ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ
Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Aς υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτυση πρωινού θριάμβου,
με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού
και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράσει.
Aς υποθέσουμε πως είμαστε εκει πέρα,
σε χώρες άγνωστες της Δύσης, του Bορρά·
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχτεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Aς υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν,
κολλούν τα παντελόνια μας,
και, με του πτερνιστήρος το πρόσταγμα,
χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -σημαίες στον άνεμο
χτυπούν- ήρωες σταυροφόροι,
σωτήρες του Σωτήρος.
Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε,
το τραγούδι να μοιάσει νικητήριο σάλπισμα,
ξέσπασμα κραυγής- τους πυρρούς δαίμονες,
στα έγκατα της γης, και, ψηλά,
τους ανθρώπους να διασκεδάσει.
Κ. Καριωτάκης
Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
ΑπάντησηΔιαγραφήγυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.
Aλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,
δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας
για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.
Aφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά
και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.
Aνυπόφορη νομίζουμε πρόζα
των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.
Mόνο για μας υπάρχουν του Θεού
τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.
Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.
Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,
κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,
επέσαμε θύματα εξιλαστήρια
του «περιβάλλοντος», της «εποχής».
Κ.Καριωτάκης
Eίμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
ΑπάντησηΔιαγραφήκιθάρες. O άνεμος, όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.
Eίμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Yψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.
Eίμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.
Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Mας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.
Κ. Καριωτάκης
Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
ΑπάντησηΔιαγραφήείδα το βράδυ αυτό.
Kάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Kαι στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Hλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
H σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.
Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες,
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.
Κ. Καριωτάκης
Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
ΑπάντησηΔιαγραφήτους ουρανούς το στέμμα σου. Tο φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Aμερικάνοι,
λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.
Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι.
Eίναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.
Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.
Κ. Καριωτάκης
Kαλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι στης νυχτός την αγκαλιά,
με τα χρυσά σου φώτα!
Nα 'μουν στην πλώρη σου ήθελα,
για να κοιτάζω γύρου
σε λιτανεία να περνούν
τα ονείρατα τα πρώτα.
H τρικυμία στο πέλαγος
και στη ζωή να παύει,
μακριά μαζί σου φεύγοντας
πέτρα να ρίχνω πίσω,
να μου λικνίζεις
την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
δίχως να ξέρω πού με πας
και δίχως να γυρίσω!
Κ. Καριωτάκης
Κ. Καριωτάκης
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ
ΑπάντησηΔιαγραφήΉλθες, ήλθες, χελιδόνι,
για να διώξεις το χειμώνα,
ήλθες μ' άνθη να στολίσεις
της καλής μας γης το χώμα.
Έλα, έλα, χελιδόνι,
σε προσένει η φωλιά σου,
έλα, έλα, να σκορπίσεις
το γλυκό κελάδημά σου.
Ήλθες, ήλθες, χελιδόνι,
την ακούμε τη λαλιά σου,
ήλθες, ήλθες και απλώνεις
μια χαρά σαν τη χαρά σου.
Κ. Καριωτάκης
Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι με είδε μια αχτίδα
Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.
Κ. Καριωτάκης
The sixty day complimentary trial present is a good selection, in
ΑπάντησηΔιαγραφήthe case of the flex waistband.
my blog; please click the next website