ΔΗΜΟΣ ΜΟΥΤΣΗΣ: Μια ΦΥΣΑΡΜΟΝΙΚΑ που κλαίει

Μια φ υ σ α ρ μ ό ν ι κ α... που κλαίει
με την α ν ά σ α... ενός παιδιού
σ η μ ά δ ι τούτου του καιρού
που μας φοβίζει... και μας καίει

Μια Φυσαρμόνικα που κ λ α ί ε ι
ειν’ η δική μας παρουσία
τον ύ μ ν ο.... ακούγοντας να λέει
Χαίρε... Ω! Χαίρε Ε λ ε υ θ ε ρ ί α

Κι είν’ οι φωνές μας στον αέρα
αλήθεια... Ποια είναι η Α λ ή θ ε ι α
έτσι που ζεις... από συνήθεια
μια μέρα ακόμα... και μια μέρα

Μια Φ υ σ α ρ μ ό ν ι κ α... που κλαίει
σπάζουν... τ’ α γ ά λ μ α τ α κομμάτια
ψ υ χ έ ς... που κράζουνε βοήθεια
κι έχουν... ο ρ θ ά ν ο ι χ τ α τα μάτια

Κι ο ουρανός... που μας σκεπάζει
μια Φυσαρμόνικα... που κ λ α ί ε ι
κι ε μ ε ί ς.... ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα...που β ο υ λ ι ά ζ ε ι

Λίγοι καλοί... κι αυτοί μ ο ι ρ α ί ο ι
παραιτημένοι... κατά βάθος
Ω! με πόση ένταση και πάθος 
γίνονται πρώτοι.... οι τ ε λ ε υ τ α ί ο ι

Μια Φ υ σ α ρ μ ό ν ι κ α.... που κλαίει
α κ ο λ ο υ θ ώ.... τα βήματά σου
μέσα... στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι... ε κ ε ί... κοντά σου!