Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Στη Σελήνη...

Στή Σελήνη Sulla Luna
Μέσα στης νύχτας το σκοτάδι
που ο ύπνος τον θάνατο νικά,
τον δίδυμο αδελφό του,
και τ'όνειρο του κλέβει...
ξεπρόβαλε η Σελήνη,
η όμορφη κόρη του Ήλιου,
που δέχθηκε την χάρη του
νικώντας την ντροπή της,
τινάζοντας τις στάχτες των ενοχών,
απ'το λευκό κορμί της...
Αργά αργά δε να γενεί Πανσέληνος,
θα λάμψει στό στερέωμα,
πριν απ'το άστρο της αυγής,
προάγγελος της μέρας,
του έρωτα και της ζωής.
...............................
Nel buio della notte
dove il sonno la morte vincerà
la sua sorella gemella,
e gli ruberà il sogno...
nasce la Luna,
la bella figlia del Sole,
che gode la sua grazia
senza vergogna e timore,
scuotando le ceneri della colpevolezza
dalla sua pelle bianca.
Giorno dopo giorno crescerà
per diventare la lunapiena
e splendere sul cielo notturno.
Avanza alla prima stella dell'alba,
come il precursore del giorno,
dell'Amore e della Vita.
Lunapiena

Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

Κ. Παπαγεωργίου

Πέρα από την πηγή
είν'ένας τόπος μακρινός
όπου χορεύουν οι φωνές αγκαλιασμένες
από την άκρη των χειλιών
πριν τις γεννήσουν.
Είν'ένας τόπος φωτεινός
όπου δεν έχει σώμα η αμαρτία
τόπο δεν έχουν του κακού οι άγγελοι.
Λένε πως εκεί τον έρωτα
δεν τονε τρώνε τα πουλιά.
Λένε την Άνοιξη εκεί
όλοι την χαιρετούνε.
Κ. Παπαγεωργίου
..................
Lontano lontano dalla fontana
esiste un posto fatale
dove danzano le parole abbracciate
all'angolo delle labbra,
prima ancora di nascere.
Questo è una terra splendida,
dove il peccato non ha senso
e non esiste posto per gli angelli neri
Dicono che a quella terra
l'Amore non lo mangiano gli uccelli.
Dicono che la primavera
tutti, in coro, la salutano.
K. Papageorgiou
Trad. Lunapiena

ΑΝΟΙΞΗ - PRIMAVERA

La Primavera
Η Άνοιξη
(Don Backy)
L'inverno se ne va,
portando via con sé
tutto quel tempo lontano da te
La primavera è qua.
Son ritornate nel cuore due rose,
son come dolci carezze d'amore,
ora due rondini volan festose,
la primavera è una festa d'amore,
la primavera sorride all'amore.
Φεύγει ο Χειμώνας και πάει,
παίρνοντας μαζί του όλο εκείνο το καιρό,
που ήμουν μακριά σου,
Έφτασε πιά η Άνοιξη.
Ξανάλθαν στην καρδιά δυό ρόδα,
που'ναι σαν της αγάπης το χάδι το γλυκό.
Και δυό χελιδόνια πετούν με χαρά...
Η Άνοιξη είναι του έρωτα γιορτή.
Η Άνοιξη χαμογελά στην Αγάπη.
Tutto quel tempo lontano da te
la primavera è qua.
Con passo lieve mi vieni vicino
tra i verdi prati,
tra gli alberi in fiore,
è come un sogno il tuo bacio d'amore.
La primavera ha il tuo volto, il tuo cuore,
la primavera è un sorriso d'amore.
Πάει πιά ο καιρός που ήμουνα μακρυά σου,
η Άνοιξη είναι πιά εδώ.
Μ'ανάλαφρα βήματα με πλησιάζει,
μέσα απ'τα ολοπράσινα λιβάδια,
και τ'ανθισμένα δένδρα.
Μοιάζει σαν όνειρο το φιλί σου.
Η Άνοιξη έχει τη μορφή και την καρδιά σου,
η Άνοιξη είναι της Αγάπης το χαμόγελο.
Canta: Marisa Sannia
Trad. Lunapiena

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

ΚΑΠΟΙΕΣ ΝΥΧΤΕΣ....

