Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ: «Επί Ασπαλάθων…»

ΔημόσιαΦίλοι φίλωνΦίλοιΦίλοι (εξαιρούνται οι Γνωστοί)Μόνο εγώΠροσαρμογήΣτενοί φίλοιΧαμόγελο ΦιλίαςΔείτε όλες τις λίστες...του Ανέμου ΧάδιΤο Άρωμα του ΛόγουΤώρα σκοτάδι, Sorriso AzzurroΜάνα εξ ουρανούΠεριοχή Athens, GreeceΟικογένειαΓνωστοίΕπιστροφή

Ήταν ωραίο το Σούνιο

τη  μ έ ρ α  εκείνη... του Ευαγγελισμού

Πάλι με την άνοιξη.

Λιγοστά πράσινα φύλλα

γύρω στις σκουριασμένες πέτρες

το κόκκινο χώμα κι οι  α σ π ά λ α θ ο ι

δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια

και τους κίτρινους ανθούς.

Απόμακρα οι  α ρ χ α ί ε ς  κολόνες,

χ ο ρ δ έ ς  μιας άρπας... α ν τ η χ ο ύ ν  ακόμη

Γαλήνη.

-Τι μπορεί να μου  θ ύ μ ι σ ε... 

τον  Α ρ δ ι α ί ο... εκείνον;

Μια  λ έ ξ η... του Πλάτωνα θαρρώ,

χαμένη στου μυαλού τα’  αυλάκια ˙

τ’  ό ν ο μ α... του κίτρινου θάμνου

δεν άλλαξε... από  ε κ ε ί ν ο υ ς  τους καιρούς.

Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει

«τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

τον έσυραν παράμερα... τον καταξέσκισαν

απάνω.... στους αγκαθερούς  α σ π ά λ α θ ο υ ς

και πήγαν και τον πέταξαν... στον Τάρταρο, κουρέλι».

Έτσι στον κάτω κόσμο π λ έ ρ ω ν ε... τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος Αρδιαίος... ο  π α ν ά θ λ ι ο ς  Τύραννος.

από την Συλλογή «Τετράδιο Γυμνασμάτων Β'»

Εκδόσεις Ίκαρος - 1976

Juan Ramón Jiménez

Βγάζω την  ε λ π ί δ α  μου, 

κόσμημα αστραφτερό, 

απ’ την καρδιά μου (το κουτί της),
τη σεργιανίζω στα τριαντάφυλλα,
την κανακεύω σα μια κόρη,
σαν αδερφή ή αρραβωνιαστικιά,
την καμαρώνω απέραντα
… και τη  φ υ λ ά ω... ξανά μονάχη.

Juan Ramón Jiménez - 1912

Από το βιβλίο: 

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου

Rafael Alberti:ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

Αφιέρωμα στον Gustavo Adolfo Bécquer

Πρόλογος

Δεν είχανε χρονίσει ακόμα 

μήτε ο αρχάγγελος... μήτε το ρόδο.

Όλα ήταν πριν απ' το βέλασμα 

πριν απ' το  κ λ ά μ α.

Όταν το φως δεν ήξερε καλά-καλά

αν η θάλασσα θα γεννούσε αγόρι ή κορίτσι.

Όταν ο άνεμος ονειρευότανε μαλλιά να τα χτενίζει,

γαρούφαλα και μάγουλα.. να κατακαίει η φωτιά

και το νερό να ξεδιψάει.. από δυο χείλη ράθυμα.

Όλα είταν πριν από το κορμί και τ' όνομα,

πριν απ' το χρόνο.

Λοιπόν θυμάμαι μια φορά στον ουρανό...

Πρώτη ανάμνηση

...Ένα κομμένο κρίνο...

G.A.B.

Εβάδιζε μ' ένα λύγισμα κρίνου συλλογισμένου,

πουλιού σχεδόν που εννόησε.. 

πως πρέπει να γεννήσει,

κοιτώντας δίχως να κοιτάζεται σ' ένα φεγγάρι

που παρασταίνονταν μες στ' όνειρό της 

σαν καθρέφτης,

σε μια σιωπή χιονιού.. 

