Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

ΦΙΛΟΣ είναι.....

L' AMICO e'...
quella stella che segue il tuo cammino,
nel buio della lunga Notte d'inverno,
il sorriso del tramonto che regala speranza,
un caldo sguardo nella tua strada solitaria,
un abbraccio sempre aperto al tuo dolore,
quella carezza tenera sulle tue ferite,
quella mano che ferma ogni tua caduta,
come il severo maestro della ragione,
è un porto che accoglie ogni tua fermata,
ma anche il Faro costante ed accesso,
che ti prottege dalle rocce nascoste nel buio.
E' come l'ombra che non ti lascia solo mai, in silenzio prottege le tue virtù.. La tua gioia li regala sorrisi di felicità, e le tue lacrime riveste con compassione, è il tuo angelo sempre presente, per provedere i tuoi errori.... L'Amico e'... la tua scelta migliore della Vita. Lunapiena .......................... Φίλος είναι.... εκείνο τ'άστρο που ακολουθεί τα βηματά σου μες το σκοτάδι μιας χειμωνιάτικης νύχτας, το χαμόγελο του ήλιου που χαρίζει ελπίδα, μια αγκαλιά ανοιχτή όταν πονάς, ένα χάδι τρυφερό για τις πληγές σου, ένα χέρι που σε κρατά όταν πας να πέσεις, ο οβαρός δάσκαλος της Λογικής. Είναι ένα λιμάνι που πιστά σε περιμένει ένας Φάρος πάντα σταθερά φωτεινός που σε προστατεύει από τον κρυμένο ύφαλο. Σαν την σκιά σ'ακολουθεί στη σιωπή κρατά τις αρετές σου. Η χαρά σου του χαρίζει χαμόγελο ευτυχίας και τα δακρυά σου σκουπίζει με συμπόνεια. Είναι ό άγγελος που δίπλα σου περπατά για να σε γλυτώσει απ'τα λάθη. Ο Φίλος είναι... η καλύτερη επιλογή της ζωής σου. Lunapiena

4 σχόλια:

  1. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΙΗΣΗ

    Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.
    Κοσκίνισα μες την καρδιά μου
    την έρημο· ήξερα πως δίχως τον άνθρωπο
    δεν είναι πλήρες του ήλιου το φως.
    Ενώ, τώρα, κοιτάζοντας
    μές από τόση διαύγεια τον κόσμο,
    μες από σένα - πλησιάζουν τα πράγματα,
    γίνονται ευδιάκριτα,
    γίνονται διάφανα -
    τώρα μπορώ ν'αρθρώσω την τάξη του σ'ένα μου ποίημα.
    Παίρνοντας μια σελίδα
    θα βάλω σ'ευθείες το φως.

    Νικηφόρος Βρεττάκος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όσο μπορείς


    Κι αν δεν μπορείς να κάμεις
    την ζωή σου όπως την θέλεις,
    τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
    όσο μπορείς:
    μην την εξευτελίζεις
    μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
    μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

    Μην την εξευτελίζεις,
    πιαίνοντάς την,
    γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
    στων σχέσεων και των συναναστροφών
    την καθημερινήν ανοησία,
    ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

    Κ. Καβάφης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Tα Παράθυρα

    Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ μέρες βαρυές,
    επάνω κάτω τριγυρνώ
    για νάβρω τα παράθυρα.
    - Όταν ανοίξει ένα παράθυρο
    θάναι παρηγορία.-
    Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται,
    ή δεν μπορώ να τάβρω.
    Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
    Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
    Ποιος ξερει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

    Κ. Καβάφης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ΑΛΛΟ
    ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


    Χωρίς να είμαστε τίποτ’άλλο
    παρά μόνο άνθρωποι,
    περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα

    Φοβισμένοι, αφήνοντας
    τις λέξεις μας να είναι τρυφερές

    Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,
    Από φόβο μήπως έρθουμε
    Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο
    φτερών και κραυγών.

    Αν ήμασταν παιδιά,
    ίσως να σκαρφαλώναμε,
    Θα πιάναμε τις κουρούνες
    να κοιμούνται,
    και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,

    Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,
    Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας
    πιο πάνω απ’ τα κλαριά
    Για να θαυμάσουμε
    την τελειότητα των άστρων.

    Πέρα απ’ τη σύγχυση,
    όπως συμβαίνει συνήθως,
    Και τον θαυμασμό
    για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,
    Πέρα απ’ το χάος
    θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.

    Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,
    Παιδιά που με θαυμασμό
    κοιτάζουν τ’ αστέρια,
    Είναι ο σκοπός και το τέλος.

    Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο
    παρά μόνο άνθρωποι,
    περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.

    Tomas Dylan

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.

Lunapiena