Certe Notti...
Certe notti sono come questa,
eterea, impalpabile, liquida, che non scorre più,
Mi sono appoggiata sul bancone
e ho guardato fuori dalla finestra.
C'era un silenzio totale,
il fiume era calmo
e non si sentivano nemmeno gli uccelli.
La nostalgia mi stende...
e non ci sono sorrisi ...
capaci di lenire la malinconia che avevo dentro..
Κάποιες νύχτες είναι σαν και τούτη,
αιθέρια, άπιαστη, υγρή που δεν κυλά πιά..
Ακούμπησα το σώμα μου στο πρεβάζι,
και κοίταξα έξω απ'το παράθυρο.
Όλα τριγύρω σιωπηλά,
ακόμα και το ποτάμι ήταν ήρεμο,
δεν άκουγα ούτε τα πουλιά.
Η νοσταλγία απλώνεται μέσα μου
και δεν βρίσκει ένα χαμόγελο ικανό
να μετριάσει για λίγο τη θλίψη.
Come è amaro il vino sul tavolo
di una persona sola
che si tiene la testa tra le mani,
come è fredda la sera se alzando gli occhi
trovi solo un velo di nebbia che nasconde le stelle,
...soffice, impalpabile che nasconde e svela
con i movimenti sinuosi con cui
una danzatrice dei veli si offre e si cela,
e..la nebbia sfiumava verso l'infinito...
Πόσο πικρό είναι το κρασί στο τραπέζι,
ενός μοναχικού ανθρώπου
που κρατά το κεφάλι στα δυό του χέρια.
Πόσο ψυχρό είναι το βράδυ
όταν το βλέμμα συναντά μόνο ομίχλη
που κρύβει όλα τ'αστρα τ'ουρανού...
απαλή και άπιαστη που κρύβει και φανερώνει,
με ελικοειδείς κινήσεις σαν μια χορεύτρια
που κουνά ένα μεταξένιο μαντήλι,
αποκαλύπτωντας για μια στιγμή την ομορφιά
και μονομιάς την εξαφανίζει...
έτσι η ομίχλη χανόταν στο άπειρο.
Ma... per qualche notte,
hai abitato il mio sogno,
e come un tempo lontano mi tenevi per mano
mi tiravi in un angolo per baciarmi
sussurravi dolci parole per me...
Sono una romantica con tanta voglia di vivere!
ma... è difficile ritrovare la fiducia
quando l'hai persa per strada
forse e' stata calpestata, magari sorridendo,
per farla sembrare cosa piu' lieve...
ma... la Vita continua ancora....
Αλλά κάποιες νύχτες, κατοίκησες τα ονειρά μου
και όπως παλιά μου κράταγες το χέρι,
με τράβαγες στη γωνία κρυφά να με φιλήσεις,
ψιθυρίζοντας λόγια γλυκά αγάπης.
Έμεινα θα πείς ρομαντική, με θέληση για ζωή!
Είναι δύσκολο να ξαναβρείς την πίστη,
άν κάποτε σου χάθηκε στο δρόμο
ίσως και να ποδοπατήθηκε ποιός ξέρει,
ανάμεσα από χαχανητά και γέλια
για να φανεί αστεία και λίγη...
μα η ζωή ακόμα συνεχίζεται...
Eppure a me piace camminare
in quell'atmosfera, dove la luce dei lampioni
si allarga in aureole sfumate
e la luna appare velata dagli arcobaleni,
la nebbia ti avvolge leggera con vortici lenti
che seguono il tuo passo...
E' questa che amo particolarmente
perchè è parte di una sensualità
che troppe volte la devo nascondere dietro...
