Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Mario Castelnuovo

E LA LUNA DOV'E'?
C'è un bambino che sta arrivando sulla via del mare.. ed il Sole, verso l'imbrunire, che saluta, ormai.. e un signore anziano guarda il mare e forse più lontano... ...e il bambino guarda con la mano dove guarda lui...
-"Sono figlio di una marea che chiamai destino..", dice il vecchio con un inchino, "..e aspetto sempre qua, che la Luna spunti in queste sere di amarena e panna.."..
-"Sono figlio di papà e di mamma..e sto aspettando anch'io....e la Luna dov'è? ..stasera tarda ad arrivare ..la Luna, per me, è tutto quel che ho.."
-"Sulla sabbia di questo mare m'inventai la vita.. col profumo di questa Luna, e chi lo sa perché, ogni tanto penso: la mia ora forse è già arrivata.. ..ma non esistono orologi grandi come me!...."
-"Con la sabbia di questa Luna costruirò castelli..", fa il bambino,
-"..e i ricordi belli li lascio qui, che mi dicono che è già l'ora che somigli ai grandi.. ..ma non esistono gli orologi piccoli così!... e la Luna dov'è? ..stasera tarda ad arrivare.. la Luna, per me, è tutto quel che ho.. crescerà insieme a me.. ..e già la vedo sul mare.."
.."È cresciuta con me, stavolta ancora..."
...C'è il mattino che sta giocando sulla via del mare.. lascerà le sue conchiglie e il Sole al pomeriggio.. ..e poi.. se la Luna saprà tornare ancora per parecchio.. ogni sera un bambino e un vecchio torneranno qui..
Mario Castelnuovo
**********
ΜΑ ΠΟΥ'ΝΑΙ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ?
Ένα παιδί φτάνει στο δρόμο προς τη θάλασσα και ο ήλιος χαιρετά και χάνεται... ένας ηλικιωμένος κύριος κοιτά πέρα απ'τη θάλασσα.. και το παιδί κοιτά κι αυτό..
-"Είμαι παιδί της παλίρροιας που θα την έλεγα μοίρα"
λέει ο κύριος και υποκλίνεται.. και περιμένω πάντα εδώ, που το φεγγάρι βγαίνει τέτοιες γλυκόπικρες βραδιές"
-"Είμαι παιδί δυό γονιών και περιμένω κι εγώ.. μα που είναι το φεγγάρι?αργεί απόψε να φανεί.. Το φεγγάρι για μένα, είναι το μόνο πράγμα που έχω,,"
-"Στην άμμο αυτής της θάλασσας με κάλεσε η ζωή... με το άρωμα αυτού του φεγγαριού ποιός ξέρει το γιατί... κάποιες φορές σκέφτομαι: ίσως να έφτασε η ώρα μου.. μα δεν υπάρχουν ρολόγια τόσο μεγάλα σαν και μένα...!"
-" Με την άμμο αυτού του φεγγαριού, θα κτίσω κάστρα.." λέει το παιδί.. "και θ'αφήσω εδώ τις πιό όμορφες αναμνήσεις, που μου λένε ότι ήλθε η ώρα να μοιάσω στους μεγάλους... μα δεν υπάρχουν ρολόγια τόσο μικρά σαν και μένα.. μα το φεγγάρι που είναι? αργησε απόψε να φανεί.. το φεγγάρι για μένα είναι το μόνο που έχω.. θα μεγαλώσει μαζί μου...το βλέπω ήδη μες στη θάλασσα."
-"Μεγάλωσε μαζί μου κι αυτή την φορά..."
Είναι το πρωί.. που παίζει στο δρόμο της θάλασσας... θ'αφήσει τα κογχύλια του και ο ήλιος το απόγευμα... και μετά...άν το φεγγάρι ξαναγυρίσει ακόμα.. κάθε βράδυ θα ξαναγυρίζουν εδώ ένα παιδί και ένας γέρος...
Mario Castelnuovo
Trad. Lunapiena

