Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Κ. ΚΑΡΙΩΤΑΚΗΣ - ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου. Aς υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση μ’ αυτοκρατορικήν εξάρτυση πρωινού θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού και με τον ήλιον όπου θα τα διαπεράσει. Aς υποθέσουμε πως είμαστε εκει πέρα, σε χώρες άγνωστες της Δύσης, του Bορρά· ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα, οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά. Για να μας δεχτεί κάποια λαίδη τρυφερά, έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα. Aς υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν τα παντελόνια μας, και, με του πτερνιστήρος το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν. Πηγαίνουμε -σημαίες στον άνεμο χτυπούν- ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος. Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής, κι ας τραγουδήσουμε, το τραγούδι να μοιάσει νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής- τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης, και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει. Κ. Καριωτάκης

8 σχόλια:

  1. Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
    γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
    Mια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
    έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

    Aλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
    τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,
    δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας
    για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

    Aφήνουμε στο αγέρι τα μαλλιά
    και τη γραβάτα μας. Παίρνουμε πόζα.
    Aνυπόφορη νομίζουμε πρόζα
    των καλών ανθρώπων τη συντροφιά.

    Mόνο για μας υπάρχουν του Θεού
    τα πλάσματα και, βέβαια, όλη η φύσις.
    Στη Γη για να στέλνουμε ανταποκρίσεις,
    ανεβήκαμε στ' άστρα τ' ουρανού.

    Kι αν πειναλέοι γυρνάμε ολημερίς,
    κι αν ξενυχτούμε κάτου απ' τα γεφύρια,
    επέσαμε θύματα εξιλαστήρια
    του «περιβάλλοντος», της «εποχής».

    Κ.Καριωτάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eίμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
    κιθάρες. O άνεμος, όταν περνάει,
    στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
    στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

    Eίμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
    Yψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
    στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
    μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

    Eίμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
    χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
    Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

    Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
    Mας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
    είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

    Κ. Καριωτάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
    είδα το βράδυ αυτό.
    Kάποια χρυσή, λεπτότατη
    στους δρόμους ευωδιά.
    Kαι στην καρδιά
    αιφνίδια καλοσύνη.
    Στα χέρια το παλτό,
    στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
    Hλεκτρισμένη από φιλήματα
    θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
    H σκέψις, τα ποιήματα,
    βάρος περιττό.

    Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
    Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
    το καλοκαίρι αυτό.
    Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,
    για ποιες αγάπες,
    για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

    Κ. Καριωτάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λευτεριά, Λευτεριά, σχίζει, δαγκάνει
    τους ουρανούς το στέμμα σου. Tο φως σου,
    χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
    Πεταλούδες χρυσές οι Aμερικάνοι,
    λογαριάζουν πόσα δολάρια κάνει
    σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.

    Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
    έμποροι και κονσόρτσια κι εβραίοι.
    Eίναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
    πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
    οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
    με το πορτραίτο του Dorian Gray.

    Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
    μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
    όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
    σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
    και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
    νεκροί που η καθιέρωσις τους λείπει.

    Κ. Καριωτάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Kαλό ταξίδι, αλαργινό καράβι μου, στου απείρου
    και στης νυχτός την αγκαλιά,
    με τα χρυσά σου φώτα!
    Nα 'μουν στην πλώρη σου ήθελα,
    για να κοιτάζω γύρου
    σε λιτανεία να περνούν
    τα ονείρατα τα πρώτα.

    H τρικυμία στο πέλαγος
    και στη ζωή να παύει,
    μακριά μαζί σου φεύγοντας
    πέτρα να ρίχνω πίσω,
    να μου λικνίζεις
    την αιώνια θλίψη μου, καράβι,
    δίχως να ξέρω πού με πας
    και δίχως να γυρίσω!

    Κ. Καριωτάκης

    Κ. Καριωτάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ

    Ήλθες, ήλθες, χελιδόνι,
    για να διώξεις το χειμώνα,
    ήλθες μ' άνθη να στολίσεις
    της καλής μας γης το χώμα.

    Έλα, έλα, χελιδόνι,
    σε προσένει η φωλιά σου,
    έλα, έλα, να σκορπίσεις
    το γλυκό κελάδημά σου.

    Ήλθες, ήλθες, χελιδόνι,
    την ακούμε τη λαλιά σου,
    ήλθες, ήλθες και απλώνεις
    μια χαρά σαν τη χαρά σου.

    Κ. Καριωτάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
    Και με είδε μια αχτίδα

    Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
    κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
    Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
    πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

    Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
    δεν έιμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
    κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
    εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

    Κ. Καριωτάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. The sixty day complimentary trial present is a good selection, in
    the case of the flex waistband.

    my blog; please click the next website

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.

Lunapiena