E' questa che danza fuori dalla mia finestra
in attesa del mio risveglio
ed è stessa che dona alla luce della luna
quell'alone di fiaba...
Όμως εμένα μ'αρέσει ακόμα να περπατώ
όταν το φως από τα φανάρια απλώνεται
σαν φωτοστέφανα που σβήνουν
και το φεγγάρι μοιάζει να καλύπτεται
από ψεύτικα ουράνια τόξα,
η ομίχλη να σ'αγκαλιάζει απαλά
με αργούς στρόβιλους που μοιάζει
ν'ακολουθούν τα βηματά σου.
Μ'αρέσει ιδιαίτερα γιατί είναι μέρος,
μιας αισθαντικότητας που συχνά
πρέπει να κρύβω μέσα μου.
Είναι αυτή που χορεύει έξω απ'το παράθυρό μου
περιμένοντας να ξυπνήσω,
και είν'αυτή που χαρίζει στο φως του φεγγαριού,
το μυθικό του δίσκο.
Non ci sono montagne
ad interrompere l'orizzonte,
c'è solo questo anello di nulla
che si muove intorno a te,
che nasconde e svela gli alberi,
le case, i campanili,
che guardano lontano e chissà se....
riescono a sovrastare questo nulla silente.
Al mattino, quando l'erba è lucida
per l'umidità della notte
e gli alberi sono solo ombre più chiare
e più scure sullo sfondo dell'orizzonte,
non ti stupiresti di vedere brillare il sole
del nuovo giorno sulla fronte
immacolata di un unicorno.
Δεν υπάρχουν βουνά να κόβουν τον ορίζοντα,
ύπαρχει μόνο αυτός ο δίσκος του τίποτα,
που περιστρέφεται γύρω σου...
που κρύβει και φανερώνει τα δέντρα,
τα σπίτια και τα καμπαναριά,
που ατενίζουν μακρυά, ποιός ξέρει,
αν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν
αυτό το σιωπηλό τίποτα.
Και το πρωϊ, όταν ακόμα λάμπει το χορτάρι,
από την υγρασία της νύχτας,
και τα δέντρα είναι ακόμα σκιές
ανοιχτόχρωμες και σκούρες,
στο φόντο του ορίζοντα, μην ξαφνιαστείς
αν δεις να λάμπει ο ήλιος μιας νέας ημέρας,
στο αμόλυντο μέτωπο ενός μονοκέρατου.
La Vita continua... e Tu, come me.. come tanti..
hai gridato al vento, guardando il cielo
senza aspettare che qualcuno risponde,
"Sono uno! non sono solo, sono con me stesso"
La vita, miei cari amici, è spesso legata
al filo di un momento che viaggia e che và...
Non violentare mai... il colore dei sogni
quello che ci separa non sono
le migliaia di chilometri,
ma lo stendere delle braccia per stringere
le persone che vogliamo Bene...
H ζωή συνεχίζεται.. για μένα, για σένα για άλλους
ούρλιαξες στον άνεμο, κοιτάζοντας στον ουρανό,
χωρίς να περιμένεις απάντηση από κανένα.
"Είμαι ένας, δεν είμαι μόνος, είμαι με τον εαυτό μου"
Η ζωή φίλοι μου, είναι συχνά δεμένη,
στη κλωστή των λεπτών, που ταξιδεύουν και πάνε..
Μην βιάζεις ποτέ το χρώμα των ονείρων,
αυτό που μας χωρίζει... δεν είναι μόνο
τα χιλιάδες χιλιόμετρα,
αλλά, το να απλώνεις τα χέρια σου,
για να σφίξεις τους ανθρώπους π΄αγαπάς..
Lunapiena

