ΑΙΣΟΔΟΞΙΑ
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτυση πρωινού θριάμβου,
με πουλιά, με το φως τ' ουρανού και με τον ήλιον
όπου θα τα διαπεράσει.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε εκει πέρα,
σε χώρες άγνωστες της Δύσης, του Βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι μας βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχτεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλου
ο γύρος άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν,
κολλούν τα παντελόνια μας,
και, με του πτερνιτήρος το πρόσταγμα,
χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -σημαίες στον άνεμο χτυπούν-
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε,
το τραγούδι μας να μοιάσει νικητήριο σάλπισμα,
ξέσπασμα κραυγής- τους πυρρούς δαίμονες,
στα έγκατα της γης, και, ψηλά,
τους ανθρώπους να διασκεδάσει.
Κ. Καριωτάκης
“Ho avuto la vertigine del pericolo.
ΑπάντησηΔιαγραφήE il pericolo che è venuto
lo accetto con cuore aperto.
Pago per quanti, come me,
non vedevano alcun ideale
nella loro esistenza,
sono restati sempre vittime
delle loro esitazioni,
o hanno considerato la loro vita
un gioco privo di sostanza.
Li vedo venire sempre più numerosi,
col passare dei secoli.
A loro mi rivolgo […]”.
K. Kariotakis
Noi siamo cetre un poco sgangherate.
ΑπάντησηΔιαγραφήIl vento, quando passa sulle corde,
come catene sospese, risveglia
dei versi, dei rumori dissonanti.
Noi siamo antenne un poco singolari.
Come dita s’innalzano nel caos,
in cima ad esse echeggia l’infinito,
ma ben presto cadranno giù, spezzate.
Noi siamo sensazioni un po’ disperse
senza speranza di concentrazione.
Nei nostri nervi tutto si confonde.
Ci duole il corpo, duole la memoria.
Ci scacciano le cose, e la poesia
è il rifugio che sempre più invidiamo.
K.Kariotakis
Kι αν έσβησε σαν ίσκιος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν έσβησε σαν ίσκιος τ' όνειρό μου,
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ' ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά
κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που σκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί
κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ-
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλον ουρανό,
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
κι ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που 'ζησα ζωή!
Κ. Καριωτάκης
I miei Versi
ΑπάντησηΔιαγραφήI miei Versi ,sono figli del mio sangue.
Parlano, ma do loro le parole
come fossero pezzi del mio cuore
o lacrime sgorgate dai miei occhi.
Con un sorriso amaro vanno in giro,
perché insisto a dipingere la vita.
Li rivesto di sole e giorno e sole,
che cingeranno quando annotterò.
Signoreggiano in cielo e sulla terra.
Ma si chiedono cosa ancora manchi
per vincere stanchezza e noia, figli
che per madre conobbero la Pena.
Invano spargo il riso del motivo
più tenero, o del flauto la passione:
sono per loro un re inesperto,
che ha perduto l’affetto del suo popolo.
E languono, si spengono, e giammai
non smettono di piangere pian piano.
Mentre passi, o Mortale, guarda altrove;
o Lete, qua la nave tua, che sàlpino.
K.Kariotakis
Sono il giardino un tempo fragrante
ΑπάντησηΔιαγραφήdei suoi fiori,
e pieno d’un grazioso cinguettìo d’uccellini:
qui, nell’ombra, la notte,
tra colloqui segreti
e un sussurìo di baci,
camminava l’amore.
Sono il giardino a lungo rimasto
nello stesso posto,
mentre aspettava qualche ritorno,
invano.
Ora è stato sepolto da rovi,
non da fiori;
i suoi usignoli tacciono,
e i serpenti lo soffocano
K.Kariotakis
"Se come un' ombra fossi anullato..."
ΑπάντησηΔιαγραφήSe come un'ombra fossi anullato il mio sogno
e se perdessi la mia gioia per sempre,
e se mi trascinassi nella polvere del mondo
come un uccello con ali spezzati...
e se si fossi appassito prima di fiorire
il fiore del giardino del mio cuore,
anche se non potrebbe mai piu' cantare
il canto libero del mio cuore...
anche se ho gia sepolto la mia vita,
nel piu' profondo dolore del cuore,
pulita e azzurra rimane la mia anima
quando verso l'alto il cielo guardo...
e il mare che si muove avanti e indietro,
offrendo alla sabbia la sua umidita'...
mi parlera' per quella nostra costa amata
e mi raccontera' la nostra Vita passata.
K.Kariotakis
(Κι άν έσβησε σαν ίσκιος...)
(trad. Lunapiena)