που ανύψωνε τα πόδια της.

Σε μια  σ ι ω π ή  σκυμένη.

Ήτανε πριν από την άρπα,

 τη βροχή... πριν απ' τα λόγια.

Δεν ήξερε.

Άσπρη μαθητευόμενη του αέρα,

τρεμούλιαζε με τ' άστρα, 

με τα δέντρα και με τ' άνθος.

Ο μίσχος της, τ' ανάστημά της πράσινο.

Με τα δικά μου αστέρια... που μη ξέροντας,

δυο βάλτους θέλοντας

 να σκάψουνε στα μάτια της

σε δυο πέλαγα τη βυθίσανε.

Θ υ μ ά μ α ι...

Κι έπειτα τίποτα.

 Νεκρή να φεύγει και να χάνεται.

Δεύτερη ανάμνηση

Ήχοι φιλιών και φτεροκοπήματα

G.A.B.

Πιο πριν, πολύ πιο πριν 

από την επανάσταση των ίσκιων,

πριν πέσουνε πάνω στον κόσμο

 τ' αναμμένα φτερά,

κι ένα πουλί μπορέσει να πεθάνει 

για ένα κρίνο.

Ακόμα, πριν μου γυρέψεις

τον αριθμό και την τοποθεσία του κορμιού μου.

Πολύ πριν από το κορμί.

Στον καιρό της ψυχής.

Όταν όρθωσες...

 στο δίχως στέμμα... μέτωπο τ' ουρανού

την πρώτη δυναστεία του ονείρου.

Όταν εσύ, κοιτάζοντάς με.. μέσα στο μηδέν

ε π ι ν ό η σ ε ς... την πρώτη λέξη.

Τότε η συνάντησή μας.

Τρίτη ανάμνηση

...πίσω από τη βεντάλια

με τα χρυσά φτερά...

G.A.B.

Τα βαλς  τ' ο υ ρ α ν ο ύ 

δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει

το γιασεμί και το χιόνι,

δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί 

την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,

ούτε κι ο βασιλιάς... είχε προστάξει 

να ενταφιαστεί... σ' ένα βιβλίο η βιολέττα.

Όχι.

Ήταν ο καιρός... που ταξίδευε το χελιδόνι

χωρίς τ' αρχικά μας... στο ράμφος του.

Που οι καμπανέλλες κι οι κλιματίδες μαραίνονταν

δίχως εξώστες κι άστρα.. για να σκαρφαλώσουν.

Είταν εκείνος ο καιρός

που δεν υπήρχε ένα άνθος 

για να γείρει το κεφάλι του.. 

στον ώμο ενός πουλιού.

Και τότε, πίσω απ' τη βεντάλια σου, 

το πρώτο μας.. φ ε γ γ ά ρ ι.

μετάφραση: Τάκης Σινόπουλος

Rafael Alberti Merello: Ο ΦΙΛΑΡΓΥΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

 Εl Αngel Αlvaro
του Rafael Alberti

Κόσμος στις γωνιές των δρόμων, 

από χωριά και χώρες που δεν υπάρχουν στο χάρτη, 
σχολίαζαν.

Αυτός ο άνθρωπος είναι πεθαμένος
και δεν το ξέρει.
Θέλει να κάνει ρεσάλτο στην τράπεζα,
να κλέψει σύννεφα, αστέρια, χρυσαφένιους κομήτες,
ν’ αγοράσει το πιο δύσκολο,
τον ουρανό.
Κι αυτός ο άνθρωπος είναι πεθαμένος.

Υπόγειες δονήσεις ταράζουν το μέτωπο του.
Χωματοπτώσεις,
Παράξενοι αντίλαλοι,
ήχοι μπερδεμένοι από κασμάδες και φτυάρια,
τ’ αυτιά του.

Τα μάτια του,
φλόγες ασετιλίνης,
υγρές χρυσές γαλαρίες.
Η καρδιά του,
εκρήξεις βράχων, ανατινάξεις, δυναμίτης.

Ονειρεύεται μεταλλεία.

