NIKOS KOUNDOUROS
NIKOS KOUNDOUROS
Nato a Creta nel 1926,
Nikos Koundouros ha studiato pittura e scultura alla Scuola di Belle Arti di Atene.
Il suo primo film," Magic City ", è stato presentato a Venezia nel 1954;
nel 1956 " O drakos " lo ha affermato come artista rappresentativo del nuovo cinema greco. Da allora ha ricevuto numerosi riconoscimenti che gli sono valsi un posto di rilievo nel panorama del cinema internazionale.
nel 1963 vince il film "Mikres Afrodites" - "Piccole Vennere" nel festival di Berlin, in Germania.
Ο Νίκος Κούνδουρος γεννήθηκε το 1926 στον Άγιο Νικόλαο στη Κρήτη. Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Τελείωσε την Καλών Τεχνών σπουδάζοντας ζωγραφική και γλυπτική. Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας πολιτικών, με μεγάλη παράδοση στην Κρήτη. Λόγω του ανεξάρτητου και επαναστατικού του χαρακτήρα, βρέθηκε την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στο κολαστήριο της Μακρονήσου. Εκεί αποφασίζει να ασχοληθεί με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1953 γυρίζει τη πρώτη του ταινία, τη Μαγική Πόλη και το 1956 τον Δράκο που είναι ταινία σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο. Η σκηνοθετική του καριέρα κορυφώνεται το 1963 με το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Βερολίνου για την ταινία "Μικρές Αφροδίτες".
NIKOS KOUNDOUROS
Nato a Creta nel 1926,
Nikos Koundouros ha studiato pittura e scultura alla Scuola di Belle Arti di Atene.
Il suo primo film," Magic City ", è stato presentato a Venezia nel 1954;
nel 1956 " O drakos " lo ha affermato come artista rappresentativo del nuovo cinema greco. Da allora ha ricevuto numerosi riconoscimenti che gli sono valsi un posto di rilievo nel panorama del cinema internazionale.
nel 1963 vince il film "Mikres Afrodites" - "Piccole Vennere" nel festival di Berlin, in Germania.
Ο Νίκος Κούνδουρος γεννήθηκε το 1926 στον Άγιο Νικόλαο στη Κρήτη. Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική αλλά δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Τελείωσε την Καλών Τεχνών σπουδάζοντας ζωγραφική και γλυπτική. Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας πολιτικών, με μεγάλη παράδοση στην Κρήτη. Λόγω του ανεξάρτητου και επαναστατικού του χαρακτήρα, βρέθηκε την περίοδο του εμφυλίου πολέμου στο κολαστήριο της Μακρονήσου. Εκεί αποφασίζει να ασχοληθεί με το θέατρο και τον κινηματογράφο. Το 1953 γυρίζει τη πρώτη του ταινία, τη Μαγική Πόλη και το 1956 τον Δράκο που είναι ταινία σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο. Η σκηνοθετική του καριέρα κορυφώνεται το 1963 με το βραβείο σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ του Βερολίνου για την ταινία "Μικρές Αφροδίτες".
FILMOGRAFIA
ΑπάντησηΔιαγραφήMayiki poli (Magic City, 1954)
O drakos (The Ogre of Athens, 1956)
I paranomi (The Outlaws, 1958)
To potami (The River, 1960)
Mikrès Afroditès (Young Aphrodites, 1963)
To prossopo tis Medousas (The Face of Medusa, 1966)
Vortex (1971)
Ta tragoudia tis fotias (Songs of Fire, 1974)
1922 (1978),
Byron, ballanda ya ena demona (Byron, Balland of a Demon, 1992
I fotografi (The photographers, 1998).
O Drakos
ΑπάντησηΔιαγραφήdi Nikos Koundouros
Un insignificante impiegato di banca sta per festeggiare
il capodanno da solo, quando improvvisamente si rende conto della inquietante somiglianza con un pericoloso criminale,
noto come «L’orco di Atene». A causa di questo malinteso,
la polizia comincia a dargli la caccia. Rifugiatosi in un cabaret, l’impiegato viene scambiato per il terribile criminale da una banda di malviventi che lo vuole coinvolgere in una rapina.
