Λευτέρωσε με!
Σε μια θρυαλλίδα φωτός αιχμάλωτος
βασανίζω την ανέχεια της ανημπόριας.
Πίσω μου το εξαγγελτικό χάος χειμάζει
όσα δεν μπόρεσα με το παρόν μου να φέρω.
Διακαής πόθος ο ενάρετος που αναζήτησα
στη σφυρήλατη μήτρα των ανθρώπινων καλουπιών
εξωραΐζεται στις εφήμερες ελεγείες των ποιητών.
Το μέγα τέμενος ένας απάνθρωπος γίγαντας
συγκαταλέγει μια ανακόλουθη ιεραρχία μίσους
στα σπλάχνα του κι η ρέμβη των άστρων
πλουμισμένη εξορκισμούς περιλάμπει το πένθιμο.
Στη γη των προγόνων μου το άγγιγμα της βροχής
ένας κατακλυσμός που αφανίζει γένη με θεούς
ανίκανους να λυτρώσουν το πνεύμα που κόχλασε.
Φωτιές ψυχών που καίγονται στην επίγεια κόλαση
δοξολογούν τον παράδεισο των ουρανών. Δείτε!
Κόκκινες νιφάδες συλλαβίζουν αλφάβητα τρόμου
στους ματωμένους κάμπους με εκμαυλισμένες σπορές.
Ένα αέναο βασίλειο νεκρών με προβιές ζωής
υποκλίνονται στο ανέκαθεν και το πάντα του ποιμένα
που με πρόσωπο ανθρώπου σφυρηλατεί αλυσίδες
διαιωνίζοντας τη βασιλεία του στους αιώνες των αιώνων...
Λευτέρωσε με!
Είμαι της γύρης ο έγκλειστος πρόγονος.
Ο από πάντα απατηλός οίστρος των ανθοφοριών.
Ο ένας που μόνος δεν μπορεί να υπάρξει.
Η ζωή είναι λίγη για να τη δαμάσω με αιωνιότητα.
Τώρα στην αλκή των φιλιών σου μόνο ελπίζω,
ύστερα ο πρώτος ανθός του κόσμου θα γεννηθεί μέσα σου
από ένα σπέρμα ταπεινό της σοφίας που απώλεσα
στην άμορφη φλόγα της ψυχής που ζητά το σχήμα σου...
Λευτέρωσε με!
Σπύρος Ποταμίτης
22-9-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.
Lunapiena