ΝΙΚΟΣ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ- Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο

Picasso

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ: Σ ή μ ε ρ α... τὸ στρατόπεδο σωπαίνει.

 Σήμερα ὁ ἥλιος  τ ρ έ μ ε ι... ἀγκιστρωμένος στὴ σιωπὴ

ὅπως τρέμει τὸ σακάκι τοῦ σκοτωμένου στὸ συρματόπλεγμα.

Σ ή μ ε ρ α... ὁ κόσμος εἶναι λυπημένος

Ξεκρέμασαν μία μεγάλη καμπάνα...

καὶ τὴν ἀκούμπησαν στὴ γῆ.

Μὲς στὸ χαλκό της... καρδιοχτυπᾶ ἡ  Ε ἰ ρ ή ν η.

Σιωπή. Ἀ κ ο ῦ σ τ ε.. τούτη τὴν καμπάνα.

Σ ι ω π ή. 

Οἱ λαοὶ περνοῦν σηκώνοντας στοὺς ὤμους τους

τὸ μέγα φέρετρο τοῦ Μπελογιάννη

.............................

Αύριο... μεθαύριο.. θα επιστρέψουμε

απ' το μεγάλο πόνο μας...

στις καθημερινές δουλειές μας,

θα φάμε το ψωμί μας.... Το ψωμί είναι νόστιμο

όσο πικρές κι αν είναι οι μέρες μας....

Πρέπει να φάμε το ψωμί μας. 

Πρέπει να ζήσουμε... 

να διεκδικήσουμε.. τη ζ ω ή  μας και το  δ ί κ ι ο  σας.

Μα και την ώρα που θα τρώμε... θα 'μαστε έ τ ο ι μ ο ι.

Το ξέρουμε είναι β α ρ ι ά  η κληρονομιά σου, 

Μπελογιάννη

-θα τη σηκώσουμε στους ώμους μας.

Συχνά δυσκολευόμαστε, θα δυσκολευτούμε πιότερο

-θα την κ ρ α τ ή σ ο υ μ ε... στους ώμους μας.

Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα,

...το ίδιο κι η πίστη μας.

Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,

ως την πόρτα του ήλιου.... Μπελογιάννη.

Καλημέρα.. Αδέλφια μου

Καλημέρα.. Ήλιε

Καλημέρα.. Κόσμε.

Ο Μ π ε λ ο γ ι ά ν ν η ς.... μάς έμαθε άλλη μια φορά

π ώ ς.. να ζούμε και π ώ ς.. να πεθαίνουμε.

Μ' ένα γαρύφαλλο.... 

ξεκλείδωσε όλη την α θ α ν α σ ί α.

Μ' ένα χαμόγελο... έλαμψε τον κόσμο... 

για να μη νυχτώνει.

Καλημέρα Σύντροφοι

Καλημέρα Ήλιε

Καλημέρα... Μπελογιάννη.

Τώρα ας βροντήσουνε

της Λευτεριάς τα τύμπανα και οι σάλπιγγες.

Καλημέρα Μπελογιάννη.

Ακόμη μια φορά. Ακόμη μια φορά

Ε σ ύ... Νίκο πολέμησες για όλους μας

Ε σ ύ... νίκησες για όλους μας

Ε σ ύ... απόδειξες πόσο μικρά... είναι

αυτήν την ώρα τα μικρά όνειρα

η ψάθινη πολυθρόνα τού περιβολιού..

το πράσινο τραπεζάκι,

η σιγουριά απ' τα κάγκελα του κρεβατιού τις νύχτες

 - πόσο μικρά.. μπροστά στο μπόι της χαράς

να πεθαίνεις... για τη χαρά τού κόσμου

Ε σ ύ...  α π ό δ ε ι ξ ε ς πόσο μικρή είναι..

η λευτεριά να φιλάς ένα στόμα

να κάθεσαι βουβός.. στο πεζούλι τής βραδιάς

δίχως να δίνεις λόγο.. πού κοιτάζουν τα μάτια σου,

να βάζεις κάτου απ' την καρδιά σου..

δυο ζεστά αστρουλάκια

όπως βάζεις πριν κοιμηθείς.. 

κάτου απ' το προσκέφαλό σου

το κλειδί τού σπιτιού σου και το ρολόι σου.

Πόσο μικρή είναι τούτη η λευτεριά 

μπροστά στην άγρια Λευτεριά

να β γ ά ζ ε ι ς.. τη καρδιά σου 

σα γαρύφαλλο απ' τον κόρφο σου

για να μοσκοβολάν τα σύμπαντα 

θ υ σ ί α  και  Ε ι ρ ή ν η.

Α, ναι, π ο ν ά μ ε... 

απ' τη χαρά να 'μαστε οι άνθρωποι,

κρατώντας τη βάρδια μας μερόνυχτα...

σε μια κορφή τού κόσμου,

βόσκοντας το κοπάδι των άστρων.. 

πάνω απ' τα ερείπια,

βράζοντας στο μεγάλο καζάνι τής νύχτας

το πηχτό γάλα τής χαράς.. 

για τα π α ι δ ι ά.. που αύριο θα γεννηθούνε.

Νίκο, π ο ν ά μ ε... καθώς πόνεσες και Συ... 

απ’ τη χαρά να 'μαστε.. οι άνθρωποι.

Καλημέρα... άνθρωποι μου

Καλημέρα Ήλιε

Κ α λ η μ έ ρ α.. Μπελογιάννη