Ο Γιώργος Σεφέρης (πραγματικό όνομα Γιώργος Σεφεριάδης) γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου / 13 Μαρτίου του 1900 στην Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Γιος τΩου Στυλιανού και της Δέσπως Σεφεριάδη (το γένος Τενεκίδη). Ο Στυλιανός Σεφεριάδης υπήρξε διακεκριμένος ακαδημαϊκός και καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας (με πλουσιότατο επιστημονικό έργο) και διπλωμάτης. Την αγάπη του για τη λογοτεχνία θα την μεταδώσει και στα τρία του παιδιά, Γιώργο, 'Αγγελο και Ιωάννα Το 1914, με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια Σεφεριάδη μετακομίζει στην Αθήνα όπου ο Σεφέρης τελειώνει το Γυμνάσιο το 1917. Κατόπιν θα μεταβεί στο Παρίσι όπου και θα σπουδάσει Νομικά ως το 1924. Ήδη όμως από το 1918 θα εκδηλωθεί η αγάπη του για την ποίηση και θα αρχίσει να γράφει στίχους.
Μέτρια, κι όλα μέτρια και μέτρια παντού.
Κ’ οι αγάπες μου κ’ οι πόθοι μου, κι’ ότι η καρδιά μου ανειώνει
Κ’ η φαντασία της ψυχής, και το είδωλο του νου
Καί ο έρωτας της ομορφιάς και του παντοτεινού,
με σφίγγουν όλα μέτρια, το μέτριο με παγώνει.
Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2007
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Ο Γιώργος Σεφέρης (πραγματικό όνομα Γιώργος Σεφεριάδης) γεννήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου / 13 Μαρτίου του 1900 στην Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Γιος τΩου Στυλιανού και της Δέσπως Σεφεριάδη (το γένος Τενεκίδη). Ο Στυλιανός Σεφεριάδης υπήρξε διακεκριμένος ακαδημαϊκός και καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας (με πλουσιότατο επιστημονικό έργο) και διπλωμάτης. Την αγάπη του για τη λογοτεχνία θα την μεταδώσει και στα τρία του παιδιά, Γιώργο, 'Αγγελο και Ιωάννα Το 1914, με την αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια Σεφεριάδη μετακομίζει στην Αθήνα όπου ο Σεφέρης τελειώνει το Γυμνάσιο το 1917. Κατόπιν θα μεταβεί στο Παρίσι όπου και θα σπουδάσει Νομικά ως το 1924. Ήδη όμως από το 1918 θα εκδηλωθεί η αγάπη του για την ποίηση και θα αρχίσει να γράφει στίχους.
Μέτρια, κι όλα μέτρια και μέτρια παντού.
Κ’ οι αγάπες μου κ’ οι πόθοι μου, κι’ ότι η καρδιά μου ανειώνει
Κ’ η φαντασία της ψυχής, και το είδωλο του νου
Καί ο έρωτας της ομορφιάς και του παντοτεινού,
με σφίγγουν όλα μέτρια, το μέτριο με παγώνει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
"Ως φοιτητής της Νομικής στο Παρίσι, μεταξύ 1918 και 1924,
ΑπάντησηΔιαγραφήο Σεφέρης μελέτησε και εμπέδωσε κάθε καινούργιο κίνημα της γαλλικής λογοτεχνίας των πρώτων δεκαετιών του αιώνα του.
Τα πρώτα του ποιήματα, και ένα μεγάλο μέρος των κριτικών και θεωρητικών προϋποθέσεων τις οποίες επεξεργάστηκε σε όλη τη μετέπειτα ζωή του, φέρουν εμφανώς τα σημάδια της ανάγνωσης των έργων του Paul Valéry, του Jules Laforgue, του Paul Claudel, του André Gide, του Léon-Paul Fargue και του Jean Moréas (πραγματικό όνομα του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου, με τον οποίο ο Σεφέρης ένιωθε, για ευνόητους λόγους, μιαν ορισμένη συγγένεια)"
Roderick Beaton
G. SEFERIS
ΑπάντησηΔιαγραφήIL POETA DELLA LUCE
(1900-1971)
Nasceva cento anni fa uno dei più grandi lirici greci contemporanei, Nobel per la letteratura nel 1963.
Considerato da molti critici e lettori, come ricorda lo storico Mark Dragoumis, "un profeta dell'oscurità", in realtà George Seferis ha cantato come pochi la magia della luce.
