Σάββατο 25 Απριλίου 2009

Γιάννης Ρίτσος


Το ΣΒΗΣΜΕΝΟ ΦΑΝΑΡΙ
θα'θελα - λέει- ν'αφήσω
στον καθένα σας αυτό το βλέμμα
του ήρεμου θαυμασμού
μπροστά στο λιόγερμα.
Θα'θελα ακόμη να σας αφήσω
τα περίλυπο άκουσμα
της έρημης φωνής του ιχθυοπώλη
στα πρωινά του Ιουλίου
και το βόμβο της μέλισσας
μέσα σ'ένα τριαντάφυλλο
ή το άηχο «ΑΧ» μιας λευκής πεταλούδας
πλάι στο μωβ λουλούδι.
Περισσότερο απ'όλα θα'θελα
να σας αφήσω τον τρόπο
της αλλαγής των χρωμάτων
προς το ασήμι και το ρόδινο
όταν η πόρτα κλείνει
και σκοτεινιάζουν τα δωμάτια
κι ωστόσο οι καθρέφτες διατηρούν
ανέπαφη την εικόνα της θάλασσας,
γι'αυτό γαλανίζουν τα σεντόνια
στο μεγάλο γαμήλιο κρεβάτι των νεκρών.
Θα'θελα αλλά τούτη την ώρα
με πρόλαβε ο Αόρατος,
ο Πανταχού και Πάντοτε Παρών,
μου'σβησε το φανάρι
και πια δα βλέπω ούτε να δείξω τίποτα
κι ούτε να περπατήσω.
Γιάννης Ρίτσος

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ
(απόσπασμα)
Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά.
Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ'το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης. Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.
Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο. Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν. Γι'αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε.. κρυφά με το φεγγάρι.
Γιάννης Ρίτσος

Πέμπτη 23 Απριλίου 2009

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Νυχτερινό
Ένα φεγγάρι πράσινο, μεγάλο,
που λάμπει μεσ'τη νύχτα - τίποτ' άλλο.
Μια φωνή γρικιέται μέσ'το σάλο
και που σε λίγο παύει -τίποτ'άλλο.
Πέρα μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο
του καραβιού που φεύγει -τίποτ΄άλλο.
Και μόνον εν παράπονο μεγάλο
στα βάθη του μυαλού μου. -Τίποτ'άλλο.
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Συντριβή
Έτσι με σύντριψε το Φως,
γιατί είδα προς το Φως
και γιατί μέθυσ'από Ζωή,
μ'έχει συντρίψει η Ζωή.
Επειδή στράφηκα κι εγώ,
μ'όλη μου τη πνοή στη Μελωδία,
με σύντριψε η Μελωδία: Κουφός!
***
Και γιατί πήγα στη Χαρά,
με σύντριψε η Χαρά
κι ούτ'ένα τι κι ούτ'ένας ποιός
και δε με θέν'τα Ύψη!
Γιατί μιλώ πλατιά, σα Θεός,
με φθόνεσε καί ο Θεός.
Και γιατί πήγα στη Χαρά,
με σύντριψε κι η Θλίψη.
Ναπολέων Λαπαθιώτης

Τρίτη 21 Απριλίου 2009

ΣΤΙΒΕΝ ΧΟΚΙΝΓΚ-STEPHEN HAWKING

STEPHEN HAWKING-ΣΤΙΒΕΝ ΧΟΚΙΝΓΚ
***
Για το σοφό όλη η γή μια αγκαλιά γιατί..
πατρίδα μιας όμορφης ψυχής είναι ο κόσμος όλος. Δημόκριτος
***
Al saggio tutta la Terra è aperta, perchè patria di un' anima bella è il mondo intero.
Democrito
*****
Ο Χόκινγκ, γνωστός ιδιοφυής Βρετανός θεωρητικός Φυσικός, από τις εργασίες του στις Μαύρες Τρύπες, αλλά και από τα βιβλία του "Το Χρονικό του Χρόνου" και "Το Συμπαν σε ένα Καρυδότσουφλο", ζει στο Κέμπριτζ, Καθηγητής στη Λουκιασιανή Έδρας Μαθηματικών και Διευθυντής του Κέντρου Θεωρητικής Κοσμολογίας, καθώς και Καθηγητής στην έδρα Διακεκριμμένης Φυσικής στο Περιμετρικό Ινστιτούτο Θεωρητικής Φυσικής στον Καναδά... κατάφερε παρά το σοβαρό πρόβλημα της Υγείας του (πάσχει από πλάγια μυατροφική σκλήρυνση, μια εκφυλιστική πάθηση των κινητικών νευρώνων, από την ηλικία των 21 ετών, που τον κρατά καθηλωμένο σε αναπηρικό καρότσι.. και μπορεί να μιλά μόνο με τη βοήθεια ενός συνθεσάιζερ φωνής) να ζήσει οκτώ φορές την εμπειρία της μηδενικής βαρύτητας, πετώντας με ειδικά διαμορφωμένο αεροπλάνο από το ακρωτήριο Κανάβεραλ.
«Ήταν καταπληκτικό. Η μηδενική βαρύτητα ήταν θαυμάσια. Θα μπορούσα να συνεχίσω πολλές φορές» είπε στους δημοσιογράφους
«Η εξάπλωσή μας στο Διάστημα θα φέρει μεγάλες αλλαγές. Θα αλλάξει εντελώς το μέλλον του ανθρώπινου είδους και ίσως καθορίσει αν θα έχουμε καν μέλλον»
Στο βιβλίο του, "Μία Σύντομη Ιστορία του Χρόνου" γράφει ότι ο κίνδυνος ενός ολοκληρωτικού αφανισμού της ανθρώπινης φυλής αυξάνεται καθημερινά.. ενώ σε συνέντευξη επισήμανε, ότι η εξερεύνηση του Διαστήματος είναι σημαντική για την επιβίωση του ανθρώπου, εξαιτίας του φόβου ενός πυρηνικού πολέμου και του περιορισμού των φυσικών πόρων.
"Ο καθηγητής Στίβεν Χόκινγκ είναι πολύ άρρωστος έχει μεταφερθεί με ασθενοφόρο και εισήχθη επειγόντως στο Νοσοκομείο Άντενμπρουκ", ανέφερε το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ σε ανακοίνωσή του.

