Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Το Καθαρότερο Πράγμα της Δημιουργίας



Το Καθαρότερο Πράγμα της Δημιουργίας



Δεν ξέρω, μα δεν έμεινε καθόλου σκοτάδι.

Ο Ήλιος χύθηκε μέσα μου από χίλιες πληγές.

Και τούτη τη λευκότητα που σε περιβάλλω

δε θα τη βρεις ούτε στις  Άλπεις,

γιατί αυτός  ο αγέρας στριφογυρνά

ως εκεί ψηλά και το  χιόνι λερώνεται.

Και στο λευκό τριαντάφυλλο βρίσκεις μια ιδέα σκόνης.



Το τέλειο θαύμα θα το βρεις

μοναχά μες στον άνθρωπο:

λευκές  εκτάσεις που ακτινοβολούν αληθινά

στο σύμπαν και υπερέχουν.

Το πιό καθαρό πράγμα λοιπόν της δημιουργίας

δεν είναι το λυκόφως, ούτε ο ουρανός

που καθρεφτίζεται μες στο ποτάμι,

ούτε ο  Ήλιος πάνω στης μηλιάς τ᾿ άνθη.

Είναι η   Α γ ά π η.



Νικηφόρος Βρεττάκος

Ν. Βρεττάκος: Το Παιδί με τη Σάλπιγγα

Το παιδί με τη σάλπιγγα

Αν μπορούσες να ακουστείς

θα σου έδινα την ψυχή μου

να την πας ως την άκρη του κόσμου.

Να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα

αναμμένα για τα Χριστούγεννα-στο τζάκι

του Νέγρου ή του 'Ελληνα χωρικού.

Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά

στα παράθυρα των φυλακισμένων.

Εγώ μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.


Αν μπορούσες να ακουστείς

θα σου έδινα την ψυχή μου

να την κάνεις τις νύχτες

ορατές νότες, έγχρωμες,

στον αέρα του κόσμου.

 
Να την κάνεις αγάπη.


Νικηφόρος Βρεττάκος

Στο παιδί μου.. Μ. Αναγνωστάκης


Στο παιδί μου


Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

και του μιλούσανε για Δράκους

και για το πιστό σκυλί

για τα ταξίδια της της Πεντάμορφης

και για τον άγριο λύκο

μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια.

Τώρα τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο,

το σκοτάδι σκοτάδι

του δείχνω με το χέρι τους κακούς,

του μαθαίνω ονόματα σαν προσευχές,

του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια!

Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά…


Μ. Αναγνωστάκης

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Ο. ΕΛΥΤΗΣ: ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΕΚΤΟ

ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΝ

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία, που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου.

Που πρώτα θα κρατήσει τις αχτίδες του, σημάδι ότι καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση. Και μετά θα μιλήσει, να πει: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τα έθνη, άλλοτες αλαζονικά, παραδομένα στη σφήκα και στο ξινόχορτο.

-Βλέπω τα πελέκια στον αέρα σκίζοντας προτομές Αυτοκρατόρων και Στρατηγών.

-Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων.

-Βλέπω την αλληλουχία των κρυφών νοημάτων.

Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν. Αλλά πριν, ιδού, θα γίνουν οι ωραίοι που ναρκισσεύτηκαν στις τριόδους Φίλιπποι και Ροβέρτοι.

Θα φορέσουν ανάποδα το δαχτυλίδι τους, και με καρφί θα χτενίσουνε το μαλλί τους, και με νεκροκεφαλές θα στολίσουνε το στήθος τους, για να δελεάσουν τα γύναια. Και τα γύναια θα καταπλαγούν και θα στέρξουν. Για να έβγει αληθινός ο λόγος, ότι σιμά η μέρα όπου το κάλλος θα παραδοθεί στις μύγες της Αγοράς. Και θα αγαναχτήσει το κορμί της πόρνης μην έχοντας άλλο τι να ζηλέψει. Και θα γίνει κατήγορος η πόρνη σοφών και μεγιστάνων, το σπέρμα που υπηρέτησε

πιστά, σε μαρτυρία φέρνοντας. Και θα τινάξει πάνουθέ της την κατάρα, κατά την Ανατολή το χέρι τεντώνοντας και φωνάζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τα χρώματα του Υμηττού στη βάση την ιερή του Νέου Αστικού μας Κώδικα.

