CESARE PAVESE

La Casa

L'uomo solo ascolta la voce calma

con lo sguardo socchiuso,

quasi un respiro gli alitasse sul volto,

un respiro amico che risale,

incredibile, dal tempo andato.

L'uomo solo ascolta la voce antica

che i suoi padri, nei tempi, hanno udita,

chiara e raccolta, una voce

che come il verde degli stagni

e dei colli incupisce a sera.

L'uomo solo conosce una voce d'ombra,

carezzante, che sgorga nei toni calmi

di una polla segreta: la beve intento,

occhi chiusi, e non pare che l'abbia accanto.

È la voce che un giorno ha fermato

il padre di suo padre, e ciascuno del sangue morto.

Una voce di donna che suona

segreta sulla soglia di casa, al cadere del buio.

..................

Το Σπίτι

Ο μοναχικός άνθρωπος ακούει την ήρεμη φωνή

με μισόκλειστα μάτια

σαν αναπνοή φυσά στο πρόσωπό του,

μια ανάσα φιλική, που ανεβαίνει,

απίστευτη, στον κατάλληλο χρόνο.

Ο μοναχικός άνθρωπος ακούει μια αρχαία φωνή,

που και οι γονείς του στα χρόνια τους είχαν ακούσει,

καθαρή και μαζεμένη,

μια φωνή που σαν το πράσινο του βάλτου

και των λόφων σκοτεινιάζει τα βράδια.

Ο μοναχικός άνθρωπος γνωρίζει μια φωνή

στη σκιά, χαϊδεμένη, που αναβλύζει

στους ήρεμους τόνους μιας πηγής μυστικής:

Την πίνει προσηλωμένος, με μάτια κλειστά,

δεν μοιάζει να είναι κοντά του.

Είναι η φωνή που μια μέρα,

σταμάτησε τον πατέρα του πατέρα του

και κάποιους άλλους με αίμα παγωμένο.

Μια φωνή γυναικεία που ηχεί μυστικά

στο κατώφλι του σπιτιού, όταν πέφτει το σκοτάδι.

Cesare Pavese

Trad. Lunapiena