Μοιράζοντας...

Είμασταν όλοι εκεί..

γύρω από ένα τραπέζι,

μ ο ι ρ ά ζ ο ν τ α ς.. του πόνου τις αλήθειες.

Α ν ά γ κ ε ς.. και Ε π ι θ υ μ ί ε ς

χαϊδεμένες  κόρες της ύπαρξης.

Κι  ε ί δ α  τα μάτια σου

πίσω απ’τα δάκρυα του πόνου..

που θρηνεί απώλειες και παραλείψεις..

και οι κεραίες της ψυχής μου έπιασαν

της καρδιάς σου την κραυγή,

σαν ένα κάλεσμα ζωής…

Τ ί ν α ξ α.. της καρδιάς μου τα φτερά

για να δ ι ώ ξ ω.. μακρυά τα γκρίζα σύννεφα

που σκέπαζαν τον ουρανό σου..

Δ α ν ε ί σ τ η κ α.. του ποιητή την άρπα

τον πόνο... τραγούδι να κάνω..

να παρασύρει ο ρυθμός της μουσικής,

και να νικήσει.. του πόνου την αδράνεια.. 

και  κ έ ρ α σ α  απ’το ποτήρι της Αγάπης

γουλιές ελπίδας.. τους καλεσμένους σου,

που άρχισαν δειλά να τραγουδάνε

όλοι μαζί.. αναζητώντας την μελωδία,

ψάχνοντας μες στην καρδιά του ο καθένας

 ξεχασμένες κρυμμένες νότες ομορφιάς.

Κάπως έτσι  σ υ ν α ν τ ι ώ ν τ α ι... οι άνθρωποι

μου ψιθύρισες.. 

Κι είμασταν όλοι εκεί

γύρω από ένα τραπέζι

μ ο ι ρ ά ζ ο ν τ α ς... της ζωής την αλήθεια!

Lunapiena