-Βλέπω τη μικρή Μυρτώ, την πόρνη από τη Σίκινο, στημένη πέτρινο άγαλμα στην πλατεία της Αγοράς με τις Κρήνες και τα ορθά Λεοντάρια.

-Βλέπω τους έφηβους και βλέπω τα κορίτσια στην ετήσια Κλήρωση των Ζευγαριών.

-Βλέπω ψηλά, μες στους αιθέρες, το Ερεχθείο των Πουλιών.

Λείψανα παλιών άστρων και γωνιές αραχνιασμένες τ' ουρανού σαρώνοντας η καταιγίδα που θα γεννήσει ο νους του ανθρώπου. Αλλά πριν, ιδού, θα περάσουν γενεές το αλέτρι τους πάνω στη στέρφα γης. Και κρυφά θα μετρήσουν την ανθρώπινη πραμάτεια τους οι Κυβερνήτες,

κηρύσσοντας πολέμους. Όπου θα χορτασθούνε ο Χωροφύλακας και ο Στρατοδίκης. Αφήνοντας το χρυσάφι στους αφανείς, να εισπράξουν αυτοί τον μιστό της ύβρης και του μαρτυρίου. Και μεγάλα πλοία θ' ανεβάσουν σημαίες, εμβατήρια θα πάρουν τους δρόμους, οι εξώστες να ράνουν με άνθη τον Νικητή. Που θα ζει στην οσμή των πτωμάτων. Και του λάκκου σιμά του το στόμα, το σκοτάδι θ' ανοίγει στα μέτρα του, κράζοντας: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

-Βλέπω τους Στρατοδίκες να καίνε σαν κεριά, στο μεγάλο τραπέζι της Αναστάσεως.

-Βλέπω τους Χωροφυλάκους να προσφέρουν το αίμα τους, θυσία στην καθαρότητα των ουρανών.

-Βλέπω τη διαρκή επανάσταση φυτών και λουλουδιών.

-Βλέπω τις κανονιοφόρους του Έρωτα

Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει. Ταραχή θα πέσει στον Άδη, και το σανίδωμα θα υποχωρήσει από την πίεση τη μεγάλη του ήλιου. Αλλά πριν, ιδού, θα στενάξουν οι νέοι, και το αίμα τους αναίτια θα γεράσει. Κουρεμένοι κατάδικοι θα χτυπήσουν την καραβάνα τους πάνω στα κάγκελα. Και θα αδειάσουν όλα τα εργοστάσια, και μετά πάλι με την επίταξη θα γεμίσουν, για να βγάλουνε όνειρα συντηρημένα σε κουτιά μυριάδες, και χιλιάδων λογιών εμφιαλωμένη φύση. Και θα'ρθουνε χρόνια χλωμά και αδύναμα μέσα στη γάζα. Και θα'χει καθένας τα λίγα γραμμάρια της ευτυχίας.

Και θα'ναι τα πράγματα μέσα του κιόλας ωραία ερείπια. Τότε, μην έχοντας άλλη εξορία, που να θρηνήσει ο Ποιητής, την υγεία της καταιγίδας από τ' ανοιχτά στήθη του αδειάζοντας, θα γυρίσει για να σταθεί στα ωραία μέσα ερείπια. Και τον πρώτο λόγο του ο στερνός των ανθρώπων θα πει, ν' αψηλώσουν τα χόρτα, η γυναίκα στο πλάι του σαν αχτίδα του ήλιου να βγει. Και πάλι θα λατρέψει τη γυναίκα και θα την πλαγιάσει πάνου στα χόρτα καθώς που ετάχθη. Και θα λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση, και θα σπείρουνε γενεές στους αιώνες των αιώνων!