Η σκέψη μας και οι Ευχές μας κοντά του..

Κυριακή 19 Απριλίου 2009

Δ. Σολωμός

Ημέρα Λαμπρής
Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».
*****
Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόραις
όλοι, μικροί, μεγάλοι ετοιμασθήτε,
μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόραις
με το φως της χαράς συμμαζωχθήτε, ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόραις
ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε,
φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι.
*****
Δάφναις εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μαννάδες,
γλυκόφωνα, κοιτώντας
ζωγραφισμέναις εικόνες,
ψάλλουνε οι ψαλτάδες,
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι
οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι.
Δ. Σολωμός

Κωστής Παλαμάς

«Χαιρετισμός Αναστάσιμος»
«Δεν είναι μνήμα,
ο κόσμος είναι ο τελειωμένος,
που χάσκει ολαδειανός και κατρακυλισμένος
και στερνοδείχνεται σ’ εσάς,
τριπλή λατρεία, σ’ εσάς,
Μαγδαληνή, Σαλώμη, εσύ, ω Μαρία!
Απ’ τη δική σας την αφάνταστη ευτυχία
δώστε της γης, κάθε ψυχής
και κάθε ανθρώπου κάθε λαού,
κάθε πατρίδας, κάθε τόπου!
Της συμφοράς άμποτε τ’ άσειστο λιθάρι
να το κυλάει ενός χιονάτου αγγέλου η χάρη,
και τα τρανά νεκρά και τα νεκρά τα ωραία
να παίρνουν μια ζωή για πάντα νέα!»
K. Παλαμάς

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Γ. Ριτσος: Ποίηση και Εικόνα

«Ποίηση και Εικόνα»
του Γ. Ρίτσου

Αυτές οι πέτρες έχουν ζωγραφιστεί οι περισσότερες στην εξορία. Στην τελευταία μου εξορία, στη Γυάρο. Και γιατί; Γιατί δεν υπήρχε καθόλου ζωγραφικό υλικό. Ούτε δυνατότητα να προμηθευτούμε υπήρχε, ούτε από την άλλη μεριά η δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε ζωγραφική. Ένα χαρτί μας το’ παιρναν και μας το’ σκιζαν. Έτσι καταφύγαμε στο πιο αθώο και το πιο άφθονο υλικό που υπήρχε. ‘Ολες οι ακρογιαλιές ης Ελλάδας και οι πιο δύσβατες, είναι γεμάτες πέτρες. Κι έτσι είχαμε άφθονο υλικό… Αυτό κράτησε χρόνια και χρόνια. Και ύστερα στο Παρθένι της Λέρου κι ύστερα όταν έφυγα στην εξορία κι ύστερα όταν ήμουν κατ’ οίκον περιορισμό εδώ στο Καρλόβασι της Σάμου, συνέχισα αυτή τη δουλειά. Έτσι, στην περίοδο της εξορίας οι πέτρες ήταν φιλικές προσφορές, που μας έδωσαν τη χαρά να μπορούμε να εκφραστούμε. Και τις πέτρες δεν μπορούσαν ούτε να τις κρύψουν ούτε να τις κομματιάσουν ούτε να τις πετάξουν. Άλλωστε οι παραστάσεις που έφτιαχνα πάνω στις πέτρες δεν ήταν ενοχοποιητικές γι’ αυτούς. Δεν έδειχνα σκηνές βασανιστηρίων, ούτε σκηνές σκληρές, αγροίκες, αλλά έδειχνα ωραία πρόσωπα νεανικά κοριτσιών και αγοριών και πολλά γυμνά -ανθρώπινο σώμα- αντιπαραθέτοντας στην αγριότητα, στη σκληρότητα, στη βία στην καταπίεση, την πίστη ότι υπάρχει ο έρωτας, υπάρχει η ομορφιά, υπάρχει η ζωή. Αυτό δεν το καταλάβαιναν οι εχθροί, ότι έκανα μιαν αντίσταση, μια μάχη μ’ αυτόν τον τρόπο και μάλιστα την περισσότερο αποτελεσματική γιατί δεν άφηνα τους ανθρώπους ν’ απελπιστούν. Η ζωγραφική αυτή πάνω στην πέτρα, η ομορφιά που αναδεικνυόταν απ’ αυτές τις πέτρες έλεγαν: « Παρόλ’ αυτά η ζωή αξίζει για να τη ζήσουμε και αξίζει να πολεμήσουμε, ν’ αγωνιστούμε για να την φτιάξουμε καλύτερη να τη χαίρεται όλος ο κόσμος». Αυτή ήταν πάντα η προσπάθεια είτε το’ ξερα είτε δεν το’ ξερα, είτε το’ θελα είτε δεν το’ θελα, αυτή ήταν η λειτουργία της τέχνης μου…