1928

(Απ’ την ποιητική συλλογή «Άγγελοι»)
ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΙΣΠΑΝΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
Απόδοση: Ηλίας Ματθαίου

Αντόν Πάβλοβιτς Τσέχωφ: Ο ΓΛΑΡΟΣ

Μετάφραση Λυκούργος Καλλέργης

 Παίζουν με τη σειρά που εμφανίζονται 

Παύλος Χαϊκάλης, Αλεξάνδρα Διαμαντοπούλου, 

Γιώργος Μπάρτης, Νίκος Παπακωνσταντίνου, 

Ντίνος Αυγουστίδης, Καίτη Γρηγοράτου, 

Βασίλης Παπανίκας, Κούλα Αγαγιώτου, 

Μάρω Κοντού, Θόδωρος Συριώτης, 

Ανδρέας Μπάρκουλης, Ειρήνη Καναρέλλη, 

Θανάσης Σταϊκούρας

Σκηνοθεσία Σταμάτης Χονδρογιάννης

 Από την εκπομπή: "Το θέατρο της Δευτέρας"
Πρώτη προβολή 11/5/1981

Pedro Olalla: ¿Por qué Grecia?

Pedro Olalla... 

Ισπανός Φιλόλογος, Ελληνιστής, Συγγραφέας, 
Φωτογράφος... και Πρεσβευτής του Ελληνισμού..
που γνωρίζει άριστα 

την Ελληνική Γλώσσα και Φιλοσοφία
σήμερα... ζει μόνιμα στην Ελλάδα 

με την οικογένειά του
μετά π α ρ ρ η σ ί α ς τολμών...
εκφράζει και στηρίζει

 με ένα μεστό και ουσιαστικό Λόγο
την αντίθεσή του... στην απόφαση μείωσης
των ωρών διδασκαλίας 

της Ελληνικής Γλώσσας στην Ισπανία...

Ενεργοποιείστε... τους Ελληνικούς υπότιτλους

Γ. Σεφέρης: Αφήγηση

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει... κλαίγοντας

Κανεὶς δὲν ξέρει... νὰ πεῖ γιατί

Κάποτε νομίζουν πὼς εἶναι.. οἱ χαμένες ἀγάπες

Σὰν κι αὐτὲς ποὺ μᾶς βασανίζουνε τόσο

Στὴν ἀκροθαλασσιὰ τὸ καλοκαίρι.. μὲ τὰ γραμμόφωνα

Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι... φροντίζουν τὶς δουλειές τους
Ἀτέλειωτα χαρτιὰ... παιδιὰ ποὺ μεγαλώνουν

Γυναῖκες ποὺ γερνοῦνε δύσκολα

Αὐτὸς ἔχει δυὸ μάτια... σὰν παπαροῦνες

Σὰν ἀνοιξιάτικες κομμένες παπαροῦνες

Καὶ δυὸ βρυσοῦλες... στὶς κόχες τῶν ματιῶν

Πηγαίνει μέσα στοὺς δρόμους.. ποτὲ δὲν πλαγιάζει

Δρασκελώντας μικρὰ τετράγωνα.. στὴ ράχη τῆς γῆς

Μηχανὴ... μιᾶς ἀπέραντης  ὀ δ ύ ν η ς

Ποὺ κατάντησε... νὰ μὴν ἔχει σημασία

Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ μιλᾶ μοναχὸ, καθὼς περνοῦσε

