Δευτέρα 30 Ιουνίου 2008

LUIGI TENCO

Padroni della Terra
Padroni della Terra,
vi scrivo queste righe
che forse leggerete
se tempo avrete mai.
Ho qui davanti a me
il foglio di richiamo:
io devo ritornare
in caserma lunedì.
Padroni della Terra,
non lo voglio più fare,
non posso più ammazzare
la gente come me.
Non è per farvi torto
ma è tempo che vi dica:
la guerra è un' idiozia,
non ne possiamo più.
Da quando sono nato
dei figli son partiti,
dei padri son caduti
davanti agli occhi miei.
Ho visto mille madri
che han perso tutto quanto
ed ancora vanno avanti
senza saper perché.
Al prigioniero poi
han rubato la vita,
han rubato la casa
e tutto quel che ha.
Domani alla mia porta
erranno due gendarmi,
verranno ad arrestarmi,
ma io non ci sarò.
Lontano me ne andrò;
sul mare e sulla terra,
per dire NO alla Guerra
a quelli che vedrò.
E li convincerò
che c'è un nemico solo:
la fame che nel mondo
ha gente come noi.
Se c' è da versar sangue
versate solo il vostro;
signori, ecco il mio posto:
io non vi seguo più.
E se mi troverete,
con me non porto armi:
coraggio su, gendarmi,
sparate su di me.
Luigi Tenco
************
Κύριοι.... της γης
Κύριοι της γης σας γράφω αυτές τις γραμμές
ίσως να τις διαβάσετε άν ποτέ βρήτε χρόνο.
Έχω εδώ μπροστά μου το χαρτί της στράτευσης
πρέπει να γυρίσω τη Δευτέρα
πάλι στη μονάδα (στρατώνα).
Κύριοι της γης δεν θέλω πιά να το κάνω
δεν αντέχω πια να σκοτώνονται
άνθρωποι σαν και μένα.
Δεν είναι ένα "Kατηγορώ"
αλλά ήλθε ο καιρός να σας το πω
ο Πόλεμος είναι μεγάλη Βλακεία
ΔΕΝ τον αντέχουμε πιά.
Από τότε που γεννήθηκα
πόσα παιδιά έφυγαν
πόσοι πατεράδες έπεσαν
μπρος στα μάτια μας.
Είδα χιλιάδες μάνες να τα έχουν χάσει όλα
και να επιβιώνουν ακόμα χωρίς να ξέρουν το γιατί.
Φυλακισμένους είδα που τους κλέψανε τη ζωή
που τους κλέψανε το σπίτι
κι όλα τους τα υπάρχοντα.
Αύριο μπροστά στη πόρτα μου
θα περιφέρονται δυό οπλίτες
θα ρθούν να με συλλάβουν
αλλά δεν θα με βρούν.
Μακρυά θα πάω σe θάλασσες και se στεριές
για να φωνάξω σ'όλους
ΟΧΙ στον ΠΟΛΕΜΟ!...
και θα τους πείσω ότι μόνο ένας εχθρός υπάρχει:
είναι η ΠΕΙΝΑ σ'αυτό τον κόσμο
των ανθρώπων που είναι σαν και μας.
Άν πρέπει να χυθεί αίμα ας τρέξει μόνο το δικό σας
"κύριοι..¨ πάρτε τη θέση μου
εγώ πιά ΔΕΝ σας ακολουθώ.
κι αν με ανακαλύψετε θα με βρήτε άοπλο
κουράγιο... πολεμόχαροι πυροβολήστε με...
Luigi Tenco
Trad. Lunapiena

LUIGI TENCO

LONTANO LONTANO (1966)
Lontano lontano nel tempo
qualche cosa negli occhi di un altro
ti farà ripensare ai miei occhi
i miei occhi che t'amavano tanto.
E lontano lontano nel mondo
in un sorriso sulle labbra di un altro
troverai quella mia timidezza
per cui tumi prendevi un po' in giro.
E lontano lontano nel tempo
l'espressione di un volto per caso
ti farà ricordare il mio volto
l'aria triste che tu amavi tanto.
E lontano lontano nel mondo
una sera sarai con un altro
e ad un tratto chissà come e perché
ti troverai a parlargli di me
di un amore ormai troppo lontano.
Luigi Tenco
*************
ΜΑΚΡΥΑ ΜΑΚΡΥΑ
Μακρυά Μακρυά στο χρόνο
κάτι στα μάτια ενός άλλου
θα σε κάνει να ξανασκεφτείς τα μάτια μου
τα μάτια μου που τόσο σ'αγαπούσαν.
Και μακρυά, μακρυά στο χρόνο
σ'ένα χαμόγελο στα χείλη ενός άλλου
θα βρείς την ατολμία μου
για την οποία κάποτε με πείραζες...
Και μακρυά μακρυά στο χρόνο
η έκφραση κάποιου προσώπου
θα σου θυμίσει το προσωπό μου
και τη θλίψη μου, που τόσο αγαπούσες.
Και μακρυά μακρυά στο χρόνο
κάποιο βράδυ θα είσαι μ'έναν άλλο
και ξαφνικά.. ποιός ξέρει πώς.. και γιατί
θ'αρχήσεις να μιλάς για μένα,
μια Αγάπη πιά πολύ μακρυνή.
Luigi TENCO
Trad. Lunapiena