Σάββατο 30 Αυγούστου 2008

FRANCO BATTIATO

Impressioni di Settembre
"Quante gocce di rugiada
intorno a me
cerco il sole, ma non c'è.
Dorme ancora la campagna,
forse no, è sveglia,
mi guarda, non so.
***
Già l'odor di terra, odor di grano
sale adagio verso me,
e la vita nel mio petto
batte piano, respiro la nebbia,
penso a te.
***
Quanto verde tutto intorno,
e ancor più in là
sembra quasi un mare d'erba,
e leggero il mio pensiero vola e va
ho quasi paura che si perda...
***
Un cavallo tende il collo
verso il prato
resta fermo come me.
Faccio un passo, lui mi vede,
è già fuggito
respiro la nebbia, penso a te.
***
No, cosa sono adesso... non lo so,
sono un uomo,
un uomo in cerca di se stesso.
No, cosa sono adesso... non lo so,
sono solo,
solo il suono del mio passo.
e intanto il sole tra la nebbia
filtra già il giorno come sempre sarà"
Il grande successo della banda Italiana
Premiata Forneria Marconi
(1972)
interpretato da:
Franco Battiato
**********
Συγκινήσεις του Σεπτέμβρη
Πόσες δροσοσταλίδες γύρω μου,
ψάχνω τον Ήλιο, μα δεν τον βρίσκω.
Κοιμάται ακόμα η εξοχή,
ίσως να ξύπνησε και να με κοιτά,
δεν ξέρω.
***
Με πλησιάζει διστακτικά
η μυρωδιά της γης
και το άρωμα του σιταριού,
και η ζωή χτυπά στο στήθος μου
αναπνέω ομίχλη και σε σκέφτομαι.
***
Πόσο πράσινο ολόγυρά μου
και πέρα μακρυά
μοιάζει σαν θάλασσα από βότανα
σαν πούπουλο η σκέψη μου πετά
φοβάμαι μη χαθεί..
***
Ένα άλογο χώνει το κεφάλι του
στο χορτάρι και μένει ακίνητο
όπως εγώ.
Κάνω ένα βήμα, με κοιτά και φεύγει,
αναπνέω την ομίχλη
και σε σκέφτομαι.
***
Τι είμαι τώρα, δεν γνωρίζω,
είμαι μονάχος,
μόνο ο ήχος από το βήμα μου,
αλλά ο ήλιος διαπερνά την ομίχλη,
έχει ήδη διεισδύσει,
η μέρα φτάνει όπως πάντα...
Η μεγάλη επιτυχία των
Premiata Forneria Marconi (1972)
ερμηνευμένη και από τον:
Franco Battiato
Lunapiena

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2008

TASSOS LIVADITIS

Mας φτάνει να μιλήσουμε
απλά,
όπως πεινάει κανείς
απλά,
όπως αγαπάει
όπως πεθαίνουμε
απλά.
*********
...κι ο κάθε πόνος μας είναι
μια μυστική, πικρή επιστροφή
στην άγια ταπεινότητα
των απλών πραγμάτων...
Kαι μέσα στη φωνή μας τρέμαν
όλοι οι αιώνιοι χωρισμοί.
Kαι τότε καταλαβαίνεις
τους πόνους του απείρου
όταν κοιλοπονούσε τον κόσμο.
Kαι τους πόνους της γής
για να γεννήσει ένα στάχυ.
Ή τους πόνους ολόκληρης της αιωνιότητας,
για να γεννηθεί κάποτε ένα τραγούδι.
*******
Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος,
άλλο χέρι, άλλο όνομα,
άλλη σημαία, άλλη καρδιά,
άλλο άστρο, άλλη δικαιοσύνη-
απ' τη ζωή."
Τάσος Λειβαδίτης
***************
Ci Basta discuttere
con semplicità,
giusto come abbiamo fame
semplicemente,
come amiamo,
come moriremo
semplicemente.
********
...e ogni nostro dolore è
come un segreto ed amaro ritorno
nella sacra modestia delle Cose semplici.
E nella nostra voce tremavano
tutti gli eterni abbandoni.
Ed allora sei in grado di capire
le sofferenze dell'Universo
nel momento della nascita del Mondo...
ed il dolore della Terra
per far partorire il grano.
e le sofferenze dell'eternità
per far nascere una Canzone.
**********
"Perchè NON esiste altra strada,
altra mano, altro nome,
altra pandiera, altro cuore,
altra stella, altra giustizia-
che.... la Vita!"
Tassos Livaditis
Trad. Lunapiena