Tra le molte tematiche che gli furono care - il senso del Paradiso perduto legato alla partenza dall'Asia Minore, la modernità della Grecia classica, continuo motivo di ispirazione, l'attenzione forte alla tragedia della fragilità umana - quella della luce in particolare colpisce per come si riflette nella limpidezza del linguaggio, profondo, sì, ma cristallino, e per il fatto di racchiudere l'essenza tutta particolare del paesaggio greco, quello materiale come quello metafisico. Una luce così brillante non può che avere anche un effetto civilizzatore:
"E' mia convinzione - scrisse in "Kihle" - che nella luce Greca c'è un processo di umanizzazione".
E ancora, in "Lo stile Greco": "Ci deve essere qualcosa in questa luce che ci rende quello che siamo. In Grecia si diventa più disponibili, più a proprio agio con l'universo. Un'idea si materializza con una facilità sorprendente. Tutto sembra incarnarsi alla luce del Sole. E a volte non capisci se la montagna di fronte è una pietra o un gesto".
La Grecia e il suo immenso patrimonio di cultura e di esperienza umana è per Seferis una continua fonte di ispirazione. Come lui stesso affermò nel discorso di accettazione del Nobel, l'ellenismo era per lui "natura, cultura e continuità linguistica".
ΑπάντησηΔιαγραφήL'esperienza della partenza dall'Asia Minore, poco prima della cacciata dei greci, è tra i motivi ispiratori di quel "kaimos tis Romiossinis", il "male di Grecia", come è stato tradotto, che trasforma il poeta in un eterno ulisside animato dall'ansia del ritorno. Per esempio in "Mithistorima" utilizza il personaggio di Ulisse come prototipo dell'uomo che viaggia e il suo compagno Elpenore come modello dell'uomo senza qualità, ambedue assurti a simbolo di comportamenti umani attualissimi.
Ma la forte presenza delle radici greche non esclude l'influenza di modelli culturali europei (quello di Thomas S.Eliot in particolare), che anzi hanno un ruolo fondamentale nello scolpire la poetica di questo lirico-ambasciatore, fino a dare vita a versi in cui l'avventura umana contemporanea si fonde con l'esperienza degli antichi, l'una si legge attraverso l'altra e viceversa, in una continuità di tempi e di luoghi che annulla la distanza dei millenni.
"Quando si legge Seferis agli studenti - afferma ancora Vitti - si coglie subito la forza di attrazione che la sua poesia sa esercitare. Credo che lo si debba soprattutto alla coincidenza delle parole con la sua esperienza umana, biografica; è il suo vissuto quotidiano che si trasforma in poesia, solo apparentemente accessibile, ma certo drammatica, nel senso che segue ogni movimento dell'anima".
Il suo stile, ad una prima lettura limpido ed immediato, in realtà si offre a diversi livelli di approfondimento: "Il problema di un poeta per Seferis è quello di comunicare con il lettore - osserva Vitti - per cui se alla fine il suo linguaggio risulta non sempre facilmente comprensibile, è segno che egli non può fare più concessioni di quelle che già fa. La poesia di Seferis è una poesia elevata, ambiziosa, da ciò dipende la difficoltà di lettura, dalla sua profondità. Senza contare poi che c'è sempre una parte di non detto, di non svelato, che si rivela al lettore di volta in volta in altri momenti poetici, in altri versi".
Sebbene negli ambienti letterari la sua poesia fu subito riconosciuta come un punto di svolta nella storia della produzione greca, Seferis raggiunse notorietà di pubblico in patria soprattutto negli anni Sessanta e in particolare dopo il Nobel. Oggi, mentre ingiustamente poco conosciuto in Italia, in Grecia è uno dei poeti più letti ed amati, e punto di riferimento per quelli venuti dopo di lui.
vedi ancora: www.greekembassy.it
"Intermezzo di gioia"
ΑπάντησηΔιαγραφή«Siamo stati pieni di gioia tutta quella mattinata,
Dio mio, che gioia.
Prima luccicavano le pietre, le fo glie, i fiori e poi il sole,
un sole enorme tutto spine, così alto nel cielo.
Una ninfa coglieva le nostre angosce e le appendeva agli alberi,
un bosco d'alberi di Giuda.
E satiri, e amorini ruzzavano, cantavano,
traducevano membra rosate tra gli allori
bruni, carni di bimbi.
Siamo stati pieni di gioia per tutta la mattina:
era l'abisso di un pozzo sigillato
e vi batteva il gracile piede di un fauno imberbe:
ricordi il suo riso? che gioia!
Poi nubi, pioggia, e la terra bagnata.
Tu non hai più riso quando nella capanna
hai spalancato i tuoi grandi occhi, guardando
l'arcangelo esercitarsi con la sciabola di fuoco
"E' un mistero" dicevi "un mistero:
io non capisco gli uomini:
per quanto si divertano
con i colori, sono tutti neri"».