Στρατής Μυριβήλης: "Η Ζωή εν Τάφω"

Η Ζωή εν Τάφω του Στρατή Μυριβήλη Προχώρεσα ως την άκρη του χαρακώματος του λόχου μας. Ως την έβγαση των συρματοπλεγμάτων. Εκεί είναι μια μυστική πόρτα που σφαλνά μ' ένα αδράχτι οπλισμένο με αγκαθωτά τέλια. Επειδή το μέρος είναι ένα νταμάρι όλο πέτρα και δε σκάβεται, σήκωσαν ένα προκάλυμμα με γεώσακους. 'Ετσι λένε κάτι σακιά γεμάτα με χώμα που μ' αυτά οχυρώνουν τα πετρώδικα χαρακώματα. Τα τσουβάλια αυτά κείτουντ' εδώ χρόνον - καιρό έτσι. Θα φάγαν υγρασίες, βροχάδες, χιόνια και ήλιους. 'Ηρθαν και σάπισαν από νερά, ο ήλιος τα τσουρούφλισε και τα 'καψε. Τραβώ το δάχτυλό μου πάνω τους. Λιώνει η λινάτσα. Σαν τα ξεθαμμένα ρούχα των πεθαμένων που ξεφτάνε, σταχτωμένα, με το πρώτο άγγιγμα. Είναι τσουβαλάκια φουσκωμένα κάργα, όπως τα πρωτογέμισαν. Αλλά πάλι κρεμάζουν σαχλά, μισοαδειανά. Κάτου από το δυνατό φεγγάρι μοιάζουν με ψοφίμια σκυλιών, άλλα πρισμένα κι άλλα ξαντεριασμένα, σωριασμένα τόνα πάνου στ' άλλο. Από δω το θέαμα θα 'ναι πιο όμορφο. Τώρα το κρυμμένο ποτάμι ακούγεται καλύτερα όπως φωνάζει μακριά, μες από τη βαθιά κοίτη του. Θέλω να βγάλω το κεφάλι ψηλά από το προπέτασμα, να ιδώ πέρα. Αν μπορούσα μάλιστα θα καβαλίκευα το χαράκωμα. Ακουμπώ το μπαστούνι στο τοίχωμα, σηκώνουμαι στη μύτη της αρβύλας του γερού μου ποδιού και γαντζώνω τα δάχτυλα στους γεώσακους που 'ναι πάνω - πάνω. 'Ενας απ' αυτούς λιώνει με μιας κι αδειάζει τον άμμο του πάνω μου. Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου 'καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαρά. 'Ηταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. 'Ενα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που 'ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ' άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα 'βλεπε πως ήταν άλικη, μ' έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη. Το τσουνί του είναι ντούρο και χνουδάτο. 'Εχει κι ένα κόμπο που δεν άνοιξε ακόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στην πράσινη φασκιά του και περιμένει την ώρα του. Μα δεν θ' αργήσει ν' ανοίξει κι αυτός. Και θα 'ναι δυο λουλούδια τότες! Δυο λουλούδια μέσα στο περιβόλι του Θανάτου. Αιστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ως τα κατάβαθα της ψυχής. Ακουμπώ πάνω στο προπέτασμα σαν να κουράστηκα ξαφνικά πολύ. Από μέσα μου αναβρύζουν δάκρυα απολυτρωτικά. Στέκουμαι έτσι πολλήν ώρα, με το κεφάλι όλο χώματα, ακουμπισμένο στα σαπισμένα σακιά. Με δυο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, αγγίζω την παπαρούνα. Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ' αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ' ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. 'Ετσι λέω θα 'ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά: -Καληνύχτα... καληνύχτα και να 'σαι βλογημένη. Γύρισα γρήγορα στ' αμπρί. Ας μπορούσα να κάμω μια μεγάλη φωταψία... Να κρεμάσω παντού σημαίες και στεφάνια! 'Αναψα στο λυχνάρι τέσσερα φιτίλια και τώρα πασχίζω να τη χωρέσω εδώ μέσα, μέσα σε μια τόσο μικρή γούβα, μια τόσο μεγάλη χαρά. Η ψυχή μου χορεύει σαν μεγάλη πεταλούδα. Χαμογελώ ξαπλωμένος ανάσκελα. Κάτι τραγουδάει μέσα μου. Τ' αφουγκράζομαι. Είναι ένα παιδιάτικο τραγούδι: Φεγγαράκι μου λαμπρό....

