PABLO NERUDA

Perchè tu possa ascoltarmi...

Perchè tu possa ascoltarmi

le mie parole si fanno sottili, a volte,

come impronte di gabbiani sulla spiaggia.

Collana, sonaglio ebbro

per le tue mani dolci come l'uva.

*****

E le vedo ormai lontane le mie parole.

Più che mie sono tue.

Come edera crescono aggrappate

al mio dolore antico.

Così si aggrappano alle pareti umide.

E' tua la colpa di questo gioco cruento.

Stanno fuggendo dalla mia buia tana.

Tutto lo riempi tu, tutto lo riempi.

Prima di te hanno popolato

la solitudine che occupi,

e più di te sono abituate

alla mia tristezza.

******

Ora voglio che dicano

ciò che io voglio dirti

perchè tu le ascolti,

come voglio essere ascoltato.

Il vento dell'angoscia

può ancora travolgerle.

Tempeste di sogni

possono talora abbatterle.

Puoi sentire altre voci

nella mia voce dolente.

Pianto di antiche bocche,

sangue di antiche suppliche.

******

Amami, compagna.

Non mi lasciare. Seguimi.

Seguimi, compagna,

su quest'onda di angoscia.

Ma del tuo amore si vanno

tingendo le mie parole.

Tutto ti prendi tu, tutto.

E io le intreccio tutte

in una collana infinita

per le tue mani bianche,

dolci come l'uva.

Pablo Neruda

************

Για να μ'ακούσεις...

Για να μπορείς να μ'ακούσεις

τα λόγια μου γίνονται

τρυφερά καμμια φορά,

σαν τα ίχνη των γλάρων

πάνω στην άμμο του γιαλού.

Κομπολόϊ, μεθυσμένος ήχος

στα χέρια σου, που'ναι γλυκά σαν σταφύλι.

*****

Και βλέπω τα λόγια μου να φεύγουν μακρυά..

δεν μου ανήκουν πιά.. είναι δικά σου.

Κι αυξάνονται σαν το κισσό..

π'αναρριχάται στον παλιό μου πόνο.

Σκαρφαλώνουν..

στους μουσκεμένους τοίχους..

Κι είσαι εσύ η αιτία

γι'αυτό το απάνθρωπο ντουέλο.

Δραπετεύουν από το σκοτεινό μου καταφύγιο.

Κατέκλεισες τα πάντα.. όλα τα γέμισες.

Στη μοναξιά μου που κατέλαβες

πριν από σένα εκείνα κατοικούσαν

κι είχαν συνηθίσει στην θλίψη μου.

******

Τώρα επιθυμώ να σου μιλήσουν

για όσα θα'θελα να σου πω

για να τ'αφουγκραστείς

όπως θα ήθελα εμέ ν'ακούσεις.

Ο άνεμος της αγωνίας μπορεί

να τα συμπαρασύρει ακόμα.

Καταιγίδες ονείρων μπορεί

και να τα πετάξουν στο χώμα.

Μπορεί ν'ακούσεις αλλότριες φωνές

μες στη βασανισμένη μου φωνή.

Θρήνο από στόματα παλιών καιρών

αίμα από παλιές παρακλήσεις.

******

Αγάπα με, συντρόφισσα,

Μη μ'αφήνεις μόνο.Ακολούθησέ με.

Να'σαι μαζί μου, συντρόφισσα,

σε τούτο 'δω το κύμα του τρόμου.

Τα λόγια τώρα,

χρωματίζονται απ'την αγάπη σου.

Κι γίνονται όλα δικά σου.

Κι εγώ τα πλέκω σε μια ατέλειωτη αλυσίδα

για τα λευκά σου χέρια,

που'ναι γλυκά σαν το σταφύλι.

Pablo Neruda

Trad. Lunapiena