"Mattia Pascal fra le rose"
ΑπάντησηΔιαγραφή«Sua zia diceva: "Antigone, oggi ti sei scordata la ginnastica.
Ai miei tempi, io non portavo il busto alla tua età".
Era un povero corpo con le vene rilevate |
e tante rughe attorno alle orecchie e un naso morituro,
pure le sue parole erano sempre piene di saggezza.
Un giorno la vidi toccare il petto d'Antigone
come il bambino che ruba una mela».
Ancora poco...
ΑπάντησηΔιαγραφήe vedremo i mandorli fiorire,
i marmi risplendere nel Sole
ed il Mare...
e le Onde....
Ancora poco...
solleviamoci ancora un pò
su!
G.Seferis
trad. Lunapiena
Memoria e il mare non c'è più
ΑπάντησηΔιαγραφήE io, solo una canna fra le mani.
Solitaria la notte, la luna menomante;
odorava di pioggia fresca il suolo.
Bisbigliai: la memoria, dove la tocchi, duole,
il cielo è scarso, il mare non c'è più,
quanto di giorno ammazzano lo vuotano
coi carri oltre il dorsale.
Le mie dita giocavano immemori col flauto
che mi diede un pastore vecchio, perché gli dissi buonasera
hanno abolito ogni saluto, gli altri:
si svegliano, si radono, cominciano il lavoro
giornaliero: ammazzare,
come si pota o s'opera, con metodo e distacco:
il dolore un cadavere come Patroclo: e dunque
non c'è rischio di sbagli.
Pensai di zufolare un motivo: ebbi ritegno
della gente, di quelli che mi vedono
oltre la notte, d'entro la mia luce
intessuta da corpi vivi, da cuori nudi,
dall'amore che spetta anche alle Erinni
come all'uomo e alla roccia e all'acqua e all'erba
e alla bestia che guarda negli occhi
la morte che viene a rapirla.
Cosi avanzai nella straduccia buia
e svoltai nel giardino,
feci una buca e seppellii la canna
e bisbigliai di nuovo: un giorno
verrà resurrezione,
come splendono gli alberi di primavera s'imporporerà
l’abbaglio del crepuscolo,
ci sarà il mare un'altra volta, e ancora
si scrollerà dall'onda Afrodite.
Siamo il seme che muore. Allora entrai
nella mia casa vuota.
Giorgio Seferis
G. Seferis "POESIE"
A. Mondatori Editore 1967
ORA CHE TE NE VAI
ΑπάντησηΔιαγραφήOra che te ne vai prendi con te il bambino
che vide la luce all’ombra di quel platano
un giorno che squillavano trombe, lampeggiavano armi
e i cavalli sudati si chinavano a lambire
la verde superficie dell’acqua
nella fossa con le umide froge.
Gli ulivi con le rughe dei nostri padri
le rocce con la sapienza dei nostri padri
e il sangue, vivo sul suolo, del fratello
erano gioia consistente, condizione sicura
per anime che conoscevano la loro preghiera.
Ora che te ne vai, ora che spunta il giorno
del rendiconto, ora che più nessuno sa
chi ucciderà né come finirà,
prendi con te il bambino che vide la luce
sotto le foglie di quel platano
e insegnagli a interrogare gli alberi.
Ho lasciato passare un fiume immenso tra le mie dita
senza berne una goccia, e lo rimpiango.
Ora sprofondo nella pietra.
Un piccolo pino sulla terra rossa è la mia sola compagnia.
Tutto quello che ho amato s’è perso con le case
che l’estate passata erano nuove
e il vento dell’autunno ha diroccate.
G. Seferis
NEL MIO PETTO SI RIAPRE LA FERITA
ΑπάντησηΔιαγραφήNel mio petto si riapre la ferita
Quando le stelle declinano fino a congiungersi con il mio corpo
quando cade il silenzio sotto il passo degli uomini.
Queste pietre che affondano negli anni dove mi trascineranno?
E il mare, il mare chi mai l’asciugherà?
Vedo le mani far segno al falco, all’avvoltoio, ogni alba
legata sulla rupe che per tanto dolore mi appartiene,
vedo gli alberi respirare l’oscura quiete dei morti
e poi gli immobili sorrisi delle statue.
G. Seferis
Approdati eravamo sulle spiagge
ΑπάντησηΔιαγραφήpiene di profumi notturni,
e di canti dei uccelli,
l'acqua che passava tra le nostre dita,
lasciava il ricordo di un grande amore.
