Κ. Παπαγεωργίου

 Άνοιξη.... J. J. Tissot, 1865

Πέρα από την πηγή

είν’ένας τόπος μακρινός 

όπου χορεύουν οι φωνές αγκαλιασμένες 

από την άκρη των χειλιών 

πριν τις γεννήσουν.

Είν’ένας τόπος φωτεινός

όπου δεν έχει σώμα η αμαρτία

τόπο δεν έχουν του κακού οι άγγελοι.

Λένε πως εκεί τον έρωτα

δεν τονε τρώνε τα πουλιά.

Λένε την Άνοιξη εκεί

όλοι την χαιρετούνε.

Κ. Παπαγεωργίου

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΣΣΑΡΗΣ: Λογαριάσατε Λάθος

Άσε πλέον φωνή μου... τον ανέμελο στίχο

το μεθύσι σου δέσε... και τη φλόγα σου κράτα

σφίξε τώρα ζευγάρια... την ηχώ με τον ήχο

στρώσε στέρεο το βήμα... στράταν ί σ ι α περπάτα

μεγαλόφωνος ύμνος... στο φαρί του ας σε πάρει

που ζητά δ ε ξ ι ο σ ύ ν η... και καλό χαλινάρι

Κι ας μην πουν πως... τραγούδι σαν κι αυτό δεν ταιριάζει

τέτοια σκότεινη ώρα... που τα στήθια σου πνίγει

λέω εκείνο που μένει... και που μόνο θ' α λ λ ά ζ ε ι

στο κ α λ ύ τ ε ρ ο πάντα... σαν η αγκούσα θα φύγει

γιατί αυτοί θε να φύγουν... πες πως κιόλας κινάνε

μα όλα τ' άλλα θα μείνουν... και δικά μας θε να 'ναι

Όχι εσάς δε σας θέλει... τούτη η γη δε σας ξέρει

όλα εδώ είναι δικά μας... τι απ' το κάθε λιθάρι

απ' το χώμα απ' το δέντρο... το νερό και τ' αγέρι

το κορμί μας μια στάλα.. για να γίνει έχει πάρει

η ψυχή μας επήρε... μια πνοή απ' το καθένα

όλα εδώ είναι δικά μας... μα για σας όλα ξένα

Γιατί εσείς είστε ξένοι... κι όσα βάγια αν κρατάτε

τ ο ύ τ η η γη δεν πουλιέται... δεν της γίνεστε φίλοι

η πατρίδα είναι μάνα... έχει μνήμη θυμάται

απ' τον άγιο της κόρφο... ποια βυζάξανε χείλη

κι η γλυκειά μας η Κ ύ π ρ ο ς... ήταν... είναι... θα μένει

για τα τέκνα της μ ά ν α.... μα για σας πάντα ξένη

Λογαριάσατε λάθος... με το νου σας εμπόροι

δε μετριέται Πατρίδα... λευτεριά με τον πήχη

κι αν μικρός είναι ο τόπος... και το θέλει... και μπορεί

τον ασήκωτο βράχο.... να τον φάει με το νύχι

Τούτη η δίψα δε σβήνει... τούτη η μάχη δε παύει

χίλια χρόνια αν περάσουν... δεν πεθαίνουμε σκλάβοι

Στίχοι: Θεοδόσης Πιερίδης

Μουσική: Μιχάλης Χριστοδουλίδης

Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Lunapiena:Το μυστικό της φθοράς

Σκέψεις... που έρχονται και φεύγουν

Σκέψεις.. που πιάνονται απ'το χέρι,

η μια την άλλη.. θέλει να κρατεί...

και στήνουν το χορό τους,

μες στο διάδρομο του Νου.

Σ κ έ ψ ε ι ς...

που ενώνονται με άλλες σκέψεις,

που μπόρεσαν... να επιβιώσουν,

απ΄τη φθορά του χρόνου...

θλιμμένα απλώνουνε τα χέρια,

για να κρατήσουνε  ζ ω ν τ α ν ό

κείνο το δάκρυ... που ποτίζει

της ψυχής... τ'άγριο λουλούδι

κι αφουγκράζονται μαζί..

το περπάτημα του αιώνιου εχθρού,

που όλο πλησιάζει...

-σαράκι της φθοράς-

μασκαρεμένο... με χίλια χρώματα

κι εικόνες δουλεμένες με δεξιοτεχνία

-το μυστικό της φθοράς-

μιας εποχής... π'αγκαλιάζει τη μορφή

κι αδιαφορεί... για την ο υ σ ί α.