NATURA - ΦΥΣΗ

NATURA, the Gentlest Mother
Natura, oh mamma gentile
risparmiaci dalla tua rabbia
che fa tremare l'anima...
e porta terrore ai nostri occhi,
pioggia di lacrime nel nostro cuore,
brividi di paura nel nostro corpo
...Prendici per mano...
accompagna ogni nostro passo
lasciaci conoscere i tuoi preciosi tesori.
Terra amata, vestita di tanti colori,
il tuo sorriso, un regalo di Vita,
il tuo sguardo segue le nostre strade
e ci prottege giorno e notte
come le ali di un angelo,
il tuo profumo rinfresca la mente
come il vento ci fa sognare...
Natura, oh mamma gentile...
nel tuo abbraccio dolce e tenero
vorrei riposare con il canto delle onde
svegliarmi dal sorriso dell'alba
e volare sull'azzurro del cielo
seguendo il volo del gabbiano
e cercare l'aquila che mi guiderà
sulle cime del mondo...
Vorrei vivere nella tua bellezza
come figlia amata tra i tuoi figli...
***********
ΦΥΣΗ, η ευγενέστατη Μητέρα
Φύση, Ω! ευγενική Μητέρα
κράτησε το θυμό σου
που κάνει να τρέμει η ψυχή
και φέρνει στο βλέμμα τρόμο
βροχή από δάκρυα στην καρδιά
και ανατριχίλα φόβου.
Πάρε μας απ'το χέρι...
συνόδευσε τα βήματά μας
και άσε μας να γνωρίσουμε
τους ακριβούς σου θησαυρούς.
Αγαπημένη γη, ντυμένη με χίλια χρώματα
το χαμογελό σου είναι δώρο ζωής,
το βλέμμα σου γλυκά ακολουθεί
του δρόμου μας την πορεία
και μας προστατεύει μέρα νύχτα
σαν τα φτερά ενός αγγέλου,
το αρωμά σου αναζωογονεί το νου
κι όπως ο άνεμος μας ταξιδεύεις στ'όνειρο...
Φύση, Ω! ευγενική μητέρα..
μες τη γλυκειά και τρυφερή σου αγκαλιά
θέλω να ξαποσταίνω..
και γλυκά να με νανουρίζει... το τραγούδι της θάλασσας
να ξυπνώ με το χαμόγελο της αυγής,
ν'ακολουθώ το πέταγμα των γλάρων
προς το γαλάζιο τ'ουρανού σου
και να ψάχνω για τον αετό
που το δρόμο θα μου δείχνει,
που οδηγεί τις κορυφές του κόσμου.
Αγαπημένο σου παιδί κι εγώ
μαζί με τ'άλλα σου παιδιά θέλω να ζήσω...
Lunapiena