Ma i nostri viaggi non finiranno....
G. Seferis
trad. Lunapiena
Oltre alle raccolte poetiche (Poesie, 1924-46; 1961; Giornale di bordo, 1940; 1944; 1955)
ΑπάντησηΔιαγραφήe al poemetto Il tordo (Kichli, 1947), sono notevoli i Saggi (1962) e il volume di Memorie.
I suoi primi componimenti sono raccolti in "Strophè", del 1931,
e in "I sterna", dell'anno successivo, ma è con "Mythistorima", del 1935, che si fa iniziare la fase più matura della sua produzione, con 24 poesie che traspongono nel linguaggio attuale e in una visione contemporanea i miti dell'Odissea.
L'ispirazione omerica, e comunque al grande passato della Grecia, si ritrova anche nelle raccolte successive: "Tetradio Gymnasmaton" (1940), "Emerologio Katastromatos" (1940), "Emerologio Katastromatos B" (1944), "Kihle" (1947), Emerologio Katastromatos C (1955). Del 1966 invece la raccolta "Tria Krypha Poiemata", consistente in 28 brevi liriche.
E' considerato tra le voci più autentiche della lirica contemporanea.
"Il mondo intero è la patria della poesia"
ΑπάντησηΔιαγραφήdal discorso di accettazione del Premio Nobel
"Appartengo ad un piccolo paese. Un promontorio roccioso nel Mediterraneo, niente lo contraddistingue se non gli sforzi della sua gente, il mare e la luce del sole. E' un piccolo paese, ma la sua tradizione è immensa ed è stata tramandata nel corso dei secoli senza interruzione.
La lingua greca non ha mai cessato di essere parlata. E' passata attraverso tutti quei cambiamenti attraverso cui passano le cose viventi, ma non c'è mai stata una frattura. Questa tradizione è caratterizzata dall'amore per l'umano; la giustizia è la sua norma. Nelle tragedie classiche l'uomo che eccede la misura è punito dalle Erinni.
E questa legge di giustizia ha valore anche nel regno naturale".
Trovo significativo che la Svezia voglia onorare la poesia, anche quando origina da un piccolo paese. Perché credo che la poesia sia necessaria a questo mondo moderno in cui siamo affetti da ansia e paura.
La poesia ha le sue radici nel respiro umano: e cosa mai saremmo se il nostro respiro dovesse venir meno? La poesia è un atto di fiducia: e chi sa se il nostro disagio non dipenda da una mancanza di fiducia?
Oggi dobbiamo ascoltare quella voce umana che chiamiamo poesia, quella voce che rischia sempre
di andare estinta per mancanza di amore, ma che sempre rinasce. Minacciata, trova sempre un rifugio. Rifiutata, rimette sempre radice nei luoghi più impensabili. Non fa distinzione tra luoghi grandi o piccoli; la sua patria è nel cuore degli uomini di tutto
il mondo; ha la forza di scongiurare il circolo vizioso dell'abitudine.
Sono grato all'Accademia di Svezia
per essere consapevole di queste fatti"
AUTOMOBILE
ΑπάντησηΔιαγραφήGiorgios Seferis
Sulla via maestra come due braccia –
ciascun bordo e' una sottile lancia –
le dita del vento sulla faccia,
e miglia e miglia nella pancia,
partivamo noi due senza piu' niente
una sferza sugli occhi, dolcemente;
belletto il sangue, cipria la mente,
e noi due nudi, interamente.
…Stesi su un letto dal cuscino
alto e leggero, alla deriva
fuggiva la vertigine lontano
come un pesce che guizza sulla riva…
Lungo i rami della via maestra
noi due, col corpo disertore,
in ciascun ramo il nostro cuore
uno a sinistra uno a destra.
Trad. Nicola Crocetti
Στιγμή, σταλμένη από ένα χέρι
ΑπάντησηΔιαγραφήπου είχα τόσο αγαπήσει
με πρόφταξες ίσια στη δύση
σα μαύρο περιστέρι.
Ο δρόμος άσπριζε μπροστά μου,
απαλός αχνός ύπνου
στο γέρμα ενός μυστικού δείπνου…
Στιγμή σπυρί της άμμου,
που κράτησες μονάχη σου όλη
την τραγική κλεψύδρα
βουβή, σα να είχε δει την Ύδρα
στο ουράνιο περιβόλι.
Γιώργος Σεφέρης
Δε θέλω τίποτε άλλο
ΑπάντησηΔιαγραφήπαρά να μιλήσω απλά,
να μου δοθεί ετούτη η χάρη.
