ΟΥΡΑΝΟΣ και ΔΑΣΟΣ
Πρώτα να πιάσω τα χέρια σου
Να ψηλαφίσω το σφυγμό σου
Ύστερα να πάμε μαζί στο δάσος
Ν'αγκαλιάσουμε τα μεγάλα δέντρα
Που σε κάθε κορμό έχουμε χαράξει
Εδώ και χρόνια τα ιερά ονόματα
Να τα συλλαβίσουμε μαζί
Να τα μετρήσουμε ένα ένα
Με τα μάτια ψηλά στον ουρανό σαν προσευχή.
Το δικό μας το δάσος δεν το κρύβει ο ουρανός.
Δεν περνούν από δω ξυλοκόποι.
Μανώλης Αναγνωστάκης
ΠΑΨΑΝ τα ΛΟΓΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάψαν τα λόγια πια να αποτελούν χρησμό,
οι δυνατοί οι στίχοι προφητείες.
Με σύντεχνη ζωή σε δοτική γαλήνη
μας χάιδευε το μέτωπο η ωραία ειρήνη.
Τα ευτυχισμένα πρόσωπα περίσσεψαν,
τα δροσερά παιδάκια έπαιζαν στους δρόμους,
ερωτευμένα πουλιά τραγουδούσαν στον ουρανό.
Τώρα διδάσκουν στα σχολεία την εποχή των αγενών μετάλλων.
Τα φριχτά εγκλήματα που οι πρόγονοί τους διαπράξαν,
τις ακατανόητες πράξεις μας, τα ηλίθια έργα τέχνης,
τους ανάπηρους αιώνες της γήινης προϊστορίας.
Τεράστιο άσπρο περιστέρι με μαρμαρωμένο χαμόγελο
άπλωσε τις φτερούγες της η ωραία ειρήνη.
Μες στο τεράστιο υπόστεγο κυοφορείται
το έκθαμβο μέλλον του αζώτου, ό,τι μες στους αιώνες
ευσυνείδητοι παρασκευάσανε.
M. ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
ΑπάντησηΔιαγραφήόμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.
Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,
φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω
με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.
Μ. Ανγνωστάκης
ΧΑΡΑ-ΧΑΡΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαρά-χαρά ζεστή κι αγαπημένη
τραγούδι αστείρευτο
σε χείλια χιμαιρικά
στα γυμνά μου μπράτσα
το είδωλό σου συντρίβω
χώρα μακρινή
σαν τη θάλασσα απέραντη
κουρέλι μακρινό
της πικρής αναζήτησης
άσε να φτύσω το φαρμάκι
της ψεύτρας σου ύπαρξης
άσε να οραματιστώ
τις νεκρές αναμνήσεις μου
ανελέητο κύμα της νιότης μου
ω! ψυχή την αγωνία ερωτευμένη.
Μ. Αναγνωστάκης