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2008

Η ΑΓΑΠΗ...

L'amore e' un lungo viaggio nel cuore,
nel corpo e nella mente di un altro,
quante meraviglie e quanti disastri troverai.
Ε' il più grande mistero della natura
che aspetta ad essere esplorato,
un vero mondo in attesa di conoscerlo...
una vita intera per essere rispettata,
questa bellissima Terra dell'Uomo.
.........................
Η Αγάπη είναι ένα μακρύ ταξίδι
απ'τη καρδιά, στο σώμα
και από κεί στο νού του ανθρώπου,
πόσα θαυμαστά και πόσες συμφορές
έχεις στο δρόμο να συναντήσεις...
Μεγάλο μυστήριο της ανθρώπινης φύσης
που προσμένει να το εξερευνήσεις,
ένας αληθινός κόσμος σε αναμονή...
και σύ να τον γνωρίσεις.
Μια ολόκληρη ζωή που προσμένει
και σένα να την σεβαστείς,
η πανέμορφη χώρα του ανθρώπου.
Lunapiena

LUCIO BATTISTI

I GIARDINI DI MARZO
Οι Κήποι του Μάρτη
Il carretto passava
e quell'uomo gridava gelati
al ventuno del mese i nostri soldi
erano già finiti,
io pensavo a mia madre
e rivedevo i suoi vestiti,
il più bello era nero
coi fiori non ancora appassiti.
All'uscita di scuola
i ragazzi vendevano i libri,
io restavo a guardarli cercando
il coraggio per imitarli,
poi sconfitto tornavo a giocar
con la mente i suoi tarli
e la sera al telefono,
tu mi dicevi perché non parli.
Περνούσε ο παγωτάς με το καρότσι του
και φώναζε: Παγωτά...
αλλά στις 21 του μηνός,
τα λεφτά μας είχαν τελειώσει πιά,
σκεφτόμουνα την μάνα μου
και θυμήθηκα τα ρούχα της,
το πιό ωραίο φόρεμα ήταν μαύρο,
γεμάτο φρέσκα λουλούδια.
Έξω απ'το σχολείο τα παιδιά πουλούσαν βιβλία,
τα κοίταγα προσπαθώντας να βρώ
το κουράγιο να τα μιμηθώ,
νικημένος στο τέλος γύριζα
και έπαιζα με του νού το σαράκι
και το βράδυ στο τηλέφωνο εσύ,
με ρωτούσες, γιατί δεν μιλώ.
Che anno è.. che giorno è...
questo è il tempo di vivere con te,
le mie mani come vedi non tremano più
e ho nell'anima... in fondo all'anima
cieli immensi e immenso amore
e poi ancora ancora amore.. amor per te,
fiumi azzurri e colline e praterie
dove corrono dolcissime le mie malinconie,
l'universo trova spazio dentro me..
ma il coraggio di vivere
quello ancora non c'è.
Τι χρόνο έχουμε... τι μέρα...
είναι ο καιρός να ζήσω με σένα,
τα χέρια μου κοίτα, δεν τρέμουν πιά
κι έχω στην ψυχή... στο βάθος της ψυχής,
απέραντους ουρανούς κι ατέλειωτη αγάπη..
κι ακόμα πιό πολύ αγάπη... αγάπη για σένα,
γαλάζια ποτάμια, λόφους και λιβάδια,
που τρέχουν γλυκά οι δικές μου μελαγχολίες...
το σύμπαν βρίσκει χώρο μέσα μου...
αλλά δεν βρίσκω ακόμα το κουράγιο να ζήσω...
I giardini di marzo
si vestono di nuovi colori
e le giovani donne in quel mese
vivono nuovi amori,
camminavi al mio fianco
e ad un tratto dicesti tu muori,
se mi aiuti son certa,
che io ne verrò fuori...
ma non una parola
chiarì i miei pensieri
continuai a camminare
lasciandoti attrice di ieri.
Οι κήποι του Μάρτη
ντύθηκαν με χρώματα νέα
και τα νεαρά κορίτσια
ζουν καινούριες αγάπες,
περπατούσες στο πλάϊ μου
και ξαφνικά μου είπες: πεθαίνεις
αν με βοηθήσεις είμαι σίγουρη
ότι θα τα καταφέρω,
μα, ούτε μια λέξη για να μπορέσουν
να ξεκαθαρίσουν οι σκέψεις μου,
συνέχισα να περπατώ,
αφήνοντάς σε πρωταγωνίστρια του χθές.
Che anno è.. che giorno è...
questo è il tempo di vivere con te...
le mie mani come vedi
non tremano più
e ho nell'anima, in fondo all'anima..
cieli immensi e immenso amore
e poi ancora ancora amore... amor per te
fiumi azzurri e colline e praterie
dove corrono dolcissime le mie malinconie
l'universo trova spazio dentro me
ma il coraggio di vivere
quello ancora non c'è.
Τι χρόνο έχουμε.. τι μέρα...
είναι καιρός να ζήσω με σένα,
τα χέρια μου κοίτα δεν τρέμουν πιά,
κι έχω στην ψυχή.. στο βάθος της ψυχής...
απέραντους ουρανούς κι ατέλειωτη αγάπη,
κι ακόμα πιό πολύ αγάπη.. αγάπη για σένα,
γαλάζια ποτάμια, λόφους και λιβάδια,
που τρέχουν γλυκά.. οι δικές μου μελαγχολίες,
το σύμπαν βρίσκει χώρο μέσα μου...
αλλά δεν βρίσκω ακόμα το κουράγιο να ζήσω.
Lucio Battisti
Trad. Lunapiena

