Αντώνης Σαμαράκης: "Ζητείται Ελπίς"

"..Οταν μπήκε στο καφενείο, κείνο τό απόγεμα,

ήτανε νωρίς ακόμα. Κάθισε σ' ένα τραπέζι,

πίσω από το μεγάλο τζάμι που εβλεπε στη λεωφόρο.

Παράγγειλε καφέ. Σε αλλα τραπέζια,

παίζανε χαρτιά ή συζητούσανε.

Ηρθε ο καφές. Αναψε τσιγάρο, ηπιε δυό γουλιές,

κι άνοιξε την απογευματινή εφημερίδα.

Καινούριες μ ά χ ε ς.. ειχαν αρχίσει στην Ινδοκίνα.

«Αι  α π ώ λ ε ι α ι.. εκατέρωθεν υπήρξαν βαρύταται»,

ελεγε το τηλεγράφημα.

Ενα ακόμα Ιαπωνικό αλιευτικό

που γύρισε με ραδιενέργεια.

«Η σκιά του νέου παγκοσμίου πολέμου...

α π λ ο ύ τ α ι... εις τον κόσμον μας»,

ηταν ο τίτλος μιας αλλης είδησης.

Υστερα δ ι ά β α σ ε... άλλα πράγματα:

το έλλειμμα του προϋπολογισμού,

προαγωγές εκπαιδευτικών,

μιά απαγωγή, ενα βιασμό, τρείς αυτοκτονίες.

Οι δυό, για οικονομικούς λόγους.

Δυό νέοι, 30 και 32 χρονών.

Ο πρώτος άνοιξε το γκάζι,

ο δεύτερος χτυπήθηκε με πιστόλι.

Αλλού ειδε κριτική για ενα ρεσιτάλ πιάνου,

έπειτα κάτι για τη μόδα, τέλος την «Κοσμική Κίνηση»:

«Κοκταίηλ προχθές παρά τώ κυρίω και τή κυρία Μ. Τ.

Χάρμα ευμορφίας και κομψότητος η κυρία Β. Χ.

με φόρεμα κομψότατο εμπριμέ και τοκ πολύ σικ.

Ελεγκάντικη εμφάνισις η δεσποινίς Ο. Ν.»

Αναψε κι αλλο τσιγάρο.

Εριξε μια ματιά στις «Μικρές Αγγελίες»: 

ΠΩΛΕΙΤΑΙ νεόδμητος μονοκατοικία, κατασκευή αρίστη,

εκ 4 δωματίων, χόλ, κουζίνας, λουτρού πλήρους, W.C.

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ εις σοβαρόν κύριον δωμάτιον

εις β΄ όροφον, ευάερον, ευήλιον...

ΖΗΤΕΙΤΑΙ πιάνο προς αγοράν...

Σκέψεις γυρίζανε στο νού του.

Απο τότε που τέλειωσε 

ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος,

η σ κ ι ά  του τρίτου... δεν είχε πάψει

να βαραίνει πάνω στον κόσμο μας.

Και στο μεταξύ, 

το αίμα χυνότανε, στην Κορέα χτες,

στην Ινδοκίνα σήμερα, αύριο...

Πέρασε το χέρι του στα μαλλιά του.

Σκούπισε τον ιδρώτα στο μέτωπό του·

είχε ιδρώσει, κι όμως δεν έκανε ζέστη.

Ο πόλεμος, η βόμβα υδρογόνου,

οι αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους,

η «Κοσμική Κίνησις»... 

Το πανόραμα της ζωής !

Δεν είχε αλλάξει διόλου προς το καλύτερο 

η ζωή μας ύστερα από τον πόλεμο.

 Όλα είναι, τα ίδια σαν και πριν.

Κι  ο μ ω ς... είχε ελπίσει κι αυτός,

όπως είχαν ελπίσει 

εκατομμύρια άνθρωποι σ' όλη τη γη,

πως ύστερα απο τον πόλεμο, ύστερα..

απο τόσο αιμα που χύθηκε, κάτι θ' αλλαζε.

Π ω ς.. θα 'ρχόταν... η Ε ι ρ ή ν η,

π ω ς... ο εφιάλτης του πολέμου

δε θα ίσκιωνε πια τη γή μας,

π ω ς... δε θα γίνονταν τώρα αυτοκτονίες..

για οικονομικούς λόγους,

π ώ ς...

Σουρούπωνε. 

Μερικά φώτα είχαν ανάψει κιόλας 

στα μαγαζιά αντίκρυ.

Στο καφενείο δεν είχανε ανάψει ακόμα τα φώτα.

Του άρεσε έτσι το ημίφως.

Σ κ έ φ τ η κ ε.... τη σύγχυση που επικρατεί

στον κόσμο μας σήμερα.

Σ ύ γ χ υ σ η... στον τομέα των ιδεών,

σύγχυση στον κοινωνικό τομέα,

σ ύ γ χ υ σ η...

Δεν έφταιγε η εφημερίδα 

που έκανε τώρα αυτές τις σκέψεις.

Τα σκεφτότανε όλα αυτά τον τελευταίο καιρό,

πότε με λιγότερη, πότε με περισσότερη ένταση.

Σ κ ε φ τ ό τ α ν ε... το σκοτεινό πρόσωπο της ζωής.

Την Ειρήνη...τη βαθιά τούτη λαχτάρα,

που κρέμεται από μια κλωστή.

Σ κ ε φ τ ό τ α ν ε... τη φτώχεια, την αθλιότητα.

Σ κ ε φ τ ό τ α ν ε... 

το φόβο που έχει μπει στις καρδιές.

Στον καθρέφτη, δίπλα του, είδε το πρόσωπό του.

Ένα πολύ συνηθισμένο πρόσωπο.

Τίποτα δε μαρτυρούσε την ταραχή που ειχε μέσα του.

Είχε πολεμήσει κι αυτός στον τελευταίο πόλεμο.

Και... είχε ελπίσει.... Μα τώρα ήτανε πια χωρίς ελπίδα.

Ναι, δε φοβότανε να το ομολογήσει στον εαυτό του

πώς ήτανε χωρίς ελπίδα.

Μια σειρά από δ ι α ψ ε ύ σ ε ι ς ελπίδων

 ήταν η ζωή του. Είχε ελπίσει τότε... 

Είχε ελπίσει ύστερα...