Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ: Ο κόσμος είναι απλός

Που πήγε η μέρα η δ ί κ ο π η 

πού είχε τα πάντα αλλάξει; 

Δε θα βρεθεί ένας π ο τ α μ ό ς 

να 'ναι για μάς πλωτός; 

Δε θα βρεθεί ένας ο υ ρ α ν ό ς 

τη δρόσο να σταλάξει 

για την ψυχή πού νάρκωσε 

κι ανάθρεψε ο λωτός ; 

Στην πέτρα τής υπομονής 

προσμένουμε το θάμα 

που ανοίγει τα επουράνια 

κι ειν' όλα βολετά 

π ρ ο σ μ έ ν ο υ μ ε... τον άγγελο 

σάν το πανάρχαιο δράμα 

την ώρα πού του δειλινού 

χάνουνται τ' ανοιχτά τριαντάφυλλα... 

Ρ ό δ ο... άλικο του ανέμου καί τής μοίρας, 

μ ό ν ο... στη μνήμη απόμεινες,

ένας βαρύς κ α η μ ό ς 

ρόδο της νύχτας πέρασες, 

τρικύμισμα πορφύρας 

τρικύμισμα της θάλασσας... 

Ο κ ό σ μ ο ς είναι α π λ ό ς.


Γ. Σεφέρης