ΟΙ ΜΟΥΣΕΣ....

"....λένε πως τα τζιτζίκια ήταν άνθρωποι κάποτε, προτού ακόμα να γεννηθούν οι Μούσες. Όταν όμως γεννήθηκαν οι Μούσες και πρωτοφάνηκε το τραγούδι, τόσο πια μερικοί από αυτούς τότε τους ανθρώπους τα χάσανε από την τέρψη, που τραγουδώντας αμέλησαν να φάνε και να πιούν και, χωρίς να το νοιώσουν, πεθάνανε. Απ' αυτούς γεννήθηκε το γένος των τζιτζικιών παίρνοντας τούτο το βραβείο από τις Μούσες, δηλαδή να μην έχουν αφότου γεννηθούν καμμιά ανάγκη για τροφή, αλλά, χωρίς να τρώνε και να πίνουν, ν' αρχίζουν ευθύς να τραγουδάνε ως που να πεθάνουν,κι έπειτα πηγαίνοντας στις Μούσες να τους φέρνουν σαν είδηση ποιός από τους ανθρώπους εδώ κάτω ποιά απ' αυτές τιμάει.

Και νά, στην Τερψιχόρη φέρνοντας την είδηση ποιοί την ετίμησαν, κάνουν την αγάπη της προς αυτούς μεγαλύτερη, και στην Ερατώ εκείνους που την ετίμησαν μ' ερωτικά τραγούδια, όμοια συμβαίνει και στις άλλες κατά το είδος της τιμής που ταιριάζει στην κάθε μιά. Μα στην πρεσβύτατη, την Καλλιόπη, και στην Ουρανία που έρχεται έπειτα από αυτήν, αγγέλουν εκείνους που περνούνε την ζωή τους με φιλοσοφία και που τιμούν την τέχνη της.

Αυτές δα είναι που πιό πολύ απ' όλες τις Μούσες, έχοντας να κάμουν με τον ουρανό και με τους λόγους των θεών και των ανθρώπων, αρθρώνουνε την ομορφότερη φωνή. Για πολλές λοιπόν αιτίες πρέπει να μιλούμε και να φιλοσοφούμε για κάτι και δεν πρέπει να κοιμόμαστε το μεσημέρι.

Πλάτωνος "Φαίδρος"

μετάφραση Ιωάννη Θεοδωρακόπουλου

("Πλάτωνος Φαίδρος", Γ' έκδοση Αθήνα 1971).