Una ballerina del locale si interessa a lui e l’uomo, spinto
dal desiderio di fuggire la sua anonima esistenza e di «diventare qualcuno», viene intrappolato in una spirale
di fatti imprevedibili. Ma quando la verità verrà a galla,
troverà ad attenderlo una fine triste e ingloriosa…
Το ασυμβίβαστο του χαρακτήρα του, δημιουργεί πολλά προβλήματα και διακόπτεται συχνά η καλλιτεχνική του δημιουργία. Προβλήματα με τη λογοκρισία αντιμετωπίζει η ταινία του παράνομοι (1958), που είναι η πρώτη ελληνική ταινία που αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην επόμενη ταινία του Το ποτάμι
(1960) διαφωνεί με τους αμερικάνους παραγωγούς ως προς το τελικό μοντάζ της ταινίας. Η ταινία παίζεται στο φεστιβάλ Θεσσαλονικής με δυο διαφορετικές κόπιες και βραβεύεται, αλλά δεν παίζεται ποτέ στο κοινό.
Το ίδιο συνέβη και με την ταινία του Vortex, τα γυρίσματα συνέπεσαν με την επιβολή της δικτατορίας, η ταινία ολοκληρώνεται στο εξωτερικό, αλλά δεν διανέμεται ποτέ στο εμπορικό κύκλωμα και προβάλεται μόνο σε μερικές ταινιοθήκες.
Ο Νίκος Κούνδουρος είναι ένας ξεχωριστός δημιουργός στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου, με μια δυναμική κινηματογραφική και όχι μόνο γλώσσα.
dal web
Θεωρείται η πρώτη ταινία στον Ελληνικό Κινηματογράφο, που ξέφυγε από τον καθαρά ψυχαγωγικό και εμπορικό χαρακτήρα των ταινιών της δεκαετίας του ’50, κι έτσι αποτελεί ορόσημο στην απαρχή του επονομαζόμενου Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ Ντ.Ηλιόπουλος ενσαρκώνει έναν ασήμαντο ανθρωπάκο που από ανώνυμος υπάλληλος αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την ομοιότητά του με έναν τρομερό κακοποιό, ώστε να δώσει νόημα στην ύπαρξή του.
Κριτική του Βασίλη Ραφαηλίδη στο «Πρόγραμμα “STUDIO”», 19
Aπόσπασμα από δελτίο τύπου του Πανεπιστημίου της Αθήνας για την αγόρευση του κ. Κούνδουρου ως Επίτιμου Διδάκτωρα πριν από δυόμιση χρόνια:
ΑπάντησηΔιαγραφή« ... ο Πρύτανης καθηγητής κ. Γ. Μπαμπινιώτης τόνισε ότι με την αναγόρευση του Νίκου Κούνδουρου «το Πανεπιστήμιο Αθηνών τιμά μια προσωπικότητα της έβδομης τέχνης, έναν γνήσιο Έλληνα δημιουργό και έναν ασυμβίβαστο ενεργό πολίτη». Κατέταξε τον Νίκο Κούνδουρο, τον «μεγάλο αυτόν επιστήμονα της τέχνης του Κινηματογράφου και της Επικοινωνίας», στη χορεία των πρωτεργατών του ελληνικού κινηματογράφου και σημείωσε ότι ο τιμώμενος μέσα από το έργο του έχει προσεγγίσει και καταγράψει όλα τα προβλήματα που ταλαιπώρησαν και απασχόλησαν τον Έλληνα στην ιστορική του διαδρομή. Μίλησε ακόμη για «τον αιρετικό, τον ασυμβίβαστο, τον μαχητικό, τον αγωνιστή Κούνδουρο» με το πολυβραβευμένο έργο και τη διεθνή παρουσία.»
dal web
«Μια λυρική τραγωδία του έρωτα και του θανάτου εμπνευσμένη από το γνωστό έργο του Σοφοκλή».