Γιὰ σπασμένους καθρέφτες... πρὶν ἀπὸ χρόνια

Γιὰ σπασμένες μορφὲς... μέσα στοὺς καθρέφτες

Ποὺ δὲν μπορεῖ... νὰ συναρμολογήσει πιὰ κανεὶς

Ἄλλοι τὸν ἄκουσαν νὰ λέει.. γιὰ τὸν ὕπνο

Εἰκόνες φρίκης... στὸ κατώφλι τοῦ ὕπνου

Τὰ πρόσωπα... ἀνυπόφορα ἀπὸ τὴ στοργή

Τὸν συνηθίσαμε... εἶναι καλοβαλμένος κι ἥσυχος

Μονάχα ποὺ πηγαίνει... κ λ α ί γ ο ν τ α ς ὁλοένα

Σὰν τὶς ἰτιὲς... στὴν ἀκροποταμιὰ
ποὺ βλέπεις ἀπ᾿ τὸ τρένο

Ξυπνώντας ἄσχημα.. κάποια συννεφιασμένη αὐγὴ

Τὸν συνηθίσαμε.... δὲν ἀντιπροσωπεύει τίποτα

Σὰν ὅλα τὰ πράγματα... ποὺ ἔχετε συνηθίσει

Καὶ σᾶς μιλῶ γι᾿ αὐτὸν... γιατὶ δὲ βρίσκω τίποτα

Ποὺ νὰ μὴν τὸ  σ υ ν η θ ί σ α τ ε

Προσκυνῶ

Το ΜΑΡΤΥΡΙΟ του ΣΙΣΥΦΟΥ

O Σίσυφος γιoς του Αιόλου, 
ήταν βασιλιάς της Εφύρας, 
και είχε γιό τον Γλαύκο 
και εγγονό τον Βελλεροφώντα. 
Ο Βελλεροφώντας ήταν εκείνος, που πέταξε
με το φτερωτό άλογο.. τον Πήγασο
και σκότωσε την Χ ί μ α ι ρ α. 

Από την Οδύσσεια του Ομήρου γνωρίζουμε ότι
ο Σίσυφος, είχε καταδικασθεί στον Άδη
και έσπρωχνε για ν’ανεβάσει έναν τεράστιο βράχο
από τους πρόποδες στην πλαγιά ενός βουνού
κι όταν έφτανε στην κορφή,
ο βράχος κυλούσε προς τα πίσω,
κι άρχιζε π ά λ ι... από την αρχή.

Το μαρτύριο του Σισύφου, όπως γράφει ο Α. Καμύ
γίνεται πιο τραγικό γιατί
"ο ήρωας είχε σ υ ν ε ί δ η σ η του μαρτυρίου "…
που "στηρίζεται στην ελπίδα
ότι μπορεί να τα καταφέρει την επόμενη φορά..
α λ λ ά... κάθε φορά αναβιώνει...
τον π ό ν ο... της ματαίωσης."

Lunapiena

Ralph Waldo Emerson: Φίλος είναι..

"Φ ί λ ο ς είναι εκείνος... 
που πλάι του νοιώθω τόσο ειλικρινά, 

που μπορώ να σκέφτομαι δυνατά"

Un amico è una persona 
con cui posso essere sincero,
in sua presenza 

posso pensare ad alta voce»

Ralph Waldo Emerson
μεταφρ. Lunapiena

David Maria Turoldo: ...η σκέψη ενός φίλου

Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο 

να μας  γ α λ η ν ε ύ ε ι... τόσο,

όσο... η σκέψη ενός  φ ί λ ο υ,

η χαρά μας... όταν μας εμπιστεύεται,

και η μεγάλη ανακούφιση

όταν του εμπιστευόμαστε

με... απόλυτη ηρεμία,

ακριβώς γ ι α τ ί... είναι φ ί λ ο ς.

Δυναμώνει η  ε π ι θ υ μ ί α

να τον δούμε όταν είναι μακρυά, 

επιζητούμε να τον νοιώσουμε κοντά

μόνο για ν’ακούσουμε την φωνή του,

και να συνεχίσουε..

τις ατέλειωτες συζητήσεις μας.

David Maria Turoldo

μεταφρ. Lunapiena

^

Penso che nessun’altra cosa

ci conforti tanto,

quanto il ricordo di un  a m i c o,

la gioia della sua confidenza

o l’immenso sollievo

di esserti tu confidato a lui

con assoluta tranquillità:

appunto.... perchè amico.

Conforta il desiderio di rivederlo

se lontano,

di evocarlo per sentirlo  v i c i n o,

quasi per udire... la sua voce

e continuare colloqui mai finiti.

