ΤΑΣΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ...

Kαμιά φορά, οι μενεξέδες

ενός χαμένου παραδείσου

ευωδιάζουν μες στον ύπνο μας

κι ύστερα είμαστε άρρωστοι για μέρες˙

παιδικές αμαρτίες του μεσημεριού

που τις εξάγνιζαν οι τρόμοι της νύχτας

ή το ανομολόγητο πού έδινε κάποτε

στις χειρονομίες μας κάτι απ' το άγνωστο..

θυελλώδη συμβάντα του δειλινού μέσα στο σπίτι,

ενώ έξω απλώς βράδιαζε.

*****

Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης

περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.

Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό;

Δεν θυμάσαι.

Κι όμως η νοσταλγία

όλων όσων ονειρεύτηκες,

τρέμει μες στο τραγούδι.

Στέκεσαι στο παράθυρο

κι ακούς σαν μαγεμένος.

Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου,

το τραγούδι σβήνει.

Όλα χάνονται. Ησυχία…

Tώρα τι θα κάνεις;

Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.

Η θλίψη.. πιο δίκαιο.

Τάσος Λειβαδίτης

*********

A VOLTE......

Α volte le violette del paradiso perduto

profumano nel nostro sonno

e dopo siamo malati per giorni..

peccati infantili del mezzogiorno

che gli purifica il terrore della notte

o l'inconfessabile che donava, a volte,

ai nostri gesti qualcosa dall'ignoto,

tempestosi eventi del tramonto

dentro la casa,

mentre fuori veniva la sera.

******

Fino che ad una notte,

un passeggero attraversa

la strada candando.

Dove hai risentito questa canzone?

Non ti ricordi.

Però la nostalgia di tutto ciò

che hai sognato,

trema in questa canzone.

Ti avvicino alla finestra

ed ascolti incantato....

e dall'improvviso,

nell'angolo della strada,

la canzone si spegne.

Tutto si perde. Silenzio...

Adesso cosa farai?

Il silenzio fa diventare

il mondo più grande.

La tristezza... porta giustizia.

Tassos Livaditis