Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Κ. ΚΑΡΙΩΤΑΚΗΣ: ΜΟΝΟ



Αχ! όλα έπρεπε να ‘ρθουν καθώς ήρθαν!
Οι ελπίδες και τα ρόδα.. να μαδήσουν.
Βαρκούλες.. να μου φύγουνε τα χρόνια,
να φύγουνε, να σβήσουν.

‘Ετσι... όπως εχωρίζαμε τα βράδια,
για πάντα να χαθούνε.. τόσοι φίλοι.
Τον τόπο... που μεγάλωνα παιδάκι
ν’ α φ ή σ ω  κάποιο δείλι.

Τα ωραία κι απλά κορίτσια –ω, αγαπούλες!–
η ζωή να μου τα πάρει... χορού γύρος.
Ακόμη ο  π ό ν ο ς.. άλλοτε που ευώδα,
να με βαραίνει στείρος.

Όλα έπρεπε να γίνουν. Μ ό ν ο  η  ν ύ χ τ α
δεν έπρεπε γλυκιά... έτσι τώρα να ‘ναι,
να παίζουνε τ’ αστέρια... εκεί σαν μάτια
και σα να μου γελάνε.

Τ. ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: ΕΡΩΤΙΚΟ



Τ. Λειβαδίτης: Λυκόφως



κάποτε θα σου διηγηθούν 
όλες τις λεπτομέρειες της ζωή σου
αλλά εσύ δεν θα τις γνωρίζεις

κι άλλοτε σε μια πάροδο ή σ ένα καφενείο
 βλέπεις πρόσωπα για πρώτη φορά
κι όμως νιώθεις ότι έζησες πολύ καιρό μαζί τους 
σε πια άλλη ζωή τάχα; 
ή στη μοναξιά του φθινοπώρου 
ή μες το όνειρο για ένα κόσμο ωραιότερο 
μην παραξενευόσαστε λοιπόν 
που έμεινα τόσο νέος 
εγώ δεν είχα ιστορία 

όπως και τα πιο ωραία λόγια 
που τα βρίσκουμε όταν είναι πλέον αργά 
κι αυτές οι πορφυρές ανταύγειες του δειλινού 
στο βάθος σαν τις πυρκαγιές 
σε μια παλιά χαμένη εξέγερση 


τι έγινε; 
κανείς δεν επέζησε να μαρτυρήσει 
δίκαιη η ώρα του λυκόφωτος 
όταν πλανιόμαστε σε προκυμαίες η ουρανούς 
ώρα που σταματάμε άξαφνα στη σκάλα 
και κοιτάζουμε το αινιγματικό παρελθόν 
ενώ από κάπου ακούγετε μια μελωδία παιδική
ξεχασμένοι σαν ένας άγγελος
 που έχασε τον δρόμο του 
ζούμε σ ένα ανεξιχνίαστο όνειρο 
απ όπου δεν θα βγούμε 
παρά για ν αγκαλιάσουμε 
σαν μόνη εξήγηση.... τη σιωπή.....

Τ. Λειβαδίτης: Για να Σε Συναντήσω


Για να Σε Συναντήσω

Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μ ε ί ν ε... λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας... χ ρ ώ μ α

Αχ, για να γεννηθείς.. εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος... μάτια μου
Γι' αυτό.... για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το  α ί σ θ η μ α
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Λιδάκης
^
http://youtu.be/MRPccHooHvE

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Το Ηλιοβασίλεμα


                                                Il Tramonto - Το Ηλιοβασίλεμα

Allora, io ero la, sulla più alta delle montagne, 
e tutto intorno a me c’era 
l’intero cerchio del mondo.

Λοιπόν, ήμουν εκεί, στο πιο ψηλό βουνό 

και γύρω μου ήταν ολόκληρος 
ο κύκλος του κόσμου.


E mentre ero la, vidi più di ciò che posso dire 
e capii più di quanto vidi; 
perché stavo guardando in maniera sacra 
la forma spirituale di ogni cosa, 
e la forma di tutte le cose che, tutte insieme, 
sono un solo essere.

Και ενώ ήμουν εκεί, 
είδα περισσότερα απ’όσα μπορώ να διηγηθώ 
και κατάλαβα περισσότερα απ’όσα είδα,
γιατί ατένιζα με τρόπο ιερό 
την πνευματική μορφή των πραγμάτων, 
την μορφή όλων των πραγμάτων
που όλα μαζί είναι μόνο Ένα Πράγμα.

E io dico che il sacro cerchio del mio popolo

era uno dei tanti che formarono 
un unico grande cerchio,
largo come la luce del giorno e delle stelle,
e nel centro crebbe un albero fiorito
 a riparo di tutti i figli 
di un’unica madre ed in un unico padre.


