PABLO NERUDA - ΜΑΔΡΙΤΗ (1936)

ΜΑΔΡΙΤΗ (1936)

Του Pablo Neruda

28 – 03 – 1939,
Η πτώση της Μαδρίτης

ΜΑΔΡΙΤΗ, ολομόναχη μάννα,

Μαδρίτη, πάνσεμνη μητέρα, 

σ’ έσκιαξε ο Αλωνάρης μ’ ένα κλωνάρι 

απ’ τη χαρά σου την πλέρια,

ο ταπεινός μελισσοκόμος:

 λαμπρός ο δρόμος σου ήταν,

και τ’ όνειρο σου ολόλαμπρο.

Μαύρα ξερατά

στρατηγών, ένα κύμα 

λυσσασμένων φουστανιών 

έσπασε ανάμεσα στα γόνατα σου 

τα βαλτωμένα του νερά,

τα σαλιασμένα του ποτάμια.

Με τα μάτια πληγωμένα ακόμη από τ’ όνειρο, 

με όπλα, Μαδρίτη μου εσύ... και με πέτρες, 

Μαδρίτη, τωραδά λαβωμένη, εσύ 

συνεχίζεις, εσύ... συνεχίζεις ν’ αμύνεσαι. 

Στους δρόμους έδραμες... κι ανάρια έσταζες 

χνάρια από τ’ αγιασμένο σου αίμα, 

μαζώνοντας τον κόσμο 

και αλαλάζοντας μα λαλιά ωκεάνια, 

με όψη για πάντ’ αλλαγμένη 

από το φως των αιμάτων, ωσάν που σφυρίζει 

μαζί με τις μαχαιριές του στον αέρα.

Κι όταν στις σκοτεινές φρουρές εμπήκε, 

όταν λέω.. στα ιερά της προδοσίας μπήκε 

η καυτή σου η ρομφαία,

υπήρχε μόνο... η σιγαλιά της ροδαυγής, 

υπήρχε μόνο... 

η θρόινη παρέλαση των σημαιών σου, 

ενώ... μια μικρή τιμητική σταγόνα αίμα

σου ‘βάφε βαθιά, πολύ βαθιά...  το χαμόγελο.