TASSOS LIVADITIS

Mας φτάνει να μιλήσουμε
απλά,
όπως πεινάει κανείς
απλά,
όπως αγαπάει
όπως πεθαίνουμε
απλά.
*****
...κι ο κάθε πόνος μας είναι
μια μυστική, πικρή επιστροφή
στην άγια ταπεινότητα των απλών πραγμάτων.
Kαι μέσα στη φωνή μας τρέμαν
όλοι οι αιώνιοι χωρισμοί.
Kαι τότε καταλαβαίνεις
τους πόνους του απείρου
όταν κοιλοπονούσε τον κόσμο.
Kαι τους πόνους της γής
για να γεννήσει ένα στάχυ.
Ή τους πόνους ολόκληρης της αιωνιότητας,
για να γεννηθεί κάποτε ένα τραγούδι.
Γιατί δεν είναι άλλος δρόμος,
άλλο χέρι, άλλο όνομα, άλλη σημαία,
άλλη καρδιά, άλλο άστρο, άλλη δικαιοσύνη-
απ' τη ζωή."
Τάσος Λειβαδίτης
***********
Ci Basta discuttere
con semplicità,
giusto come abbiamo fame
semplicemente,
come amiamo,come moriremo
semplicemente.
******
...e ogni nostro dolore è come
un segreto ed amaro ritorno
nella sacra modestia delle Cose semplici.
E nella nostra voce tremavano
tutti gli eterni abbandoni.
Ed allora sei in grado di capire
le sofferenze dell'Universo
nel momento della nascita del Mondo
ed il dolore della Terra
per far partorire il grano
e le sofferenze dell'eternità
per far nascere una Canzone.
******
"Perchè NON esiste altra strada,
altra mano, altro nome,
altra pandiera, altro cuore,
altra stella, altra giustizia
-che.... la Vita!"
Tassos Livaditis
Trad. Lunapiena

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

ΤΑΣΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ...
Kαμιά φορά, οι μενεξέδες
ενός χαμένου παραδείσου
ευωδιάζουν μες στον ύπνο μας
κι ύστερα είμαστε άρρωστοι για μέρες˙
παιδικές αμαρτίες του μεσημεριού
που τις εξάγνιζαν οι τρόμοι της νύχτας
ή το ανομολόγητο πού έδινε κάποτε
στις χειρονομίες μας κάτι απ' το άγνωστο..
θυελλώδη συμβάντα του δειλινού μέσα στο σπίτι,
ενώ έξω απλώς βράδιαζε.
*****
Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης
περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό;
Δεν θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία
όλων όσων ονειρεύτηκες,
τρέμει μες στο τραγούδι.
Στέκεσαι στο παράθυρο
κι ακούς σαν μαγεμένος.
Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου,
το τραγούδι σβήνει.
Όλα χάνονται. Ησυχία…
Tώρα τι θα κάνεις;
Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.
Η θλίψη.. πιο δίκαιο.
Τάσος Λειβαδίτης
*********
A VOLTE......
Α volte le violette del paradiso perduto
profumano nel nostro sonno
e dopo siamo malati per giorni..
peccati infantili del mezzogiorno
che gli purifica il terrore della notte
o l'inconfessabile che donava, a volte,
ai nostri gesti qualcosa dall'ignoto,
tempestosi eventi del tramonto
dentro la casa,
mentre fuori veniva la sera.
******
Fino che ad una notte,
un passeggero attraversa
la strada candando.
Dove hai risentito questa canzone?
Non ti ricordi.
Però la nostalgia di tutto ciò
che hai sognato,
trema in questa canzone.
Ti avvicino alla finestra
ed ascolti incantato....
e dall'improvviso,
nell'angolo della strada,
la canzone si spegne.
Tutto si perde. Silenzio...
Adesso cosa farai?
Il silenzio fa diventare
il mondo più grande.
La tristezza... porta giustizia.
Tassos Livaditis

