JACQUES PREVERT

QUESTO AMORE

Questo amore Cosi violento.. Cosi fragile

Cosi tenero... Cosi disperato

Questo amore ... Bello come il giorno

Cattivo come il tempo

Quando il tempo e cattivo

Questo amore cosi vero

Questo amore cosi bello

Cosi felice.. Cosi gioioso.. Cosi irrisorio..

Tremante di paura come un bambino

quando e buio

Cosi sicuro di se come un uomo tranquillo

nel cuore della notte

Questo amore che faceva paura agli altri

e li faceva parlare e impallidire

Questo amore tenuto d'occhio

Perche noi lo tenevamo d'occhio

Braccato.. ferito.. calpestato..

fatto fuori.. negato.. cancellato

Perche noi l'abbiamo braccato..

ferito.., calpestato..

fatto fuori negato.. cancellato

Questo amore tutt'intero

Cosi vivo ancora

E baciato dal sole

E' il tuo amore

E' il mio amore

E' quel che e stato

Questa cosa sempre nuova

Che non e mai cambiata

Vera come una pianta

Tremante come un uccello

Calda viva come l'estate

Sia tu che io possiamo andare e tornare

possiamo dimenticare

E poi riaddormentarci Svegliarci...

soffrire... invecchiare.

Addormentarci ancora..

Sognarci della morte

Ringiovanire..

e svegli sorridere.. ridere.. gioire

Il nostro amore non si muove

Testardo come un mulo

Vivo come il desiderio

Crudele come la memoria

Stupido come i rimpianti

Tenero come il ricordo

Freddo come il marmo

Bello come il giorno

Fragile come un bambino

Ci guarda sorridendo

Ci parla senza dire

E io l'ascolto tremando

E grido.. Grido per te.. Grido per me

Ti supplico...

Per te, per me, per tutti quelli

che si amano e che si sono amati

Oh si gli grido.. Per te, per me,

per tutti gli altri che non conosco

Resta dove sei Non andartene via

Resta dov'eri un tempo

Resta dove sei Non muoverti

Non te ne andare

Noi che siamo amati,

noi t'abbiamo dimenticato

Tu non dimenticarci

Non avevamo che te sulla terra

Non lasciarci morire assiderati

Lontano sempre piu lontano

Dove tu vuoi... Dacci un segno di vita...

Piu tardi, piu tardi, di notte...

Nella foresta del ricordo...

Sorgi improvviso..

Tendici la mano..

Portaci in salvo.

Jacques Prèvert

**********

ΑΥΤΗ η ΑΓΑΠΗ

Αυτή η Αγάπη.. τόσο βίαιη, τόσο εύθραυστη,

τόσο τρυφερή, τόσο απελπισμένη

Αυτή η Αγάπη.. Όμορφη όπως η μέρα

Κακιά όπως ο χρόνος,

όταν ο χρόνος είναι κακός

Αυτή η Αγάπη τόσο αληθινή

Αυτή η Αγάπη τόσο ωραία

Τόσο ευτυχισμένη..Τόσο χαρούμενη...

Τόσο ασήμαντη.. που τρέμει από φόβο

σαν ένα παιδί.. στο σκοτάδι

Τόσο σύγουρη για τον εαυτό της

σαν ένας ήρεμος άνθρωπος

στη καρδιά της νύχτας,

Αυτή η Αγάπη που φόβιζε τους άλλους

και τους έκανε να μιλούν και να χλωμιάζουν..

Αυτή η Αγάπη που τράβαγε τα βλέμματα

γιατί εμείς την προσέχαμε..

την καταδίωξαν, την πλήγωσαν, την ποδοπάτησαν

γιατί εμείς την διώξαμε, την πληγώσαμε,

την ποδοπατήσαμε, την σκοτώσαμε,

την αρνηθήκαμε, την διαγράψαμε.

Αυτή η Αγάπη που τελικά παραμένει Ζωντανή..

και την φιλά ο Ήλιος...

Είναι η δική σου Αγάπη...

Είναι η δική μου Αγάπη..

Είναι ό,τι έχει γίνει...

Πάντα νέα, δεν αλλάζει ποτέ

Αληθινή σαν ένα φυτό,

τρέμει σαν ένα πουλί,

Θερμή σαν το καλοκαίρι..

Εσύ και γώ μπορούμε να ξεχάσουμε

και μετά να ξανακοιμηθούμε.. να ξυπνήσουμε,

να πονέσουμε να γεράσουμε,

να ξανακοιμηθούμε πάλι

να ονειρευτούμε εφιάλτες,

να ξανανιώσουμε

και ξύπνοι να χαμογελάσουμε,

να γελάσουμε, να χαρούμε..

Η Αγάπη μας δεν κουνιέται

Πεισματάρα σαν το μουλάρι

Ζωντανή σαν την επιθυμία

σκληρή σαν την μνήμη

Ανόητη σαν τα παράπονα

Τρυφερή σαν την ανάμνηση

κρύα σαν το μάρμαρο

Όμορφη σαν την μέρα

Ευθραυστη σαν ένα παιδί

μας κοιτά χαμογελώντας

μας μιλά χωρίς λόγια

και την ακούω τρέμοντας

Είναι κραυγή...

Κραυγή για Σένα, Κραυγή για Μένα!

Σε ικετεύω... για Σένα, για Μένα

για όλους αυτόυς που αγαπιούνται

ή που αγαπήθηκαν

Ω! Ναι... κραυγάζω..για μένα.. για σένα..

για όλους αυτούς που δεν γνωρίζω:

Μείνε όπου είσαι! Μην κουνηθείς..

Μην φεύγεις! Μείνε όπως ήσουν παλιά..

Μείνε όπου είσαι... Μην κουνηθείς!

Μην φεύγεις!

Εμείς που αγαπηθήκαμε σ'έχουμε ξεχάσει..

ΕΣΥ μην μας ξεχνάς!

Δεν είχαμε τίποτε άλλο σ'ολόκληρη τη γή

πέρα από Σένα...

Μην μας αφήσεις να πεθάνουμε παγωμένοι...

Μακρυά όλο και πιό μακρυά όπου εσύ θέλεις..

Δος μας ένα σημείο Ζωής..

Πιό αργά.. πιό αργά μες τη νύχτα

στο δάσος της ανάμνησης.

Πρόβαλε ξαφνικά...

Κρατησέ μας απ'το χέρι

Σώσε μας.

Jacques Prèvert

Trad. Lunapiena