Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ: ΑγιαΝάπα

ἉγιαΝάπα, Α´

Καὶ βλέπεις τὸ  φ ῶ ς  τοῦ ἥλιου 

καθὼς ἔλεγαν οἱ παλαιοί.

Ὡστόσο νόμιζα πὼς ἔβλεπα τόσα χρόνια

περπατώντας..

 ἀνάμεσα στὰ βουνὰ καὶ στὴ θάλασσα

συντυχαίνοντας ἀνθρώπους...

 μὲ τέλειες πανοπλίες...

παράξενο, δὲν πρόσεχα.. 

πὼς ἔβλεπα μόνο τὴ φωνή τους.

Εἴταν τὸ αἷμα... 

ποὺ τοὺς ἀνάγκαζε νὰ μιλοῦν,
τὸ κριάρι.. ποὺ ἔσφαζα 

κι ἔστρωνα στὰ πόδια τους...

μὰ... δὲν εἴταν τὸ φῶς... 

ἐκεῖνο τὸ κόκκινο χαλί.

Ὅ,τι μου λέγαν  ἔ π ρ ε π ε... 

νὰ τὸ ψηλαφήσω

ὅπως ὅταν σὲ κρύψουν... 

κυνηγημένο νύχτα σὲ στάβλο

ἢ φτάσεις τέλος τὸ κορμὶ... 

 βαθύκολπης γυναίκας

κι εἶναι γεμάτη ἡ κάμαρα 

πνιγερὲς μυρωδιές...

ὅ,τι μοῦ λέγαν δορὰ καὶ μετάξι.

Παράξενο, τὸ βλέπω  ἐ δ ῶ...
τὸ  φ ῶ ς  τοῦ ἥλιου... τὸ  χ ρ υ σ ὸ  δίχτυ

ὅπου τὰ πράγματα σπαρταροῦν 

σὰν τὰ ψάρια

ποὺ ἕνας μεγάλος ἄγγελος τραβᾶ

μαζὶ μὲ τὰ δίχτυα τῶν ψαράδων.

ΑγιαΝάπα, Β'

Κάτω ἀπ᾿ τὴ γέρικη συκομουριὰ

τρελὸς ὁ  ἀ γ έ ρ α ς... ἔπαιζε

μὲ τὰ πουλιὰ μὲ τὰ κλωνιὰ

καὶ δὲ μᾶς ἔκραινε.

Ὥρα καλή σου... ἀγέρα τῆς ψυχῆς

ἀ ν ο ί ξ α μ ε,, τὸν κόρφο μας

ἔλα νὰ μπεῖς.... ἔλα νὰ πιεῖς

ἀπὸ τὸν πόθο μας.

Κάτω ἀπ᾿ τὴ γέρικη συκομουριὰ

ὁ ἀγέρας σηκώθη κι ἔφυγε

κατὰ τὰ κάστρα τοῦ βοριὰ

καὶ δὲ μᾶς ἄ γ γ ι ξ ε.

Θυμάρι μου καὶ δεντρολιβανιά,

δ έ σ ε... γερὰ τὸ στῆθος σου

καὶ βρὲς σπηλιὰ καὶ βρὲς μονιὰ

κρύψε τὸ λύχνο σου.

Δὲν εἶναι ἀγέρας τοῦτος τοῦ Βαγιοῦ

δὲν εἶναι τῆς Ἀνάστασης

μὰ εἶναι τῆς  φ ω τ ι ᾶ ς.. καὶ τοῦ καπνοῦ

τῆς ζ ω ῆ ς.. τῆς ἄχαρης.

Κάτω ἀπ᾿ τὴ γέρικη συκομουριὰ

στεγνὸς ὁ ἀγέρας γύρισε

ὀσμίζουνταν παντοῦ φλουριὰ

καὶ μᾶς ἐπούλησε.

Γ. Σεφέρης