Μάρω Σιδέρη

El Greco
Γυναίκες
Γυναίκα! Πλάσμα αδύναμο με δύναμη μεγάλη.
Γυναίκα! Πλάσμα άπιστο με πίστη δυνατή.
Μακριά απ το Διδάσκαλο κι απόλυτα κοντά Του,
Στο μονοπάτι του Σταυρού, στου όχλου τη βοή.
*****
Κρυμμένη στον Παράδεισο να μην τη δει ο Πλάστης,
μα δίπλα στον Αγώνα Του το αίμα Του σκουπίζει
Δειλή στη κρίση της Εδέμ τη σωτηρία χάνει
Μα στου σφυριού το κάλεσμα σώζεται σαν δακρύζει.
*****
Στο δρόμο προς το Γολγοθά ο νους βασανιστής της:
«Γυναίκα εσύ! Πώς την οργή του ξίφους θα νικήσεις;
Ο βασιλιάς σου ανίσχυρος στα χέρια αυτού του πλήθους.
Γυναίκα εσύ, αδύναμη! Στο μίσος θα λυγίσεις».
*****
Στο δρόμο προς το Γολγοθά η αγάπη συνοδός της:
«Γυναίκα εσύ! Πώς το Θεό Δεσπότη σου εδώ μόνο θα αφήσεις;
Στο πλάι σου ήταν πάντοτε τον πόνο σου να γιάνει.
Γυναίκα εσύ! Τον αγαπάς! Στο μίσος μη λυγίσεις!»
*****
Στον καλπασμό του Xάροντα η αγάπη τύραννός της:
Γυναίκα εσύ! Δεν το μπορείς το θάνατο ν’ αντέξεις.
Πονάει ο Πατέρας σου και η καρδιά ματώνει.
Δε θέλεις να σταθείς εδώ! Θέλεις μακριά να τρέξεις»
*****
Στον καλπασμό του Xάροντα η πίστη σύντροφός της:
«Αυτός είν’ ο Σωτήρας σου, αυτός είν’ ο Θεός σου,
σπλάχνο Του εσύ: Στη μάχη Του να μη λιποτακτήσεις.
Μείνε κοντά Του στο Σταυρό. Είναι ο Κύριός σου!»
*****
Μπρός στο νεκρό Πατέρα της ο πόνος δύναμή της:
Η θλίψη της δε σκιάζεται του τέλους τη σιωπή.
Το δάκρυ πνίγει τη βροχή και τη βροντή ο θρήνος.
Παράδεισος και κόλαση το νεκρικό φιλί.
*****
Μπρος στο νεκρό Πατέρα της η δύναμή της πόνος:
Κάλλιο δειλή να ήτανε κρυμμένη στο σκοτάδι.
Να μην αντίκρυζ’ άψυχο το Θεϊκό το Σώμα.
Να μη στεκόταν μάρτυρας στο θρίαμβο του Άδη.
*****
Στο μυρωμένο πρωινό το χρέος βάσανό της:
«Πρέπει να πας στου Δάσκαλου το νεκρικό το δώμα!»
Τρομάζει, τρέμει η ψυχή κι ας είν’ στητό το βήμα
Πώς να αγγίξει αυτή μικρή του Σύμπαντος το Σώμα;
*****
Στο μυρωμένο πρωινό το Θάρρος σύμμαχός της:
Είναι στητό το βήμα της κι αν η καρδιά σκιρτάει
Το πάθος και η πίστη της την οδηγούν στον Τάφο
Μύρο και δάκρυ έφερε σ’ Εκείνον που αγαπάει!
*****
Στον άδειο Τάφο Του μπροστά το Xαίρε έπαθλό της:
«Νικήθηκε ο Θάνατος, Θριάμβευσε ο Θεός!
Το φως του Κόσμου κούρσεψε του Άδη τα σκοτάδια.
Απ’ τα σκοτάδια ανάβλυσε Ζωή , Ελπίδα, Φως!»
*****
Στον άδειο Τάφο Του μπροστά το Xαίρε νέο χρέος:
Μαυροντυμένη έφτασε του πένθους μυροφόρος,
μα της Ζωής το μήνυμα αλλάζει τη ζωή της:
Στο κενοτάφι χρίζεται Ζωής μαντατοφόρος.
*****
Γυναίκα! Πλάσμα αδύναμο με δύναμη μεγάλη.
Γυναίκα ! Πλάσμα άπιστο με πίστη δυνατή.
Όταν δειλιάζει, σύρεται στης κόλασης τη δίνη.
Aγγέλει τον Παράδεισο όταν στέκει πιστή.
*****
Μάρω Σιδέρη
"Μεγάλη Βδομάδα στη ψυχή μου"