ΘΥΜΗΣΟΥ Ν'ΑΓΑΠΑΣ τη ΖΩΗ

Ricordati di Amare la Vita
Il paradosso del nostro tempo
nella storia è che
abbiamo edifici sempre più alti,
ma moralità più basse,
autostrade sempre più larghe,
ma orizzonti più ristretti.
Spendiamo di più, ma abbiamo meno,
comperiamo di più, ma godiamo meno.
***
Abbiamo case più grandi
e famiglie più piccole,
più comodità, ma meno tempo.
Abbiamo più istruzione
ma meno buon senso,
più conoscenza, ma meno giudizio,
più esperti e ancor più problemi,
più medicine, ma meno benessere.
***
Beviamo troppo, fumiamo troppo,
spendiamo senza ritegno,
ridiamo troppo poco,
guidiamo troppo veloci,
ci arrabbiamo troppo,
facciamo le ore piccole,
ci alziamo stanchi,
vediamo troppa TV
e preghiamo di rado.
***
Abbiamo moltiplicato le nostre proprietà,
ma ridotto i nostri valori.
Parliamo troppo, amiamo troppo poco
e odiamo troppo spesso.
***
Abbiamo imparato
come guadagnarci da vivere,
ma non come vivere.
Abbiamo aggiunto anni alla vita,
ma non vita agli anni.
Siamo andati e tornati dalla Luna,
ma non riusciamo ad attraversare
la strada per incontrare
un nuovo vicino di casa.
***
Abbiamo conquistato lo spazio esterno,
ma non lo spazio interno.
Abbiamo creato cose più grandi,
ma non migliori.
Abbiamo pulito l’aria,
ma inquinato l’anima.
***
Abbiamo dominato l’atomo,
ma non i pregiudizi.
Scriviamo di più, ma impariamo meno.
Pianifichiamo di più, ma realizziamo meno.
Abbiamo imparato a sbrigarci,
ma non ad aspettare.
***
Costruiamo computers più grandi
per contenere più informazioni,
per produrre più copie che mai,
ma comunichiamo sempre meno.
***
Questi sono i tempi del fast food
e della digestione lenta,
grandi uomini e piccoli caratteri,
ricchi profitti e povere relazioni.
Questi sono i tempi di due redditi
e più divorzi,
case più belle ma famiglie distrutte.
***
Questi sono i tempi dei viaggi veloci,
dei pannolini usa e getta,
della moralità a perdere,
delle relazioni di una notte,
dei corpi sovrappeso
e delle pillole che possono farti fare di tutto,
dal rallegrarti al calmarti, all’ucciderti.
***
E’ un tempo in cui ci sono tante cose
in vetrina e niente in magazzino
Un tempo in cui la tecnologia
può farti arrivare questa lettera
e in cui puoi scegliere di condividere
queste considerazioni con altri
o di cancellarle.
***
Ricordati di spendere del tempo
con i tuoi cari ora,
perchè non saranno con te per sempre.
Ricordati di dire una parola gentile
a qualcuno che ti guarda
dal basso in soggezione,
perchè quella piccola persona
presto crescerà e lascerà il tuo fianco.
***
Ricordati di dare un caloroso abbraccio
alla persona che ti sta a fianco,
perchè è l’unico tesoro che puoi dare
con il cuore e non costa nulla.
Ricordati di dire “vi amo” ai tuoi cari
ma soprattutto pensalo.
***
Un bacio e un abbraccio possono
curare ferite che vengono
dal profondo dell’anima.
Ricordati di tenerle le mani
e godi di questi momenti,
perchè un giorno quella persona
non sarà più lì.
***
Dedica tempo all’amore,
dedica tempo alla conversazione
e dedica tempo per condividere
i pensieri preziosi della tua mente.
George Carlin
**********
ΘΥΜΗΣΟΥ Ν'ΑΓΑΠΑΣ ΤΗ ΖΩΗ
Το παράδοξο των καιρών μας
είναι ότι έχουμε όλο και πιό
πολλά πελώρια κτήρια,
μα ηθική πιό χαμηλή.
