ΦΥΣΑΕΙ Τάσος Λειβαδίτης - Φώτης Αρμένης

Ἐπίλογος (Φυσάει)

Ἦταν ἕνας νέος ὠχρός. Καθόταν στὸ πεζοδρόμιο.

Χειμῶνας, κρύωνε.

Τί περιμένεις; τοῦ λέω.

Τὸν  ἄ λ λ ο ν  αἰῶνα, μοῦ λέει.

Ποῦ νὰ πάω

Ὅσο γιὰ μένα, ἔμεινα  π ά ν τ α 

ἕνας πλανόδιος πωλητὴς ἀλλοτινῶν πραγμάτων,

ἀλλά… ἀλλὰ ποιὸς σήμερα ν᾿ ἀγοράσει ὀμπρέλες

 ἀπὸ ἀρχαίους κατακλυσμούς.

Χρωματίζω πουλιὰ καὶ.. περιμένω νὰ κελαηδήσουν

Ἀλλὰ μιὰ μέρα δὲν ἄντεξα.

Ἐμένα μὲ γνωρίζετε, τοὺς λέω.

Ὄχι, μοῦ λένε.

Ἔτσι πῆρα τὴν ἐκδίκησή μου 

καὶ δὲ στερήθηκα ποτὲ τοὺς μακρινοὺς ἤχους.

Τ ρ α γ ο υ δ ά ω, ὅπως τραγουδάει τὸ ποτάμι

Κι ὕστερα στὸ νοσοκομεῖο ποὺ μὲ πῆγαν βιαστικά…

Τί ἔχετε, μοῦ λένε.

Ἐγώ; Ἐγὼ τίποτα, τοὺς λέω.

 Μόνο πέστε μου γιατί μᾶς μεταχειρίστηκαν,

μ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο.

Τὸ βράδυ ἔχω βρεῖ ἕναν ὡραῖο τρόπο νὰ κοιμᾶμαι.

Τοὺς συγχωρῶ ἕναν-ἕναν ὅλους.

Ἄλλοτε πάλι θέλω νὰ σώσω τὴν ἀνθρωπότητα,

ἀ λ  λ ὰ  ἐκείνη ἀρνεῖται.

Ὅμως ἀπόψε, βιάζομαι ἀπόψε,

νὰ παραμερίσω ὅλη τὴ λησμονιὰ

καὶ στὴ θέση τῆς ν᾿ ἀκουμπήσω,

μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη.

Κύριε, ἁμάρτησα ἐνώπιόν σου, 

ὀνειρεύτηκα πολὺ μιὰ μικρὴ ἀνεμώνη.

 Ἔτσι ξ έ χ α σ α  νὰ ζήσω.

Μόνο καμιὰ φορᾷ μ᾿ ἕνα μυστικὸ 

ποὺ τὸ ᾿χὰ μάθει ἀπὸ παιδί,

ξαναγύριζα στὸν ἀληθινὸ κόσμο,

 ἀλλὰ ἐκεῖ κανεὶς δὲ μὲ γνώριζε.

Σὰν τοὺς θαυματοποιοὺς ποὺ ὅλη τὴ μέρα 

χάρισαν τ᾿ ὄνειρα στὰ παιδιὰ

καὶ τὸ βράδυ γυρίζουν στὶς σοφίτες τους

 πιὸ φτωχοὶ κι ἀπ᾿ τοὺς ἀγγέλους.

Ζήσαμε πάντοτε ἀλλοῦ.

Καὶ μόνο ὅταν κάποιος μᾶς ἀγαπήσει, 

ἐρχόμαστε γιὰ λίγο

κι ὅταν δὲν πεθαίνει ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον 

εἴμαστε κιόλας νεκροί.

Sos, sos, sos, sos

Φυσάει ἀπόψε φυσάει,

τρέχουν οἱ δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,

κάτω ἀπὸ τὶς γέφυρες φυσάει,

μὲς στὶς κιθάρες φυσάει.

Φ υ σ ά ε ι  ἀπόψε... φυσάει,

μὲς στὶς κιθάρες φυσάει.

Δώσ᾿ μου τὸ χέρι σου... φυσάει,

δώσ᾿ μου τὸ χέρι σου