Γιατί καί τό τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές
πού σιγά-σιγά βουλιάζει
και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ πού φαγώθηκε
από τά μαλάματα το πρόσωπό της
κι είναι καιρός να πούμε
τα λιγοστά μας λόγια
γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.
Γιώργος Σεφέρης
‘Αν ήμουν μουσικός θα'γραφα
ΑπάντησηΔιαγραφήμια μουσική που θα λεγότανε
Το ρολόι και η αργοναυτική εκστρατεία: πέντε έξι πνευστά,
το σιδερένιο τρίγωνο και τα κύμβαλα (δεν ξέρω τα σωστά τους ονόματα).
Θα ’ταν η θάλασσα, τα κουπιά,
και ο ήχος του ρολογιού θα ’ρχότανε a contrattempo
να τα χαλάσει όλα.
Στο τέλος, με μεγάλο κέφι
και ευχαρίστηση θα κλειούσανε
οι μαύρες Συμπληγάδες
να τα κάνουν όλα κομματάκια κομματάκια σε χαρτοπόλεμο,
και η θάλασσα πάλι
σαν την πρώτη μέρα της δημιουργίας.
Αλλά δεν είμαι μουσικός
και η γλώσσα στην κατάσταση
που είμαι ηχεί σαν φυματική καραμούζα.
Γιώργος Σεφέρης
(16 Νοεμβρίου 1931)
Τ’ απόγευμα άκουσα
ΑπάντησηΔιαγραφήτο δεύτερο μέρος της συμφωνίας του Φρανκ, εκείνο που αρχίζει με τις άρπες, κι άρχισα ένα ποίημα που λέγεται «Τυφλοί».
Ένα κεφάλαιο από το ερχόμενο βιβλίο θα λέγεται «Ιντερμέδιο για χαμηλά φωνή». Έτσι επηρεάζομαι από τις μουσικές γιατί βαρέθηκα να επηρεάζομαι από τους λογοτέχνες.
Αύριο θα πάω να αγοράσω το Φαύνο
ή το Valse του Ραβέλ ή το Bolero. Φαντάζομαι τους μελλούμενους κριτικούς που δε θα μπορούν
να βρούν ποιους έκλεψα.
Αν ήμουν ελεύθερος θα πηγαινα στο Παρίσι να σπουδάσω μουσική.
Γιώργος Σεφέρης
[29 Νοέμβρη 1931]
Πήρα σήμερα ολόκληρο το πρώτο βιβλίο των Préludes του Claude-Achille (Cortot) και τη Σονάτα του ίδιου για βιολί και πιάνο (Cortot -Thibaud).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤ’ άκουσα αυτά τα κομμάτια δυό τρείς φορές και τώρα είμαι ζαλισμένος, ανυπόστατος και δυστυχής. Τι θές ν’ αξίζουν οι προσπάθειές μας άμα ξέρουμε πώς υπήρξαν τέτοιοι άνθρωποι; [...]
Τα ξέρεις όλα αυτά τα Préludes, είναι μαζί δέκατο, η Cathédrale engloutie. Είναι ένα που λέγεται Voiles. […] Εμένα μου θυμίζει εκείνο του Μαλλαρμέ:
La chair est triste, hélas! Κι έπειτα τι σημασία έχει τι μου θυμίζει αν με κάνει να νιώθω τι μου λείπει, μολονότι δεν μπορώ να το πω.
Είναι ένα άλλο Des pas sur la neige , που φεύγει άπειρα
και όμως μένει πάντα πολύ κοντά για να σου θυμίζει θά΄λεγες
μόνο και μόνο ότι φεύγει. […]
Τι έφερε στη μουσική αυτός ο άνθρωπος, τι παράθυρα άνοιξε [...]
Κάτι ήξερε ο Claude-Achille
που έγραφε «musicien Français» και όχι «compositeur»
και είναι μουσικός.
Γιώργος Σεφέρης
[31 Μαΐου 1932]
Έχω τώρα τελευταία το Κοντσέρτο του Βραδεμβούργου αρ. 3
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι το Κουαρτέτο 132,
εκείνο με την περίφημη Canzona di ringraziamento
"ιερό τραγούδι ευγνωμοσύνης, ενός που γιατρεύτηκε, στο Θεό, σε λυδικό τρόπο".
Τα έχω χαμένα, γνώρισα τόσους
που ήταν έμπειροι στη μουσική,
δε βρέθηκε ένας να μου πει πώς κάποτε ο Μπετόβεν είχε εκφράσει μ’έναν τόσο χειροπιαστό τρόπο
την ωριμότητα του ανθρώπου μπροστά στο θάνατο, την ελευθέρωση
από το θάνατο με τόσο ανθρώπινο τρόπο.
