«Ναι, αγαπημένη μου
Εμείς γι’ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να’ χουμε μια λάμπα,
ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να’ χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν,
ένα τραγούδι που να μπορούμε να το τραγουδάμε…»
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
......................................................
Si, mia cara
Noi per queste piccole e semplici cose lottiamo
per poter avere la luce di una lambada
un sediolino
una strada gioiosa al mattino
un sogno sereno alla notte.
Per vivere un Amore di non pottessero sporcarlo
una canzone per cantare in liberta'.
Tasos Livaditis
trad. Lunapiena
ΑΝΘΡΩΠΟΣ
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν θέλεις να λέγεσαι Aνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
...μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι Aνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι Aνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι Aνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι Aνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι Aνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι Aνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την Eιρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι Aνθρωπος
Τάσος Λειβαδίτης
Se vuoi chiamarti Uomo
ΑπάντησηΔιαγραφήSe vuoi chiamarti uomo
non smetterai nemmeno per un momento di batterti per la pace e la giustizia.
Uscirai per le strade, griderai, le tue labbra sanguineranno dalle grida
il tuo viso sanguinerà dalle pallottole , ma nemmeno un passo indietro.
Ogni tuo grido una sassata alle vetrate dei guerrafondai
ogni tuo gesto sarà per distruggere l'ingiustizia.
E ricorda: non distrarti neanche per un momento.
Se solo per un po ripenserai alla tua infanzia
permetterai che migliaia
di bambini vengano trucidati mentre giocano spensierati nei loro paesi.
...per un attimo guarderai il tramonto
domani degli uomini si perderanno nella notte
della guerra
se solo per un momento ti fermerai a sognare
migliaia di sogni umani diventeranno cenere
sotto le bombe.
Non hai tempo
non hai tempo per te stesso
se vuoi chiamarti Uomo.
Se vuoi chiamarti uomo
forse sarà necessario lasciare la tua mamma, la tua amata o il tuo bambino.
Non esitare.
Rinuncerai alla tua luce
e al tuo pane
rinuncerai al riposo serale sulla soglia di casa
per intraprendere la dura strada che porta al domani.
Niente ti spaventera
o avrai paura.
Lo so, è bello ascoltare
una fisarmonica a sera, guardare una stella,
e sognare
è bello stare chino
sulle labbra vermiglie
della tua amata
e sentirla parlare
dei suoi sogni per il futuro.
Ma tu devi dire addio
a tutto ciò
e metterti in cammino
perché tu sei responsabile
di tutte le fisarmoniche
del mondo,
di tutte le stelle,
di tutte le lampade
e di tutti i sogni
se vuoi chiamarti Uomo.
Se vuoi chiamarti uomo
forse sarà necessario
che ti chiudano in prigione per venti o anche più anni
ma tu anche dentro
alla prigione ti ricorderai sempre della primavera,
di tua madre e del mondo.
Tu da quel metro quadrato che sarà la tua cella
continuerai per la tua strada sulla terra.
E quando nell'infinito silenzio di notte busserai al muro della cella con il dito
dall'altra parte del muro
ti risponderà la Spagna.
Tu, anche se pur vedrai
gli anni passare
e i tuoi capelli imbiancarsi
non invecchierai.
Tu anche dentro alla prigione ogni mattina ti sveglierai
più giovane
giacché sempre nuove lotte cominceremo nel mondo
se vuoi chiamarti Uomo.
Se vuoi chiamarti Uomo
devi esser pronto a morire
un mattino qualsiasi.
La sera prima nella solitudine scriverai una lunga tenera lettera a tua madre
scriverai sul muro la data,
le iniziali del tuo nome
ed una parola: Pace
come se scrivessi tutta la storia della tua vita.
Devi essere pronto a morire un mattino qualsiasi
devi poter stare davanti
ai sei fucili
come se stessi davanti
al futuro intero.
Devi, sulla scarica di fucileria che ti sta ammazzando
tu devi poter sentire
i milioni di persone semplici che cantando lottano
per la PACE...
Se vuoi chiamarti Uomo.
Tasos Livaditis
"Kι όταν σου πούν να με πυροβολήσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήχτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Kάπου βαθιά της ζεί το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θάθελα να το λαβώσεις."