Κυριακή 29 Ιουνίου 2008

LEONARD COHEN

O Leonard Cohen ΕΡΧΕΤΑΙ στην ΕΛΛΑΔΑ.... την Τετάρτη 30 Ιουλίου 2008, θα είναι... στο Terra Vibe Park, στη Μαλακάσα!!!...
Ο Leonard Cohen, ο 72χρονος μεγάλος ποιητής και μυθιστοριογράφος, μουσικός παραγωγός και εικονογράφος... και ηθοποιός,,,είναι πολυ πιό γνωστόςσαν τραγουδιστής - τραγουδοποιός, - ας θυμηθούμε τα πετυχημένα του κομμάτια: «Suzanne», «First We Take Manhattan»,«Famous Blue Raincoat», «Chelsea Hotel», «Bird On A Wire»..
Ξέρει πώς να εκφράζει συναισθηματικές αλήθειες του και να διεισδύει στον πυρήνα της ψυχής μας,και να σαγηνεύει τις αισθήσεις μας.
Το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα, "Let Us Compare Mythologies", το εξέδωσε σε ηλικία μόλις 22 ετών. Η τελευταία του ποιητική δημιουργία, έχει τον τίτλο: "The Book of Longing"
Είναι βασισμένο στην ποίηση, στα σχέδια και στις ζωγραφιές του Leonard Cohen. Μια συλλογή 167 ποιημάτων και περίπου 40 σκίτσωνσυγκεντρωμένα τα τελευταία 20 χρόνια. Περιέχει: ερωτικές μπαλάντες, αυτοβιογραφικά ντοκουμέντα,κομμάτια υπερβατικού διαλογισμού και μικρά σατιρικά ποιήματα που θα ακουστούν μαγνητοφωνημένα στη διάρκεια της παράστασης, από τη βραχνή μπάσα φωνή του 72χρονου πια Leonard Cohen.
Το ενδιαφέρον του έργο θα μας παρουσιάσει ο Philip Glass, στο Θέατρο Badminton....στο Aλσος Στρατού-Γουδι στις 8 - 12 Ιουλίου 2008.
O Philip Glass έχει επιλέξει 22 από αυτά τα ποιήματακαι συνέθεσε ένα κονσέρτο που συνδυάζει μουσικά σύνολα, σόλο ερμηνείες, στίχους και ζωγραφική. Συμμετέχει επίσης ένα σύνολο από εξαιρετικούςμουσικούς... Ο Philip Glass θα πεί σε μια συνέντευξη στο Λος Αντζελες:"Ο Leonard και εγώ μιλήσαμε πρώτη φορά για μια σύνθεση μουσικής και ποίησης περισσότερο από 6 χρόνια πριν. Συναντηθήκαμε στο Λος Aντζελες, ο Cohen είχε μαζί του ένα χειρόγραφο που έγινε η βάση γι' αυτό που αργότερα έγινε μια συλλογή ποιημάτων με τίτλο "Το βιβλίο του πόθου"
Κατά τη διάρκεια του απογεύματος έως το βράδυ, μου διάβασε όλο το βιβλίο του. Βρήκα τη δουλειά του τρομερά όμορφη και προσωπική και με ενέπνευσε ιδιαίτερα. Αμέσως του πρότεινα ένα μακροσκελές έργο με ποίηση, μουσική και εικόνες βασισμένες στη δουλειά τουπου θα διαρκούσε ένα ολόκληρο βράδυ! Του άρεσε η ιδέα μου και συμφωνήσαμε να ξεκινήσουμε. Τώρα, έξι χρόνια μετά, οι πορείες μας συναντήθηκαν, το βιβλίο εκδόθηκε και εγώ έχω συνθέσει τη μουσική"
και ο Leonard Cohen είπε αργότερα:
"Ακούγονταςτη δουλειά που έχει κάνει ο Phil, με κατέκλυσε μια σπάνια ικανοποίηση. Είναι σαν να σου ζητάει ο Μπαχ να χρησιμοποιήσει τους στίχους σου." Τελικά η ολοκληρωμένη δουλειά "Book of Longing" έκανε πρεμιέρα στο Luminato Festival στο Τορόντο του Καναδά την 1η Ιουνίου του 2007.
********
Ας μην το χάσουμε...

ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ

ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ
Με κοιτάς, σε κοιτώ και μετά σιωπή
κάτι θα κοπεί στην καρδιά, στο μυαλό
Με κοιτάς, σε κοιτώ και μελαγχολείς...
ο καιρός πολύς μ'άγαπάς, σ'αγαπώ.
Είμαστ' ακόμα ζωντανοί στη σκηνή,
σαν ροζ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα.
Με κρατάς, σε κρατώ και μετά γκρεμός
και μετά το τέρμα και κανείς κανενός.
Με κρατάς, σε κρατώ και παντού σκιές
και παντού καθρέφτες
για θεούς κι εραστές.
Είμαστ' ακόμα ζωντανοί στη σκηνή,
σαν ροκ συγκρότημα
κι αν μας αντέξει το σκοινί
θα φανεί στο χειροκρότημα.
********
L'APPLAUSO
Mi guardi, ti guardo e poi silenzio
qualcosa si romperà nel cuore, e nella mente.
Mi guardi, ti guardo e sei tanto triste
è lungo il tempo... mi ami, ti amo.
Siamo ancora vivi sul palcoscenico
come un gruppo musicale rosa
l'applauso dimostrerà se la corda regge.
Mi tieni, ti tengo e poi il precipizio e poi la fine
e nessuno mai appartiene a nessuno.
Mi tieni, ti tengo dappertutto ombre
e dovunque sono specchi
per gli dei e li amanti.
Siamo ancora vivi sul palcoscenico
come un gruppo musicale rock
l'applauso dimostrerà se la corda regge.
Alkistis Protopsalti
Trad. Lunapiena

ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ

Σ'ΑΓΑΠΩ
Ψάχνω κάτι καινούριο να πω
να μην το ‘χω ξανακούσει ούτε κι εγώ
κάτι να σε εντυπωσιάσει.
Στον αέρα ένα σημάδι σου να πιάσει
ψάχνω κάτι καινούριο να πω
να μην το ΄χω ξανακούσει ούτε κι εγώ.
Ψάχνω κάτι καινούριο να πω
να μην το ‘χω ξανακούσει ούτι κι εγώ
μα κολλάω και πάλι σ’ όλα εκείνα
που έλεγε γελώντας η Μελίνα.
Βρήκα κάτι λοιπόν να σου πω
που είναι πάντα καινούριο κι απλό. Σ’ αγαπώ
Σ’ αγαπώ για το τώρα, το πριν,
το μετά και το πάντα.
Σ’ αγαπώ
Η καρδιά μου τρελάθηκε
βαράει σαν ξεκούρδιστη μπάντα
Σ’ αγαπώ
Θα με βρεις το πρωί
όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν
Θα ‘μαι εδώ
Κι όλα πάλι ξανά όπως τελειώνουν
έτσι θ’ αρχίσουν.
Ψάχνω κάτι καινούριο να πω
να μην το ‘χω ξανακούσει ούτε κι εγώ.
Μα νομίζω τίποτα δεν μου ανήκει
τα κρατάει καλά κρυμμένα η Αλίκη.
Ψάχνω κάτι καινούριο να πω
να μην το’ χω ξανακούσει ούτε κι εγώ.
Ψάχνω κάτι καινούριο αλλά
τριγυρνώ συνεχώς στα παλιά.
Με τη βάρκα του Μάνου σ’ ένα κύμα
το Γαλάζιο του Οδυσσέα σ’ ένα ποίημα.
Βρήκα κάτι λοιπόν να σου πω
που είναι πάντα καινούριο κι απλό.
********
TI AMO
Cerco di trovare di dire
qualcosa di nuovo
che non lo avrei sentito nemmeno io
qualcosa che ti impressionasse..
Cerco nell'aria un tuo signalo
Cerco di trovare qualcosa di nuovo
che non lo avrei sentito nemmeno io.
Cerco di trovare di dire
qualcosa di nuovo che
non lo avrei sentito nemmeno io
che si assoccia a tutto quello
che diceva sorridendo Melina.
Ho trovato infine a dirti qualcosa
che e' sempre nuovo e semplice.
Ti AMO
per il presente, il passato,
il futuro e il sempre...
Ti AMO
il mio cuore si e' impazzito
e suona come una banda smontata
Ti AMO
Mi troverai al mattino
quando tutte le luce sarano spente.
Sarò quà e tutto per ancora una volta
comincerà come si è finito...
Cerco di trovare di dire qualcosa di nuovo
che non lo avrei sentito nemmeno io
Ma penso che niente è mio
li tiene ben nascosti Alice.
Cerco di trovare di dire qualcosa di nuovo
che non lo avrei sentito nemmeno io
Cerco qualcosa di nuovo ma...
giro e rigiro per le cose vecchie
Con la barca di Manos sulle onde
e l'azzurro di Ulisse in un poema.
Ho trovato infine di dirti qualcosa
che è sempre nuovo e semplice.
***
Alkistis Protopsalti και Antonis Remos
Στίχοι και Μουσική: Γιώργος Θεοφάνους
Trad. Lunapiena

Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ...