Οτι ο Μπαχ είναι ίσως ο μόνος
που υπάρχει που να μην είναι ούτε cérébral, ούτε sensuel, ούτε sentimental, ούτε romantique, ούτε classique, ούτε précieux, ούτε naturel, ούτε prime-sautier, ούτε τίποτα από δαύτα- κανένας χαρακτηρισμός: είναι ο γυμνός άνθρωπος, πλέριος, ζυγισμένος, χωρίς καμιά γωνιά, που μας μοιάζει ή που δεν μας μοιάζει, κι όμως ξέρουμε πως είναι αυτός πλέριος και αληθινός.
Γιώργος Σεφέρης
Που πήγε η μέρα η δίκοπη
ΑπάντησηΔιαγραφήπού είχε τα πάντα αλλάξει;
Δε θα βρεθεί ένας ποταμός
να 'ναι για μάς πλωτός;
Δε θα βρεθεί ένας ουρανός
τη δρόσο να σταλάξει
για την ψυχή πού νάρκωσε
κι ανάθρεψε ο λωτός ;
Στην πέτρα τής υπομονής προσμένουμε το θάμα
που ανοίγει τα επουράνια
κι ειν' όλα βολετά
προσμένουμε τον άγγελο
σάν το πανάρχαιο δράμα
την ώρα πού του δειλινού
χάνουνται τ' ανοιχτά τριαντάφυλλα...
Ρόδο άλικο του ανέμου καί τής μοίρας,
μόνο στη μνήμη απόμεινες,
ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας...
Ο κόσμος είναι απλός.
Γιώργος Σεφέρης
Στο περιγιάλι το κρυφό
ΑπάντησηΔιαγραφήκι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.
Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος !
κι αλλάξαμε ζωή.
Γιώργος Σεφέρης
Nella spiaggia segreta
ΑπάντησηΔιαγραφήbianca come una colomba
abbiamo avuto sete
ma l'acqua era salmastra.
Sulla sabbia bianca
abbiamo scritto il suo nome
ma è arrivato il vento
che ha cancellato tutto.
Con quale forza,
con quale spirito
con quale passione,
abbiamo scelto la via errata
ed abbiamo cambiato percorso.
G. Seferis
trad. Lunapiena
Το Φως
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθώς περνούν τα χρόνια
πληθαίνουν οι κριτές
πού σε καταδικάζουν
καθώς περνούν τα χρόνια
και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές,
βλέπεις τον ήλιο μ' άλλα μάτια
ξέρεις πώς εκείνοι πού έμειναν,
σε γελούσαν,
το παραμίλημα της σάρκας,
ο όμορφος χορός
πού τελειώνει στη γύμνια.
"Όπως, τη νύχτα στρίβοντας
στην έρμη δημοσιά,
άξαφνα βλέπεις να γυαλίζουν
τα μάτια ενός ζώου
πού έφυγαν κιόλας,
έτσι νιώθεις τα μάτια σου
τον ήλιο τον κοιτάς,
έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι
ο δωρικός χιτώνας
πού αγγίξανε τα δάχτυλά σου
και λύγισε σαν τα βουνά,
είναι ένα μάρμαρο στο φως,
μα το κεφάλι του είναι στο σκοτάδι.
Κι αυτούς πού αφήσαν την παλαίστρα
για να πάρουν τα δοξάρια
και χτύπησαν το θεληματικό μαραθωνοδρόμο
κι εκείνος είδε τη σφενδόνη
ν' αρμενίζει στο αίμα
ν' αδειάζει ο κόσμος
όπως το φεγγάρι
και να μαραίνουνται
τα νικηφόρα περιβόλια
τους βλέπεις μες στον ήλιο,
πίσω από τον ήλιο.
Και τα παιδιά που κάναν μακροβούτια απ' τα μπαστούνια
πηγαίνουν σαν αδράχτια
γνέθοντας ακόμη,
σώματα γυμνά βουλιάζοντας
μέσα στο μαύρο φως
μ' ένα νόμισμα στα δόντια, κολυμπώντας ακόμη,
καθώς ο ήλιος ράβει
με βελονιές μαλαματένιες
πανιά και ξύλα υγρά
και χρώματα πελαγίσια
ακόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξά
προς τα χαλίκια του βυθού
οι άσπρες λήκυθοι.
Αγγελικό και μαύρο, φως,
γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόντου,
δακρυσμένο γέλιο,
σε βλέπει ο γέροντας ικέτης
πηγαίνοντας να δρασκελίσει
τις αόρατες πλάκες
καθρεφτισμένο στο αίμα του
πού γέννησε τον 'Ετεοκλή
και τον Πολυνείκη.