"E quando ti ordinano di spararmi
spara altrove
non far fuoco al mio cuore.
Nel suo profondo vive
la tua immagine di bambino.
Non vorrei che tu la ferissi."
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
"...η δυστυχία σε κάνει πάντα να αναβάλεις
ΑπάντησηΔιαγραφή- έφυγε η ζωή."
"...οι φίλοι είχαν χαθεί
κι οι εχθροί ήταν μικρόψυχοι για να μπορείς
να τρέφεσαι απ' το μίσος σου..."
"...και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι
και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ' τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας
είναι ο πιό δύσκολος δρόμος να γνωριστούν."
"La disgrazia ti porta sempre a rimandare
-se ne va la Vita."
"...i amici erano perduti
e i nemici avevano un cuore piccolo
per crescere consumando il loro odio."
"e si incontrano le persone e poi si dividono
e non prende niente l'uno dall'altro.
Perchè l'Amore
sembra la strada più difficile
per fargli conoscere."
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
"Γι’ αυτό σου λέω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο.
Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις."
"Per questo ti dico.
Non dormire: è pericoloso.
Non svegliarti: ti penterai."
Tasos Livaditis
trad. Lunapiena
Πήρα τους δρόμους τ’ ουρανού
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ’χα δυο χέρια, δυο σπαθιά
να σε σκεπάσω αγάπη μου
να μη σ’ αγγίζει ο πόνος
Να ’μουν αϊτός, να ’χα φτερά
για να σε πάρω μακριά
να μη σε βρίσκει ο χρόνος
Έφυγε η μέρα μας πικρή
κι άρχισε να βραδιάζει
μες στο τραγούδι το αίμα μου
κόμπο τον κόμπο στάζει
Πήρα τους δρόμους τ’ ουρανού
τα σύννεφα κυνήγησα
μίλησα με τ’ αστέρια
Έψαξα νότο και βοριά
για να σου φέρω τη χαρά
μα έμεινα μ’ άδεια χέρια.
Τάσος Λειβαδίτης
HO CAMMINATO LE STRADE DEL CIELO
ΑπάντησηΔιαγραφήAvessi due mani, due spade
per coprirti amore mio
per non farti toccare dal dolore.
Fossi aquila, avessi ali
per portarti lontano
per non farti trovare dal tempo.
Fugge via il nostro giorno, amaro
e comincia ad annottare
nel canto il mio sangue
grumo a grumo gocciola.
Ho preso le strade del cielo
le nuvole ho inseguito
ho parlato con le stelle.
Ho cercato a sud e a nord
per portarti la felicità
ma son rimasto a mani vuote.
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
"O κόσμος είναι για την ευτυχία
ΑπάντησηΔιαγραφή...σαν μια παλάμη που πότε ζητιανεύει
και πότε σφίγγει σε γροθιά."
"Il mondo è per la felicità
...come una mano che chiede elemosina
e... a volte si alza in pugno."
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο
ΑπάντησηΔιαγραφήνα μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε...
........
Σ' εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο
όλων των αυριανών ανθρώπων
Dove si trova il sorriso
che ci assicura di esistere....
......
Ti incontravo, amore mio, nel sorriso
di tutti gli uomini del futuro....
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
"Γιατί οι άνθρωποι υπάρχουν απ' τη στιγμή
ΑπάντησηΔιαγραφήπου βρίσκουνε μια θέση στη ζωή των άλλων.
Ή ένα θάνατο για τη ζωή των άλλων.
...άσχημοι, θεόφτωχοι, μεθύστακες, κακορίζικοι, απομαζώματα - σύντροφοι ακριβοί μου
πάνω στ' ανήμπορα γυμνά σας γόνατα
σαν ανοιχτό ευαγγέλιο ακουμπάει η γή."
"Perchè le Persone esistono dall'attimo
che trovano un posto nella vita dell'altro.
o una morte per la vita degli altri.
...brutti, poveri, ubbriaconi, sfortunati
miseri- compagni preciosi.
sui vostri nudi e deboli piedi
come su un vancello aperto
si appoggia la terra."