Σ κ έ ψ ε ι ς....

Σκέψεις που στήσανε χορό..

σφυροκοπούν το χρόνο

σφυρίζοντας

συντονισμένα με το παλιό τ ρ α γ ο ύ δ ι

του φ ί λ ο υ  κι  α δ ε λ φ ο ύ...

"εντροπία.... και τελείωση".

Lunapiena

Paco De Lucia

PACO DE LUCIA : EL EMIGRANTE στην ΕΡΤ

Paco De Lucia

Paco de Lucia

Σίγησε η καρδιά του μεγάλου Ισπανού Κιθαρίστα 

Paco de Lucia... κι ήταν μόνο 66 χρόνων... 

Ο Francisco Sánchez Gómez, 
όπως είναι το πλήρες όνομα του , 

γεννήθηκε στην πόλη Algeciras 
της επαρχίας Cadiz στην Ισπανία, 

στις 21 Δεκεμβρίου του 1947. 
Ήταν μόλις 11 ετών.. το 1958, 

που πρωτοεμφανίστηκε σε δημόσια συναυλία... 

γράφοντας από τότε Ιστορία...!!!

^

Μάνου Χατζιδάκι-Νίκου Γκάτσου: ΤΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Τραγούδι: Μαρία Φαραντούρη-Μίκης Θεοδωράκης

Διονύσης Σαββόπουλος-Μελίνα Μερκούρη

Σε πρώτη εμφάνιση :Ηλίας Λιούγκος

1.Είσοδος κινδύνου

 (ορχήστρα)

2.Ο εφιάλτης της Περσεφόνης 

(Μαρία Φαραντούρη)

3.Στα βουνά της Αιτωλίας 

(ορχήστρα)

4.Τ΄άλογο του Ομέρ Βρυώνη 

(Διον.Σαββόπουλος-Μελίνα)

5.Η Μάγδα

 (Μαρία Φαραντούρη)

6.Ο χορός των ποιητών (ορχήστρα)

7.Ο αμνός του Θεού

 (Μαρία Φαραντούρη)

8.Cundu Luna Vini 

(Μαρία Φαραντούρη- Ηλίας Λιούγκος και χορωδία)

9.Χρησμοί της Σίβυλλας 

(Μαρία Φαραντούρη)

10.Ο ιππότης και ο Θάνατος 

(Ηλίας Λιούγκος)

11.Η προσευχή της παρθένου

 (Μελίνα)

12. Ελλαδογραφία

 (Μίκης Θεοδωράκης και χορωδία)

Μαρία Δημητριάδη - Σάκης Μπουλάς: Ο ΝΤΙΚ

Ο ΝΤΙΚ

Η πέτρα σταυρωμένη απ' τον άνεμο

ο άνεμος, η σιγαλιά,

δεν ακούγεται τίποτα

μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας

κι πέτρα της καρδιάς που δουλεύεται

με το θυμό και με τον πόνο

βαριά, σιγά και σταθερά

Μπόλικη πέτρα

μπόλικη καρδιά

να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες

τα λαϊκά μέγαρα

τα κόκκινα στάδια

και το μεγάλο μνημείο 

των Ηρώων της Επανάστασης

Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ

ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ

της ομάδας του Μούδρου

που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι

γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους

Να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι, τον Ντικ

το φίλο μας τον Ντικ

που γάβγιζε τις νύχτες στην αυλόπορτα 

άντικρυ στη θάλασσα

κι αποκοιμιόταν τα χαράματα

στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς

με τη χρυσόμυγα του αυγερινού

πάνω στο στυλωμένο αυτί του

Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο

δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι

Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι

να γαυγίζει χαρούμενος σε μια διαδήλωση

περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας

έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι

μια μικρή πινακίδα "κάτω οι τύραννοι"

Ήταν καλός ο Ντικ

Μαρία Δημητριάδη & Σάκης Μπουλάς
σε στίχους Γιάννη Ρίτσου
και μουσική Θάνου Μικρούτσικου,
από το δίσκο "Καντάτα για τη Μακρόνησο" - 1979.

ΣΑΚΗΣ ΜΠΟΥΛΑΣ: Caruso

Caruso

Qui dove il mare luccica,

E tira forte il vento

Sulla vecchia terazza

Davanti al golfo di surriento

Un uomo abbraccia una ragazza

Dopo che aveva pianto

Poi si sciarisce la voce

E ricomincia il canto

Te voglio bene assai

Ma tanto tanto bene sai

e΄ una catena ormai

Che sciogliei sangue dint'e vene sai...

