Federico García Lorca

 Σονέτο του γλυκού παραπόνου

Φοβάμαι μη χάσω το θ α ύ μ α

των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία

που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο

το μοναχικό ρ ό δ ο της ανάσας σου.

Πονώ που είμαι σε τούτη την ό χ θ η

κορμός δίχως κλαδιά μα πιότερο λυπάμαι

που δεν έχω τον α ν θ ό, πόλφο ή πηλό

για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος μου θ η σ α υ ρ ό ς

αν είσαι εσύ ο σ τ α υ ρ ό ς και ο υγρός μου πόνος,

αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου

μη με αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει

και στόλισε τα νερά του ποταμού σου

με φύλλα από το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο.

από... 11 Σονέτα του Σκοτεινού Έρωτα