Mario Castelnuovo

La Via della Luna

C'è un bambino che sta arrivando

sulla via del mare..

ed il Sole, verso l'imbrunire,

che saluta, ormai..

e un signore anziano guarda il mare

e forse più lontano...

...e il bambino guarda

con la mano dove guarda lui...

-"Sono figlio di una marea

che chiamai destino..",

dice il vecchio con un inchino,

-"..e aspetto sempre qua,

che la Luna spunti

in queste sere di amarena e panna.."

..-"Sono figlio di papà e di mamma..

e sto aspettando anch'io....

e la Luna dov'è?

..stasera tarda ad arrivare..

la Luna, per me, è tutto quel che ho.."

-"Sulla sabbia di questo mare

m'inventai la vita..

col profumo di questa Luna,

e chi lo sa perché,

ogni tanto penso:

la mia ora forse è già arrivata..

..ma non esistono orologi

grandi come me!...."

"Con la sabbia di questa Luna

costruirò castelli..",

fa il bambino,

-"..e i ricordi belli li lascio qui,

che mi dicono che è già l'ora

che somigli ai grandi..

..ma non esistono

gli orologi piccoli così!...

e la Luna dov'è?

..stasera tarda ad arrivare..

la Luna, per me, è tutto quel che ho..

crescerà insieme a me..

..e già la vedo sul mare.."

.."È cresciuta con me, stavolta ancora."

...C'è il mattino che sta giocando

sulla via del mare..

lascerà le sue conchiglie

e il Sole al pomeriggio..

..e poi..

se la Luna saprà tornare

ancora per parecchio..

ogni sera un bambino

e un vecchio torneranno qui..

Mario Castelnuovo

*********

Η Οδός του Φεγγαριού

Ένα παιδί φτάνει

στο δρόμο προς τη θάλασσα

και ο ήλιος χαιρετά και χάνεται...

ένας ηλικιωμένος κύριος κοιτά

πέρα απ'τη θάλασσα..

και το παιδί κοιτά κι αυτό..

-"Είμαι παιδί της παλίρροιας

που θα την έλεγα μοίρα"

λέει ο κύριος και υποκλίνεται..

και περιμένω πάντα εδώ,

που το φεγγάρι βγαίνει

τέτοιες γλυκόπικρες βραδιές"

-"Είμαι παιδί δυό γονιών

και περιμένω κι εγώ..

μα που είναι το φεγγάρι?

αργεί απόψε να φανεί..

Το φεγγάρι για μένα,

είναι το μόνο πράγμα που έχω,,"

-"Στην άμμο αυτής της θάλασσας

με έπλασε η ζωή...

με το άρωμα αυτού του φεγγαριού

ποιός ξέρει το γιατί...

κάποιες φορές σκέφτομαι:

ίσως να έφτασε η ώρα μου..

μα δεν υπάρχουν ρολόγια

τόσο μεγάλα σαν και μένα...!"

-" Με την άμμο αυτού του φεγγαριού,

θα κτίσω κάστρα.."

λέει το παιδί..

" και θ'αφήσω εδώ

τις πιό όμορφες αναμνήσεις μου,

που μου λένε ότι ήλθε η ώρα

να μοιάσω στους μεγάλους...

μα δεν υπάρχουν ρολόγια

τόσο μικρά σαν και μένα..

μα που είναι το φεγγάρι?

άργησε απόψε να φανεί..

Το φεγγάρι για μένα είναι

το μόνο πράγμα που έχω..

θα μεγαλώσει μαζί μου...

το βλέπω ήδη μες στη θάλασσα."

-"Μεγάλωσε μαζί μου κι αυτή την φορά..."

Είναι το πρωί.. που παίζει

στο δρόμο της θάλασσας...

θ'αφήσει τα κογχύλια του

και ο ήλιος το απόγευμα...

και μετά...

άν το φεγγάρι ξαναγυρίσει ακόμα..

κάθε βράδυ θα ξαναγυρίζουν εδώ

ένα παιδί και ένας γέρος...

Mario Castelnuovo

Trad. Lunapiena