Ο Κήπος της Γεσθημανή


«Ο Κήπος της Γεσθημανή»

Παραιτήθηκε χωρίς έχθρα,
σαν να γύριζε δανεισμένα πράγματα,
τα θαύματά Του και τη δύναμή Του.
Και τώρα, ήταν θνητός σαν εμάς.
Βλέπεις την προέλαση των αιώνων,
σαν την πορεία προς Εμμαούς.
Μπορεί ν’ ανάψει τις καρδιές στο δρόμο.
Λόγω της φοβερής μεγαλοσύνης
που υπάρχει στο εθελούσιο μαρτύριο,
κατεβαίνει μέχρι τον τάφο.
"Κατεβαίνω στον τάφο
και στην Τρίτη μέρα «αναστήσομαι»
Και σαν τις σχεδίες που πλέουν στο ποτάμι,
έτσι σε μένα για την κρίση,
όπως οι μαούνες στη σειρά,
οι αιώνες, από το σκοτάδι,
θα έρχονται παρασυρμένοι…
*****
Borís Leonídovi Pasternàk
(1890-1960)
Ρώσος ποιητής και συγγραφέας,
ο οποίος αρνήθηκε για πολιτικούς λόγους
το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1958

Τετάρτη 15 Απριλίου 2009

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Η ΘΑΛΑΣΣΑ
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
μπαίνεις καὶ δὲν ξέρεις ἂν θὰ βγεῖς.
Πόσοι δὲν ἔφαγαν τὰ νιάτα τους
–μοιραῖες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια ἀθέατα,
ρουφῆχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Ἀλίμονο ἂν κόψουμε τὰ μπάνια
Μόνο καὶ μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Ἀλίμονο ἂν π ρ ο δ ώ σ ο υ μ ε τὴ θάλασσα
Γιατὶ ἔχει τρόπους νὰ μᾶς καταπίνει.
Ἡ θάλασσα εἶναι σὰν τὸν ἔρωτα:
Ντίνος Χριστιανόπουλος
1962

Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση
δὲ θὰ πεῖ π ρ ο δ ο σ ί α,
δὲ θὰ πεῖ ἀνοίγω ἕνα παράθυρο
γιὰ τὴ συναλλαγή.
Τέλειωσαν πιὰ τὰ πρελούδια,
ᾖρθε ἡ ὥρα τοῦ κατακλυσμοῦ.
Ὅσοι δὲν εἶναι ἀρκετὰ κολασμένοι
πρέπει ἐπιτέλους νὰ σωπάσουν,
νὰ δοῦν μὲ τί καινούριους τρόπους
μποροῦν νὰ ἀπαυδήσουν τὴ ζωή.
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση
δὲ θὰ πεῖ π ρ ο δ ο σ ί α.
Νὰ μὴ μὲ κατηγορήσουν γιὰ εὐκολία,
πὼς δὲν ἔσκαψα βαθιά
,πὼς δὲ βύθισα τὸ μαχαίρι
στὰ πιὸ γυμνά μου κόκαλα.
ὅμως εἶμαι ἄνθρωπος κι ἐγώ,
ἐπιτέλους κουράστηκα, πῶς τὸ λένε,
κούραση πιὸ τρομαχτικὴ
ἀπὸ τὴν ποίηση ὑπάρχει;
Ἐγκαταλείπω τὴν ποίηση
δὲ θὰ πεῖ π ρ ο δ ο σ ί α.
Βρίσκει κανεὶς τόσους τρόπους
νὰ ἐπιμεληθεῖ τὴν καταστροφή του.
Ντίνος Χριστιανόπουλος
1956

