L'INFINITO
(G. Leopardi)
Sempre caro mi fu
quest'ermo colle e questa siepe,
che da tanta parte
se l'ultimo orizzonte il guardo esclude.
Ma sedendo e mirando,
interminato spazio di là da quella,
e sovrumani silenzi, e profondissima quiete
io nel pensier mi fingo,
ove per poco il cor non si spaura.
E come il vento odo stormir
tra queste piante,
io quello infinito silenzio
a questa voce vo comparando:
e mi sovvien l'eterno,
e le morte stagioni, e la presente e viva,
e 'l suon di lei.
Così tra questa infinità
s'annega il pensier mio:
e 'l naufragar m'è dolce in questo mare.
Testo tratto dal secondo manoscritto autografo
(Visso, Archivio Comunale)
*********
click^
TO ΑΠΕΙΡΟΝ
(Τζάκομο Λεοπάρντι)
Από πάντα μου είναι αγαπητός
αυτός ο ερημικός λόφος
κι αυτός ο φράκτης με τους θάμνους
που μου κρύβουν ένα μεγάλο μέρος
από τον μακρυνό ορίζοντα..
αλλά από δω που κάθομαι και θαυμάζω,
απέραντους χώρους πέρα απ'αυτόν,
υπερκόσμιες σιωπές και βαθύτατη γαλήνη
με την σκέψη μου φαντάζομαι..
σε τέτοιο σημείο που η καρδιά μου
μπορεί ν'αρχίσει να τρομάζει.
Και καθώς τον άνεμο ακούω να βουΐζει
μέσα απ'τό φύλλωμα των θάμνων
συγκρίνω αυτό τον ήχο
μ'εκείνη την απόλυτη σιωπή,
κι αναπολώ την αιωνιότητα
και τις περασμένες εποχές
και το ηχηρό ζωντανό παρόν.
Έτσι σ'αυτή την απεραντοσύνη
βυθίζεται η σκέψη μου:
κι είναι γλυκό να νοιώθω ναυαγός
σ'αυτή την θάλασσα.
(Κείμενο από το δεύτερο χειρόγραφο του Ποιητή)
Trad. Lunapiena
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Grazie per la tua Gentilezza.
Lunapiena