Ο. ΕΛΥΤΗΣ: Μικρός Ναυτίλος

                                                   Είσοδος

ΚΑΠΟΤΕ ΔΕΝ                                                           

είναι παρά μια  λ ά μ ψ η  πίσω απ' τα βουνά

 - κει κατά το μέρος του  π ε λ ά γ ο υ. 

Κάποτε πάλι ένας  α έ ρ α ς  δυνατός 

που άξαφνα σταματάει όξω απ' τα λιμάνια. 

Κι όσοι  ν ο γ ο ύ ν, το μάτι τους βουρκώνει

                Χρυσέ ζωής αέρα γιατί δε φτάνεις ως εμάς;

                       Κανένας δεν ακούει, κανένας. 

Όλοι τους πάνε κρατώντας ένα εικόνισμα 

και πάνω του η φωτιά. 

Κι ούτε μια μέρα, μια στιγμή 

στον τόπο αυτόν που να μη γίνεται ά δ ι κ ο 

και φονικό κανένα 

                                                  Γιατί δε φτάνεις ως εμάς;

Είπα θα φύγω. Τώρα. Μ' ό,τι να 'ναι: 

τον σάκο μου τον ταξιδιωτικό στον ώμο

 στην τσέπη μου έναν Οδηγό...

τη φωτογραφική μου μηχανή στο χέρι. 

Βαθιά στο χώμα και βαθιά στο σώμα μου

 θα πάω να βρω  π ο ι ό ς  ε ί μ α ι.

Τι δ ί ν ω, τι μου  δ ί ν ο υ ν

και π ε ρ ι σ σ ε ύ ε ι... το  ά δ ι κ ο
                 
                                                         Χρυσέ ζωής αέρα..


                                          ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [Ι-VII]

I

ΜΙΑ ΜΕΡΑ τη ζωή που 'χασα, την ξαναβρήκα 

στα μάτια ενός νέου μοσχαριού 

που με κοίταζε μ' αφοσίωση. 

Κατάλαβα πως δεν είχα γεννηθεί στην τύχη. 

Βάλθηκα να σ κ α λ ί ζ ω  τις μέρες μου, 

να τις φέρνω άνω - κάτω, να  ψ ά χ ν ω. 

Ζητούσα να ψαύσω την ύλη των αισθημάτων. 

Ν' αποκαταστήσω, από τις νύξεις που έβρισκα 

διάσπαρτες μέσα στον κόσμο αυτόν, 

μιαν α θ ω ό τ η τ α  τόσο ισχυρή 

που να  ξ ε π λ έ ν ε ι  τα αίματα - το  ά δ ι κ ο -

και να εξαναγκάζει τους ανθρώπους 

να μου αρέσουν.

Δύσκολο - αλλά πώς να γίνει;

 Κάποτε  ν ι ώ θ ω  να 'μαι τόσοι πολλοί 

που χάνομαι. 

Θ έ λ ω  να πραγματοποιηθώ 

έστω και στο μάκρος μιας ηλικίας

 που να ξεπερνά τη δική μου.

Αν η ψευτιά δεν υπάρχει τρόπος 

να καταβληθεί ούτε από τον χρόνο, 

τότε το παιχνίδι το έχασα.