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Γιώργος Χειμωνάς

ΠΟΙΗΜΑ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ ΜΟΝΑΧΗΣ
Κύριε
Eγώ η γυναίκα η μολυσμένη
των αμαρτιών
στα σπλάχνα μου
την θεότητά σου
κι έγινα μυροφόρος
Με οδυρμούς μύρα ακουμπώ
εμπρός από τον τάφο σου.
Τα σπλάχνα μου η νύχτα τα κατέχει
Μανία η ακολασία μου
Σκοτάδι και θάνατος της σελήνης
ο έρως μου της αμαρτίας .
Πάρε τα μάτια μου
μαζί με τα δάκρυά τους εσύ
που όρισες η θάλασσα
να κατάγεται από τα σύννεφα.
Κλίνε πάνω από τον στεναγμό
τον πιό βαθύ της καρδιάς μου
Εσύ που έκαμψες τούς ουρανούς
γιά να χωρέσει το άφατο..
Θέλω να φιλήσω τα πόδια σου τα ανέγγιχτα
και να τα προστατεύω
μέσα στις θηλειές των μαλλιών μου
Στο σούρουπο του παράδεισου η Εύα
τους κρότους ακούει και ταράζεται
τρόμαξε και εκρύφτη...
Σωτήρα μου και των ψυχών σωτήρα
Ποιός το κουβάρι των αμαρτιών μου
θα έρθει να ξετυλίξει..
Στης τιμωρίας σου την άβυσσο
ποιος πώς να κρατηθεί..
Μην αποστρέψεις το βλέμμα σου
από πάνω μου. Βλέπε με.
Την δούλη σου
Εσύ που είσαι το έλεος.
Γιώργος Χειμωνάς

Σάββατο 11 Απριλίου 2009

Paul Eluard

Poesia: Paul Eluard: Buona Giustizia

Musica: Paolo Emidio Angelini

..κι ο θάνατος νικήθηκε

ένα παιδί βγαίνει από τα ερείπια

Πίσω του τα ερείπια και η νύχτα σβήνονται.."

"Έχω την δύναμη να υπάρξω χωρίς μοίρα

ανάμεσα στο χαλάζι και στη δροσιά

ανάμεσα στη λησμονιά και την παρουσία"

"Eίμαι μονάχος, ολομόναχος

δεν άλλαξα ποτέ μου.."

"Στην καλή μου συνοικία η αντίσταση

είναι η Αγάπη.. είναι η Ζωή"

Δρόμοι μοιραίοι τα μάτια τα κλείνουμε

μόνο για να μάθουμε καλύτερα

εκείνο που θα δούμε..

Αφού η ελπίδα βγαίνει απ'τα πεζοδρόμια

βγαίνει από τα μέτωπα

και τις σηκωμένες γροθιές

Θα επιβάλουμε την ελπίδα

Θα επιβάλουμε τη Ζωή..

στους σκλάβους που απελπίζονται.

Paul Eluard

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ....

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Ε'

ΜΕ ΤΟ ΛΥΧΝΟ του άστρου στους ουρανούς εβγήκα

Στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου

Που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Λυπημένες μυρσίνες ασημωμένες ύπνο

Μου ράντισαν την όψη Φυσώ και μόνος πάω

Που να βρω τη ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Οδηγέ των ακτίνων και των κοιτώνων

Μάγε Αγύρτη που γνωρίζεις το μέλλον μίλησέ μου

Που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουν

Τ'αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν

Που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Εκατόγχειρες νύχτες μες στο στερέωμα όλο

Τα σπλάχνα μου αναδεύουν Αυτός ο πόνος καίει

Που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ

Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς γυρίζω

Στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου

Που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Οδυσσέας Ελύτης

Πέμπτη 9 Απριλίου 2009

Αφιέρωμα στην.... L'AQUILA

L'Aquila πρωτεύουσα της ομώνυμης Επαρχίας στη περιφέρεια του Abruzzo έχει 72.000 περίπου κατοίκους. Βρίσκεται στο κέντρο της Ιταλίας, στη κοιλάδα που σχηματίζει ο ποταμός Ατέρνος, ανάμεσα στα Απέννινα Όρη, ΒΑ βρίσκεται το όρος Gran Sasso, φαίνεται στο βάθος της φωτογραφίας.Ιδρύθηκε το 1254 με το όνομα Aquila, το οποίο διατηρήθηκε μέχρι το 1939, οπότε και υιοθετήθηκε το σημερινό L'Aquila. Λέγεται ότι προήλθε από την ένωση 99 ενοριών. H πηγή στη φωτογραφία, ονομάζεται "Fontana delle 99 Cannelle" - Πηγή των 99 ΒρυσώνΜια όμορφη πόλη με πολλά στενά δρομάκια με κτίρια και εκκλησίες της εποχής της Αναγέννησης. Είναι έδρα του ομώνυμου Πανεπιστημίου, που βλέπουμε στη φωτογραφία, όπως ήταν πριν τον καταστρεπτικό Σεισμό.
Η πόλη συγκλονίστηκε από δύο σεισμούς κατα το παρελθόν, το 1703 και το 1706. Καταλήφθηκε από τους Γάλλους το 1789 και από τους Αυστριακούς το 1815.

