Ρίτα Μπούμη-Παπά: Φως ιλαρόν

Φως ιλαρόν

Είσαι το μόνο φως... που ορίζω

Σε πύργο σε κρατώ στημένο

Στον άνεμο

Σ’ αβράδυαστη μέρα.. σ’ αιχμαλωτίζω

Μαργαριτάρια.. σου χαρίζω

Περίπατους γλυκούς

Σ’ ουρανούς δίχως σύνορα.

Πριν από σένα

Είχαν δει την καρδιά μου οι γλάροι

Να ναυαγεί

Σκεπασμένη με φύκια.

Τώρα χτυπάς εσύ το τζάμι μου

Κι οι γούνες της θάλασσας

Τυλίγουν το ρίγος μου

Νύχτες έναστρες ξεκολλούν

απ’ το χρόνο

φωτιές από ουράνια τόξα

καίνε στο τζάκι μου

ξ η μ ε ρ ώ ν ε ι

και δεν διαλύονται τα φαντάσματα

που χτίζουν στον ύπνο μου

παλάτια στην άμμο.

Φως ιλαρόν

Όποια χώρα επισκεφθείς λέγεται

Ε λ π ί δ α

Όποια γη πατήσεις... καλπάζει

Στη χαίτη του ιλίγγου

Στην έκσταση

Σ΄όποιο προσκέφαλο κοιμηθείς

Με σπαθί λυγερό από μαρτιάτικο μίσχο

Το σφάζεις

Το γεμίζεις όνειρα.

Λαμπάδα από ανόθευτο κερί

Στα σκοτάδια

Φέξε απ’ τα ύψη τους νόμους

Μιας νέας θρησκείας

Αναίμακτης

Το υλικό

Για το μέγα ναό... της Ε ι ρ ή ν η ς

Που αιώνες ονειρεύονται

Τ’ ανθρώπινα ποίμνια.

Δείξε σ’ όσους δεν πίνουν

Άλλο κρασί απ’ το αίμα

Και το κίτρινο μέταλλο έχουν θεό

Τις διαστάσεις του χρόνου

Στο χώρο που εσύ μόνο βαδίζεις

Το μόριο της παρουσίας τους

Στο απέραντο σύμπαν

Το μαστό τον αστείρευτο

Της  α γ ά π η ς  το γάλα.

Εξήγησε τους πόσο απύθμενη είναι

Η άβυσσος

Πόσο έχουνε κιόλας

Στο χείλος της πλησιάσει

Με το πνεύμα δεμένο

Στων πολέμων τ’ αμάξια

Πόση οργή ηφαιστείων... κλείνει

Η ξέχειλη καρδιά... των ταπεινών

Που δεν είδαν ποτέ τους

Ψωμί και βιβλίο

Και γράψε στο μαύρο βελούδο

Του άπειρου

Με πύρινα γράμματα

Πως η νίκη.... θα ‘ναι του Ανθρώπου.

Φως ιλαρόν

Εσύ, εγώ και το τραγούδι

Τρέχομε ακόμα μαζί

Διανύομε αποστάσεις.. μέσα σε στιγμές

Εισδύοντας σε κύκλους πύρινους

Για να καούμε

Μα, απ’ τη δ ο κ ι μ α σ ί α

Βγαίνομε πιο άλκιμοι

Και πιο λαμπροί.

Δεν ξέρω αν ήταν εποχή που είμαστε

Άγνωστοι

Εσύ, εγώ και το τραγούδι

Τώρα αναζητιόμαστε κι οι τρεις

Απεγνωσμένα

Η επαφή μας κάνει τα δέντρα

Να τινάζονται

Δίχως πνοή ανέμου...

Λέξεις βελούδινες ανθούν στ’ αυτιά

Με ματωμένους μίσχους

Κι ένας λαβύρινθος μας παρασύρει

Στα ενδότερα του.

Κι αυτόν όμως τον κίνδυνο τον αψηφούμε

-γιατί τώρα το νήμα δεν υπάρχει

κι η Αριάδνη ήταν μύθος-

πάνω στο άσπρο προσκέφαλο του δειλινού

κ ω φ ε ύ ο μ ε

στη μυστική επίκληση της φρόνησης

είμαστε έτοιμοι... για το πήδημα

του θανάτου

για την  π ά λ η... της αγάπης

εναντίον όλων

για την ελπίδα που τρέμει

και ζητά να ζήσει

μες στα ερείπια και στις στάχτες

για την απόφαση

να συγκολλήσουμε τρίμμα με τρίμμα

ό λ α... τα θρύψαλλα

σ’ έναν καθρέφτη γαλανό

με χλοερές ανταύγειες

και δάφνες άκοπες στις όχθες

να ιδούμε ακόμα μια φορά

ολάνθιστο το πρόσωπο μας.