Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

ΕΚΠΛΗΞΗ και ΑΝΑΜΟΝΗ

L'ATTESA e la SORPRESA
L'attesa e la sorpresa sono due "signore" che non vanno mai in compagnia... perchè ognuna chiede egoisticamente l'attenzione dell'uomo solo per conto proprio... Non possono mai essere amiche.... Quando si avvicina l'una... l'altra si arrabbia e sfuge lontano. Ognuna però... quando si decide di fare una visita di cortesia, porta sempre con se il suo bagaglio con contenuto gradito e piacevole. Dicono ancora che l'attesa regala speranza,... trasforma in tale modo il tempo che fa diventare l'attimo in un eternità, solecitando la fantasia a creare mille immagini e centinaia di scene possibili, aumenta la curiosità. L'attesa, di solito, fa crescere l'emozione e aumenta le aspettative... La sorpresa dall'altra parte, viene all'improvviso... sempre inaspettata, furiosa e prepotente annula ogni difesa... apre il rubinetto della fontana del sentimento e provoca una serie di reazioni emozionali... Dicono che gli piace ubbriacare il tempo, in tal modo che dimentica di far girare la sua sfera.... e si ferma l'attimo. Non ama nascondersi e odia gli segreti. Succede qualche volta, che queste due "signore" si decidono di dimostrare la propria forza.... in un gioco antagonistico di potere.... visitando inaspettate la stessa persona. La sorpresa essendo più giovane è rapida ed arriva per prima... tutta sorridente e allegra... l'attesa arriva più tardi e porta con se il silenzio.. con la sua bacheta magica, ferma la festa... chiude la musica, spegna la luce, imbroglia il tempo ubbriacato in modo che l'attimo si allunga... Nel silenzio arriva il sogno per colorare un po la notte... come succede in una lunga notte stellata d'estate....
*********
H ANAMONH και η ΕΚΠΛΗΞΗ
Η αναμονή και η έκπληξη είναι δυό "κυρίες" που δεν κάνουν ποτέ παρέα... γιατί καθεμιά εγωιστικά ζητά την προσοχή του ανθρώπου για τον εαυτό της... Δεν γίνεται ποτέ να γίνουν φίλες. Όταν η μια πλησιάζει.. η άλλη θυμωμένη απομακρύνεται... Λένε ότι η Αναμονή χαρίζει Ελπίδα.. μετατρέπει το χρόνο και κάνει την στιγμή αιωνιότητα να μοιάζει, ερεθίζοντας την φαντασία να δημιουργεί χίλιες εικόνες και εκατοντάδες σκηνοθεσίες... μεγαλώνει την περιέργεια και αυξάνει τις συγκινήσεις... και τις προσδοκίες.Η έκπληξη από την άλλη.. έρχεται ξαφνικά... απρόσκλητη, ορμητική και απαιτητική εκμηδενίζει κάθε άμυνα.. ανοίγει τη βρύση της πηγής των αισθημάτων και προκαλεί μια σειρά συγκινήσεων... Λένε πως φχαριστιέται να μεθά τον χρόνο σε τέτοιο βαθμό που ξεχνιέται να γυρίσει την σφαίρα του... και σταματά την στιγμή. Δεν της αρέσει να κρύβεται ποτέ... και μισεί τα μυστικά. Συμβαίνει καμμιά φορά, οι δυ'ο αυτές "κυρίες" να αποφασίσουν να δείξουν την δυναμή τους μ'ένα παιχνίδι ανταγωνισμού επισκέφτοντας το ίδιο άτομο... Η έκπληξη σαν πιό νέα είναι πιό γρήγορη και φτάνει πρώτη... χαμογελαστή και κεφάτη... μετά καταφτάνει κουρασμένη η αναμονή... σιωπηλή... και με την μαγική της βέργα σταματά την γιορτή... κλείνει τη μουσική... σβήνει τα φώτα.. μπερδεύει τον μεθυσμένο χρόνο.. και η στιγμή μοιάζει αιωνιότητα... Μοιάζει πως νικά στο τέλος η Αναμονή... και διαρκεί...Ευτυχώς που στη σιωπή... έρχεται αθόρυβα το όνειρο... να χρωματίσει για λίγο το σκοτάδι... όπως συμβαίνει στις έναστρες νύχτες του καλοκαιριού...
Lunapiena
κι όταν το όνειρο χαθεί..... συνήθως ξημερώνει!

2 σχόλια:

  1. Όταν ήμουν παιδί πίστευα...
    ότι τ'αστέρια είναι παιδιά του Ήλιου και της Νύχτας
    που προτίμησαν να ζούνε με την μάνα τους... στο σκοτάδι
    κι έχαναν έτσι το χαλάζιο χαμόγελο του Ήλιου
    που καθρεφτίζεται στο διάφανο πίνακα της θάλασσας
    που μοιάζει με ανοιχτή αγκαλιά που περιμένει...
    και τ' άσπρα σύννεφα... δεν είναι άλλο,
    από τα δάκρυα ευγνωμοσύνης του Ήλιου,
    που η οργή του τα σκοτεινιάζει... και φέρνουν καταιγίδα
    και τρικυμία στης θάλασσας την αγκαλιά..
    που πάντα περιμένει...

    Lunapiena

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όταν μεγάλωσα λιγάκι
    και έμαθα ότι λίγα ήταν τ'άστρα που είχαν δικό τους φως
    ενώ τα πιό πολλά αντανακλούν το φως του ήλιου..
    μ'άρεσε να φαντάζουμε την ίδια ιστορία.. λίγο αλλαγμένη
    Πως τ'αστρα τα βλέπουμε την νύχτα.. να συνοδεύουνε την μάνα τους
    για να μην μένει μόνη μες στο σκοτάδι...

    Μεγαλωμένη πιά... μου άρεσε τ'αστέρια πάντα να κοιτώ
    και να ονειρεύουμε... ταξίδια μαγικά... μέσα στο χάος
    χαμογελώντας τους έλεγα, ένα Ευχαριστώ.. που είν'εκεί ψηλά
    και συντροφεύουν... του ανθρώπου την απέραντη άγνοια!

    Lunapiena

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.

Lunapiena