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ

Αν βουληθώ, αν βουληθώ

να σ’ αρνηθώ

να σ’ απολησμονήσω

να μην εβρώ νερό να πιω

μη ρούχο να φορήσω



Αν βουληθώ, αν βουληθώ

να σ’ αρνηθώ

να σ’ απολησμονήσω

να μην μπορώ φιλί να βρω

μη δάκρυ να δακρύσω!


Μουσική: Μίμης Πλέσσας


Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Βιολάρης




Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

THAT's GREECE



VIDEO για την ΕΛΛΑΔΑ από την...

British Hellenic Chamber conference (BHCC)


- Annual London Conference - 28 Ιουνίου 2011

Χρόνους μας ταξιδεύει, δε βουλιάξαμε.

Χίλιους καπεταναίους... τους αλλάξαμε.

Από τα βάθη φτάνει... τους παλιούς καιρούς.

Βάσανα ξεφορτώνει... και αναστεναγμούς

...

... Κατακλυσμούς ποτέ... δε λογαριάσαμε

Μπήκαμε μεσ’ στα όλα... και περάσαμε.


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Μανώλη Αναγνωστάκη - Προσχέδιον δοκιμίου πολιτικής αγωγής


Προσχέδιο δοκιμίου πολιτικής αγωγής*



Οι τσαγκαράδες να φτιάνουν όπως πάντα γερά παπούτσια

Οι εκπαιδευτικοί να συμμορφώνονται

με το αναλυτικό πρόγραμμα του Υπουργείου

Οι τροχονόμοι να σημειώνουν...

με σχολαστικότητα τις παραβάσεις

Οι εφοπλιστές να καθελκύουν συνεχώς νέα σκάφη

Οι καταστηματάρχες ν' ανοίγουν και να κλείνουν

σύμφωνα με το εκάστοτε ωράριο

Οι εργάτες να συμβάλλουν ευσυνείδητα

στην άνοδο του επιπέδου παραγωγής

Οι αγρότες να συμβάλλουν ευσυνείδητα

στην κάθοδο του επιπέδου καταναλώσεως

Οι φοιτητές να μιμούνται τους δασκάλους τους

και να μην πολιτικολογούν

Οι ποδοσφαιριστές να μη δωροδοκούνται

πέραν ενός λογικού ορίου

Οι δικαστές να κρίνουν κατά συνείδησιν

και εκτάκτως μόνον, κατ' επιταγήν

Ο τύπος να μη γράφει ό,τι πιθανόν να εμβάλλει

εις ανησυχίαν τους φορτοεκφορτωτές

Οι ποιητές όπως πάντα να γράφουν ωραία ποιήματα



* Πρόκειται περί προσχεδίου, ως ο τίτλος, και προσφέρεται εις ελευθέραν δημοσίαν συζήτησιν. Μετά τας ακουσθησομένας απόψεις θα γίνει τελική επεξεργασία υπό ομάδος εγκρίτων Ποιητών και θα παραδοθεί εις το κοινόν προς γνώσιν και αναμόρφωσιν.



Μανόλης Αναγνωστάκης

Από τη συλλογή: Ο στόχος (1970)

Ανδρεάτος Γεράσιμος ~ Το Σκάκι



ΤΟ ΣΚΑΚΙ

Έλα να παίξουμε...

Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου

Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη

Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη


Θα σου χαρίσω τους πύργους μου

Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου

Έχουν πεθάνει από καιρό πριν από μένα


Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ε τ ο ύ τ ο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μ ό ν ο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει


δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας.. μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας... μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας... τις στέρεες παρατάξεις


Έλα να παίξουμε...


Ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου

Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω!

Τραβάνε μπρος σκυφτοί δίχως καν όνειρα


Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Όλα, όλα, και τ' άλογά μου θα στα δώσω

Μονάχα ετούτο τον τρελό μου θα κρατήσω

που ξέρει μ ό ν ο σ' ένα χρώμα να πηγαίνει


δρασκελώντας την μιαν άκρη ως την άλλη

γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες σου

μπαίνοντας μέσα στις γραμμές σου ξαφνικά

αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις


Έλα να παίξουμε...