Εγκέλαδος.... και Ανθρωπιά,

Ο Εγκέλαδος που σημαίνει από το "έγκειμαι + λας", ο εγκατεστημένος στο στερεό φλοιό της Γης, στην Ελληνική Μυθολογία φέρεται ως αρχηγός των Τιτάνων, γιος του Ταρτάρου και της Γης που έπαιξε πρωτεύοντα ρόλο στη Γιγαντομαχία. Σύμφωνα με μια εκδοχή σκοτώθηκε από κεραυνότου Δία, μια δεύτερη τον φέρει σαν θύμα του Σέλινου, ακόλουθο του Διονύσου, αλλά η επικρατέστερη (Παυσανία) αναφέρει ότι δολοφονήθηκε από την Αθηνά, που έρριξε πάνω του το όρος Αίτνα (ηφαίστειο Ιταλίας),
Ο Εγκέλαδος αναστενάζει μέσα στο τάφο του, προκαλώντας εκρήξεις ηφαιστείων και σεισμούς, σήμερα το όνομά του χρησιμοποιείται σαν ισοδύναμο του σεισμού....
όμως.. ωμότερη η Ιστορία από την Μυθολογία.
Ο Εγκέλαδος ξαναχτύπησε κι έσπειρε το θάνατο
η δυστυχία βίαια χτυπά και γκρεμίζει την πόρτα
κι ο άνθρωπος είναι αδύναμος να σταματήσει το κακό κι είναι τότε... που ξυπνάει η Ανθρωπιά
και η Αλληλεγγύη ανθίζει στις καρδιές.
Μεγάλη Παρασκευή για τους καθολικούς αύριο
Ημέρα εθνικού Πένθους για την Ιταλία,
ημέρα ομαδικής Κηδείας των Θυμάτων..
******
Ενός λεπτού Σιγή σε όλες τις δημόσιες εμφανίσεις
των αθλητικών ομάδων.. ενώ πολλοί από τους αγώνες που αναβλήθηκαν για την επόμενη Τρίτη,
θα προσφέρουν τα χρήματα στους πληγέντες..
με πρώτες: Catania, Napoli, Siena e Fiorentina
ο κατάλογος συμπληρώνεται συνεχώς..
Μαραθώνιοι Αλληλεγγύης μέσω Μηνυμάτων
κινητής τηλεφωνίας, απ'όλες τις περιοχές,
Η Ευρωπαική Ένωση δήλωσε ότι πρόκειται
να εγκριθεί κονδύλι από 400-500.000 Ευρώ
ανάλογο με την απογραφή των ζημιών
στις επόμενες εβδομάδες..
ενώ.. η Ιταλοαμερικανίδα τραγουδίστρια Madona,
που κατάγεται από την περιοχή.. προσέφερε
500.000 Δολάρια για τα θύματα του Abruzzo..
κι..ο κατάλογος μεγαλώνει διαρκώς...
ΑΝΟΙΞΗ... ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
όμως.. δεν λείπουν να παραφυλάνε δυστυχώς,
"ζαγάρια και τσακάλια και κοκόροι
μόρτηδες, λούστροι, αργοί, λιμοκοντόροι.."
όπως... έλεγε κι ο ποιητής

Τρίτη 7 Απριλίου 2009

...solidarietà e cordoglio

Tutta la nostra solidarietà ed il cordoglio
per le vittime alla popolazione dell'Aquila
e dell'intero Abbruzzo colpite dal terremoto
in queste ultime tragiche ore.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

τραγούδια... για τον Απρίλη

L'ECCEZIONE (2002)

Carmen Consoli

Pioggia d'Aprile, sui litorali,

desolate si adagiano

le imbarcazioni dei pescatori.

Pioggia d'Aprile, dalle finestre

donne operose raccolgono

i panni, stesi ad asciugare.

La tanto attesa, calda, stagione

sembra quasi che voglia farsi aspettare

Wonderwall - In April, you call my name...

April.... by Deep Purple

Τραγουδώντας τον..... Απρίλη

Κάθε Μάρτη, κάθε Απρίλη, κάθε Μάη

χελιδόνι η καρδιά μου και πετάει

και θυμάμαι κάτι αγάπες περασμένες

γελαστές και τρυφερές και πονεμένες.

Απρίλη μου, Απρίλη μου ξανθέ

και Μάη μυρωδάτε, καρδιά μου πώς αντέχεις

Καρδιά μου πώς, καρδιά μου πώς αντέχεις

μέσα στην τόση αγάπη και στις τόσες ομορφιές...

Γιομίζ' η γειτονιά τραγούδια και φιλιά....

Ένας ευαίσθητος Απρίλης, ένας αθέατος καιρός

γελάει το φρουρό της πύλης

και βγαίνει ήλιος λαμπερός.