"MYTHΙSTORIMA"
(Raccontare la Vita)
Tra mito e storia...
tra illusioni e realta'...
si scrive ogni pagina vissuta.
Ogni capitolo un'altra esperienza...
e l'uomo trascorre le valle
del suo passaggio nel mondo.
Il fiume del tempo
trascina memorie e ricordi,
trapassa sentieri di solitudine
e scorre sereno tra i giardini
degli attimi felici.
Si trasforma il dolore in lacrime
incontra la luce di un sorriso
e trasmette note di speranza
al suo fluido cammino..
Trascura passioni e pretese
ed ama la trasparenza della verita'.
Non si intrapolla mai,
trapassa le stagioni della vita,
travolge castelli costruiti in sabbia
e sogni.. nati in una notte stellata
e non si ferma mai...
Ogni passaggio un altro capitolo
nel nostro mythistorima di Vita,
inciso con l'inchiostro del cuore
e il viaggio continua...
Segue con rispetto e passione
il percorso sul fiume del tempo
tra lacrime e sorrisi cerca il sole
è rimasta bianca l'ultima pagina
in attesa.... di una lieta fine.
**********
ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
Ανάμεσα σε μύθο και ιστορία
με αυταπάτες και πραγματικότητα
γράφεται κάθε σελίδα της ζωής..
Κάθε κεφάλαιο μια άλλη εμπειρία
και ο άνθρωπος περνά την κοιλάδα
που του δόθηκε στη ζωή να διαβεί.
Το ποτάμι του χρόνου παρασύρει
μνήμες και αναμνήσεις
περνά τα μονοπάτια της μοναξιάς
και ήσυχα κυλλά στους κήπους
των ευτυχισμένων στιγμών....
Μετατρέπει τον πόνο σε δάκρυ
συναντά του χαμόγελου το φως
και μεταδίδει νότες ελπίδας
στο ρευστό πέρασμά του..
Παραμελεί πάθη και απαιτήσεις
την διαφάνεια της αλήθειας επιζητά.
Δεν παγιδεύεται ποτέ,
προσπερνά μιά μιά.. όλες τις εποχές
παρασύρει κάστρα κτισμένα στη άμμο
και όνειρα μιας έναστρης νύχτας...
και δεν σταματά ποτέ...
Κάθε μονοπάτι κι άλλο κεφάλαιο
στο μυθιστόρημα της ζωής μας
χαράζεται με το μελάνι της καρδιάς
και το ταξίδι συνεχίζεται...
Ακολουθεί με πάθος και σεβασμό
το βιαστικό ποτάμι του χρόνου
ανάμεσα από χαμόγελα και δάκρυ
ψάχνει για το φώς του Ήλιου...
Έχει μείνει λευκή η τελευταία σελίδα
σε αναμονή... για ένα πιό ευχάριστο τέλος.
Lunapiena

ΗΛΙΕ ΜΟΥ....

Sole lucente del mezzogiorno
invisibile al mio sguardo
ombra di luce, intoccabile...
Ti accarezzo con il mio pensiero
ma sfugi... dal mio toccare
come il vento che accarezza
i miei capelli e gli trasforma...
in ali senza forza di volare...
Ti adora il mio cuore tremando...
come la fiamma di una candella
nel gioco del vento...
Sole rosastro dell'aurora...
Sorriso del mondo della speranza...
posso godermi la Τua bellezza...
bagnarmi nella Τua onesta...
Nuotare nel mare della Τua saggezza
e riposarmi nell'ombra della Τua bontà..
*****
Ήλιε φωτεινέ του μεσημεριού
δεν μπορεί να σε δεί το βλέμμα μου
άπιαστη είναι κι η σκιά του φωτός.
Σε χαιδεύω με τη σκέψη μου
μα δεν μπορώ να Σε αγγίξω
Άνεμος είμαι που χαιδεύει τα μαλλιά
και τα κάνει να μοιάζουν με φτερά
που δεν καταφέρνουν να πετάξουν.
Σε λατρεύει η καρδιά και τρέμει
σαν την φλόγα ενός κεριού
στο παιχνίδι του ανέμου.
Κόκκινε Ήλιε της αυγής
χαμόγελο του κόσμου της ελπίδας,
μπορώ να απολαύσω την ομορφιά Σου
στην τιμιότητά Σου να κολυμπήσω,
να ταξιδέψω στη θάλασσα της σοφίας Σου
στην σκιά της καλωσύνη Σου να ξαποστάσω.
Lunapiena

