Τ. Λειβαδίτης: Λυκόφως

κάποτε θα σου διηγηθούν 

όλες τις λεπτομέρειες της ζωή σου

αλλά εσύ δεν θα τις γνωρίζεις

κι άλλοτε σε μια πάροδο ή σ ένα καφενείο

 βλέπεις πρόσωπα για πρώτη φορά

κι όμως νιώθεις ότι έζησες πολύ καιρό μαζί τους 

σε πια άλλη ζωή τάχα; 

ή στη μοναξιά του φθινοπώρου 

ή μες το όνειρο για ένα κόσμο ωραιότερο 

μην παραξενευόσαστε λοιπόν 

που έμεινα τόσο νέος 

εγώ δεν είχα ιστορία 

όπως και τα πιο ωραία λόγια 

που τα βρίσκουμε όταν είναι πλέον αργά 

κι αυτές οι πορφυρές ανταύγειες του δειλινού 

στο βάθος σαν τις πυρκαγιές 

σε μια παλιά χαμένη εξέγερση 

τι έγινε; 

κανείς δεν επέζησε να μαρτυρήσει 

δίκαιη η ώρα του λυκόφωτος 

όταν πλανιόμαστε σε προκυμαίες η ουρανούς 

ώρα που σταματάμε άξαφνα στη σκάλα 

και κοιτάζουμε το αινιγματικό παρελθόν 

ενώ από κάπου ακούγετε μια μελωδία παιδική

ξεχασμένοι σαν ένας άγγελος

 που έχασε τον δρόμο του 

ζούμε σ ένα ανεξιχνίαστο όνειρο 

απ όπου δεν θα βγούμε 

παρά για ν αγκαλιάσουμε 

σαν μόνη εξήγηση.... τη σιωπή.....