Vide le luci in mezzo al mare

Pens' alle notti la' in àmerica

Ma erano solo le lampare

E la bianca scia di un'elica

Sent il dolore nella musica

E si alz dal pianoforte

Ma quando vide uscire

La luna da una nuvola

Gli sembro piu' dolce anche la morte

Guardo negli occhi la ragazza

Quegli occhi verdi come il mare

Poi all'improvisso usci una lacrima

E lui credette di affogare

Te voglio bene assai

Ma tanto tanto... bene sai

e' una catena ormai

Che sciogliei sangue dint'e vene sai...

Potenza della lirica

Dove ogni dramma un falso

Che con un po'di trucco e con la mimica

Puoi diventare un altro

Ma due occhi che ti guardano

Cosi vicini e veri

Ti fan scordare le parole

Confondono i pensieri

Cosi diventa tutto piccolo

Anche le notti la in àmerica

Ti volti e vedi la tua vita

Dietro la scia di un'elica

Ma si la vita che finisce

E non ci penso poi tanto

Anzi si sentiva gia felice

E ricomincio il suo canto

Te voglio bene assai

Ma tanto tanto... bene sai

e' una catena ormai

Che sciogliei sangue dint'e vene sai...

Nancy McWilliams: σε πλήρη άνθηση

Nancy McWilliams:
Τόσο ο κάκτος όσο και ο κισσός θα μεγαλώσουν
όταν τους παρέχουμε... Ν ε ρ ό... και Φ ω ς, 
αλλά ο κηπουρός... που δεν μπορεί 
να α ν α γ ν ω ρ ί σ ε ι και να ε κ τ ι μ ή σ ε ι... 
τις διαφορές και τις ιδιαιτερότητες των δύο φυτών.. 
δεν θα καταφέρει να τα βοηθήσει 
να φτάσουν... σε π λ ή ρ η άνθηση.

Franco Battiato- Il Potere Del Canto

Franco Battiato - 

Η ΙΣΧΥΣ του ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

Σπάει κάθε πλάνη
το τραγούδι είναι δύναμη
Μουσκεύει σαν αγρός
σκαρφαλλώνει στα δένδρα
Περιστρέφει το γυροσκόπιο
Σπάει κάθε πλάνη
Έχει τη δύναμη έντεκα αετών
Συγκινεί την καρδιά του Φαραώ.

Franco Battiato
Μεταφρ. Lunapiena

^

Franco Battiato: 

Il Potere del CANTO

Il potere del canto
Sprezza ogni inganno
Il canto è potere
Si bagna come un prato
Si arrampica sugli alberi
Fa muovere il giroscopio
Spezza ogni inganno
Ha la forza di undici aquile
Fa smuovere il cuore al faraone.

FRANCO BATTIATO - POVERA PATRIA

ΦΤΩΧΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Φτωχή Πατρίδα πιεσμένη από την άβυσσο

της κυριαρχίας άτιμων ανδρών

που δεν ξέρουν τι θα πεί ντροπή,

πιστεύουν ότι είναι ισχυροί

και αρέσκονται σ’οτι κάνουν 

κι όλα τα ζητούν δικά τους. 

Μεταξύ αυτών... που λέν πως κυβερνούν,

πόσοι άχρηστοι... πόσοι γελοίοι!

Αυτή η χώρα λεηλατήθηκε από το πόνο… 

Μα δεν σας ενοχλούν καθόλου

αυτά τα παγωμένα κορμιά

που'ναι πεσμένα στο χώμα.. 

Δεν θ’αλλάξει.. δεν θ’αλλάξει…. 

Οχι θ’αλλάξει... Ίσως ν’αλλάξει. 

Μα πώς να συγχωρήσεις τις ύαινες 

στα στάδια και στον Τύπο? 

Στο βούρκο βουλιάζει η μπότα των γουρουνιών. 

Ντρέπομαι και με πονάει να βλέπω 

Έναν άνθρωπο... να ζει σαν να'ναι ζώο. 

Δεν θ’αλλάξει... δεν θ’αλλάξει… 

Ναι και θ’αλλάξει... Να δείς πως θ’αλλάξει. 

Θέλω να ελπίζω ότι ο Κόσμος 

θα επιστρέψει... σε φυσιολογική τροχιά 

Θα μπορέσουμε... να θαυμάσουμε ξανά..

τον ουρανό και τα Λουλούδια...