Λεωφοριόδρομους πιό φαρδείς
μα πιό στενούς ορίζοντες στη σκέψη.
***
Ξοδεύουμε περισσότερο,
αλλά έχουμε λιγότερα,
αγοράζουμε περισσότερα
μα απολαυμάνουμε λιγότερα.
Έχουμε σπίτια πιό μεγάλα
και οικογένειες μικρότερες
,έχουμε μεγαλύτερη άνεση
μα όλο και λιγότερο χρόνο.
***
Έχουμε μεγαλύτερη εκπαίδευση
μα λιγότερη καλή διαθεση,
περισσότερες γνώσεις,
μα μικρότερη φρόνηση,
περισσότερους ειδικούς,
αλλά και μεγαλύτερα προβλήματα,
περισσότερα φάρμακα
μα λιγότερη υγεία.
***
Πίνουμε και καπνίζουμε πολύ,
ξοδεύουμε χωρίς συλλογισμό,
γελάμε ελάχιστα.. οδηγούμε με βιασύνη,
θυμώνουμε εύκολα,
μένουμε άγρυπνοι τα βράδια
ξυπνάμε κουρασμένοι,
Βλέπουμε πολύ τηλεώραση
μα σπάνια προσευχόμαστε.
***
Πολλαπλασιάσαμε τις ιδιοκτησίες μας,
ελαχιστοποιήσαμε τις αξίες μας,
Μιλάμε πολύ, αγαπάμε όλο και πιό λίγο
και συχνότερα μισούμε.
***
Μάθαμε πως να κερδίζουμετα προς το ζήν,
αλλά δεν μάθαμε να ζούμε.
Καταφέραμε να αυξήσουμε
το μέσο όρο της ζωής,
αλλά δεν προσθέσαμε ζωή στα χρόνια μας.
***
Πήγαμε και γυρίσαμε στη Σελήνη,
μα δεν καταφέρνουμε να διασχίσουμε
το δρόμο για να συναντήσουμετο γείτονά μας.
Καταφέραμε να κατακτήσουμε το σύμπαν,
αλλά όχι τον εαυτό μας.
Φτιάξαμε πράγματα μεγάλα,
αλλά όχι και καλύτερα.
Καταφέρνουμε να καθαρίζουμε
την ατμόσφαιρα του χώρου μας,
αλλά μολύναμε την ψυχή μας.
***
Δαμάσαμε το "΄Ατομο"
αλλά όχι τις προκαταλήψεις.
Γράφουμε περισσότερο
μα μαθαίνουμε λιγότερο.
Κάνουμε σχέδια μεγάλα,
μα πραγματοποιούμε ελάχιστα.
Μάθαμε καλά την βιασύνη
μα καθόλου την αναμονή.
***
Φτίαχνουμε μεγαλύτερα κομπιούτερ
για να χωρέσουν πιό πολλά δεδομένα
και να παράγουμε περισσότερα αντίγραφα
αλλά επικοινωνούμε όλο και λιγότερο.
***
Ζούμε στην εποχή των fast food
(της έτοιμης τροφής) και της αργής πέψης
μεγάλοι άνθρωποι, ανώριμοι χαρακτήρες,
πλούσια κέρδη και φτωχές σχέσεις.
Ζούμε σε εποχές διπλών εισοδημάτων
και πολλών διαζυγίων,
όμορφα σπίτια.. μα διαλυμένες οικογένειες.
***
Ζούμε σε εποχές γρήγορων ταξιδιών
με παιδικές πάνες της μιας χρήσης,
με χαμένη ηθική
και σχέσεις μιας βραδιάς,
με υπέρβαρα σώματα και με χάπια
πού σε κάνουν να νοιώθεις ικανός για όλα,
από την απόλαυση ως την ηρεμία,
ως το θάνατο.
***
Είναι η εποχή που βρίσκεις
πάμπολλα πράγματα στη βετρίνα
και τίποτα στην αποθήκη.
Μια εποχή που η τεχνολογία
μπορεί να σου φέρει αυτό το γράμμα,
που μπορεί να επιλέξεις να μοιραστείς
το περιεχόμενο του με άλλους ή να το σβήσεις.
***
Θυμήσου όμως να περάσεις τη μέρα σου
με τους αγαπημένους σου σήμερα,
γιατί δεν θα είναι μαζί σου για πάντα.
Θυμήσου να πείς μια λέξη γλυκειά
στο παιδί σου, που σε κοιτά με υποταγή
γιατί γρήγορα θα μεγαλώσει
και θα φύγει απο κοντά σου.
***
Θυμήσου να δώσεις μια θερμή αγκαλιά
σ'αυτόν που βρίσκεται στο πλευρό σου,
γιατί αυτός είναι ο μοναδικός πλούτος
που μπορείς να μοιραστείς με την καρδιά
και δεν σου κοστίζει τίποτα.
Θυμήσου να πείς "σας Αγαπώ"
στούς αγαπημένους σου,
μα πάνω απ' όλα σκέψου το.
***
Ένα φιλί και μια αγκαλιά
μπορούν να γιατρέψουν πληγές
που βρίσκονται βαθειά στη ψυχή.
Θυμήσου να σφίξεις τα χέρια
και να χαρείς αυτές τις στιγμές,
γιατί μια μέρα κι αυτός ο άνθρωπος
ίσως να μην είναι πιά κοντά σου.
***
Πρόσφερε χρόνο στην Αγάπη,
δώσε χρόνο στην συζήτηση
και χάρησε χρόνο για να μοιραστείς
πολύτιμες σκέψεις του μυαλού σου.
George Carlin
Trad. Lunapiena

