Odisseas Elitis
(pseudonimo di Alepudelis),
nacque a Iraklion (Creta), nel 1911, da famiglia originaria dell’isola di Lesbo. Soggiornò a lungo a Parigi (una prima volta dal 1948 al ’52, una seconda dal 1969 al ’71), dove entrò in contatto con i maggiori animatori della vita culturale: Breton, Eluard, Tzara, Ungaretti, Matisse, Giacometti, Picasso. Ricoprì incarichi di prestigio, come quello di presidente dell’Ente radiofonico greco, di membro dell’Unione internazionale dei critici d’arte e di membro della Société Européenne de Culture, ottenne numerosi riconoscimenti in Europa e negli Stati Uniti, e molte lauree honoris causa dai piú prestigiosi atenei del mondo. Nel 1979 fu insignito del Premio Nobel per la Letteratura.Raccolte poetiche: Orientamenti (1940); Sole il Primo (1943); Canto eroico e funebre per il sottotenente caduto in Albania (1945); Dignum est (1959); Sei rimorsi piú uno per il cielo (1960); L’albero di luce e la quattordicesima bellezza (1971); Sole sovrano (1971); Morte e resurrezione di Costantino Paleòlogo (Parigi, 1971); Monogramma (Bruxelles, 1971); Gli R di amore (1972); I fratellastri (1974); Maria Nefeli (1978); Tre poesie sotto bandiera ombra (1982); Diario di un invisibile aprile (1984); Piccolo marinaio (1985); Elegie di Oxòpetra (1991); A occidente del dolore (1995); Da vicino (1998, postumo).Scrisse anche importanti saggi autobiografici o letterari, raccolti nei volumi Carte scoperte (1975); Nel bianco (1992); Il giardino degli inganni (1995); 2 x 7 e (1996). Le sue traduzioni (dalle opere di Saffo, Ungaretti, Majakovskij, Eluard, Jouve, Lorca) sono raccolte nel volume Riscrittura.È stato tradotto in tutte le lingue europee, oltre che negli Stati Uniti, in Giappone, in Israele. Del solo Axion estí (Dignum est) si contano decine di traduzioni nelle principali lingue del mondo. Oltre al presente volume (1997), Crocetti ha pubblicato anche Diario di un invisibile aprile (1990, in questa collana, Lèkythos 12).
È morto ad Atene, nel 1996.
Biografia tratta da “Antologia della poesia greca contemporanea,
F.M.Pontani cur., Crocetti Editore
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Sogni e altri Sogni ancora
ΑπάντησηΔιαγραφήSon'arrivati al compleano del Gelsomino.
Notte ed altra Notte...
alle bianche insonnie dei Cigni.
Sulle foglie nasce la rugiada,
Come il Puro Sentimento,
Nell'infinito azzurro del Cielo.
O.Elytis
(Trad. Lunapiena)
Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
νά μπαίνω σάν Πανσέληνος από παντού,
γιά τό μικρό τό πόδι σου μές στ’αχανή σεντόνια.
Nά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
αποκοιμισμένη,
νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
μές από φεγγαρά περάσματα
καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, "μ’ακούς"
Ο. Ελύτης
Cosi parlo per Te e per Me
è perchè Ti amo che ho saputo arrivare all'Amore da ovunque
come la Lunapiena,
cercando il tuo piedino nell'immensità delle lensuola,
per spelare i gelsomini e si addormenta la mia forza,
per portarti con il mio respiro sul passaggio della Luna
e tra le nascoste gallerie del mare.
E' ancora presto in questo mondo, "ascoltami"
O. Elytis
(trad. Lunapiena)
" Όποιος μπορεί και φροντίζει
ΑπάντησηΔιαγραφήτην ερημιά
έχει ακόμη ανθρώπους μέσα του"
"Chi è capace di aver premura del deserto,
ha ancora dentro di se l'uomo"
O. Elytis
Trad. Lunapiena
Δίνε τον χρόνο σου δωρεάν
ΑπάντησηΔιαγραφήαν θέλεις να σου μείνει λίγη αξιοπρέπεια...
