Certe Notti... Certe notti sono come questa,
eterea, impalpabile, liquida, che non scorre più,
Mi sono appoggiata sul bancone
e ho guardato fuori dalla finestra.
C'era un silenzio totale,
il fiume era calmo
e non si sentivano nemmeno gli uccelli.
La nostalgia mi stende...
e non ci sono sorrisi ...
capaci di lenire la malinconia che avevo dentro..
Κάποιες νύχτες είναι σαν και τούτη,
αιθέρια, άπιαστη, υγρή που δεν κυλά πιά..
Ακούμπησα το σώμα μου στο πρεβάζι,
και κοίταξα έξω απ'το παράθυρο.
Όλα τριγύρω σιωπηλά,
ακόμα και το ποτάμι ήταν ήρεμο,
δεν άκουγα ούτε τα πουλιά.
Η νοσταλγία απλώνεται μέσα μου
και δεν βρίσκει ένα χαμόγελο ικανό
να μετριάσει για λίγο τη θλίψη.
Come è amaro il vino sul tavolo
di una persona sola
che si tiene la testa tra le mani,
come è fredda la sera se alzando gli occhi
trovi solo un velo di nebbia che nasconde le stelle,
...soffice, impalpabile che nasconde e svela
con i movimenti sinuosi con cui
una danzatrice dei veli si offre e si cela,
e..la nebbia sfiumava verso l'infinito...
Πόσο πικρό είναι το κρασί στο τραπέζι,
ενός μοναχικού ανθρώπου
που κρατά το κεφάλι στα δυό του χέρια.
Πόσο ψυχρό είναι το βράδυ
όταν το βλέμμα συναντά μόνο ομίχλη
που κρύβει όλα τ'αστρα τ'ουρανού...
απαλή και άπιαστη που κρύβει και φανερώνει,
με ελικοειδείς κινήσεις σαν μια χορεύτρια
που κουνά ένα μεταξένιο μαντήλι,
αποκαλύπτωντας για μια στιγμή την ομορφιά
και μονομιάς την εξαφανίζει...
έτσι η ομίχλη χανόταν στο άπειρο.
Ma... per qualche notte,
hai abitato il mio sogno,
e come un tempo lontano mi tenevi per mano
mi tiravi in un angolo per baciarmi
sussurravi dolci parole per me...
Sono una romantica con tanta voglia di vivere!
ma... è difficile ritrovare la fiducia
quando l'hai persa per strada
forse e' stata calpestata, magari sorridendo,
per farla sembrare cosa piu' lieve...
ma... la Vita continua ancora....
Αλλά κάποιες νύχτες, κατοίκησες τα ονειρά μου
και όπως παλιά μου κράταγες το χέρι,
με τράβαγες στη γωνία κρυφά να με φιλήσεις,
ψιθυρίζοντας λόγια γλυκά αγάπης.
Έμεινα θα πείς ρομαντική, με θέληση για ζωή!
Είναι δύσκολο να ξαναβρείς την πίστη,
άν κάποτε σου χάθηκε στο δρόμο
ίσως και να ποδοπατήθηκε ποιός ξέρει,
ανάμεσα από χαχανητά και γέλια
για να φανεί αστεία και λίγη...
μα η ζωή ακόμα συνεχίζεται...
Eppure a me piace camminare
in quell'atmosfera, dove la luce dei lampioni
si allarga in aureole sfumate
e la luna appare velata dagli arcobaleni,
la nebbia ti avvolge leggera con vortici lenti
che seguono il tuo passo...
E' questa che amo particolarmente
perchè è parte di una sensualità
che troppe volte la devo nascondere dietro...
E' questa che danza fuori dalla mia finestra
in attesa del mio risveglio
ed è stessa che dona alla luce della luna
quell'alone di fiaba...
Όμως εμένα μ'αρέσει ακόμα να περπατώ
όταν το φως από τα φανάρια απλώνεται
σαν φωτοστέφανα που σβήνουν
και το φεγγάρι μοιάζει να καλύπτεται
από ψεύτικα ουράνια τόξα,
η ομίχλη να σ'αγκαλιάζει απαλά
με αργούς στρόβιλους που μοιάζει
ν'ακολουθούν τα βηματά σου.
Μ'αρέσει ιδιαίτερα γιατί είναι μέρος,
μιας αισθαντικότητας που συχνά
πρέπει να κρύβω μέσα μου.
Είναι αυτή που χορεύει έξω απ'το παράθυρό μου
περιμένοντας να ξυπνήσω,
και είν'αυτή που χαρίζει στο φως του φεγγαριού,
το μυθικό του δίσκο.
Non ci sono montagne
ad interrompere l'orizzonte,
c'è solo questo anello di nulla
che si muove intorno a te,
che nasconde e svela gli alberi,
le case, i campanili,
che guardano lontano e chissà se....
riescono a sovrastare questo nulla silente.
Al mattino, quando l'erba è lucida
per l'umidità della notte
e gli alberi sono solo ombre più chiare
e più scure sullo sfondo dell'orizzonte,
non ti stupiresti di vedere brillare il sole
del nuovo giorno sulla fronte
immacolata di un unicorno.
Δεν υπάρχουν βουνά να κόβουν τον ορίζοντα,
ύπαρχει μόνο αυτός ο δίσκος του τίποτα,
που περιστρέφεται γύρω σου...
που κρύβει και φανερώνει τα δέντρα,
τα σπίτια και τα καμπαναριά,
που ατενίζουν μακρυά, ποιός ξέρει,
αν θα μπορέσουν να ξεπεράσουν
αυτό το σιωπηλό τίποτα.
Και το πρωϊ, όταν ακόμα λάμπει το χορτάρι,
από την υγρασία της νύχτας,
και τα δέντρα είναι ακόμα σκιές
ανοιχτόχρωμες και σκούρες,
στο φόντο του ορίζοντα, μην ξαφνιαστείς
αν δεις να λάμπει ο ήλιος μιας νέας ημέρας,
στο αμόλυντο μέτωπο ενός μονοκέρατου.
La Vita continua... e Tu, come me.. come tanti..
hai gridato al vento, guardando il cielo
senza aspettare che qualcuno risponde,
"Sono uno! non sono solo, sono con me stesso"
La vita, miei cari amici, è spesso legata
al filo di un momento che viaggia e che và...
Non violentare mai... il colore dei sogni
quello che ci separa non sono
le migliaia di chilometri,
ma lo stendere delle braccia per stringere
le persone che vogliamo Bene...
H ζωή συνεχίζεται.. για μένα, για σένα για άλλους
ούρλιαξες στον άνεμο, κοιτάζοντας στον ουρανό,
χωρίς να περιμένεις απάντηση από κανένα.
"Είμαι ένας, δεν είμαι μόνος, είμαι με τον εαυτό μου"
Η ζωή φίλοι μου, είναι συχνά δεμένη,
στη κλωστή των λεπτών, που ταξιδεύουν και πάνε..
Μην βιάζεις ποτέ το χρώμα των ονείρων,
αυτό που μας χωρίζει... δεν είναι μόνο
τα χιλιάδες χιλιόμετρα,
αλλά, το να απλώνεις τα χέρια σου,
για να σφίξεις τους ανθρώπους π΄αγαπάς..
Lunapiena
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.
Lunapiena