Της Θάλασσας η Αλμύρα

Της Θάλασσας η Αλμύρα
Στης Θάλασσας την αλμύρα
θα βρείς το δάκρυ μου,
να ταξιδεύει ελεύθερο
μες το απέραντο γαλάζιο.
Δεν καταδέχτηκε την ελπίδα,
θέλησε της γνώσης τον πόνο
να συναντήσει η καρδιά μου
και αντάμωσε τη μοναξιά
μακρυά απ'το γαλάζιο λιμάνι
της αυταπάτης του ονείρου..
κι αρμενίζει το δάκρυ μου
σιωπηλή αλμυρή απόδειξη
μιας γαλάζιας αγάπης που ζεί
για πάντα στην καρδιά μου
και ψάχνει τον ορίζοντα της ύπαρξης
εκεί που συναντιούνται αρμονικά
οι αντίθετες δυνάμεις...
και συνεχίζει ελεύθερη η Ζωή!
Μην αναρωτιέσαι πιά....
της Θάλασσας η αλμύρα,
γεννήθηκε από τα δάκρυα
κάποιων ανθρώπων που τόλμησαν
ελεύθεροι να συναντήσουν
της Μοναξιάς το απέραντο γαλάζιο.
********
Tra il sale del mare
troverai la mia lacrima
che viaggia libera nell'infinito azzurro.
Non ha accettato la speranza
ha preferito la saggezza del dolore
e ha incontrato la solitudine,
lontano dal porto azzurro
dell'illusione dei sogni
e naviga la mia lacrima
silenziosa dimostrazione di un amore celeste
che vive da sempre nel mio cuore
e cerca l'orizzonte dell'esistenza
dove si incontrano in armonia
le forze opposte...
e continua a navigare libera la Vita.
Non domandarti più...
il salino del mare è nato
dalle lacrime delle persone
che osano liberi ad incontrare
l'infinito azzurro della solitudine.
Lunapiena

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2008

Ο Πύργος της Βαβέλ

Ο Πύργος της Βαβέλ
Πως καταντήσαμε έτσι πάλι..
μετά από τόσο δρόμο.. ξαναγυρνάμε
στο φημισμένο Πύργο της Βαβέλ,
γι'ακόμα μια φορά στην ιστορία του κόσμου
κι όλοι μιλάμε, με κραυγές, συγκινήσεις ή ψίθυρο
καθένας στη δική του γλώσσα...
με μιά άλλη εννοιολογία στις λέξεις
ανάμεσα από αμφιλογία και σύγχυση.
Ονομάζουμε Ελευθερία.. τον πόλεμο
Φιλία.. λέμε, την εκμετάλλευση του άλλου
Αγάπη.. ονομάζουμε το ερωτικό πάθος
και την ανάγκη για συναισθηματική εξάρτηση
και την αναζήτηση για κυριαρχία
του ενός πάνω στον άλλο.. τον λέμε ΄Ερωτα.
Πως καταντήσαμε έτσι πάλι...
να ξαναβρεθούμε γιά άλλη μια φορά
μέσα στον Πύργο της Βαβέλ...
καθένας μόνος, χωρίς καμμία όρεξη
να ακούσουμε ο άλλος τι έχει να μας πεί...
και δίχως καμμιά επιθυμία για επικοινωνία...
Καθένας μόνος στη φτώχεια
της μίζερης πλουμιστής ζωής μας
εκείνης της απάνθρωπης μοναξιάς,
ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους
με κραυγές, συγκινήσεις.. και ψίθυρο ...σε σύγχυση.
************
La Torre di BABELE
Come siamo finiti male
dopo tanta strada siamo ritornati
nel famoso torre di Babele,
per ancora una volta
nella nostra storia nel mondo,
e tutti parliamo, tra urli ed emozioni
ognuna la sua lingua propria...
e un altro senso per le parole,
tra anfilogia e confusione.
Si chiama liberta'.... la guerra
e amicizia... lo sfruttamento umano,
amore... il desiderio carnalee
il bisogno di dipendenza sentimentale
e... il piacere del possesso tra le persone
si fa chiamare.... Eros.
Come siamo finiti male
ritrovati ancora una volta
nel torre del Babele
ognuno solo senza..voglia di ascoltare
e nemmeno desiderio di comunicare.
Ognuno solo nella sua povera e colorata miseria
di quella disumana solitudine,
tra miliaia di persone tra urli ed emozioni....
in confusione
Lunapiena

Το Χαμόγελο...

Λένε.....
Λένε πως το χαμόγελο ίσως να'ναι
του σύμπαντος η μνήμη...
που καθρεφτίζει την αχτίδα του ήλιου
στης νύχτας το ατέλειωτο σκοτάδι.
******
Λένε πως το χαμόγελο ίσως να' ναι
η ανάμνηση του χαμένου Παραδείσου,...
κι είναι το κάλεσμα Αγάπης
την ώρα που συναντιούνται οι ψυχές.
******
Λένε ακόμα πως το χαμόγελο είναι
ο πρώτος ρυθμιστής των αισθημάτων
και σαν γέφυρα, λένε, πως λειτουργεί
κι την καρδιά του παιδιού ενώνει με τον κόσμο.
******
Λένε ακόμα πως το χαμόγελο ίσως να 'ναι
η έκφραση ευγνωμοσύνης της ψυχής
και ο πρώτος ειλικρινής διάλογος σωμάτων
πολύ πριν μάθουμε μεταξύ μας να μιλάμε...
******
Λένε ακόμα πως το χαμόγελο ίσως είναι..
το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της καρδιάς,
αλλά... ίσως και να'ναι το τελευταίο αντίο
που θέλει να κρύψει.. τα δάκρυα του πόνου.
********
Dicono......
Dicono che il sorriso
βforse deriva dalla memoria dell'universo,
che rispecchia un raggio del sole
nell infinito buio della notte.
********
Dicono che il sorriso forse deriva
dal ricordo del paradiso perduto,
eδ... è il ricchiamo di un amore
nell'incontro delle anime.
*******
Dicono ancora che il sorriso
forseè il primo regolatore dei sentimenti,
che funziona come il primo ponte
tra il cuore del bambino con il mondo.
*******
Dicono ancora che il sorriso forse
è l'espressione della graditudine,
ed è il primo sincero dialogo dei sguardi,
molto prima della parola.
********
Dicono ancora che il sorriso forse
è la chiave che apre la porta del cuore,
ma, a volte, può essere l'ultimo addio
che cerca solo di nascondere le lacrime.
Lunapiena

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2008

ΕΚΠΛΗΞΗ και ΑΝΑΜΟΝΗ

L'ATTESA e la SORPRESA
L'attesa e la sorpresa sono due "signore" che non vanno mai in compagnia... perchè ognuna chiede egoisticamente l'attenzione dell'uomo solo per conto proprio... Non possono mai essere amiche.... Quando si avvicina l'una... l'altra si arrabbia e sfuge lontano. Ognuna però... quando si decide di fare una visita di cortesia, porta sempre con se il suo bagaglio con contenuto gradito e piacevole. Dicono ancora che l'attesa regala speranza,... trasforma in tale modo il tempo che fa diventare l'attimo in un eternità, solecitando la fantasia a creare mille immagini e centinaia di scene possibili, aumenta la curiosità. L'attesa, di solito, fa crescere l'emozione e aumenta le aspettative... La sorpresa dall'altra parte, viene all'improvviso... sempre inaspettata, furiosa e prepotente annula ogni difesa... apre il rubinetto della fontana del sentimento e provoca una serie di reazioni emozionali... Dicono che gli piace ubbriacare il tempo, in tal modo che dimentica di far girare la sua sfera.... e si ferma l'attimo. Non ama nascondersi e odia gli segreti. Succede qualche volta, che queste due "signore" si decidono di dimostrare la propria forza.... in un gioco antagonistico di potere.... visitando inaspettate la stessa persona. La sorpresa essendo più giovane è rapida ed arriva per prima... tutta sorridente e allegra... l'attesa arriva più tardi e porta con se il silenzio.. con la sua bacheta magica, ferma la festa... chiude la musica, spegna la luce, imbroglia il tempo ubbriacato in modo che l'attimo si allunga... Nel silenzio arriva il sogno per colorare un po la notte... come succede in una lunga notte stellata d'estate....
*********
H ANAMONH και η ΕΚΠΛΗΞΗ
Η αναμονή και η έκπληξη είναι δυό "κυρίες" που δεν κάνουν ποτέ παρέα... γιατί καθεμιά εγωιστικά ζητά την προσοχή του ανθρώπου για τον εαυτό της... Δεν γίνεται ποτέ να γίνουν φίλες. Όταν η μια πλησιάζει.. η άλλη θυμωμένη απομακρύνεται... Λένε ότι η Αναμονή χαρίζει Ελπίδα.. μετατρέπει το χρόνο και κάνει την στιγμή αιωνιότητα να μοιάζει, ερεθίζοντας την φαντασία να δημιουργεί χίλιες εικόνες και εκατοντάδες σκηνοθεσίες... μεγαλώνει την περιέργεια και αυξάνει τις συγκινήσεις... και τις προσδοκίες.Η έκπληξη από την άλλη.. έρχεται ξαφνικά... απρόσκλητη, ορμητική και απαιτητική εκμηδενίζει κάθε άμυνα.. ανοίγει τη βρύση της πηγής των αισθημάτων και προκαλεί μια σειρά συγκινήσεων... Λένε πως φχαριστιέται να μεθά τον χρόνο σε τέτοιο βαθμό που ξεχνιέται να γυρίσει την σφαίρα του... και σταματά την στιγμή. Δεν της αρέσει να κρύβεται ποτέ... και μισεί τα μυστικά. Συμβαίνει καμμιά φορά, οι δυ'ο αυτές "κυρίες" να αποφασίσουν να δείξουν την δυναμή τους μ'ένα παιχνίδι ανταγωνισμού επισκέφτοντας το ίδιο άτομο... Η έκπληξη σαν πιό νέα είναι πιό γρήγορη και φτάνει πρώτη... χαμογελαστή και κεφάτη... μετά καταφτάνει κουρασμένη η αναμονή... σιωπηλή... και με την μαγική της βέργα σταματά την γιορτή... κλείνει τη μουσική... σβήνει τα φώτα.. μπερδεύει τον μεθυσμένο χρόνο.. και η στιγμή μοιάζει αιωνιότητα... Μοιάζει πως νικά στο τέλος η Αναμονή... και διαρκεί...Ευτυχώς που στη σιωπή... έρχεται αθόρυβα το όνειρο... να χρωματίσει για λίγο το σκοτάδι... όπως συμβαίνει στις έναστρες νύχτες του καλοκαιριού...
Lunapiena
κι όταν το όνειρο χαθεί..... συνήθως ξημερώνει!