Και σας λέω ότι ο ιερός κύκλος του λαού μου,

ήταν ένας μεταξύ άλλων, 
που σχημάτιζαν ένα ενιαίο μεγάλο κύκλο, φαρδύ 
όπως το Φως της μέρας και των άστρων μαζί, 
και στο κέντρο μεγάλωνε  ένα δέντρο ανθισμένο, 
προστατευμένο από  ό λ α  τα παιδιά 
μιας μοναδικής μάνας και ενός μοναδικού πατέρα.


E io vidi che era sacro… 
E il centro del mondo è dovunque.

Και είδα ότι ήταν ι ε ρ ό ....
Και το κέντρο του Κόσμου είναι  π α ν τ ο ύ. 


Alce Nero (Heaka Sapa) 
(1863-1950) 

Sioux Oglala 
Trad. Lunapiena

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ: Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ


Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ: ΥΜΝΟΣ των ΑΙΩΝΩΝ


M η τ έ ρ α  μας πολύπαθη, ω α θ ά ν α τ η,
δεν είναι μόνο σου στολίδι... οι Παρθενώνες
του συντριμμού σου τα σ π α θ ι ά  στα κάμανε
φ υ λ α χ τ ά  και σ τ ε φ ά ν ι α  σου... οι αιώνες.

Kαι οι πέτρες.. που τις έστησε στο χώμα σου
το νικηφόρο χέρι του Pωμαίου,
κ' η σταυροθόλωτη εκκλησιά από το Bυζάντιο,
στον τόπο... του πολύστυλου Ναού του αρχαίου,

Kι αυτό το κάστρο... που μουγγρίζει μέσα του
της Bενετιάς ακόμη το λιοντάρι,
κι ο μιναρές που στέκει, της ολόμαυρης 
και της πικρότατης σκλαβιάς... απομεινάρι,

Kαι του Σλάβου.. το διάβα αντιλαλούμενο
στ' όνομα.. που μας έρχεται στο στόμα
-με το γάλα της μάννας που βυζάξαμε-
σαν ξένη ανθοβολιά... στο ντόπιο χώμα,

Ό λ α... ένα νύφης φόρεμα σου υφαίνουνε,
σου πρέπουνε, ω βασίλισσα, σα στέμμα,
στην ομορφάδα σου... ομορφιά απιθώσανε
κ' είναι σα σπλάχνα... απ' το δικό σου το αίμα.

Ω τίμια φυλαχτά.... στολίδια αταίριαστα,
ω διαβατάρικα... από σας πλάθετ' αιώνια,
κόσμος από παλιά κοσμοσυντρίμματα, 
η νέα τρανή Πατρίδα... η  π α ν α ρ μ ό ν ι α

Κ. Παλαμάς 

Κυριακή 27 Οκτωβρίου 2013

Για την Τιμή και για την Ελευθερία

ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ: Προς το Κ α θ ή κ ο ν 

Σειρήνες και κωδωνοκρουσίες. Δευτεριάτικο πρωινό.

Ανήσυχες μορφές στα παράθυρα. 

Κοιτάζονται οι γείτονες, 

συνεννοούνται με το βλέμμα, και μένουν σύμφωνοι

Τα π ά ν τ α... για την τ ι μ ή .


Δεν είναι η μανία του πολέμου που τους εμπνέει,

 δεν είναι το πάθος της περιπέτειας.

Είναι η  σ υ ν α ί σ θ η σ η  της αξιοπρέπειας.

Όταν αυτή είναι εκτεθειμένη σε κινδύνους,

τότε το τροπάριο της ειρηνοφιλίας διακόπτεται.


Όχι από αγάπη προς τον πόλεμο.

Από α γ ά π η  προς αυτή την ΕΙΡΗΝΗ.


Γιατί τίποτα δεν εξυπηρετεί την Ε ι ρ ή ν η χειρότερα

 από την καλοπροαίρετη διάθεση... των λ α ώ ν 

να δ έ χ ο ν τ α ι ραπίσματα. 


Κακός είναι ο πόλεμος.

Αλλά υπάρχει κάτι πιο απαίσιο κι απ’ αυτόν ακόμα,

η λάσπη που πέφτει και κηλιδώνει τις υπολήψεις

των λαών όταν θελήσουν να τον αποφύγουν

με θυσία της τιμής τους.


Τέτοιες κηλίδες

τίποτα δεν είναι ικανό να τις καθαρίσει.

Ούτε το σβήσιμο της γενεάς

που τις έχει προκαλέσει.

Οι γενεές φεύγουν,

αλλά μένουν οι σ ε λ ί δ ε ς της Ιστορίας,

για να θυμίζουν τη ντροπή.

Μένουν οι μεταγενέστεροι,

και ζητούν ευθύνες από τη στάχτη μας. 