Αγγελική και μαύρη, μέρα
ή γλυφή γέψη της γυναίκας
πού φαρμακώνει το φυλακισμένο
βγαίνει απ' το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες.
Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε...
δε σου μιλώ για περασμένα,
μιλώ για την αγάπη
στόλισε τα μαλλιά σου
με τ' αγκάθια του ήλιου,
σκοτεινή κοπέλα η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε,
ο τύραννος μέσα απ' τον άνθρωπο έχει φύγει,
κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες
τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυόμενης
όποιος ποτέ του δεν αγάπησε
θ' αγαπήσει,
στο φως και είσαι
σ' ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα, ανοιχτά
τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από που
να κοιτάξεις πρώτα,
γιατί θα φύγουν τα πεύκα
και τα καθρεφτισμένα βουνά
και το τιτίβισμα τον πουλιών
θ' αδειάσει ή θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί,
από βοριά και νότο
θ' αδειάσουν τα μάτια σου
απ' το φως της μέρας
πώς σταματούν ξαφνικά
κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.
Γιώργος Σεφέρης
Τώρα πού θα φύγεις
ΑπάντησηΔιαγραφήπάρε μαζί σου και το παιδί
που είδε το φως
κάτω από εκείνο το πλατάνι,
μια μέρα που αντηχούσαν σάλπιγγες κι έλαμπαν όπλα
και τ' άλογα ιδρωμένα
σκύβανε ν' αγγίξουν
την πράσινη επιφάνεια του νερού
στη γούρνα με τα υγρά τους τα ρουθούνια.
Οι ελιές με τις ρυτίδες των γονιών μας
τα βράχια με τη γνώση των γονιών μας
και το αίμα του αδερφού μας ζωντανό στο χώμα
ήτανε μια γερή χαρά μια πλούσια τάξη
για τις ψυχές που γνώριζαν την προσευχή τους.
Τώρα πού θα φύγεις,
τώρα που η μέρα της πληρωμής χαράζει,
τώρα πού κανείς δεν ξέρει
ποιόν θα σκοτώσει
και πως θα τελειώσει,
πάρε μαζί σου το παιδί
που είδε το φως
κάτω απ' τα φύλλα εκείνου του πλατάνου
και μάθε του να μελετά τα δέντρα.
Γιώργος Σεφέρης
Άνοιξη μ.Χ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι με την άνοιξη
φόρεσε χρώματα ανοιχτά
και με περπάτημα αλαφρύ
πάλι με την άνοιξη
πάλι το καλοκαίρι
χαμογελούσε.
Μέσα στους φρέσκους ροδαμούς
στήθος γυμνό ως τις φλέβες
πέρα απ' τη νύχτα τη στεγνή
πέρα απ' τους άσπρους γέροντες
πού συζητούσαν σιγανά
τι θα 'τανε καλύτερο
να παραδώσουν τα κλειδιά
ή να τραβήξουν το σκοινί
να κρεμαστούνε στη θηλιά
ν' αφήσουν άδεια σώματα
κει πού οι ψυχές δεν άντεχαν
εκεί πού ο νους δεν πρόφταινε
και λύγιζαν τα γόνατα.
Με τους καινούργιους ροδαμούς
οι γέροντες αστόχησαν
κι όλα τα παραδώσανε
αγγόνια και δισέγγονα
και τα χωράφια τα βαθιά
και τα βουνά τα πράσινα
και την αγάπη και το βιός
τη σπλάχνιση και τη σκεπή
και ποταμούς και θάλασσα
και φύγαν σαν αγάλματα
κι άφησαν πίσω τους σιγή
που δεν την έκοψε σπαθί
πού δεν την πήρε καλπασμός
μήτε η φωνή των άγουρων
κι ήρθε η μεγάλη μοναξιά
κι ήρθε η μεγάλη στέρηση
μαζί μ' αυτή την άνοιξη
και κάθισε κι απλώθηκε
ωσάν την πάχνη της αυγής
και πιάστη απ' τ' αψηλά κλαδιά
μέσ' απ' τα δέντρα γλίστρησε
και την ψυχή μας τύλιξε.
Μα εκείνη χαμογέλασε
φορώντας χρώματα ανοιχτά
σαν ανθισμένη αμυγδαλιά
μέσα σε φλόγες κίτρινες
και περπατούσε ανάλαφρα
ανοίγοντας παράθυρα
στον ουρανό πού χαίρονταν
χωρίς εμάς τους άμοιρους.