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2008

Αγνοώ....

IGNORO
Ignoro il timido sorriso del sole
quel attimo che la natura arrossisce
per il suo amore innocente...
Ignoro il tenero soffio del vento
nascosto tra i rami degli alberi
che fa cantare il pino del bosco...
Ignoro il primo bacio dell'aquila
e la sua premura per il suo piccino
nell'alba del sole in primavera...
Ignoro il grido del trionfo del leone
ogni mattina di una giornata di sole
prima della sua corsa di lotta...
Ignoro il linguaggio dei insetti
che dicchiarano il loro amore
per il fiore vagabondo dei cambi...
Ignoro il canto silenzioso dei pesci
e il loro ballo solitario nel liquido salotto
di un mondo azzurro nascosto sott'acqua...
Ignoro la danza eterna dei sentimenti
nel profondo della tua anima
nascosta da ogni sguardo curioso...
Ignoro il mistero della vita
nella sua espressione piu' vera
all'attimo della sua nascita...
Ignoro il mistero della morte
come un ultimo saluto di graditudine
per il regalo di una storia di vita...
Ignorante sono nel cammino del mondo
e lotto contro la miseria con le sue mille aspetti
ma sono nata una sacerdotessa di vita...
Ho perso il dono dell'intelligenza umana
e mi illudo di essere studentessa in vita
di una scienza che osserva in cerca della verita'
che si trova intera dentro al mio essere.
*********
ΑΓΝΟΩ
Αγνοώ
το ντροπαλό χαμόγελο του ήλιου,
τη στιγμή που η φύση κοκκινίζει
για τον αθώο της έρωτα.
Αγνοώ
το τρυφερό φύσημα του ανέμου
που κρύβεται στα κλαδιά των δέντρων
και κάνει το πεύκο στο δάσος να τραγουδά..
Αγνοώ
το πρώτο φιλί του αετού
και την φροντίδα για το μικρό του
στην τρυφερή αυγή της Άνοιξης..
Αγνοώ
την κραυγή θριάμβου του λιονταριού
κάθε καινούρια μέρα
πριν ξεκινήσει για την μάχη..
Αγνοώ
το λεξιλόγιο των εντόμων
που εξομολογούνται τον έρωτά τους
στα αγριολούλουδα του κάμπου..
Αγνοώ
το σιωπηλό τραγούδι των ψαριών
και το μοναχικό τους μπάλλο
μες στο υγρό σαλόνι..
του γαλάζιου κόσμου
που κρύβεται μέσα στο νερό.
Αγνοώ
τον αιώνιο χορό των αισθημάτων
στο βάθος της ψυχής σου..
που κρύβεται απ'τα περίεγα βλέμματα..
Αγνοώ
το μυστήριο της Ζωής
στην πιό αληθινή του έκφραση
την στιγμή της γεννησής της.
Αγνοώ
το μυστήριο του θανάτου
σαν ένα τελευταίο χαιρετισμό ευγνωμοσύνης
για το δώρο μιας ζωής...
Είμαι αδαής στο διάβα του κόσμου
και ενάντια στη μιζέρια παλλεύω
που έχει χίλια πρόσωπα..
αλλά γεννήθηκα ιέρεια της Ζωής
Έχασα το δώρο της ανθρώπινης διάνοιας
αλλά έχω την αυταπάτη,
ότι θα μείνω μαθήτρια για πάντα
μιας γνώσης που παρατηρεί
και ψάχνει για την αλήθεια
που βρίσκεται μέσα στο είναι μου.
Lunapiena