David Maria Turoldo

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: Ρομαντικός επίλογος

Μη με διαβάζετε ό τ α ν δεν έχετε
παρακολουθήσει κηδείες αγνώστων
ή έστω μνημόσυνα.
Ό τ α ν δεν έχετε 
μαντέψει τη δύναμη 
που κάνει την α γ ά π η
εφάμιλλη... του θανάτου.
Όταν δεν αμολήσατε αητό την Καθαρή Δευτέρα
χωρίς να τον βασανίζετε
τραβώντας ολοένα το σπάγκο.
Όταν δεν ξέρετε πότε μύριζε τα λουλούδια
ο Νοστράδαμος.
Όταν δεν πήγατε τουλάχιστο μια φορά
στην Αποκαθήλωση.
Όταν δεν ξέρετε κανέναν... υπερσυντέλικο.
Αν δεν αγαπάτε τα ζώα
και μάλιστα τις νυφίτσες.
Αν δεν ακούτε τους κεραυνούς ευχάριστα
οπουδήποτε.

Όταν δεν ξέρετε πως ο ωραίος Modigliani
τρεις η ώρα μεθυσμένος
χτυπούσε βίαια την πόρτα ενός φίλου του
γυρεύοντας τα ποιήματα του Βιγιόν
κι άρχισε να διαβάζει ώρες δυνατά
ενοχλώντας το σύμπαν.

Όταν λέτε τη φύση μητέρα μας και όχι θεία μας.
Όταν δεν πίνετε χαρούμενα το αθώο νεράκι.
Αν δεν καταλάβατε πως η Ανθούσα
είναι μάλλον η εποχή μας.

ΠΡΟΣΟΣΧΗ
ΧΡΩΜΑΤΑ.
Μη με διαβάζετε
όταν έχετε δίκιο.
Μη με διαβάζετε όταν
δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…

Ώρα να πηγαίνω
δεν έχω άλλο στήθος.

(από τη συλλογή ΠΕΝΘΗΜΑΤΑ 1969)

Μ. ΣΑΧΤΟΥΡΗΣ: Ο Στρατιώτης Ποιητής

 
Δεν έχω γράψει ποιήματα
μέσα σε κ ρ ό τ ο υ ς
μέσα σε κρότους
κύλησε η ζωή μου

Την μιαν ημέρα έτρεμα
την άλλη ανατρίχιαζα
μέσα στο φ ό β ο
μέσα στο φόβο
πέρασε η ζωή μου

Δεν έχω γράψει ποιήματα
δεν έχω γράψει ποιήματα
μόνο σ τ α υ ρ ο ύ ς
σε μνήματα
καρφώνω..

από την ποιητική συλλογή:
ΤΑ ΦΑΣΜΑΤΑ ή Η ΧΑΡΑ ΣΤΟΝ ΑΛΛΟ ΔΡΟΜΟ 

1958

Κ. ΚΑΒΑΦΗΣ - Φ. ΑΡΜΕΝΗΣ: ΚΕΡΙΑ

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες.. πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά.. βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί.. το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω... τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα.. που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα.. που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

"Κερια"

Κωνσταντίνου Καβάφη
^

Απαγγελία: Φώτης Αρμένης

Τραγούδι: Χρόνης Αηδονίδης, 

¨Όλοι με λεν τραγούδισε"

Νικηφόρος Βρεττάκος: Ολυνυχτία

Δε με κατάλαβες,

 ό λ η  τη νύχτα ήμουνα  π λ ά ϊ  σου,

 προσπαθούσα να κλείσω τα παράθυρα,

 π ά λ ε υ α – όλη τη νύχτα.

 Ο αγέρας επέμενε.

 Άπλωσα τότε τις παλάμες μου πάνω σου

σαν δυο φύλλα ουρανού και σε σκέπασα.

Έπειτα βγήκα στον εξώστη και κοίταζα

δίχως χέρια τον κόσμο.

^

Veglia                                    

Non mi avevi capito,

tutta la notte ero accando a te,

ho cercato di chiudere le finestre

lottavo – tutta la notte.

Il Vento insisteva.

Ho disteso le mie mani su di te,

come due foglie del cielo e ti ho coperta.