CESARE PAVESE

Anche tu sei l'amore.
Sei di sangue e di terra come gli altri.
Cammini come chi non si stacca dalla porta di casa.
Guardi come chi attende e non vede.
Sei terra che dolora e che tace.
Hai sussulti e stanchezze, hai parole
- cammini in attesa.
L'amore è il tuo sangue - non altro.
Είσαι και Συ Έρωτας
Είσαι φτιαγμένη από γή και αίμα, όπως όλοι,
περπατάς σαν εκείνους που δεν απομακρύνονται
από την πόρτα του σπιτιού τους.
Κοιτάς σαν εκείνους που περιμένουν και δεν βλέπουν.
Είσαι γη που πονά και σιωπά.
Κουβαλάς παράπονα και κούραση,
έχεις να πείς λόγια πολλά-περπατάς προσμένοντας.
Η αγάπη είναι μες το αίμα σου-τίποτε άλλο.
Cesare Paveze
Trad Lunapiena

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

CESARE PAVESE

La Casa
L'uomo solo ascolta la voce calma
con lo sguardo socchiuso,
quasi un respiro gli alitasse sul volto,
un respiro amico che risale,
incredibile, dal tempo andato.
L'uomo solo ascolta la voce antica
che i suoi padri, nei tempi, hanno udita,
chiara e raccolta, una voce
che come il verde degli stagni
e dei colli incupisce a sera.
L'uomo solo conosce una voce d'ombra,
carezzante, che sgorga nei toni calmi
di una polla segreta: la beve intento,
occhi chiusi, e non pare che l'abbia accanto.
È la voce che un giorno ha fermato
il padre di suo padre, e ciascuno del sangue morto.
Una voce di donna che suona
segreta sulla soglia di casa, al cadere del buio.
..................
Το Σπίτι
Ο μοναχικός άνθρωπος ακούει την ήρεμη φωνή
με μισόκλειστα μάτια
σαν αναπνοή φυσά στο πρόσωπό του,
μια ανάσα φιλική, που ανεβαίνει,
απίστευτη, στον κατάλληλο χρόνο.
Ο μοναχικός άνθρωπος ακούει μια αρχαία φωνή,
που και οι γονείς του στα χρόνια τους είχαν ακούσει,
καθαρή και μαζεμένη,
μια φωνή που σαν το πράσινο του βάλτου
και των λόφων σκοτεινιάζει τα βράδια.
Ο μοναχικός άνθρωπος γνωρίζει μια φωνή
στη σκιά, χαϊδεμένη, που αναβλύζει
στους ήρεμους τόνους μιας πηγής μυστικής:
Την πίνει προσηλωμένος, με μάτια κλειστά,
δεν μοιάζει να είναι κοντά του.
Είναι η φωνή που μια μέρα,
σταμάτησε τον πατέρα του πατέρα του
και κάποιους άλλους με αίμα παγωμένο.
Μια φωνή γυναικεία που ηχεί μυστικά
στο κατώφλι του σπιτιού, όταν πέφτει το σκοτάδι.
Cesare Pavese
Trad. Lunapiena