Κι αυτή δ ε ν έχει τ έ λ ο ς η παρτίδα...


Στίχοι: Μανώλης Αναγνωστάκης 

Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου 

Πρώτη εκτέλεση: Γεράσιμος Ανδρεάτος

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Οδυσσεας Ελυτης -Το τρελοβάπορο



Το ΤΡΕΛΟΒΑΠΟΡΟ


Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά

κι αρχίζει τις μανούβρες "β ί ρ α-μ ά ιν α"

την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές

φορτώνει φρέσκο αέρα... κι απ' τις δυο μεριές


Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο

κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό

από τα βάθη φτάνει στους παλιούς καιρούς

βάσανα ξεφορτώνει... κι αναστεναγμούς


Έλα Χριστέ και Κύριε... λέω κι απορώ

τέτοιο τρελό βαπόρι... τρελοβάπορο

χρόνους μας ταξιδεύει... δε βουλιάξαμε

χίλιους καπεταναίους... τους αλλάξαμε


Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε

μπήκαμε μες στα όλα... και περάσαμε

κι έ χ ο υ μ ε στο κατάρτι μας βιγλάτορα

παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα


Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης

Μουσική: Δημήτρης Λάγιος

Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Δημητράτος & Χορωδία Λαμίας

( Ντουέτο )

ΑΘΗΝΑ , ΠΕΙΡΑΙΑΣ 1900-1950 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΑΡΧΕΙΟ ΠΟΥΛΙΔΗ



ΑΘΗΝΑ 1900-1950 από το Φωτογραφικό Αρχείο ΠΟΥΛΙΔΗ
ΤΑ ΚΑΗΜΕΝΑ τα ΝΙΑΤΑ

Μυρωμένο φυσούσε τ' αγέρι,

ήσαν κάτασπρες οι λεμονιές

κι εφτερούγιζαν σ' όλα τα μέρη

... γοργά χελιδόνια που χτίζαν φωλιές.


Μεθυσμέν' απ' την αύρα τ' Απρίλη

ένα ζεύγος φιλιόταν γλυκά

κι ένας γέρος με τρέμοντα χείλη

τους χαμογελούσε μελαγχολικά.


Τα καημένα τα νιάτα

τι γρήγορα που περνούν..

Σαν τραγούδι ερωτικό,

σαν αστέρι διαβατικό

κι όταν είναι φευγάτα,

..πίσω ποτέ δε γυρνούν,

όπως δε γυρνά μιά στιγμή

στην πηγή το ποτάμι που τρέχει μ' ορμή.


Το Βιεννέζικο βαλς αντηχούσε,

ο χορός είχε ανάψει καλά

ένας νέος μιά νέα κρατούσε

και της εμουρμούριζε λόγια τρελά.


Η μαμά στη γωνιά καθισμένη

με ρυτίδες και άσπρα μαλλιά

το παιδί της εθώρ' η καημένη

κι αναλογιζόταν κι αυτή τα παλιά.


Τα καημένα τα νιάτα..

τι γρήγορα που περνούν..

Σαν τραγούδι ερωτικό,

σαν αστέρι διαβατικό

κι όταν είναι φευγάτα,

..πίσω ποτέ δε γυρνούν,

όπως δε γυρνά μιά στιγμή

στην πηγή το ποτάμι..

που τρέχει μ' ορμή.


Με αυτό το τραγούδι το πλάνο

άλλοι κλαίνε και άλλοι γελούν

κι ενώ γύρω-τριγύρω στο πιάνο

κοπέλες και νέοι τον κόσμο χαλούν.


Μερικοί που τ' ακούν σε μιάν άκρη

συγκινούνται και δεν ξέρουν πώς

να σφουγγίσουν με τρόπο το δάκρυ

που αποσπάζει αυτός ο σκοπός.


