Jacques Prèvert: Αυτός ο Έρωτας..

 Αυτός ο Έρωτας..
τόσο βίαιος, τόσο εύθραυστος,
τόσο τρυφερός, τόσο απελπισμένος
Αυτός... ο Έρωτας..
Ό μ ο ρ φ ο ς.. όπως η μέρα
Κακός... όπως ο χρόνος,
όταν ο χρόνος.. είναι κακός

Αυτός ο Έρωτας... τόσο αληθινός
Αυτός ο Έρωτας... τόσο ωραίος
Τόσο ευτυχισμένος..
Τόσο χαρούμενος...
Τόσο ασήμαντος.. που τρέμει από φόβο
σαν ένα παιδί.. μες στο σκοτάδι
Τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
σαν... ένας ήρεμος άνθρωπος
στη καρδιά της νύχτας,

Αυτός ο Έρωτας
που τρόμαζε τους άλλους
και τους έκανε να μιλούν και να χλωμιάζουν..
Αυτός ο Έρωτας
που τράβαγε τα βλέμματα
γιατί εμείς τον προσέχαμε..
τον καταδίωξαν, τον πλήγωσαν, τον ποδοπάτησαν
γιατί εμείς τον διώξαμε, τον πληγώσαμε,
τον ποδοπατήσαμε, τον σκοτώσαμε,
τον αρνηθήκαμε, τον διαγράψαμε.

Αυτός ο Έρωτας
που τελικά... παραμένει Ζωντανός..
και τον ασπάζεται ο Ήλιος...
Ε ί ν α ι.... ο δικός σου Έρωτας...
Ε ί ν α ι... η δικός μου Έρωτας..
Είναι ό,τι έχει γίνει...
Πάντα νέος.. δεν αλλάζει ποτέ
Αληθινός... σαν το λουλούδι,
τρέμει σαν το πουλί,
Θερμός σαν το καλοκαίρι..
Εσύ και γώ μπορούμε να ξεχάσουμε
και μετά να ξανακοιμηθούμε..
να ξυπνήσουμε,
να πονέσουμε... να γεράσουμε,
να ξανακοιμηθούμε πάλι
να ονειρευτούμε εφιάλτες,
να ξανανιώσουμε
και ξύπνοι να χαμογελάσουμε,
να γελάσουμε, να χαρούμε..

Ο Έρωτάς μας... αμετακίνητος
Πεισματάρης... σαν το μουλάρι
Ζωντανός.. σαν την επιθυμία
Σκληρός... σαν την μνήμη
Ανόητος.. σαν τα παράπονα
Τρυφερός... σαν την ανάμνηση
ψυχρός... σαν το μάρμαρο
Όμορφος... σαν την μέρα
Εύθραυστος... σαν παιδί
Μας κοιτά... χαμογελώντας
μας μιλά... χωρίς λόγια
και τον ακούω... τρέμοντας.

Είναι κραυγή...
Κραυγή για Σένα
Κραυγή για Μένα!
Σε ικετεύω... για Σένα, για Μένα
για όλους αυτούς που αγαπιούνται
ή που αγαπήθηκαν
Ω! Ναι... μια κραυγή
για μένα.. για σένα..
για όλους αυτούς που δεν γνωρίζω:

Μείνε όπου είσαι!
Μην κουνηθείς..
Μην φεύγεις!
Μείνε όπως ήσουν παλιά..
Μείνε όπου είσαι...
Μην κουνηθείς!
Μην φεύγεις!
Εμείς που αγαπηθήκαμε σ'έχουμε ξεχάσει..
ΕΣΥ μην μας ξεχνάς!

Δεν είχαμε τ ί π ο τ ε άλλο
σ'ολόκληρη τη γη... πέρα από Σένα.
Μην μας αφήσεις... να πεθάνουμε παγωμένοι
Μακρυά... όλο και πιό μακρυά
όπου εσύ θέλεις..
Δος μας... ένα σημείο Ζωής..
Πιο αργά.. πιο αργά μες τη νύχτα
στο δάσος της ανάμνησης.
Πρόβαλε ξαφνικά...
Κ ρ α τ η σ έ μας... απ'το χέρι
Σώσε μας.
Jacques PrèvertΜετάφραση: Lunapiena