ma...cosa cercate?

Una sera in una Comunita' Virtuale, che ero iscritta avevo scritto questo piccolo racconto, che avevo salvato nel mio PC. Rileggendo stamatina, (metto un po di ordine nel mio PC..) mi e' piaciuto e vorrei condividerlo con Voi....... ........................ "Ciaooo... Ma chi siete??? Che genere di canti sono questi??? Sembrano urli... grida... di quella specie di animali selvaggi... che mia mamma mi diceva che se qualche volta capitasse di sentirli... di volar via!!! Ma la mia curiosita' e' piu' forte della mia paura!!! Ma dove sono finite le vostre ali??? Mi devo presentare... Sono un piccolo uccellino Rosso... Mi chiamano TRIPOCARDO... perche' mi piace nascondermi per osservare il mondo. Questa foresta una volta era piena di Vita. Alberi verdi, fiori colorati, uccelli che cantavano felici, animali liberi e robusti, che correvano qua e la' in cerca del cibo. Una foresta piena di Vita, ma... un giorno lontano... un mago invidioso, con la sua malizia e tanta cattiveria, ha potuto fermare la vita. Era un essere anomale selvaggio, con Due piedi come noi uccelli, ma senza le ali... Il suo sguardo era di ghiaccio e il suo cuore di cristallo. Voleva stare sempre solo, senza un amico... senza amore... Adorava solo il potere.... Diceva di essere un Re, cosa e' poi questa cosa? Mai non me l'ha spiegata la mia mamma, Poveretta!.. molto tardi ho capito che non poteva sapere Tutto.

Io quel giorno mi ero nascosto, in quel Grande Fiore Rosso, per la paura e la mia curiosita'. La mia fortuna, come diceva la mia mamma era sempre anche la mia sfortuna. Tutti erano affascinati dai miei colori, ma questi colori erano quelli che mi rendevano Bello e Debole, nello stesso momento... Non potevo nascondermi tra le foglie come tutti i uccelli. Ero in pericolo, subito davo nell'occhio... Cosi ho imparato ad essere prudente per salvare la mia Vita. E voi???? cosa cercate... qui??? Ho sentito bene? Non sapete Dove andare? Non sapete nemmeno la Strada? Non avete nemmeno le ali!!!! Cosa sono questi affari in queste cose che dovevano essere le vostre ali???? A cosa vi servono???

COSA CERCATE??? Sapete almeno cosa cercate??? Come siete Strani... e che modo avete di litigare!!!! C'era tanto silenzio qui prima di Voi. Speravo tanto di sentire un canto. Mi sentivo tanto solo. E' questa che Voi chiamate Bellezza per me era la Morte. SILENZIO di Morte... una grandissima tomba! Ero tanto felice sentire i vostri passi... ma,

COSA CERCATE???? Sapete almeno cosa cercate???"

....................

Γειά σας... μα ποιοί είστε? Τι είδος κελάηδισμα είναι αυτό! Μοιάζουν σαν ουρλιαχτά... κραυγές από εκείνα τα άγρια ζώα που η μαμά μου έλεγε.. άν κάποτε τύχει να τα ακούσω, να πετάξω μακρυά!!!... αλλά η περιέργειά μου είναι πιό δυνατή από τον φόβο μου... Πού πήγαν τα φτερά σας? ωχ! ξέχασα να σας συστηθώ.. είμαι ένα μικρό κόκκινο πουλί.. το ονομά μου είναι Τρυποκάρυδος, ίσως γιατί μου αρέσει να κρύβομαι και να παρατηρώ τον κόσμο... Αυτό το δάσος ήταν κάποτε γεμάτο ζωή! Καταπράσινα δένδρα.. λουλούδια με χίλια χρώματα... πουλιά που κελαηδύσανε ευτυχισμένα... δυνατά και ελεύθερα ζώα που έτρχαν δω και κεί για να βρούν τροφή!!.. Ένα δάσος γεμάτο ζωή! Αλλά μια μέρα, ένας φθονερός μάγος με κακοήθεια και κακία.. κατάφερε και σταμάτησε τη ζωή. Ήταν ένα άγριο ζώο που είχε δύο πόδια, όπως και μείς, αλλά δεν είχε φτερά... Το βλέμμα του ήταν παγωμένο και η καρδιά του από κρύσταλλο. Ήθελε να μένει πάντα μόνος.. δεν είχε ούτε ένα φίλο.. και δεν ήξερε ν'αγαπάει... Λάτρευε μόνο την εξουσία.. Έλεγε ότι ήταν κατι... να δεις πως το'λεγε... "βασιλιάς".. τι να'ναι άραγε αυτό? ποτέ δεν θυμάμαι να μου το είπε η μαμά μου.. Την καημένη!.. πολύ αργότερα κατάλαβα ότι δεν μπορούσε να τα ξέρει όλα..

Εγώ εκείνη τη μέρα είχα κρυφτεί.. από φόβο και περιέργεια, ανάμεσα στα φύλλα ενός τεράστιου κόκκινου λουλουδιού.. Η τύχη μου ήταν πάντα και ατυχία μου, έλεγε η μαμά μου. Όλοι θαύμαζαν τα χρωματιστά φτερά μου.. αλλά ήταν αυτά που με έκαναν την ίδια στιγμή ωραίο και αδύναμο.. Δεν μπορούσα να κρυφτώ ανάμεσα στις φυλλωσιές των δένδρων, όπως όλα τα άλλα πουλιά.. Ηταν επικίνδυνο.. αμέσως τράβαγα την προσοχή.. Έτσι έμαθα να είμαι προσεκτικός.. για να σωθώ.

Και σεις??? Τι ψάχνεται εδώ?? Κατάλαβα καλά? Δεν ξέρετε, λέτε.. που να πάτε?? Δεν ξέρετε ούτε το δρόμο??? Χάσατε το μονοπάτι?? Δεν έχετε ούτε φτερά!!.. Τι είναι αυτά τα πράγματα.. που έχετε εκεί που έπρεπε να είχαν φυτρώσει τα φτερά σας????... Τι σας χρειάζονται???

Τι ψάχνετε? Ξέρετε τουλάχιστον τι ψάχνετε??? Πόσο παράξενοι είστε!! και τι περίεργα που μαλώνεται!.... Ήταν τόσο σιωπηλά εδώ.. πριν φτάσετε! Ήλπιζα τόσο ν'ακούσω ένα τραγούδι... Αισθανόμουνα τόσο μόνος! Δεν σας καταλαβαίνω! Αυτό που εσείς ονομάζεται ωραίο.. εγώ το λέω θάνατο. Σιωπή θανάτου... ένας τεράστιος τάφος! κι ήμουνα τόσο ευτυχής όταν άκουσα τα βηματά σας.... Αλλά... Τι Ψάχνετε????... Ξέρετε τουλάχιστον Τι Ψάχνετε???? Lunapiena