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

ΑΛΚΥΟΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

ΡΙΣΚΟ
Είσαι για ένα ταξίδι στ'ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θελω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσαφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ'αμπάρι μας με ονειρα.
Να χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας ανοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;
Αλκυόνη Παπαδάκη
*******
RISCO
Ci sei per un viaggio
all'aperto del mare?
Ti va di riscare?
Vorrei però di promettermi
che non porterai con te
il meteo e mille bagagli..
e non riempirai la barca
con cento salvagenti..
Per il nostro omerggio useremo
le ali del gabbiano,
e come timoniere mettiamo
il più libero delfino.
Ti donerò l'azzurro del mare
e tutto l'oro del sole
e il rosa del tramonto...
cosi avrai tanti colori
per dipingere la passione
e le tue riflessioni...
Riempirò il nostro baule con tanti sogni..
cosi avrai in abbondanza
e non avrai più paura che finiscono.
Nelle giornate di sole stendiamo le reti
della nostra vita sulla coperta
e rappezziamo i buchi
che hanno aperto i pescecani.
Nelle giornate di pioggia
stendiamo l'anima sull'alboro
per farla ripulire..
Ci sei per navigare con me
all'aperto del mare?
Ti va di riscare?
Alkyoni Papadaki
Trad. Lunapiena

