ΓΙΑΤΙ...?

PERCHE'...?

Perche' la nostra prima voce e' il Grido?

Perche' arriva con le lacrime il primo richiamo?

Perche' la debolezza e' la prima virtu'?

Perche' i nostri occhi si chiudono per paura

nel buio e nella luce?

Perche' e' il dolore l'ultimo segno della vita?

Perche si ride con il pagliaccio

pur sapendo che dietro alla sua maschera

nasconde tanta sofferenza,

la sua angoscia del dovere?

Perche' tutte le strade portano

ad una porta chiusa?

Perchè dobiamo sopportare...

il tradimento della speranza?

Perche' devi perdere sempre...

per poter vincere?

E vincere poi Cosa?

Forse l'unica vittoria e' tenere quel che hai!

Ma cosa hai veramente?

Sei ancora VIVO!!!

Perche' ti consumi a cercare?

Forse sai... che non possiedi nulla!!!

Si nasce nudi...tanta speranza poi...

Te ne vai... con il tuo piu bel vestito,

Sensa vita.. sensa sorriso...

Solo per un vestito festivo, consumi una Vita?... Ho deciso di dare quel che avro'...

Forse a qualcuno servira'....e forse mi regalera'

la sua calda lacrima...

forse cosi mi ritorna ancora..

Il mio primo pianto!!!

Il mio Primo ricchiamo... alla Vita!

Lunapiena

(In età di 19 anni)

*********

ΓΙΑΤΙ..?

Γιατί η πρώτη μας φωνή να'ναι μια κραυγή?

Γιατί να κλαίμε με το πρώτο καλημέρα?

Γιατί η αδυναμία να'ναι η πρώτη μας ισχύ?

Γιατί τα μάτια κλείνουμε στο φώς και στο σκοτάδι?

Γιατί να'ναι ο πόνοςτο τελευταίο σημάδι ζωής?

Γιατί με το παλιάτσο να γελάμε,

αφού γνωρίζουμε πως πίσω από την μάσκα του

κρύβει τόσο πόνο.. την αγωνία ενός καθήκοντος?

Γιατί όλoi οι δρόμοι οδηγούν..

σε μια πόρτα κλειδωμένη?

Γιατί πρέπει ν'ανεχόμαστε

την προδοσία της ελπίδας?

Γιατί πρέπει να χάνουμε

για να μπορέσουμε ίσως..

και να νικήσουμε μια μέρα?

-Και να νικήσουμε λοιπόν, Τί?

-Ίσως η μόνη νίκη μας να είναι,

να κρατήσουμε όσα ήδη έχουμε

-Μα Τι στ'αλήθεια έχουμε?

-Είμαστε ακόμα Ζωντανοί!!

-Γιατί να δαπανιόμαστε στο ψάξιμο?

-Ίσως και να γνωρίζουμε..

πως τίποτε τελικά δεν μας ανήκει!

Γεννιόμαστε ολόγυμνοι...

κι ύστερα έρχεται η ελπίδα..

κι έπειτα.. φεύγουμε για πάντα

ντυμένοι στα γιορτινά μας..

Χωρίς Ζωή.. και δίχως χαμόγελο...

Μόνο για ένα ρούχο γιορτινό

ξοδεύουμε μια ολόκληρη Ζωή?...

Τ'αποφάσισα λοιπόν,

θέλω να δίνω ό,τι έχω..

ίσως σε κάποιον χρειαστεί...

και ίσως... ίσως να μου χαρίσει

το πιό θερμό του δάκρυ..

ίσως.. να μου επιστραφεί ξανά

Το Πρώτο μου Κλάμμα!

η Πρώτη μου Καλημέρα στη Ζωή!

Lunapiena

(ήμουνα τότε 19 μόλις χρόνων)