CESARE PAVESE

Hai un sangue, un respiro.
Sei fatta di carne
di capelli di sguardi anche tu.
Terra e piante, cielo di marzo, luce, vibrano e ti somigliano ‒
il tuo riso e il tuo passo
come acque che sussultano ‒
la tua ruga fra gli occhi
come nubi raccolte ‒
il tuo tenero corpo una zolla nel sole.
Έχεις αίμα κι ανάσα.
Είσαι κι εσύ φτιαγμένη από σάρκα,
από μαλλιά και από βλέμματα.
Η γη και τα λουλούδια του Μάρτη,
ο ουρανός, το φως, πάλλονται και σου μοιάζουν-
το γέλιο και το βήμα σου
σαν τα νερά που αναπηδούν-
η ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια σου
σαν σύννεφα μαζεμένα
και το τρυφερό κορμί σου
ένας σβώλος στoν ήλιο.
Hai un sangue, un respiro.
Vivi su questa terra.
Ne conosci i sapori le stagioni i risvegli,
hai giocato nel sole, hai parlato con noi.
Acqua chiara, virgulto primaverile,
terra, germogliante silenzio,
tu hai giocato bambina sotto un cielo diverso,
ne hai negli occhi il silenzio, una nube,
che sgorga come polla dal fondo. Ora ridi e sussulti sopra questo silenzio.
Έχεις αίμα και ανάσα. Ζεις σ’ αυτή τη γη.
Γνωρίζεις τις γεύσεις, τις εποχές και τα ξυπνήματα,
έπαιξες κάτω απ'τον ήλιο, μίλησες μαζί μας.
Καθαρό νερό της άνοιξης.
βλαστός, χώμα, ανθισμένη σιωπή,
έπαιξες όταν ήσουνα μικρούλα
κάτω από ένα διαφορετικό ουρανό,
έχεις τη σιωπή μέσα στα μάτια σου,
ένα σύννεφο, σαν πηγή που αναβλύζει από τα βάθη.
Τώρα γελάς και λικνίζεσαι μέσα σ’αυτή τη σιωπή.
Dolce frutto che vivi sotto il cielo chiaro,
che respiri e vivi questa nostra stagione,
nel tuo chiuso silenzio è la tua forza.
Come erba viva nell'aria rabbrividisci e ridi,
ma tu, tu sei terra. Sei radice feroce.
Sei la terra che aspetta.
Γλυκός καρπός που ζεις
κάτω από τον καθαρό ουρανό
που ανασαίνεις και ζεις στη δική μας εποχή
στην ερμητικά κλεισμένη σιωπή
βρίσκεται η δύναμή σου.
Όπως το χλωρό χορτάρι στον αέρα
ανατριχιάζεις και γελάς, όμως εσύ είσαι γη.
Είσαι άγρια ρίζα. Είσαι η γη που περιμένει.
Cesare Paveze
απο τή συλλογή:
"Verrà la morte e avrà i tuoi occhi"
21 Marzo 1950

Τι είναι ΠΟΙΗΣΗ....

Τι Είναι Ποίηση....
Τι νομίζεις, λοιπόν κατά βάθος η ποίηση
είναι μια ανθρώπινη καρδιά
φορτωμένη όλο τον κόσμο.
(Νικηφόρος Βρεττάκος)
Εκείνο που πρέπει να γίνεται
και να ξαναγίνεται
αδιάκοπα, ατέρμονα,
χωρίς την παραμικρή διάλειψη,
είναι η αντιδουλικότητα,
η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία.
Η ποίηση είναι...
το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας.
(Οδυσσέας Ελύτης)
...κι η ποίηση: ένα παιχνίδι που τα χάνεις όλα,
για να κερδίσεις ίσως ένα άπιαστο αστέρι.
(Τάσος Λειβαδίτης)
Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες
-πόρτες κλειστές σ'ερημωμένα σπίτια
και πόρτες ανοιχτές
σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές.
(Γιάννης Ρίτσος)
κι ο ΠΟΙΗΤΗΣ....
Ο ποιητής μένει πάντοτε χρεώστης
απέναντι στον κόσμο.
Πληρώνει πάντα τόκους και πρόστιμα
για τον πόνο των ανθρώπων.
(Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι)
....ένας ποιητής είναι ένας εργάτης στο πόστο του,
ένας στρατιώτης στη βάρδια του,
ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά...
στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων του.
(Γιάννης Ρίτσος)
"Δεν άργησα να αντιληφθώ
ότι και για τους ποιητές ισχύει αυτό εδώ,
ότι δηλαδή δεν δημιουργούν με τη σοφία,
αλλά με κάποιο φυσικό χάρισμα,
με κάποια έμπνευση ανάλογη μ' εκείνη
των μάντεων και των χρησμωδών.
Γιατί πράγματι αυτοί λένε πολλά και καλά,
αλλά δεν γνωρίζουν τίποτα γι' αυτά που λένε."
(Απολογία Σωκράτους)

