ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ: Σύμβολο Πίστεως

Π ι σ τ ε ύ ω... σε κείνον που χτίζει, 
κι αγεροκρέμεται μες στον ουρανό, 
Θεός και κατευνάζει το χάος,
π ι σ τ ε ύ ω... σε κείνον που θερίζει
και το δρεπάνι το κυματίζει ολόφωτο
σαν τα λαγόνια της αγαπημένης μου,
π ι σ τ ε ύ ω... σε κείνον που αγαπάει,
όπως πιστεύω και σε κείνον που μισεί,
π ι σ τ ε ύ ω... σε κείνον που αμαρτάνει
και ζητάει με δάκρυα να τον συγχωρέσουν
π ι σ τ ε ύ ω... και σε κείνον που αμαρτάνει
και συγχωράει... μοναχός τον εαυτό του 

και  π ρ ο χ ω ρ ά ε ι,
π ι σ τ ε ύ ω... στη μέρα
που σου δίνει τα πράγματα μες στο φως
π ι σ τ ε ύ ω... και στη νύχτα
που σου ξαναδίνει τα πράγματα 

μες στην καρδιά σου,
π ι σ τ ε ύ ω.. στο αλάτι και στο κάρβουνο, 

στις μέλισσες με τα παιδιά
π ι σ τ ε ύ ω... στις πολιτείες, που η βουή τους,
σαν τους ραψωδούς, έξω απ’ το παραθύρι σου,
τραγουδάει... την οδύσσεια της καθημερινότητας,
π ι σ τ ε ύ ω... και στη σιωπή...

Η αφθονία της  π ί σ τ η ς  μου.. 

είναι ένας άλλος, έκτος, 

δίχως όνομα, ωκεανός, 

που ταξιδεύω πάνω του
χωρίς χάρτες και τιμόνια,
με μόνο την καρδιά μου για οδηγό,
γιατί... η  α γ ά π η  που ’χω μέσα μου
μπορεί κι ένα ακυβέρνητο καράβι
να το οδηγήσει.... στο δρόμο το σωστό,

Π ι σ τ ε ύ ω... και στον ανθρωπάκο,

στη γωνιά του δρόμου,
που βγάζει το καπέλο του

 και χαιρετάει ταπεινά,
την ώρα... που οι άλλοι τον σκουντάν

 και τον χλευάζουν.
Και δοξάζομαι... κι εγώ μαζί του.

Π ι σ τ ε ύ ω... στους μεγάλους εφευρέτες,
τους ήρωες, τους ποιητές, που αλλάζουνε
με μια χειρονομία τη γεωγραφία και τα πεπρωμένα.
Π ι σ τ ε ύ ω  σε σας 

που κρατάτε ψηλά τις σημαίες
και προχωράτε.... μες στον ενάντιο άνεμο,
π ι σ τ ε ύ ω... και σε σένα
που σηκώνεις.. σα σημαία την καρδιά σου
και προχωράς μες στο ενάντιο πλήθος.

 Π ι σ τ ε ύ ω.... στο άπειρο,
μπορώ να κάθομαι ώρες... 

να διαβάζω τον ουρανό,
τα χείλη μου είναι βαριά...

 απ’ την κερήθρα των άστρων
και συχνά έστειλα την ψυχή μου

 να παραθερίσει στο άγνωστο,
π ι σ τ ε ύ ω... και στη γλυκιά ετούτη γη,
γεμάτη μαχαιρώματα

 και ζεστούς γυναικείους κόρφους,
π ι σ τ ε ύ ω... στο χώμα που πατάω 

και που με καρτερεί... κει κάτω, 

μες στη σκοτεινιά, όπου σαλεύουν οι ρίζες,
κοιμούνται οι νεκροί και τραγουδάνε
κιόλας μεθυσμένα... τ’ αυριανά κρασιά,
π ι σ τ ε ύ ω  και σε κείνα.... που δεν πιστεύω,.
ΑΜΗΝ
^
απόδοση.... ΦΩΤΗΣ  ΑΡΜΕΝΗΣ

^

http://youtu.be/UW_r_lB-HHM