Alla fine sono uscito sul balcone

e ho guardato il mondo senza mani

Trad. Lunapiena

^ 

Νικηφόρος Βρεττάκος

από το.. Πικραμένος Αναχωρητής 

Amazon Rainforest Relaxation Video

Γ. ΡΙΤΣΟΣ: Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι

«Α δ έ ρ φ ι α μου, σήμερα σας μιλάω 
με λόγια χώματα, σημαίες και αίματα
με το χωνί... της λαϊκής οργής 
ανεβασμένο... στο πικρό μας στόμα
Τι θέλουν... στον τόπο μας οι ξένοι;
Γιατί να διαφεντεύουν οι άλλοι.. τα δικά μας;
Γιατί ν’ αλλάζουν.. τη θέση των άστρων μας;
Γιατί να τυφλώνουν.. τα πράσινα μάτια 
των δέντρων μας και... των παιδιών μας;

Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;
Ένα παιδί νυστάζει. Θέλει να κοιμηθεί
και δεν τ’ αφήνει... η π ε ί ν α.
Να θ υ μ ά σ α ι.... τα παιδιά που δεν κοιμούνται.
Κάποτε και μια κούνια πικραμένη
που τραμπαλίζεται στην ερημιά της
μπορεί να ‘ναι... ένας στόλος οργής
σκίζοντας θριαμβευτικά... τη Μ ε σ ό γ ε ι ο.

Νύχτα βουβή, νύχτα βαθιά, Ε λ λ η ν ι κ ή.
Σκοτάδι ζυμωμένο... με τις δόξες των άστρων
ζυμωμένο... με τις σφιχτές γροθιές των ελάτων
με το κλάμα των παιδιών,
με τη σιωπή των μανάδων,
με τις φλόγες των αιώνων.
Σιωπή – Οι καρδιές δεν ερωτεύονται πια,
– ντουφεκίζουν.

Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;
Αφήστε μας ήσυχους. Αφήστε μας
να φάμε το ψωμί μας... στα γόνατα του κόσμου,
αφήστε μας.. ν’ αποτελειώσουμε το χαμόγελό μας
να πάμε στον κινηματογράφο της άνοιξης [..]

Αδέρφια μου, τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;
Να φύγουν, να φ ύ γ ο υ ν, να φύγουν.
Αν δ ί ν α μ ε τα χέρια, αδέρφια μου.
Τι μας χωρίζει;
Κι εσύ κι εγώ το ίδιο π ο ν ά μ ε τούτα τ’ άγια,
τούτα τα κλαμένα χώματα,
τούτα τα δοξασμένα χώματα.
Τι μας χωρίζει;
Κι εσύ κι εγώ το ίδιο πονάμε.. 

αν μας χτυπήσουνε.

Π ο ν ά μ ε.
Πονάμε το κ ο υ κ ο ύ τ σ ι... της ελιάς μας
που ‘ναι ευλογία και για τους δυο μας –
ετούτο το κουκούτσι που ‘ναι
σαν τον κάλο της τιμής.. 

στο πόδι του Έθνους μας,
κι αν μας πατήσουνε τον κάλο της τιμής
το ίδιο και συ και γω τραβάμε το μαχαίρι…

Τι θέλουν στον τόπο μας οι ξένοι;…
Εμείς άλλον εχθρό δεν έχουμε
παρά μονάχα κείνον...
που δε σέβεται τον Άνθρωπο […]

..απόσπασμα από το ποίημα:
«Διακήρυξη, προς το λαό μου 

και σ’ όλους τους λαούς του κόσμου
Γιάννης Ρίτσος:

"Συντροφικά τραγούδια", εκδ. Σ. Ε.

ΩΡΑΙΑ που΄ναι η ΑΥΓΗ

Ωραία που ναι την αυγή

όταν γλυκοχαράζει

χαρά σε κείνη την καρδιά

που δεν αναστενάζει

Σγουρέ βασιλικέ μου

με φύλλα πράσινα

θέλω τον έρωτά σου

με χίλια βάσανα

Σγουρέ βασιλικέ μου

και μαντζουράνα μου

εσύ θα με χωρίσεις

από τη μάνα μου

Σγουρέ βασιλικέ μου

με φύλλα πράσινα

θέλω τον έρωτά σου

κι ας έχει βάσανα

Στίχοι, 

Μουσική: Παραδοσιακό

Εκτελέσεις: Ειρήνη Κονιτοπούλου, Γιάννης Πάριος