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ

Σανσκριτικός Μύθος
Ο Δημιουργός του κόσμου
μετά την δημιουργία του άνδρα
παίρνει την στρογγυλάδα του φεγγαριού,
τις καμπύλες του φιδιού,
την φωτεινότητα του φρέσκου πράσινου φύλλου,
την θλίψη από το γκρίζο νέφος,
την αγριάδα της τίγρης,
το λίκνισμα της φλόγας απ'τη φωτιά,
την ψυχρότητα του χιονιού,
την μελωδία της φωνής των πουλιών
κι έκανε την ΓΥΝΑΙΚΑ!
και την πρόσφερε στον άνδρα.....
μετά από 3 μέρες όμως ο άνδρας,
την επέστρεψε θυμωμένος στο Δημιουργό
λέγοντας:
-Αυτή η Γυναίκα που μου χάρησες
μιλά συνέχεια, χωρίς τελειωμό
και δεν μ'αφήνει στιγμή να ησυχάσω...
συχνά κλαίει και συνεχώς παραπονείται,
μου κλέβει όλο μου το χρόνο...
έτσι ο Δημιουργός την πήρε πάλι πίσω.
Τρις μέρες όμως μετά, ο άνδρας ξαναγύρισε
ικετεύοντας τον Δημιουργό
να του επιστρέψει τη Γυναίκα του,
λέγοντας:
Η Γυναίκα μου ήξερε τόσο καλά να τραγουδά
και να χορεύει σαν θεά,
έμπαινε και χανόταν στην αγκαλιά μου όταν είχε φόβο,
το γέλιο της ηχούσε σαν μουσική στ'αυτιά μου
και δεν μπορώ την ομορφιά της να ξεχάσω.
Ο Δημιουργός του επέτρεψε για μια ακόμα φορά
να πάρει τη γυναίκα πάλι μαζί του.
Όταν όμως μετά από τρις μέρες την επέστεψε
λέγοντας με κλάμματα
ότι δεν τα καταφέρνει να μένει μαζί της πιά...
ο Δημιουργός του απάντησε:
Εσύ, γιέ μου, δεν μπορείς ακόμα να είσαι μαζί της,
αλλά ούτε... και να ζήσεις χωρίς αυτή.
Πρόσεχε... σκέψου καλά... και ψάξε να βρείς
τον καλύτερο δυνατό τρόπο να υπάρχεις... γιέ μου!
Από το βιβλίο: "Το Τραγούδι της Θεάς Εύας"
της M.D.Mascetti
.......................................................
Una Favola Sanscritica
Il Creatore del Mondo dopo fatto l' uomo...
prende il cerchio luminoso della luna,
le curve del serpente,
lo spledore del verde di foglia fresca,
il lutto delle nuvole,
la selvagita' della tigre,
il ballo delle fiamme,
la crudelta' della neve,
il canto del uccello
ed ha fatto la donna!
e l'ha portata come regalo all' uomo...
dopo 3 giorni pero'...
l'uomo la riportò al Creatore dicendo:
Questa donna che mi hai regalato,
parla in continuazione,
non mi lascia mai solo!
piange spesso... e si lamenta...
vuole tutto il mio tempo!!!
Cosi il creatore la allontano' da lui.
Ma... dopo 3 giorni l'uomo... è ritornato...
chiedendo di riprendere la sua donna...
dicendo:
La mia donna sapeva cantare...
ballava divinamente...
si attacava al mio corpo quando aveva paura!
rideva come una musica
e la sua bellezza...non.... la posso scordare.
Il Creatore ha permesso che la prendesse indietro...
Quando dopo di 3 giorni... la riportò piangendo,
e si lamenta che non se la fa più a stare con lei...
Dio allore gli ha risposto...
Ma, tu figlio mio, non puoi ancora stare con lei
ma nemmeno... puoi vivere senza di lei.
Stai Attento... pensaci Bene...
e cerca di trovare il miglior dei modi
per Esistere... figlio mio!!!
(dal libro :"Il canto della Dea EVA" di M.D.Mascetti
Trad. Lunapiena

