O Σίσυφος γιός του Αιόλου, ήταν βασιλιάς της Εφύρας, και είχε γιό τον Γλαύκο και εγγονό τον Βελλεροφώντα.
Ο Βελλεροφώντας ήταν εκείνος που με την βοήθεια της θεάς της Σοφίας, έπιασε τον Πήγασο, το φτερωτό άλογο, που με την βοήθειά του σκότωσε την Χίμαιρα.
Από την Οδύσσεια του Ομήρου γνωρίζουμε ότι ο Σίσυφος, είχε καταδικασθεί στον Άδη... και έσπρωχνε για ν'ανεβάσει έναν τεράστιο βράχο από τους πρόποδες στην πλαγιά ενός βουνού κι όταν έφτανε στην κορφή, ο βράχος κυλούσε προς τα πίσω, κι άρχιζε πάλι από την αρχή...
Το μαρτύριο του Σισύφου, όπως γράφει ο Α. Καμύ γίνεται πιό τραγικό γιατί "ο ήρωας είχε συνείδηση του μαρτυρίου του"... που "στηρίζεται στην ελπίδα ότι μπορεί να τα καταφέρει την επόμενη φορά" αλλά κάθε φορά αναβιώνει τον πόνο της ματαίωσης..."... "Αλλά ο αγώνας για την κατάκτηση της κορυφής συνεχίζει ο Α. Καμύ, μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου.. αναφερόμενος στην κατάκτηση του ιδανικού.
Όταν όμως η αναζήτηση της ευχαρίστησης από την επιτυχία μας γίνει έμμονη προσδοκία και αναμονή... τότε γεννιέται μέσα μας η απογοήτευση και το μαρτύριο του Σισύφου γίνεται και δικό μας. Καλή η ελπίδα.. αλλά δεν φτάνει από μόνη της να μας οδηγήσει στην ευτυχία.. δεν είναι τυχαίο ότι ήταν και το τελευταίο κακό πού έμεινε στον πάτο του βάζου της Πανδώρας...
"ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ" λοιπόν....
Lunapiena
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.
Lunapiena