Δεν Ξέρω πιά τη Νύχτα.
Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου,
στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.
Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι,
στο ουρανί αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται
ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια
τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε
με το άστρο της σωστής μου καρδιάς:
Δεν ξέρω πια τη νύχτα.
Δεν ξέρω πια τα ονόματα
ενός κόσμου που μ' αρνιέται.
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα.
Η έχτρα μου είναι περιττή
στους δρόμους τ' ουρανού
εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει
με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα
Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη
της χρυσής φωτιάς σου,
τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.
Οδυσσέας Ελύτης
Δίνω το Χερι στην Δικαιοσύνη
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέρα στιλπνή αχιβάδα
της φωνής που μ' έπλασες
γυμνόν να περπατώ
στις καθημερινές μου Κυριακές
ανάμεσ' από των γιαλών
τα καλωσόρισες
φύσα τον πρωτογνώριστο άνεμο.
Άπλωσε μια πρασιά στοργής
για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του.
Ν' ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες,
τις παπαρούνες που θα δρέψουν
οι περήφανοι άνθρωποι
για να μην είναι άλλο σημάδι
στο γυμνό τους στήθος.
Από το αίμα της αψηφισιάς
που ξέγραψε τη θλίψη
φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας.
Είπα τον έρωτα την υγεία
του ρόδου, την αχτίδα,
που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά.
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα.
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.
Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη,
διάφανη κρήνη κορυφαία πηγή.
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος.
Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.
Οδυσσέας Ελύτης