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

ΣΑΝΣΚΡΙΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Στην Σανσκριτική γλώσσα η Λέξη ΥΓΕΙΑ λέγεται SVASTYA, που σημαίνει "Να Είσαι ο Εαυτός σου"
In sanscrito la parola SALUTE è:"SVASTYA" che vuol dire "Essere Se Stessi".
Η Σανσκριτική (Saṃskṛta) είναι η κλασσική γλώσσα της Ινδίας, κατέχει σημαντική θέση στον πολιτισμό της Ινδίας και της ΝΑ Ασίας, διδάσκεται στα σχολεία σαν δεύτερη γλώσσα και θεωρείται η γλώσσα του Ινδουϊσμού, του Βουδισμού και του Τζαϊνισμού. Η λέξη "saṃskṛta" σημαίνει "εξευγενισμένος, καθαγιασμένος, ιεροποιημένος". Είναι η πρώτη γλώσσα στο κόσμ που χρησιμοποίησε την Γραμματική, τον 5° π.Χ. αιώνα.
Il Sanscrito è la lingua classica dell'India e tiene un posto speciale nella cultura dell'India e dell'Asia. Si studia alla scuola ed è la lingua principale dell'Induismo, del Budismo e del Zanaismo. La parola "saṃskṛta" significa "gentile, puro, sacro". E' la prima lingua al mondo che ha usato la grammatica, nel 5° secolo a.C.
Ο Δημήτρης Γαλανός (1760-1833), Έλληνας λόγιος, έζησε στην Ινδία από ηλικίας 6 ετών, ήταν δάσκαλος στην Καλκούτα και ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με την Ινδική κουλτούρα, την καταγραφή των Ινδικών ηθών και τη Σανσκριτική γραφή, μεταφράζοντας πολλά κείμενα. Μετά από 170 χρόνια από τον θάνατό του επανεκδόθηκε το λεξικό του συγκεντρωμένο σε ένα τόμο. Ένα έργο που γεφύρωσε την ινδική φιλοσοφία με την ελλληνική και κατ’ επέκταση ευρωπαϊκή διανόηση.
Demetrio Galanos (1760-1833), scrittore Greco, ha vissuto in India dall'eta di 6 anni. Era insegnante alle scuole di Calcuta e ha studiato in profondità la cultura Indiana e la lingua Sanscritica e ha scritto molti articoli e libri e il dizionario del Sanscrito, che dopo 170 anni è in edicola grea una nuova edizione. Il suo dizionario, che è un ponte tra la Filosofia Greca e quella Indiana, è un importante lavoro per il pensiero europeo.
Lunpiena

Οδυσσέας Ελύτης

Δεν Ξέρω πιά τη Νύχτα.
Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου,
στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι,
στο ουρανί αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε
με το άστρο της σωστής μου καρδιάς:
Δεν ξέρω πια τη νύχτα.
Δεν ξέρω πια τα ονόματα
ενός κόσμου που μ' αρνιέται.
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα.
Η έχτρα μου είναι περιττή
στους δρόμους τ' ουρανού
εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει
με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη
της χρυσής φωτιάς σου,
τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.
Οδυσσέας Ελύτης

Μανώλης Αναγνωστάκης

ΟΥΡΑΝΟΣ και ΔΑΣΟΣ
Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν'αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που σε κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.
Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν από δω ξυλοκόποι.
Μανώλης Αναγνωστάκης