Στίχοι και Μουσική: ΑΤΤΙΚ

Ερμηνεία: ΔΑΝΑΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Όταν κοπάζει ο θόρυβος - Ορφέας Περίδης



ΟΤΑΝ ΚΟΠΑΖΕΙ Ο ΘΟΡΥΒΟΣ

 
Για το ψωμί το δίκιο την αλήθεια,

ίσως και να μη φτάνει μια ζωή.

Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή....

μες στον αγώνα, αδέλφια.

Και για να μάθω να μιλώ...

όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει

Να μάθω να ανορθώνομαι..

όταν θεριεύει ο θάνατος.


Για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας να αντέχω

πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω,

με πόσες πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαλεύω.

Όμως μονάχα τούτη την αδυναμία,

συγχωρήστε μου,

όταν κοπάζει ο θόρυβος.. και μένω μοναχός

με ένα μου αγαπημένο πρόσωπο

για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω..

δεν μπορώ ν' αγωνιστώ.


Αν την επιδιώξω τη χάνω.

Αν τη διεκδικήσω τη σκοτώνω.

Αδέλφια μου συγχωρήστε με,

μα η αγάπη που πιο βαθιά γυρεύω,

πρέπει να μου δοθεί μονάχη.



Τίτος Πατρίκιος

Από τη συλλογή Μαθητεία ξανά (1991)

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2011

Maria Callas - UN BEL DI, VEDREMO (Greek Subtitles) 1955



ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ - PUCCINI :

"MADAMA BUTTERFLY" -1955

"Μια Όμορφη Μέρα.. θα δούμε

να υψώνεται μια στήλη καπνού στον ορίζοντα

και τότε... θα εμφανιστεί το πλοίο..

και το πλοίο λευκό θε να μπεί στο λιμάνι

... σαλπίζοντας τον χαιρετισμό του!

Βλέπεις? Βλέπεις που φτάνει?

Δεν θα κατέβω.. να τον προϋπαντήσω..

Οχι εγώ.. θα μείνω εδώ ψηλά στο λόφο

και θα περιμένω.. Θα περιμένω καιρό πολύ

η μακρά α ν α μ ο ν ή δεν με στενοχωρεί...."

Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ - ΑΣΚΗΤΙΚΗ

ΑΣΚΗΤΙΚΗ :: Salvatores Dei
Νίκος Καζαντζάκης

 
Πρόλογος

... Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή.

Ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η επιστροφή· ταυτόχρονα το ξεκίνημα κι ο γυρισμός· κάθε στιγμή πεθαίνουμε. Γι αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της ζωής είναι ο θάνατος.

Μα κι ευτύς ως γεννηθούμε, αρχίζει κι η προσπάθεια να δημιουργήσουμε, να συνθέσουμε, να κάμουμε την ύλη ζωή· κάθε στιγμή γεννιούμαστε. Γι΄ αυτό πολλοί διαλάλησαν: Σκοπός της εφήμερης ζωής είναι η αθανασία.

Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα τα δυο τούτα ρέματα παλεύουν:

α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία·

β) ο κατήφορος, προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς το θάνατο.

Και τα δυο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας. Στην αρχή η ζωή ξαφνιάζει· σαν παράνομη φαίνεται, σαν παρά φύση, σαν εφήμερη αντίδραση στις σκοτεινές αιώνιες πηγές· μα βαθύτερα νιώθουμε: η Ζωή είναι κι αυτή άναρχη, ακατάλυτη φόρα του Σύμπαντου.

Αλλιώς, πούθε η περανθρώπινη δύναμη που μας σφεντονίζει από το αγέννητο στο γεννητό και μας γκαρδιώνει· φυτά, ζώα, ανθρώπους· στον αγώνα; Και τα δυο αντίδρομα ρέματα είναι άγια.
Χρέος μας λοιπόν να συλλάβουμε τ΄ όραμα που χωράει κι εναρμονίζει τις δυο τεράστιες τούτες άναρχες, ακατάλυτες Ορμές· και με τ΄ όραμα τούτο να ρυθμίσουμε το στοχασμό μας και την πράξη.