Κι είδα το στήθος της γυμνό
τη μέση και το γόνατο
πώς βγαίνει από την παιδωμή
να πάει στα επουράνια
ο μάρτυρας ανέγγιχτος
ανέγγιχτος και καθαρός,
έξω απ' τα ψιθυρίσματα
του λαού τ' αξεδιάλυτα
στον τσίρκο τον απέραντο
έξω απ' το μαύρο μορφασμό
τον ιδρωμένο τράχηλο
του δήμιου π' αγανάχτησε
χτυπώντας ανωφέλευτα.
Έγινε λίμνη η μοναξιά
έγινε λίμνη η στέρηση
ανέγγιχτη κι αχάραχτη.
Γιώργος Σεφέρης
16 Μαρτ. '39
Τελευταίος Σταθμός
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη,
νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά ρίχνοντας κάποτε
σε ταραγμένους δρόμους ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι,
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.
Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι και από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις την καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη τη Συρία,
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ' αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ΄λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους,
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο,
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν,
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι,
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.
Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε ν ατην αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο, και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια, νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν,
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες,
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι α' σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει,
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.
Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.
Γ. Σεφέρης
Μυθιστόρημα
ΑπάντησηΔιαγραφήΚ'
Ανδρομέδα
Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι
όταν χαμηλώνουν τ' άστρα και συγγενεύουν με το κορμί μου
όταν πέφτει σιγή κάτω από τα πέλματα των ανθρώπων.
Αυτές οι πέτρες που βουλιάζουν μέσα στα χρόνια ως πού θα με παρασύρουν;
Τη θάλασσα τη θάλασσα, ποιος θα μπορέσει να την εξαντλήσει;
Βλέπω τα χέρια κάθε αυγή να γνέφουν στο γύπα και στο γεράκι
δεμένη πάνω στο βράχο που έγινε με τον πόνο δικός μου,
βλέπω τα δέντρα που ανασαίνουν τη μαύρη γαλήνη των πεθαμένων
κι έπειτα τα χαμόγελα, που δεν προχωρούν, των αγαλμάτων.
Γ. Σεφέρης
Μυθιστόρημα
ΑπάντησηΔιαγραφήΙΖ'
Αστυάναξ
Τώρα που θα φύγεις πάρε μαζί σου και το παιδί
που είδε το φως κάτω από εκείνο το πλατάνι,
μια μέρα που αντηχούσαν σάλπιγγες κι έλαμπαν όπλα
και τ' άλογα ιδρωμένα σκύβανε ν' αγγίξουν
την πράσινη επιφάνεια του νερού
στη γούρνα με τα υγρά τους τα ρουθούνια.
Οι ελιές με τις ρυτίδες των γονιών μας
τα βράχια με τη γνώση των γονιών μας
και το αίμα του αδερφού μας ζωντανό στο χώμα
ήτανε μια γερή χαρά μια πλούσια τάξη
για τις ψυχές που γνώριζαν την προσευχή τους.
Τώρα που θα φύγεις, τώρα που η μέρα της πληρωμής
χαράζει, τώρα που κανείς δεν ξέρει
ποιον θα σκοτώσει και πώς θα τελειώσει,
πάρε μαζί σου το παιδί που είδε το φως
κάτω απ' τα φύλλα εκείνου του πλατάνου
και μάθε του να μελετά τα δέντρα.
Γ. Σεφέρης
Oggi
ΑπάντησηΔιαγραφήdobbiamo ascoltare
quella voce umana che chiamiamo poesia,
quella voce che rischia sempre
di andare estinta per mancanza di amore,
ma che sempre rinasce.
Minacciata, trova sempre un rifugio.
Rifiutata, rimette sempre radice
nei luoghi più impensabili.
Non fa distinzione tra luoghi grandi o piccoli;
la sua patria è nel cuore
degli uomini di tutto il mondo;
ha la forza di scongiurare
il circolo vizioso dell'abitudine.
G. SEFERIS
With this a gгeat deal of greаt ρrаises for the solution, іt is
ΑπάντησηΔιαγραφήno ωonԁer that it has been on lеаding from othеr brаndѕ of stretch mark creams.
Also vіѕit mу web site research.spikes.be
My site :: Trilastin
This іtem is efficient аnd efficient.
ΑπάντησηΔιαγραφήAlso vіѕіt my weblοg .
.. trilastin coupon Code
my page :: more info
Usually, old folks have them, but they can also
ΑπάντησηΔιαγραφήpop up on younger men and women. Most modern day
mole elimination methods are unable to avoid that.
my web-site: dermatend does it really work