ΑπάντησηΔιαγραφήΕτσι χαρακτηρίζει ο Νίκος Κούνδουρος την παράσταση «Εγώ, η Αντιγόνη» που παρουσίασε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Πρόκειται για μια ακόμη «πάλη» του γνωστού σκηνοθέτη με την περιλάλητη τραγική ηρωίδα. Μια πάλη που στην προκειμένη περίπτωση κατέληξε σε μια δουλειά εν πολλοίς «συγκεντρωτική», αφού ο ίδιος πέρα από τη διασκευή και σκηνοθεσία υπογράφει τη μετάφραση και τους στίχους του μουσικού μέρους της παράστασης. Την ομώνυμη ηρωίδα ενσαρκώνει η Δήμητρα Χατούπη ενώ ως Ισμήνη εμφανίζεται η Κατερίνα Παυλάκη, πλαισιωμένες από μια σειρά γνωστούς ηθοποιούς στους υπόλοιπους ρόλους. Στην παράσταση συμμετέχει η ορχήστρα της κρατικής όπερας της Σόφιας, χορός ανδρών και γυναικών, η χορωδία Fons Musicalis, ενώ τραγουδούν η Σαβίνα Γιαννάτου, η Λυδία Κονιόρδου και ο βαρύτονος Τάσης Χριστογιαννόπουλος. Οσο για την ιδιαίτερη «νότα» σε αυτή; Οι 60 στρατιώτες που παραχώρησε το υπουργείο Εθνικής Αμυνας οι οποίοι φορώντας τις στολές τους αναπαριστούν τον λαό της Θήβας και τους στρατιώτες του Κρέοντα.
«Η παρέμβαση στον τίτλο οφείλεται στην πρόθεσή μου να αποστασιοποιηθώ κάπως από το γνωστό έργο του Σοφοκλή» εξηγεί αρχικά ο Νίκος Κούνδουρος.
«Ετσι, στην παράσταση αυτή έχουμε ουσιαστικά δύο θεατρικά γεγονότα: ένα μουσικό, που καταλαμβάνει τη μιάμιση από τις δύο συνολικά ώρες διάρκειας του έργου, και ένα θέατρο πρόζας. Ο κύριος κορμός είναι ένα ορατόριο που έγραψε ο Μιχάλης Γρηγορίου επάνω σε στίχους δικούς μου οι οποίοι είναι ένα είδος ανθολογήματος, θα έλεγα, από το δημοτικό τραγούδι, τον Ερωτόκριτο αλλά και τα χορικά του Σοφοκλή».
Οσο αναπτύσσεται το μουσικό έργο λοιπόν ένας θίασος περιπλανώμενων θεατρίνων φτάνει στην πλατεία ενός χωριού και στήνει το παλκοσένικο προκειμένου να ανεβάσει το βράδυ μια παράσταση της σοφόκλειας Αντιγόνης. Εδώ ο θεατής παρακολουθεί ατόφιο το έργο του μεγάλου τραγικού, εστιασμένο στη σύγκρουση του ελεύθερου ανθρώπου με τη σκληρή και αυταρχική εξουσία.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Προσωπικά προτιμούσα το Ηρώδειο καθώς είχα ανάγκη από τον κλειστό χώρο, από την "πλάτη" του για τη συγκεκριμένη δουλειά» εξηγεί στη συνέχεια ο σκηνοθέτης.
«Οι διαδικασίες του φεστιβάλ ωστόσο έχουν παραχωρήσει την Επίδαυρο στο κλασικό ρεπερτόριο και έτσι βρέθηκα εκεί χωρίς να το επιδιώξω. Για να "δαμάσω" λοιπόν το χάος του χώρου αυτού επιστράτευσα έναν αριθμό ανθρώπων κάπως πρωτόγνωρο, περίπου 170 με 180 επί σκηνής άτομα.
Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς πόσο δυσκίνητη και πολυέξοδη είναι η παράσταση προκειμένου να συνεχίσει την πορεία της πέραν των δύο βραδιών της Επιδαύρου. Ωστόσο γίνονται κάποιες προσπάθειες να παρουσιαστεί αργότερα σε έναν εκπληκτικό χώρο, στη μεγάλη πλατεία των Βρυξελλών. Αν λοιπόν ευοδωθούν, έχει καλώς. Αν όχι, θα μείνουμε με τους 10.000 θεατές που υπολογίζω να έρθουν και στις δύο παραστάσεις».
Ξεφεύγοντας από τα στενά όρια της παράστασης, ο Νίκος Κούνδουρος μιλά για την εν γένει σχέση του με το αρχαίο δράμα:
«Θα έλεγα ότι η σχέση δεν διαφέρει από αυτή των υπόλοιπων Αθηναίων. Εχω παρακολουθήσει παραστάσεις της Παξινού και του Μινωτή τις οποίες θεωρώ ό,τι πιο σπουδαίο έχει να παρουσιάσει η σύγχρονη προσέγγιση της τραγωδίας. Πέρα από αυτό, με ενδιαφέρουν οι τραγικές προτάσεις των ξένων θιάσων για τις οποίες βρίσκω πραγματικά συγκινητικό το γεγονός ότι θέλγονται και απομυζούν από τις αρχαίες πηγές μας» λέει και συνεχίζει:
«Θα ήθελα όμως να διατυπώσω και μια γκρίνια για τα καθ' ημάς. Πολλές ελληνικές απόπειρες εκμοντερνισμού της τραγωδίας που έχω κατά καιρούς παρακολουθήσει μάλλον προς την αθλιότητα απέληξαν. Νομίζω ότι έχουν ταπεινώσει πολύ τη μήτρα της τραγωδίας διάφοροι τολμηροί συνάδελφοί μου.
