Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ: Διάλειμμα Χαράς

Διάλειμμα Χαρᾶς

Πεντέλη, ἄνοιξη

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλοι

 ἐκεῖνο τὸ πρωὶ

θεέ μου πόσο χαρούμενοι.

Πρῶτα γυάλιζαν οἱ πέτρες..

τὰ φύλλα.. τὰ λουλούδια

ἔπειτα ὁ ἥλιος

ἕνας μεγάλος ἥλιος ὅλο ἀγκάθια 

μὰ τόσο ψηλὰ στὸν οὐρανό.

Μιὰ νύμφη μάζευε τὶς ἔννοιές μας 

καὶ τὶς κρεμνοῦσε στὰ δέντρα

ἕνα δάσος ἀπὸ δέντρα τοῦ Ἰούδα.

Ἐρωτιδεῖς καὶ σάτυροι 

παῖζαν καὶ τραγουδοῦσαν

κι ἔβλεπες ρόδινα μέλη 

μέσα στὶς μαῦρες δάφνες

σάρκες μικρῶν παιδιῶν.

Εἴμασταν χαρούμενοι ὅλο τὸ πρωΐ

ἡ ἄβυσσο κλειστὸ πηγάδι

ὅπου χτυποῦσε τὸ τρυφερὸ πόδι 

ἑνὸς ἀνήλικου φαύνου

θυμᾶσαι τὸ γέλιο του: πόσο χαρούμενοι!

Ἔπειτα σύννεφα βροχὴ 

καὶ τὸ νοτισμένο χῶμα

ἔπαψες νὰ γελᾶς 

σὰν ἔγειρες μέσα στὴν καλύβα

κι ἄνοιξες τὰ μεγάλα σου τὰ μάτια 

κοιτάζοντας τὸν ἀρχάγγελο 

νὰ γυμνάζεται μὲ μία πύρινη ρομφαία-

«Ἀ ν ε ξ ή γ η τ ο» εἶπες «ἀνεξήγητο

δὲν καταλαβαίνω τοὺς  ἀ ν θ ρ ώ π ο υ ς

ὅσο καὶ νὰ παίζουν μὲ τὰ χρώματα

εἶναι  ὅ λ ο ι  τους... μαῦροι».

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