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
"Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μπορεί κανείς να ξαναρχίσει και δυό φορές
- να ξαναρχίζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή..."
"...ένα καινούργιο ζευγάρι ανεβαίνει κιόλας τη σκάλα
έτοιμο να ριψοκινδυνέψει την ψυχή του
στη μεγάλη αβεβαιότητα του έρωτα."
"...κι απ' όλα πιό χειρότερο, όταν όχι η ελπίδα πιά,
μα κι αυτός ο ίδιος ο πόνος σου σ' αφήνει."
"Γιατί ο πόνος, ο απέραντος ανθρώπινος πόνος,
σ' ανασηκώνει πάνω απ' τον εαυτό σου...
"Perchè la Vita è interminabile...
e può ognuno ricominciare due volte
-ricominciare ogni giorno, ogni ora, ogni attimo..."
"....una nuova copia sta salendo la scala
pronti a rischiare la propria anima
nella grande insicurezza dell'eros."
"... ma di tutti i mali... peggiore è
Non quando perdi la Speranza
ma quando ti abbandona anche
la capacità di sentire il dolore."
"Perchè il dolore, la profonda umana sofferenza
ti rialza sopra e fuori dal tuo essere...."
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
...κι ο κάθε πόνος μας είναι μια μυστική,
ΑπάντησηΔιαγραφήπικρή επιστροφή στην άγια ταπεινότητα
των απλών πραγμάτων...
Kαι μέσα στη φωνή μας τρέμαν
όλοι οι αιώνιοι χωρισμοί.
Kαι τότε καταλαβαίνεις
τους πόνους του απείρου
όταν κοιλοπονούσε τον κόσμο.
Kαι τους πόνους της γής
για να γεννήσει ένα στάχυ.
Ή τους πόνους ολόκληρης
της αιωνιότητας,
για να γεννηθεί κάποτε ένα τραγούδι.
Τάσος Λειβαδίτης
e ogni nostro dolore è come
ΑπάντησηΔιαγραφήun segretto ed amaro ritorno
nella modestia delle Cose semplici.
dentro nella nostra voce tremavano
tutti gli eterni abbandoni.
ed allora sei in grado di capire
le sofferenze dell'Universo
nel momento della nascita del Mondo.
ed il dolore della Terra
per far partorire il grano.
e le sofferenze dell'eternità
per far nascere una Canzone.
Tassos Livaditis
Trad. Lunapiena
-Κι η ποίηση: ένα παιχνίδι που τα χάνεις όλα,
ΑπάντησηΔιαγραφήγια να κερδίσεις ίσως ένα άπιαστο αστέρι.
Η ποίηση είναι ένα αίνιγμα
από συνηθισμένα λόγια
-Αφού κατά λάθος ο κόσμος
είναι μια ποίηση.
-Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ - αλλά
θα πεθαίνω κάθε μέρα.
-e la poesia: un gioco dove perdi tutto
per poter vincere un'inafferrabile stella.
-La poesia è un indovinelo di parole solite.
-perchè per sbaglio, anche, il mondo è una Poesia.
-mi ricordo, quando ero ragazzo che avevo scritto i miei primi versi... da allora lo so che non morirò,
ma soffrirò morendo in ogni giornata."
Τάσος Λειβαδίτης
Trad. Lunapiena
Tassos Livaditis
ΑπάντησηΔιαγραφήè nato il 20 Aprile 1922, ad Atene.
Nel 1940, studente delle facoltà di Legge e corrispondenza, lascia lo studio per entrarci a far parte al movimento di Resistenza, con il gruppo di Sinistra EPON.
Nel 1943, muore il suo padre e dopo alcuni anni nel 1951 anche la sua madre, che non gli ha dato l'ultimo saluto, perchè era in esordio nell'isola di Macronisos, con molti suoi compagni comunisti.
Nel 1946, si innamorato ed ha sposato Maria Stupa, che è stata la sua fedele compagna di vita.
Il 1947 scrive le sue nel giornale, "Nuova Estia" e in seguito con altri giovani amici partecipa alla creazione ed edizione di un giornale culturale con il titolo, "Themelio".
Tra 1948 fino al 1952 era in esordio in molti posti... della Grecia, insieme con altre importante Persone della cultura e dell'Arte, per le loro Idee di Sinistra.