Θέλω όμως να εξαιρέσω τον Κουν, ως έναν βαθμό το Θέατρο της Κύπρου και όλα τα ανεβάσματα κωμωδιών του Αριστοφάνη. Για τα τελευταία, πιστεύω ότι ακόμη και όταν υπήρξαν πρόχειρα ή λαϊκίστικα, πάντα κατάφεραν να έχουν μια άμεση σχέση με το κοινό, να αποσπάσουν γέλιο και ευφροσύνη. Αλλωστε αυτό ήταν που επιδίωκε και ο ίδιος ο δημιουργός τους...».
Νίκος Κούνδουρος
1922
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρά Ασία, 1922.
Το σχέδιο της γενοκτονίας καταστρώθηκε από Τούρκους και Γερμανούς αξιωματικούς και εκτελέστηκε από τον τούρκικο στρατό και συμμορίες φανατικών Μουσουλμάνων. Μέσα σε λίγες μέρες, περίπου ενάμισυ εκατομμύριο κυνηγημένοι Έλληνες αναγκάστηκαν να καταφύγουν στα κοντινότερα νησιά του Αιγαίου ή τα μεγάλα λιμάνια σε μια απελπισμένη προσπάθεια να επιζήσουν. Αυτοί που δεν κατάφεραν να επιβιβασθούν στα πλοία – πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι – αναγκάστηκαν να διασχίσουν τις άγονες πεδιάδες της Ανατολίας,για να υποκύψουν εκεί στην πείνα τη δίψα και το μαχαίρι του νικητή.
Η πόλη είναι περικυκλωμένη από τον εχθρό, η παρουσία του οποίου είναι διάχυτη, αλλά όχι ορατή. Ο φόβος γλιστράει στους δρόμους, σέρνεται στις αυλές, τρυπώνει στα σπίτια.
Η Λουκία, η γυναίκα ενός εύπορου εμπόρου, προσπαθεί να εξασφαλίσει μια θέση στο τελευταίο πλοίο που φεύγει από το λιμάνι, αλλά είναι πια πολύ αργά. Ο εχθρός εισβάλει στην πόλη αθόρυβα, χωρίς φανφάρες και σαλπίσματα. Γίνονται μυστικοί, απομονωμένοι σκοτωμοί σε κάποιες γειτονιές, κανένας όμως δεν είναι προετοιμασμένος να πιστέψει ότι η τραγωδία που θα ξεσπάσει – έχει ήδη αρχίσει.
Η Αντιγόνη, μια νεαρή δασκάλα, κάνει στον Ηλία το τελευταίο του μάθημα. Είναι ένα δεκαεφτάχρονο αγόρι, ο μέλλοντας συγγραφέας του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Σε λίγο, ο Ηλίας, η Αντιγόνη, η Λουκία θα μετατραπούν σε ανώνυμες, αριθμημένες φιγούρες σε ένα μακρύ, trudging σειρά φυλακισμένων. Ελάχιστοι από αυτούς θα επιβιώσουν της αναγκαστικής πορείας μέσα από τα βουνά και τη άσπρης αλμυρής ερήμου της Ανατολίας.
Η Αντιγόνη σκοτώνεται από έναν Τούρκο, όπως οι περισσότεροι από τους ανώνυμους συντρόφους της.
Η όμορφη Λουκία τρελλαίνεται.
Ο Ηλίας επιβιώνει μέχρι το τέλος του ταξιδιού και συμμετέχει στην γοητευτική τελετή που τον περιμένει εκεί: αξιωματικοί, διπλωμάτες και κυρίες του Ερυθρού Σταυρού καλοσωρίζουν με μουσική και θερμά χειροκροτήματα τα σκόρπια , σκοτεινά φαντάσματα που ήταν κάποτε ανθρώπινα πλάσματα.
dal web