και δεν θα ξαναμιλήσουμε πιά για δικτατορίες

αν θα έχουμε... ακόμα Ζωή… 

Μα η Άνοιξη... αργεί να φθάσει. 

Franco Battiato

Μετάφρ. Lunapiena

^ 

POVERA PATRIA

di Franco Battiato 

Povera Patria! 

schiacciata dagli abusi del potere

di gente infame,

che non sa cos’è il pudore, 

Si credono potenti

e gli va bene quello che fanno;

E tutto gli appartiene.

Tra i governanti,

quanti perfetti e inutili buffoni! 

Questo Paese e' devastato dal dolore…

 Ma non vi danno un po’ di dispiacere

quei corpi in terra senza più calore. 

Non cambierà... non cambierà..

No cambierà.... forse cambierà. 

Ma come scusare le iene

negli stadi e quelle dei giornali? 

Nel fango affonda lo stivale dei maiali,

me ne Vergogno un poco,

e mi fa male vedere

Un uomo... come un animale. 

Non cambierà... non cambierà

Sì che cambierà... Vedrai che cambierà. 

Voglio sperare che il mondo

torni a quote più normali

che possa contemplare il cielo e i fiori,

che non si parli più di dittature, 

Se avremo ancora un po’ da vivere…

La primavera intanto.. tarda ad arrivare.. 

Αντρέ Μπρετόν: Πάντα για πρώτη φορά

Αντρέ Μπρετόν στο τελευταίο βαγόνι: 
Πάντα για πρώτη φορά

Πάντα για πρώτη φορά
Μετά βίας σε γνωρίζω εξ όψεως
Επιστρέφεις εκείνη την ώρα της νύχτας 

σε ένα σπίτι πλάγια απ' το παράθυρό μου
Σπίτι ολάκερα φανταστικό
Είναι εκεί που από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο
Μέσα στο απαράβατο σκοτάδι
Περιμένω να συμβεί μία φορά ακόμα 

το συναρπαστικό ρήγμα
Το ρήγμα το μοναδικό
Στην πρόσοψη και στην καρδιά μου
Όσο πιο κοντά σου έρχομαι..

Στην πραγματικότητα
Όσο περισσότερο το κλειδί τραγουδά 

στην πόρτα του άγνωστου δωματίου
Όπου μου φανερώνεσαι μονάχη
Στην αρχή ενώνεσαι ακέραιη με τη φωτεινή
Τη φευγαλέα γωνία μιας κουρτίνας
Είναι χωράφι γιασεμιών που ατένισα χαράματα
σε ένα δρόμο στα περίχωρα της Grasse
Με το διαγώνιο ράπισμα των κοριτσιών 

ενώ συλλέγουν
Πίσω τους τα σκοτεινά να πέφτουνε

 φτερά των γυμνωμένων φυτών
Μπροστά τους η πλατεία εκτυφλωτικού φωτός
Η αυλαία αόρατα ανεβασμένη
Σ' έναν παροξυσμό τα άνθη συρρέουν όλα μέσα
Είσαι εσύ σε πάλη ενάντια στην ώρα εκείνη

 την τόσο μακριά ποτέ
αρκετά θολή μέχρι τον ύπνο
Εσύ σαν να μπορούσες να 'σαι
Η ίδια παρά τ' ότι εγώ δε θα σε συναντήσω 

ίσως ποτέ
Κάνεις να φαίνεται σα να μην ξέρεις

 πως σε παρακολουθώ
Με τρόπο θαυμαστό

 δεν είμαι πλέον σίγουρος ότι το ξέρεις
Η απραξία σου μου φέρνει δάκρυα στα μάτια
Ένα σμήνος ερμηνείες περιβάλλει 

την κάθε σου χειρονομία
Είναι ετούτο ένα κυνήγι του μελιού
Είναι καρέκλες κουνιστές του καταστρώματος 

είναι κλαδιά
που κινδυνεύεις να σε γδάρουν μες στο δάσος..

Είναι σε μια βιτρίνα της οδού Notre-Dame-de-Lorette
Δυο σταυρωμένες γάμπες 

όμορφες πιασμένες με ψηλές κάλτσες
Που ξεχειλώνουν στην καρδιά 

ενός μεγάλου άσπρου τριφυλλιού
Είναι μια μεταξένια σκάλα 

που ξεδιπλώνεται πάνω από τον κισσό

Είναι
Τι άλλο από την κλίση μου 

πάνω από τον γκρεμό 

και από την δική σου απουσία

Βρήκα το μυστικό κλειδί
Του να σε αγαπώ
Πάντα για πρώτη φορά

μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου