μὲ μία πύρινη ρομφαία-

«Ἀ ν ε ξ ή γ η τ ο» εἶπες «ἀνεξήγητο
δὲν καταλαβαίνω τοὺς  ἀ ν θ ρ ώ π ο υ ς
ὅσο καὶ νὰ παίζουν μὲ τὰ χρώματα
εἶναι  ὅ λ ο ι  τους... μαῦροι».

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ


Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Σπύρος Ποταμίτης: Η Γυναίκα της Σιωπής



Η γυναίκα της σιωπής στα κρύα νερά
της λιμνοθάλασσας θυσιάζει τη γύμνια της.
Σαν ένα άλλο πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι
το τοπίο γερνάει διασώζοντας την καλλονή του.

Ποιος δαίμονας εξαγόρασε την ψυχή της
κι απαστράπτει ολάκερη θηλυκός αρχάγγελος;

Σπύρος Ποταμίτης
4-9-2014

Σπύρος Ποταμίτης: Σε δυο λέξεις ολόκληρη η ζωή μου



Ερωτεύομαι τους χυμούς σου
στην ουσία της σάρκας σου δένομαι.
Αρχαία καραβάνια της ψυχής μου

μέσα σου ξεδιψούν άλικο φως
ξεκουράζοντας σχήματα ζωής
που δέθηκαν αγκαλιές έρωτα.

Από πάντα δικός σου συντρίβομαι
στην απουσία σου και δέομαι
στη πηγή του κορμιού σου
αναβλύζοντας ιδρώτα ηδονών.

Τα πέπλα της νύχτας με μύρα
ακουμπούν τις μέρες μου 
όσα έκρυψες να φανερωθούν
και στο λίκνο των χειλιών σου
λευκά περιστέρια τα φιλιά μου
να λευτερωθούν και να πετάξουν. 

Κάτω απ΄ τ’ αστέρια
μέσα στα λιόδεντρα
στις παρυφές των λουλουδιών
οι νύμφες των κυττάρων μου
οργιάζουν για ένα σου χάδι.

Πάλλομαι εκστατικά
τα χέρια μου αποδημούν
στις μακρινές φωτιές του απείρου
λόγια που επιστρέφουν φλογισμένα
να σου μιλήσουν νωπή αγάπη.
Άκουσε με! Είμαι εδώ για σένα!
Στους ορίζοντες του κορμιού σου δύω
κι απ΄ τους κροτάφους σου ανατέλλω
λουσμένος χρώματα της ψυχής σου.
Ένα θαλασσί φουστάνι η θάλασσα
που μας ντύνει γυμνούς στο γαλάζιο
ιστούς που ανεμίζουν τα κύματα τους.
Ρόδινη η αγκαλιά της φωτιάς μας καίει
σε σάρκες που δεν γίνεται να υπάρξουν
παρά μόνο χυτευμένες στη καρδιά.

Εδώ σ΄ αγαπώ και στο γέρμα του κόσμου
κρεμώ φυλαχτό τα σπλάχνα μου για σένα
να μυρώσει η ζωή και να σ΄ έχει δική μου!

Σ΄ ερωτεύομαι αδιάκοπα σε κάθε παλμό
που το αίμα μου κυλά να φτάσει σε σένα.
Σε δυο λέξεις ολόκληρη η ζωή μου: «Σ’ αγαπώ»!

Σπύρος Ποταμίτης
[Από την ποιητική συλλογή «Αιθέρια αγκαλιά» ]

ΣΠΥΡΟΣ ΠΟΤΑΜΙΤΗΣ



Είμαι πωρωμένος.

Είμαι πωρωμένος από παιπάλη κραυγών
και κονιορτό πόθων.
Γκρίζος από στάχτη αυγών που κάηκαν
αθέατες και διακριτικές.
Γαλάζιος απ΄ τη φυλλορροή των ουρανών
και το ιώδιο του πελάγου.
Λευκός απ΄ την μπογιά του ασβέστη
και τους ανθούς του χαλαζιού.
Στροβιλίζομαι μες στην οργή των ανθρώπων
και τη τρικυμία των στοχασμών.
Χαραγμένος απ΄ τη σκουριά των ονείρων
και τη δύναμη των ανέμων σκέφτομαι.

Είμαι εδώ όπως ένα μαραμένο κρίνο
ξεχασμένο σε βάζο με ακάθαρτο νερό.
Αντιπαλεύω τον εαυτό μου με μανία
ζαλισμένος απ΄ τον ίλιγγο της σιωπής.
Δεν βλέπω πουθενά. Δεν αγγίζω τίποτα.

Κάπου – κάπου τραγουδάω σαν τον πρωινό τσίπιρα
δειλά – δειλά πριν χαράξει.
Κάπου – κάπου ανοίγω το παράθυρο να δεχτώ
τον άνεμο που θεριεύει.
Κάπου – κάπου ανακατεύω την αγρύπνια μου
με την ώχρα του φεγγαριού θεραπευτικό βότανο.

Είναι φορές που λέω ότι έχω μια μεγάλη ουλή
ανάμεσα στα κλειστά μου μάτια
που ταξιδεύουν τα μεταγωγικά πλοία
όπως με παλίρροια το Σουέζ.
Κι όμως αναπνέω στον ίδιο ρυθμό από αιώνες
το ίδιο σαν να γράφω χρόνια την ίδια λέξη
σε σελίδες φύλλων αδιάκοπα, μονόλεξο ανθολόγιο.

Κάποιες φορές το μονοπάτι στενεύει
σαν θέλεις να διαβείς τη στενωπό του αδιάψευστου
τόσο που λες δεν θα χωρέσεις και νιώθεις απειλή ναυαγίου
κοντά στην ακτή με τα βράχια και το φάρο
που φυλάνε το άνοιγμα.
Τούτος ο φάρος σηματοδοτεί το κουφάρι μου
που αναπαύεται μακάριο στο βυθό του.

Αγριεμένος σαν το τσακάλι που παραμονεύει
το θήραμα του πίσω απ΄ τις φυλλωσιές
μια φλόγα ανάβει στα μάτια μου, μικρός φονιάς.
Θέλω να διαρρήξω τους ιστούς της σάρκας μου
και να γευτώ την ουσία των πρωτεϊνών μου.
Είμαι πεινασμένος σαν τους Αφρικάνικους λαούς
αφυδατωμένος απ΄ την ξηρασία
και διογκωμένος από την έλλειψη ασβεστίου.
Τούτος ο χρόνος με μεγάλωσε τόσο που γέρασα
σαν την παρθένα που απώλεσε την αγνότητα της
για να ενηλικιωθεί.

Είμαι ένας μαγικός αυλός στα χέρια
του πιο ακαμάτη μουσουργού.
Θέλω να μαγέψω την ακοή των αγγέλων
και να αιχμαλωτίσω τη δύναμη των θεών.
Θρυμματίζω τον γιγάντιο σαρκοφαγωμένο βράχο
που στέκει δίπλα στο πέλαγος ακοίμητος φρουρός
της τραμουντάνας που θεριεύει τα κύματα
και κάνει τα καράβια να δένουν στα απάνεμα.
Όταν μανιάζει η καταιγίδα βγαίνω και περπατάω
στο βρεγμένο χώμα. Απ΄ τη λάσπη στραγγίζω
την υγρασία στα υγρά μου χείλη και γεύομαι
την ανελέητη δροσιά της σκληράδας της.
Όταν κοπάζει ο άνεμος γυρίζω πίσω
σαν να φοβάμαι τη θύελλα της άπνοιας και των λιμανιών
και να βουλιάζω στο βάλτο που δεν ταράζει
τίποτα τα νερά του.

Είμαι ένας οξειδωμένος μεντεσές της πόρτας
που διακινδυνεύει το άνοιγμα της στον άνθρωπο.
Να γιατί θέλω να συντρίψω την αλληλουχία των καιρών
μες στο πέρασμα των αιώνων.
Να γιατί θέλω να σωρεύσω την ιερή τέφρα
των νεκρών μέσα απ΄ τις σάρκες μου.
Να γιατί θέλω να εξουθενώσω το ανυπέρβλητο
και να καταδείξω την παντοτινότητα του μικρού.
Είμαι ολοκόκκινος. Μια λευκή γάζα που βάφτηκε
μέσα στο αίμα των ανθρώπων.

Να γιατί δεν είμαι τίποτα άλλο
από ένας οξειδωμένος μεντεσές
που τρίζει ανοίγοντας την καρδιά του!

Σπύρος Ποταμίτης
[ Από την ποιητική συλλογή «Απόσταση αναπνοής» ]

NOAM CHOMSKY


ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΥ : Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΗΣ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ

Noam Chomsky και Ελλάδα


ΝΟΑΜ CHOMSKY




Ο Νόαμ Τσόμσκι (Avram Noam Chomsky) 

είναι Καθηγητής 
στο Τμήμα Γλωσσολογίας και Φιλοσοφίας 
του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT).
Έχει σ υ γ γ ρ ά ψ ε ι πλήθος βιβλίων και άρθρων, 
ενώ έχει δώσει και εκτενείς διαλέξεις
επάνω σε ένα ευρύτατο φάσμα θεμάτων
τα οποία περιλαμβάνουν... τη Γλωσσολογία,
τη Φιλοσοφία και την Ιστορία της Διανόησης.

Το Ν τ ο κ ι μ α ν τ έ ρ... χωρίζεται σε τρία κεφάλαια.
Α. Η Ελευθερία της ανθρώπινης Βούλησης.
Β. Τα μονοπώλια των Μ.Μ.Ε
Γ. Πως μπορούμε να α ν τ ι σ τ α θ ο ύ μ ε.

Aναφέρεται, επίσης, 
στις δ ο μ έ ς... και τις α λ λ α γ έ ς,
που έχουν συντελεστεί
 στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία,
στις μ ε θ ό δ ο υ ς... και τα μ έ σ α.. 
χειραγώγησης των πολιτών,
στο ρ ό λ ο... των μαζικών μέσων ενημέρωσης
και στις σ υ ν έ π ε ι ε ς... της παγκοσμιοποίησης.



Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Σώπα μη μιλάς ~ Αζίζ Νεσίν

Αζίζ Νεσίν: Μ Ι Λ Α
Σ ώ π α, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σ ώ π α σ ε... επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα π ρ ώ τ α λόγια... 
που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"Σ ώ π α".
Στο σ χ ο λ ε ί ο 
μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σ ώ π α!"

Με φιλούσε 
το πρώτο κορίτσι που ε ρ ω τ ε ύ τ η κ α 
και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς... σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε... μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σ ι ω π ή.. του μικρού.

Έ β λ ε π α αίματα... στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου,... σώπα".

Αργότερα φ ω ν ά ζ α ν ε... οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις,...σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική και
ή ξ ε ρ ε... να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σ ώ π α".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς.. 
οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, 
κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους
 γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος 
Σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
Σώπα όλη η πολυκατοικία 
και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι 
και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κ α τ ά π ι α μ ε... τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, 
μια δύναμη μεγάλη... αλλά μ ο υ γ κ ή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, 
μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη.... αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,
στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις 
ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο 
από τη στιγμή 
που.... δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου 
και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο, 
είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα... να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, 
καλύτερα να το τολμήσεις..
Κ ό ψ ε... τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τ ο υ λ ά χ ι σ τ ο ν σωστός 
στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς 
κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή.. 
που Δεν θα αντέξω... και θα ξ ε σ π ά σ ω 
και Δεν θα φοβηθώ... και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου.. 
θ α γ ε μ ί ζ ω... με ένα φθόγγο ,
με έναν ψ ί θ υ ρ ο , με ένα τραύλισμα , 
με μια Κ ρ α υ γ ή.. που θα μου λέει:
Μ Ι Λ Α.....