Στρατιώτες της  Ε ι ρ ή ν η ς 

ό σ ο... δεν προσβάλλεται η Ελευθερία και το Δίκαιο.

Όταν όμως κινδυνεύουν

 τα δύο αυτά αγαθά, τότε η εμμονή στην ειρήνη

αποτελεί... ανανδρία... αναξιοπρέπεια... και αφιλοτιμία...


Για όλα μπορούν να μας κατηγορήσουν.

 Ένα μόνο δεν θα πει κανείς: ότι δεν διατηρήσαμε,

μέσα στο πέρασμα των αιώνων,

ά σ π ι λ η  την ε θ ν ι κ ή  μας  φιλοτιμία.

Έτσι άσπιλη θα την διατηρήσουμε και τώρα.

Κοινή είναι η θέληση:

Να το ξαναφορέσουμε. 

Γνώριμη σ τ ο λ ή.... του λαού μας.

Τη φόρεσε ο παππούς, τη φόρεσε ο πατέρας,

θα τη φορέσει τώρα ο γιος.

Και πάντα για τον ί δ ι ο  σκοπό.

Για την Τ ι μ ή  και για την  Ε λ ε υ θ ε ρ ί α .


Για τους ίδιους λόγους καλούμαστε και σήμερα.

Το καθήκον υπογράφει τις προσκλήσεις.

Η φωνή του είναι η πιο επιβλητική 

απ’ όλες τις φωνές.

Τη δέχεσθε χωρίς υπολογισμούς.

Η  π ε ρ η φ ά ν ι α   αγνοεί την αρίθμηση.

Δεν μετρά τις δυνάμεις

εκείνου που θέλει να την τσαλακώσει.

Βαδίζει με το μέτωπο ψηλά στο δρόμο της τιμής.


Οι Θερμοπύλες δεν είναι ένα γεωγραφικό σημείο,

δεν είναι ένα απλό ιστορικό γεγονός.

Είναι ένα σ ύ μ β ο λ ο.

Το σύμβολο αυτό το διατήρησαν ψηλά

οι γενεές των Ελλήνων.

Από τις Θερμοπύλες ως το 21, και πέρα απ’ αυτό,

με κλειστό το βιβλίο της αριθμητικής 

βάδισε το έθνος

στους δρόμους των πεπρωμένων του.

Με την αριθμητική στο χέρι

δούλοι θα είμαστε σήμερα.


Στην π ε ρ ι φ ρ ό ν η σ η της αριθμητικής οφείλουμε

την εθνική μας υπόσταση.

 Το 1940 δεν θα κάμει εξαίρεση.


Παλιά και πρόσφατη Ι σ τ ο ρ ί α  δείχνει

ποιο κατάντημα.. περιμένει τους λαούς εκείνους

που, με οδηγό τον υπολογισμό, έστερξαν

σε ταπεινώσεις και σε διασυρμό... της τιμής τους.


Η τιμή που σπίλωσαν

 δεν είναι η μόνη τους θυσία.

Μαζί μ’ αυτήν έχασαν και τα υλικά αγαθά 

που πίστεψαν ότι θα εξασφάλιζαν 

αν δέχονταν τον εξευτελισμό. 


Κ α θ ή κ ο ν.... και συμφέρον

είναι η προάσπιση της Εθνικής Τ ι μ ή ς .

Στην εκτέλεση του καθήκοντος 

καλούνται οι πολίτες.

Καθήκον προς τα μάρμαρα

που αποτελούν τη δόξα των περασμένων,

προς το βράχο που κοίλαναν ο ιδρώτας

και το αίμα των γενεών που προηγήθηκαν,

προς εμάς τους ίδιους,

προς τους τάφους των πατέρων μας,

προς τα λίκνα των παιδιών μας,

που θα ντρέπονταν αν μας έβλεπαν απρόθυμους

να συνεχίσουμε την εθνική μας παράδοση.


Αλλά τέτοια περίπτωση

δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει.

Μας το είπε η χθεσινή μέρα.

Θα μας το πουν οι επόμενες.

Θα μας το λένε όλες οι μέρες,

όσο υ π ά ρ χ ε ι.. ο γαλάζιος ουρανός μας,

όσο υ π ά ρ χ ο υ ν... οι αφροί του Αιγαίου μας,

για να σχηματίζουν την απέραντη κυανόλευκη,

που αγκαλιάζει πέρα ως πέρα

τους  Ε λ λ η ν ι κ ο ύ ς  ορίζοντες.



(Από την εφημερίδα «Ελεύθερον Βήμα»

 της 29ης Οκτωβρίου 1940)

(Εθνική κληρονομιά που σώζεται 
στη Βιβλιοθήκη της Ρόδου)