Il 1952... inizia a pubblicare i suoi primi libri... che molti di questi, per il loro contenuto ideologico di Sinistra, sarano consessurati, anche se hanno vinto dei Premi sia in Grecia che all'estero.
Dal 1954 fino alla fine della sua vita, scrive in uno dei giornali di Sinistra "AYGH", che nei tempi di ditattura fascista dei colonelli in Grecia (1967-1974), sono stati chiusi. In questa periodo, ha tradotto molte opere di letteratura straniera con il pseudonimo, Rokkos.
Nel 1961 segue Mikis Theodorakis, a molte città della Grecia, facendo conoscere la Poesia alla semplice gente. Era un contatto con la profondità dell'Uomo, ogni suo incontro ed era un arricchimento psichico parlare con Lui.
Ha scritto moltissime poesie... alcune delle quali sono diventate canzoni, cantate da famosi cantanti Greci come Nana Muskouri, Manos Loizos, con Musica di M.Theodorakis e di M.Chatzidakis.
Nel Agosto del 1982, entra in ospedale per un attacco cardiaco... da allora la sua salute si indebolisce... nel Ottobre 1988 si era operato per Aneurisma dell'Aorta... ma il suo cuore debole lo tradisce... è morto dopo pocchi giorni il 30 Ottobre 1988.
Tassos Livaditis per tutta la sua Vita è riuscito ad essere un Uomo
con il vero significato della parola. Tutti noi che abbiamo avuto l'onore e la fortuna di conoscerlo riserviamo per sempre dentro di noi il suo calore di cuore e la luce della sua parola. Era un filosofo della Vita... un angelo della Pace... una voce che ti portava nell'azzurro del cielo... un Vero Poeta.
...ο σκοτεινός καθρέφτης έκανε τα παιδιά
ΑπάντησηΔιαγραφήν' αρρωσταίνουν συχνά, γιατί δεν ήθελαν να μεγαλώσουν...
...αυτό που μας μεγαλώνει είναι, ίσως, η ίδια
η παιδικότητα, που μας διώχνει, για να μην, τελικά, εννοήσουμε.
...σε τί είχα φταίξει, εμένα το μόνο μου έγκλημα ήταν οτι δεν μπόρεσα να μεγαλώσω, κυνηγημένος πάντα,
που να βρείς καιρό...
Kανείς δε θα μάθει ποτέ με πόσες αγρύπνιες
συντήρησα τη ζωή μου...
...ο καθένας ζεί με το τρόπο του την αιώνια παραπλάνηση.
...γιατί την ώρα που πεθαίνεις, σαν ένας φονιάς που απομακρύνεται βιαστικά, φεύγει απο μέσα σου ο άγνωστος που υπήρξες.
...è il buio dello specchio che fa ammalare i ragazzi,
cosi spesso, perchè non vogliono crescere.
...forse quel che ci fa crescere è il bambino che vive dentro di noi, che ci spinge avanti, per non riuscire
a capirci... in fondo.
...quale era la mia colpa, il mio unico delitto era
di non riuscire a crescere, perseguitato sempre
dove si può trovare il tempo....
...nessuno non saprà mai, quante notte in bianco
mi hanno salvato la Vita.
Ognuno vive con il suo modo... il proprio inganno.
...nel momento che si muore, come un assassino
che scappa velocemente, si allontana anche
quel sconosciuto che ti sei stato.
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
Mας φτάνει να μιλήσουμε
ΑπάντησηΔιαγραφήαπλά,
όπως πεινάει κανείς
απλά,
όπως αγαπάει
όπως πεθαίνουμε
απλά.
Τάσος Λειβαδίτης
Basta discuttere tra noi
semplicemente,
giusto come abbiamo fame
semplicemente,
come amiamo
come moriremo
semplicemente.
Tassos Livaditis
Trad. Lunapiena
Kαμιά φορά, οι μενεξέδες
ΑπάντησηΔιαγραφήενός χαμένου παραδείσου
ευωδιάζουν μες στον ύπνο μας,
κι ύστερα είμαστε άρρωστοι για μέρες˙
παιδικές αμαρτίες του μεσημεριού
που τις εξάγνιζαν οι τρόμοι της νύχτας
ή το ανομολόγητο πού έδινε κάποτε
στις χειρονομίες μας κάτι απ' το άγνωστο
θυελλώδη συμβάντα του δειλινού
μέσα στο σπίτι, ενώ έξω απλώς βράδιαζε.
Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης
περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό;
Δεν θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες,
τρέμει μες στο τραγούδι.
Στέκεσαι στο παράθυρο κι ακούς σαν μαγεμένος.
Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου,
το τραγούδι σβήνει. Όλα χάνονται.
Ησυχία…
Tώρα τι θα κάνεις;
Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.
Η θλίψη, πιο δίκαιο.
Τάσος Λειβαδίτης
...a volte le violette del paradiso perduto
ΑπάντησηΔιαγραφήprofumano nel nostro sonno,
e dopo siamo malati per giorni
peccati infantili del mezzogiorno
che gli purifica il terrore della notte
o l'inconfessabile che donava, a volte,
ai nostri gesti qualcosa dall'ignoto,
tempestosi eventi del tramonto
dentro la casa, mentre fuori veniva la sera.
Fino che ad una notte, un passeggero
attraversa la strada candando.
Dove hai risentito questa canzone?
Non ti ricordi.
però la nostalgia di tutto ciò che hai sognato,
trema in questa canzone.
Ti avvicino alla finestra ed ascolti incantato.
...e dall'improvviso, nell'angolo della strada,
la canzone si spegne. Tutto si perde.
Silenzio...
Adesso cosa farai?
Il silenzio fa diventare il mondo più grande.
La tristezza porta giustizia.
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
...a volte le violette del paradiso perduto
ΑπάντησηΔιαγραφήprofumano nel nostro sonno,
e dopo siamo malati per giorni
peccati infantili del mezzogiorno
che gli purifica il terrore della notte
o l'inconfessabile che donava, a volte,
ai nostri gesti qualcosa dall'ignoto,
tempestosi eventi del tramonto
dentro la casa, mentre fuori veniva la sera.
Fino che ad una notte, un passeggero
attraversa la strada candando.
Dove hai risentito questa canzone?
Non ti ricordi.
però la nostalgia di tutto ciò che hai sognato,
trema in questa canzone.
Ti avvicino alla finestra ed ascolti incantato.
...e dall'improvviso, nell'angolo della strada,
la canzone si spegne. Tutto si perde.
Silenzio...
Adesso cosa farai?
Il silenzio fa diventare il mondo più grande.
La tristezza porta giustizia.
Tassos Livaditis
trad. Lunapiena
Δραπετσώνα
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ' αίμα χτισμένο,
κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε
το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το 'δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ' το στεφάνι μας,
πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα
πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου
και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του
άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας
κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του
κι ουρανός
Μα όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Eκτέλεση: Γρ. Μπιθικώτσης
Drapetsona
ΑπάντησηΔιαγραφήTirata su col sangue,
ogni pietra un dolore
ogni chiodo un singhiozzo amaro
Ma quando tornavamo
la sera dal lavoro
io e lei, baci da sognare
Battuta dalla pioggia
e dal vento
ma era un porto, un abbraccio
una dolce Attesa...
Ah, la nostra casetta,
aveva un'anima anche lei!
Prendi la nostra corona nuziale
prendi il nostro geranio.
a Drapetsona non possiamo
più a vivere.
Tienimi per la mano
e andiamo, stella mia
noi vivremo, anche
se siamo poveri.
Un letto e una culla
in un cantuccio
nel suo tetto sbrecciato
stelle e uccelli
Ogni sua porta sudore e sospiri
e il cielo in ogni finestra.
Ma quando scendeva la sera
nel nostro vicolo stretto
si divertivano i bimbi
Ah, la nostra casetta,
anche lei aveva un cuore!
Prendi la nostra corona nuziale prendi il nostro geranio
a Drapetsona non ce la facciamo più a vivere...
Tienimi per mano e andiamo, stella mia
noi vivremo, anche
se siamo poveri.
Poesia: Tassos Livaditis
Musica: Mikis Teodorakis
canta: Gr. Bithikotsis