ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής

σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια

που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Ολα τα λόγια που είχανε

μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Κατά που θ' απλώσουμε τα χέρια μας

τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός

Κατά που θ' αφήσουμε τα μάτια μας

τώρα που οι μακρινές γραμμές

ναυάγησαν στα σύννεφα

Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου

απάνω στα τοπία μας

Κι είμαστε - σα να πέρασε μέσα μας η ομίχλη

-Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι

απ' τις νεκρές εικόνες σου.

Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε

την καινούργια οδύνη.

Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω

μια που Εσύ υπάρχεις.

Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος

για να σε ζήσει ολάκερη.

Να σε ντύσει από κοντά

όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας.

Μια που υπάρχει αλλού.

Καταπράσινη πεδιάδα πέρ' από το γέλιο σου

ως τον ήλιο.

Λέγοντάς του εμπιστευτικά

πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι.

Οχι δεν είναι ο θάνατος που θ' αντιμετωπίσουμε.

Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής.

Ενα θολό συναίσθημα.

H μυρωδιά του νοτισμένου χώματος

μέσ' στις ψυχές μας

που όσο παν κι απομακρύνονται.

Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας.

Κι αν δεν είναι το αίμα μας

στις φλέβες των ονείρων σου.

Το φως στον άσπιλο ουρανό.

Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ώ! μελαγχολική.

Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα.

Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου

ο χωρισμός.

Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση.

Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει

να μας χωρίσει από το φως.

Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο

που βλέπει προς τη θλίψη.

Που δε βλέπει τίποτε...

Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη

φλόγα στο τζάκι

χτύπημα του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο.

Γιατί έγινε κιόλας Ποίημα στίχος μ' άλλον στίχο

αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα και λόγια

Λόγια όχι σαν τ' άλλα μα κι αυτά

μ' ένα μοναδικό τους προορισμόν : Εσένα!

Οδυσσέας Ελύτης

*******

Con la prima goccia della pioggia,

è morta l'estate

bagnate le parole che hanno fatto nascere

la luce stellata

Tutte le parole che avevano

unica destinazione: Te!

e adesso dove possiamo tendere le maniche

il tempo non ci considera più,

dove possiamo girare gli sguardi

che l'orizzonte si è naufragato sulle nuvole...

Adesso che hai chiuso le tue palpebre

al panorama

e noi siamo-come se è entrata

dentro di noi la nebbia

-Soli e solitari, rivolgenti

dalle tue immagine morte.

con il sguardo al vetro della finestra

sorvegliamo la nuova sofferenza.

Non è la morte che ci ha buttato in terra

perchè Tu esisti...

perchè esiste altrove un vento

che ti farà vivere e ti veste da vicino,

come ti riveste da lontano la nostra speranza..

perchè Tu esisti altrove.

verde il campo al di là del tuo sorriso

fino al sole

dicendo segretamente

che ci ricontreremo ancora.

No!... non è la morte che l'abbiamo affrontata

ma, una goccia di pioggia autunnale.

Un sentimento nebbioso,

l'odore della terra bagnata, nelle nostre anime,

che si allontanano ancora di più

anche se non teniamo la tua mano nella nostra

anche se non corre il nostro sangue

nelle vene dei tuoi sogni.

La Luce nel cielo limbido

e l' invisibile musica nel cuore è melancolica

transitoria per quel ci tiene nel mondo ancora

é l'umida aria, l'ora dell'autunno, l'addio

l'amaro sostegno del gomito nella memoria.

Dove ci porta, quando la notte

ci separa dalla luce,

dietro alla piccola finestra

che guarda la tristezza.

Non vede niente... perchè è diventata

invisibile musica,

fiamma nel camino, suono di campana

del grande orologio appeso sul muro

perchè è diventato Poesia, versi in altri versi

eco che segue con la pioggia lacrime e parole.

Parole non come le altre che ti dicevo prima

ma, anche queste sono destinate solo a Te!

O. Elytis

trad. da Lunapiena