Από τους κήπους κόβει βάγια

κι απ' την αυλή του πασχαλιές

για να στολίσει τα ναυάγια,

που μείναν δίχως αγκαλιές.

Φέρνει μια ζάλη στους ανέμους,

ανατριχίλα στο νερό

με την καρδιά στήνει πολέμους

και με τον Έρωτα χορό.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε Ολους Σας...

ΕΡΩΣ και ΨΥΧΗ

"Η ιστορία του Έρωτα και της Ψυχής του Απουληϊου βρίσκεται στο κεντρικό τμήμα των "Μεταμορφώσεων" και πρόκειται για ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα, γραμμένο τον 2ο αιώνα μΧ στην Ελληνιστική περίοδο –ένα κείμενο που αγαπήθηκε όσο λίγα στην εποχή του και διαβάστηκε από το πλατύ κοινό. Την εξιστόρηση του μύθου κάνει μια ηλικιωμένη που εκτελεί χρέη υπηρέτριας σε συμμορία ληστών και αφηγείται την ιστορία της Ψυχής για να ηρεμήσει την απαρηγόρητη αιχμάλωτη, που πρόκειται να εξαγοράσουν οι ληστές. Αυτό δεν συμβαίνει τυχαία μια και η Ψυχή επίσης χωρίζει από το σύζυγό της κατά το μύθο, ταλαιπωρείται πολύ αλλά ξεχνά τα βάσανά όταν ξανασμίγει μαζί του. Ο Έρωτας ζητά από το Δία να παντρευτεί τη θνητή, Ο Δίας συμφωνεί, χαρίζοντάς της το ελιξίριο της αιώνιας νεότητας, η Ψυχή συμφιλιώνεται με την Αφροδίτη, γίνεται ο γάμος και δίνει σαν καρπό μια κόρη, την Ηδονή."
Ο Walsh στο "Ρωμαϊκή Μυθιστορία", γράφει ότι ο μύθος του Έρωτα και της Ψυχής προέρχεται από ένα προγενέστερο Πλατωνικό μύθο"

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Gianni Morandi

GRAZIE Perchè....
Grazie perché mi eri vicina
ancora prima di essere mia
e perché vuoi un uomo amico
non uno scudo vicino a te...
Grazie che vai per la tua strada
piena di sassi come la mia
Grazie perché anche lontano
tendo la mano e trovo la tua
Io come te vivo confusa
favole rosa... non chiedo più..
Grazie perché mi hai fatto sentire
che posso anch'io volare senza di te
io mi riposo dentro i tuoi occhi
io coi tuoi occhi vedo di più
Grazie perché anche lontano
tendo la mano e trovo la tua
con te ogni volta e' la prima volta
non ho paura vicino a te..
Grazie perché non siamo soli
non siamo soli
Grazie perché vivere ancora
non fa paura solo con te
Grazie perché oh oh oh oh
anche lontano... tendo la mano
e trovo la tua
tendo la mano e tu ci sei...
Gianni

Σε ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γιατί....

Σ'Ευχαριστώ γιατί, ήσουνα δίπλα μου πολύ πριν γίνεις δική μου.. και γιατί επιθυμείς να έχεις στο πλάι σου.. ένα άνθρωπο Φίλο και όχι μια ασπίδα..

Σε Ευχαριστώ που ακολουθείς τη στράτα σου που'ναι γεμάτη από πέτρες, όπως και η δική μου Σε Ευχαριστώ... γιατί αν και είσαι μακρυά απλώνω το χέρι μου και βρίσκω το δικό σου

Εγώ σαν και Σένα... ζω σε σύγχυση αλλά δεν ψάχνω πιά για ρόδινους μύθους... Σε Ευχαριστώ... που μ'έκανες να νοιώσω ότι μπορώ κι εγώ να πετάξω...χωρίς Εσένα...

Με ξεκουράζει η ματιά σου με τα μάτια σου... βλέπω πιό καθαρά! Σε Ευχαριστώ γιατί.. αν και μακρυά μου απλώνω το χέρι μου και βρίσκω το δικό σου μαζί σου είναι πάντα... σαν πρώτη φορά.. δεν νοιώθω φόβο... πλάι σου...

Σε Ευχαριστώ γιατί.. δεν είμαστε μονάχοι δεν είμαστε μόνοι.. Σε Ευχαριστώ γιατί .. ακόμα κι η Ζωή δεν προξενεί πιά φόβο.. με σένα κοντά μου

Σε Ευχαριστώ.... ω..ω.. ω.. ω.. γιατί αν και είσαι μακρυά μου... απλώνω το χέρι μου.. και βρίσκω το δικό σου απλώνω το χέρι μου... και σε βρίσκω!

Gianni Morandi Μεταφρ. Lunapiena