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

GIACOMO LEOPARDI

L'INFINITO
(G. Leopardi)
Sempre caro mi fu
quest'ermo colle e questa siepe,
che da tanta parte
se l'ultimo orizzonte il guardo esclude.
Ma sedendo e mirando,
interminato spazio di là da quella,
e sovrumani silenzi, e profondissima quiete
io nel pensier mi fingo,
ove per poco il cor non si spaura.
E come il vento odo stormir
tra queste piante,
io quello infinito silenzio
a questa voce vo comparando:
e mi sovvien l'eterno,
e le morte stagioni, e la presente e viva,
e 'l suon di lei.
Così tra questa infinità
s'annega il pensier mio:
e 'l naufragar m'è dolce in questo mare.
Testo tratto dal secondo manoscritto autografo
(Visso, Archivio Comunale)
*********
click^
TO ΑΠΕΙΡΟΝ
(Τζάκομο Λεοπάρντι)
Από πάντα μου είναι αγαπητός
αυτός ο ερημικός λόφος
κι αυτός ο φράκτης με τους θάμνους
που μου κρύβουν ένα μεγάλο μέρος
από τον μακρυνό ορίζοντα..
αλλά από δω που κάθομαι και θαυμάζω,
απέραντους χώρους πέρα απ'αυτόν,
υπερκόσμιες σιωπές και βαθύτατη γαλήνη
με την σκέψη μου φαντάζομαι..
σε τέτοιο σημείο που η καρδιά μου
μπορεί ν'αρχίσει να τρομάζει.
Και καθώς τον άνεμο ακούω να βουΐζει
μέσα απ'τό φύλλωμα των θάμνων
συγκρίνω αυτό τον ήχο
μ'εκείνη την απόλυτη σιωπή,
κι αναπολώ την αιωνιότητα
και τις περασμένες εποχές
και το ηχηρό ζωντανό παρόν.
Έτσι σ'αυτή την απεραντοσύνη
βυθίζεται η σκέψη μου:
κι είναι γλυκό να νοιώθω ναυαγός
σ'αυτή την θάλασσα.
(Κείμενο από το δεύτερο χειρόγραφο του Ποιητή)
Trad. Lunapiena

Ο ΗΛΙΟΣ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ..

Ο ήλιος ανατέλλει
'Υμνο χαρίζει στη ζωή τ'αηδόνι,
φεύγει απ'την μάχη το σκοτάδι
στον ορίζοντα, ξεπρόβαλε η αυγή..
η πρωτότοκη κόρη του Ήλιου.
Τρυφερό χαμόγελο της φύσης
τα ρόδινα σύννεφα στον ουρανό
κι η ελπίδα ντύθηκε πορτοκαλί.
*****
Λυμένα μακρυά μαλλιά στον άνεμο
θυμίζουν τα κλαδιά της κλαίουσας ιτιάς
στο χορό του Αυγούστου..
μπρος στο κατώφλι της μέρας.
Αθηνάς κέντημα στο γήινο τελάρο
με κλεμμένες μπογιές απ'τον παράδεισο
η χαρούμενη συμφωνία την χρωμάτων.
*****
Κι ο ήλιο ανατέλλει στ'απέναντι βουνό
μια καινούργια μέρα γεννιέται
στου χρόνου την αέναη συνέχεια...
Μια νέα μέρα.. χάρισμα ζωής!
Δροσερή ανοιξιάτικη αύρα
σαν αιώνιο κάλεσμα του έρωτα
της καρδιάς το τραγούδι...
*********
Spunta il Sole
L'usignolo canta la Vita
il buio abbandona la lotta...
spunta l'alba nell'orizzonte,
la timida figlia del Sole.
Sorrisi di tenerezza intorno,
nuvole colorate di rosa,
è vestita d'arancione la speranza.
*****
Sciolti capelli nel vento
somigliano i rami del salice
alla danza d'Agosto,
sulla soglia del giorno.
Ricamo divino sulla tela terreste
mille colori di un paradiso fiorito,
sinfonia allegra dell'aurora...
Spunta il Sole sulla montagna,
e' nato un altro giorno ancora
nel continuo del tempo...
Un altro giorno per... vivere.
Fresca brezza di Primavera,
perenne ricchiamo d'amore,
il canto del mio cuore...
Lunapiena