και πάνω απ’ολα
στην κακή μοιρασιά
πάντα ο Θεός ζημιώνεται".
"Regala il tuo Tempo gratis
se vuoi che ti rimane un po di dignità....
e pensa che nell'ingiusta spartizione
da sempre il Dio si nuoce"
O. Elytis
Trad. Lunapiena
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
ΑπάντησηΔιαγραφήΜουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Ολα τα λόγια που είχανε
μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά που θ' απλώσουμε τα χέρια μας τώρα
που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά που θ' αφήσουμε τα μάτια μας τώρα
που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε - σα να πέρασε μέσα μας η ομίχλη -
Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ' τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούργια οδύνη.
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις.
Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη.
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας.
Μια που υπάρχει αλλού.
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ' από το γέλιο σου ως τον ήλιο.
Λέγοντάς του εμπιστευτικά πως θα ξανασυναντηθούμε πάλι.
Οχι δεν είναι ο θάνατος που θ' αντιμετωπίσουμε.
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής.
Ενα θολό συναίσθημα.
H μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μέσ' στις ψυχές μας
που όσο παν κι απομακρύνονται.
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας.
Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου.
Το φως στον άσπιλο ουρανό.
Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ώ! μελαγχολική.
Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα.
Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπώρου ο χωρισμός.
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση.
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως.
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη.
Που δε βλέπει τίποτε...
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι
χτύ πημα του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο.
Γιατί έγινε κιόλας Ποίημα στίχος μ' άλλον στίχο
αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα και λόγια
Λόγια όχι σαν τ' άλλα μα κι αυτά
μ' ένα μοναδικό τους προορισμόν : Εσένα!
Οδυσσέας Ελύτης
O καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε,
ΑπάντησηΔιαγραφήπου η λάμψη μου επέστρεψε στον ήλιο.
Kείνος με πέμπει τώρα
μέσα στην τέλεια σύνταξη
της πέτρας και του αιθέρος,
Λοιπόν, αυτός που γύρευα,
ε ί μ α ι
Ω λινό καλοκαίρι,
συνετό φθινόπωρο
Xειμώνα ελάχιστε,
H ζωή καταβάλλει τον οβολό
του φύλλου της ελιάς
Kαι στη νύχτα μέσα των αφρόνων
μ' ένα μικρό τριζόνι
κατακυρώνει πάλι
το νόμιμο του Aνέλπιστου.
από το "Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό"
Ίκαρος 1960
Το ΄Αξιον εστί
ΑπάντησηΔιαγραφήTης αγάπης αίματα
με πορφύρωσαν
Kαι χαρές ανείδωτες
με σκιάσανε
Oξειδώθηκα
μες στη νοτιά των ανθρώπων
Mακρινή Mητέρα
Pόδο μου Aμάραντο
Στ' ανοιχτά του πέλαγου
με καρτέρεσαν
Mε μπομπάρδες τρικάταρτες
και μου ρίξανε
Aμαρτία μου νά ’χα
κι εγώ
μιαν αγάπη
Mακρινή Mητέρα
Pόδο μου Aμάραντο
Tον Iούλιο κάποτε
μισανοίξανε
Tα μεγάλα μάτια της
μες στα σπλάχνα μου
Tην παρθένα ζωή μια στιγμή
να φωτίσουν
Mακρινή Mητέρα
Pόδο μου Aμάραντο
Kι από τότε γύρισαν καταπάνω μου
Tων αιώνων όργητες ξεφωνίζοντας
“Oπου σ’ είδε, στο αίμα να ζει
και στην πέτρα”
Mακρινή Mητέρα
Pόδο μου Aμάραντο.
Tης πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα
Mες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
Των φονιάδων το αίμα
με φως ξεπληρώνω
Mακρινή Mητέρα
Pόδο μου Aμάραντo.
Ο. Ελυτης
από Tο Άξιον Eστί, Ίκαρος 1959